Αγαπητοί φίλοι,

Παρακολούθησα την διαδικτυακή συζήτηση της προηγούμενης Δευτέρας με το ενδιαφέρον του "νεοφωτίστου" και συμφωνώ γενικά με τις απόψεις που εξέφρασε ο πρόεδρος. Ωστόσο, θα πρέπει να υπάρξει πρωτοτυπία και διακινδύνευση πλεύσης σε "αχαρτογράφητα νερά", όχι μόνο υπόσχεση βελτίωσης της λειτουργικότητας του υφισταμένου θεσμικού πλαισίου. Πράγματι, κατά τα άλλα, ουσιαστικό πρόβλημα της Δημιουργίας αποτελεί αφ' ενός η οικονομική της επιφάνεια και αφ' ετέρου η αναγνωρισιμότητα(που σχετίζεται με τη συχνότητα και το χρόνο προβολής στα ΜΜΕ άρα και πάλι επανερχόμεθα στα οικονομικά προβλήματα). Ενα σημείο το οποίο πιστεύω ότι θα συνέβαλε ιδιαίτερα στην αναγνωρισιμότητα θα ήταν η εξεύρεση και διατύπωση ενός κεντρικού συνθήματος με μεγάλη απήχηση στους πολίτες. Ως σχετικά παραδείγματα αναφέρω τα "Πατρίς-Θρησκεία- Οικογένεια" και "Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία". Ενα τέτοιο σύνθημα θα προσέδιδε στη Δημιουργία μία ιδιαίτερη και αποκλειστική ταυτότητα. Μία άλλη ιδέα θα ήταν η δημιουργία μίας πολυμετοχικής εταιρίας με έκτακτη συνεισφορά όλων των μελών αν και αναγνωρίζω το δύσκολο - ενδεχομένως αδύνατον εν τη πράξει - του εγχειρήματος. Ερχόμενος στα υπόλοιπα σημεία τα οποία εθίγησαν, θα παρατηρήσω κατ' αρχάς ότι η ΝΔ έχει πλέον όλα τα γνωρίσματα κεντροαριστερού κόμματος εξαπατώντας τους δεξιούς/συντηρητικούς ψηφοφόρους της στους οποίους, ενώ αυτοί ψήφισαν δεξιά, προσέφερε μία σοσιαλιστική κυβέρνηση τύπου Α.Παπανδρέου. Ακούγοντας τον κ. Χατζιδάκη να ανακοινώνει τα μέτρα διάσωσης της ΔΕΗ διερωτήθηκα αμέσως πού έγκειται ο φιλελευθερισμός τους και "σε τί Θεό" πιστεύει πράγματι ο νέος υπουργός. Πέραν των αποτυχημένων πολιτικών που ακολούθησε η διοίκησή της την τελευταία 4ετία τουλάχιστον, θα έπρεπε να γίνει αναφορά και στο υπερβάλλον προσωπικό(άνω των 10.000) με το οποίο φόρτωσε την αμαρτωλή ΔΕΚΟ η κομματοκρατία και ο κρατισμός. Η' θα έπρεπε να ανακοινωθεί η απόλυσή τους ή θα έπρεπε να τους προταθεί μισθός 500 Ευρώ μηνιαίως μέχρι να ορθοποδήσει η επιχείρηση. Πάντως, η εθελουσία έξοδος αποτελεί επιβράβευση των πολιτικών διορισμών και των διαχρονικών κομματικών μεγαλοσυνδικαλιστών(πώς να μην θυμάται κανείς τον Φωτόπουλο) και θα γίνει στη ράχη όλων των συνεπών πελατών της εταιρίας οι οποίοι ήδη τιμωρούνται με την πλήρη κατάργηση της υφισταμένης εκπτώσεως στο λογαριασμό λόγω συνεπείας.

Περνώ στο ζήτημα των υποψηφίων βουλευτών. Θέτω ευθέως το ερώτημα γιατί πρέπει να υπάρχουν(υποψήφιοι, όχι βουλευτές!). Από πού κι' ως πού οι πολίτες καλούνται να εκχωρήσουν τα πολιτικά τους δικαιώματα σ' έναν αντιπρόσωπό τους - κατά το Σύνταγμα - ενώ όλοι οι πολίτες είναι εξ ορισμού ίσοι μεταξύ τους. Συνεπώς, ή θα έπρεπε όλοι οι πολίτες να είναι βουλευτές τηρώντας κατά γράμμα τις επιταγές της Δημοκρατίας ή θα έπρεπε να εκπροσωπούνται(όχι να αντιπροσωπεύονται) κατά τέτοιο τρόπο ώστε η οποιαδήποτε χειραγώγησή τους(των βουλευτών) να καθίσταται ανέφικτη. Την σχετική λύση προσφέρει η ίδια η Δημοκρατία - είναι η κλήρωση. Πιστεύω ότι κάθε χρόνο θα πρέπει να κληρώνονται 3000 βουλευτές μεταξύ των (ίσων) πολιτών(ο αριθμός δεν έχει σημασία) οι οποίοι θα ασκούν διαδικτυακά τα σχετικά καθήκοντα χωρίς μισθούς, συντάξεις και απαλλαγές κάθε είδους. Η κλήρωση μπορεί να γίνεται βάσει του ΑΦΜ ή άλλου προσωπικού αριθμού. Τα κόμματα επί τη βάσει μίας τέτοιας εξέλιξης - και εφ' όσον θα συνέχιζαν να υπάρχουν μη υφισταμένου  πλέον κανενός οικονομικού συμφέροντος - θα μεταβάλλονