Η Δημιουργία Ξανά (ΔΞ εφεξής), από την σύστασή της μέχρι σήμερα, γνωρίζει συνεχείς εκλογικές ήττες οι οποίες, παρά την γνήσια και ειλικρινή διάθεση αυτοκριτικής του προέδρου και των στελεχών της, δεν αποδίδονται στα σωστά γενεσιουργά αίτια. Βεβαίως η έλλειψη αναγνωρισιμότητας και δημόσιας προβολής αποτελούν σημαντικό εμπόδιο στην επίτευξη ικανοποιητικού εκλογικού αποτελέσματος. Ωστόσο, και αν ακόμη υπήρχαν, η ΔΞ δεν θα ανελάμβανε πρωταγωνιστικό ρόλο στην πολιτική σκηνή. Τεκμηριώνοντας την άποψή μου αυτή θα θεωρήσω ως δευτερεύουσες αιτίες αφενός τον μη ελκυστικό πολιτικό της λόγο (δεν υπόσχεται επιδόματα, επιδοτήσεις και αυξήσεις)  και αφετέρου την έλλειψη κεντρικού πολιτικού συνθήματος ικανού να συγκινήσει την πλειονότητα των πολιτών (π.χ. Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια ή Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία). Πρωτευόντως όμως είναι η έλλειψη πολιτικής καινοτομίας που αποτρέπει τον πολίτη από το να εμπιστευθεί την ΔΞ. Ας επισημάνω αμέσως ότι ο εξωραισμός των υπαρχόντων θεσμών, ο εξορθολογισμός του δημοσίου και η εύρυθμη λειτουργία της οικονομίας εντός των ιδίων πλην "εξαγνισμένων" κανόνων, ακόμη και ο σεβασμός του υπάρχοντος νομικού πλαισίου - έστω και αποκεκαθαρμένου - δεν αποτελούν τομή και ανατροπή του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος. Δεν είναι "η μαχαιριά στο κατεστημένο" που ευαγγελίζεται η "ερίτιμος" αριστερά μας αλλά μυχίως επιθυμεί, για άλλους λόγους βέβαια, ο κάθε αηδιασμένος και απελπισμένος πολίτης αυτού του τόπου. Η καλύτερη διαχείριση του συστήματος, όσο και αν αποτελεί βεβαιότητα για την ΔΞ, δεν μπορεί να συγκινήσει πιά τον πολίτη που πιστεύει ότι ακούει ουσιαστικά τα ίδια πράγματα από όλους και που μη μπορώντας να διακρίνει σε κανένα κόμμα την ριζική ΑΛΛΑΓΗ στην οποία πραγματικά ελπίζει, υποκύπτει στη λογική της "χαμένης ψήφου". Πρέπει συνεπώς, κατά την άποψή μου, η ΔΞ να προτείνει στον απηυδησμένο πολίτη την κατάργηση της ολιγαρχίας και την επάνοδο στη δημοκρατία. Μία τέτοια πρόταση δεν μπορεί παρά να είναι επαναστατική και θα αποτελέσει βαθειά τομή όχι μόνο στα ελληνικά πολιτικά πράγματα αλλά και έξω από τα σύνορα της χώρας. Είναι η ΔΞ έτοιμη για την υπέρβαση?

Όταν ακούω τον όρο "κοινοβουλευτική δημοκρατία" είναι σαν να ακούω την έκφραση "πεπονάτο καρπούζι" ή "αμυγδαλένιο καρύδι". Πρόκειται για την αυθαίρετη μίξη δύο παντελώς ανόμοιων πραγμάτων όπου το δεύτερο παρέχει "ασυλία" στο πρώτο. Η δημοκρατία δεν επιδέχεται επιθετικούς προσδιορισμούς - δεν είναι ούτε κοινοβουλευτική, ούτε άμεση, ούτε έμμεση, ούτε αντιπροσωπευτική. Είναι απλά δημοκρατία και τίποτε άλλο. Ο κοινοβουλευτισμός είναι άλλη ονομασία της ολιγαρχίας, ενός διόλου ελκυστικού όρου. Ουσιαστική διαφορά είναι η ύπαρξη/ανυπαρξία ισότητος των πολιτών και συνακόλουθα η εκχώρηση ή μη των πολιτικών δικαιωμάτων του κάθε πολίτη σε κάποιους άγνωστους "αντιπροσώπους". Ναι, η δημοκρατία δεν έχει εκλογές διότι ακριβώς οι πολίτες είναι ίσοι μεταξύ τους και τα πολιτικά τους δικαιώματα σύμφυτα με την ιδιότητά τους - εάν ψηφίσουν δεν είναι πλέον πολίτες, μεταβάλλονται σε υπηκόους. Ειδοποιόν στοιχείο της δημοκρατίας είναι η κλήρωση. Ολοι πρέπει εκ περιτροπής να αναλαμβάνουν τις ίδιες ευθύνες και να διαχειρίζονται τα κοινά χωρίς αντιπροσώπους και "προστάτες". Επιχειρώ παρακάτω να διατυπώσω κάποιες επιμέρους σκέψεις:

Αναφέρομαι πρώτα στο ζήτημα των υποψηφίων βουλευτών. Θέτω ευθέως το ερώτημα γιατί πρέπει να υπάρχουν (υποψήφιοι, όχι βουλευτές!). Από πού κι' ως πού οι πολίτες καλούνται να εκχωρήσουν τα πολιτικά τους δικαιώματα σ' έναν αντιπρόσωπό τους - κατά το Σύνταγμα - ενώ όλοι οι πολίτες είναι εξ ορισμού ίσοι μεταξύ τους. Συνεπώς, ή θα έπρεπε όλοι οι πολίτες να είναι βουλευτές τηρώντας κατά γράμμα τις επιταγές της Δημοκρατίας ή θα έπρεπε να εκπροσωπούνται (όχι να αντιπροσωπεύονται) κατά τέτοιο τρόπο ώστε η οποιαδήποτε χειραγώγησή τους (των βουλευτών) να καθίσταται ανέφικτη. Την σχετική λύση προσφέρει η ίδια η Δημοκρατία - είναι η κλήρωση. Πιστεύω ότι κάθε χρόνο θα πρέπει να κληρώνονται 3000 βουλευτές μεταξύ των (ίσων) πολιτών(ο αριθμός δεν έχει σημασία) οι οποίοι θα ασκούν διαδικτυακά τα σχετικά καθήκοντα χωρίς μισθούς, συντάξεις και απαλλαγές κάθε είδους. Η κλήρωση μπορεί να γίνεται βάσει του ΑΦΜ ή άλλου προσωπικού αριθμού. Τα κόμματα επί τη βάσει μίας τέτοιας εξέλιξης - και εφ' όσον θα συνέχιζαν να υπάρχουν μη υφισταμένου  πλέον κανενός οικονομικού συμφέροντος - θα μεταβάλλονταν σε ιδεολογικές "πλατφόρμες" οι οποίες δεν θα είχαν άλλο καθήκον(ή δικαίωμα) από την  πρόταση νομοθετημάτων κατά την ιδεολογία του καθενός. Οι εκλογές - που θα συνέχιζαν να γίνονται - θα αφορούσαν μόνο αυτά και όχι πρόσωπα. Ο αρχηγός του πλειοψηφήσαντος κόμματος θα γινόταν ΠΘ και θα όριζε τους υπουργούς του κατ' ανάγκην εκτός κοινοβουλίου. Ετσι θα επερχόταν αυτομάτως ο διαχωρισμός νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας ενώ θα έπαυε η επιρροή των οικογενειών και των ολιγαρχών στα δημόσια πράγματα.

Όπως χρεωκόπησαν όλοι οι θεσμοί στην μεταπολιτευτική Ελλάδα, έτσι χρεωκόπησε και ο θεσμός της Δικαιοσύνης. Θα σημειώσω εδώ ότι η χρεωκοπία των θεσμών δεν οφείλεται μόνο στη διαφθορά ή τον αυταρχισμό της εξουσίας. Οι ίδιοι οι θεσμοί δεν είχαν "εκ γενετής" θωρακιστεί για να αντιμετωπίσουν τις επιθέσεις που τους κατέλυσαν. Ενδεχομένως εκ προθέσεως. Η Δικαιοσύνη ειδικά, έχει περιπέσει σε κατάσταση αρνησιδικίας και απαξιώνεται διαρκώς και περισσότερο στη συνείδηση των πολιτών. Θεωρώ ότι για την κατάσταση αυτή ευθύνονται αφ' ενός μεν οι γραφειοκρατικοί δικονομικοί κανόνες και αφ' ετέρου η αβελτηρία και η ακαταλληλότητα του δικαστικού προσωπικού το οποίο έχει αποκτήσει, μεταξύ άλλων, και δικαίωμα χαράξεως δημοσιονομικής πολιτικής αναγορεύοντας τον εαυτό του σε τελικό κριτή της ιδίας μισθολογικής εξελίξεως αλλά και εκείνης άλλων δημοσίων λειτουργών και μάλιστα με τελείως διαφορετικά κριτήρια! Ας μην αναφερθώ στις διαρκείς αναβολές εκδικάσεων, αδικαιολόγητες τις περισσότερες φορές ακόμη και εντός πλαισίων της υπάρχουσας δικονομίας. Η αναβολή, ως δικονομικό μέσο, θα έπρεπε να απαγορευθεί για οποιοδήποτε λόγο πλην του θανάτου ενός των διαδίκων ή εξευρέσεως νέων, ανατρεπτικών για μία υπόθεση, στοιχείων! Η επικρατούσα πολυνομία, χαρακτηριστικό γνώρισμα της κομματοκρατίας, έχει "πριμοδοτήσει" τη χώρα με υπέρ τα 36.000 νομοθετήματα (5000 περίπου έχει το αμερικανικό κράτος) τα οποία θα πρέπει να εκκαθαριστούν με προσπάθεια αντάξια ή και μεγαλύτερη εκείνης του Τριβωνιανού! Όταν αυτό γίνει, ο μισθός των δικαστικών θα πρέπει να συνδεθεί με την παραγωγικότητά τους π.χ ο πρωτοδίκης θα παραδίδει 30 υποθέσεις μηνιαίως όπου κάθε μία θα αντιπροσωπεύει το 1/30 του μισθού του. Αυτά βεβαίως εφ' όσον συνεχισθεί ο θεσμός της μισθοφορικής δικαιοσύνης και δεν αντικατασταθεί από κληρωτούς πολίτες στις ποινικές τουλάχιστον υποθέσεις.

Ιδιαίτερο πρόβλημα αποτελεί το ζήτημα της επιλογής των προέδρων των ανωτάτων δικαστηρίων. Ακουσα τον πρόεδρο να αναφέρεται - με έκπληξη ομολογουμένως - σε ένα γραφειοκρατικό σχήμα επιλογής με συμμετοχή πρώην ή νυν Προέδρων Δημοκρατίας, πρώην ΠΘ, προέδρων δικηγορικών συλλόγων κλπ. Αυτό θα οδηγούσε σε επέμβαση της εκτελεστικής στη δικαστική εξουσία "από την πίσω πόρτα" αφού, εν τέλει, πάλι πολιτικοί και μάλιστα με τη σύμπραξη του ιδιωτικού τομέα, θα όριζαν τον επικεφαλής. Προς τί όλα αυτά? Γιατί δεν επιλέγεται ο πρόεδρος από τους ίδιους τους δικαστές με μυστική ψηφοφορία? (από 60 περίπου είναι οι Σύμβουλοι του ΣτΕ και οι Α(χ)ρειοπαγίτες). Ακόμη καλύτερα, γιατί δεν ορίζεται ότι την προεδρία θα καταλαμβάνει ο αρχαιότερος δικαστής ανά διετία. Πέραν τούτου, θα πρέπει επίσης να οριστεί ότι κανείς δικαστικός υπάλληλος δεν θα μπορεί να καταλάβει δημόσιο αξίωμα ή να διοριστεί ή προσληφθεί σε θέση του δημοσίου ή του ιδιωτικού τομέα μετά την συνταξιοδότησή του.

Παραθέτω τις σκέψεις αυτές ως τροφή για προβληματισμό ζητώντας παράλληλα συγγνώμη για την κατάχρηση του χώρου και του χρόνου.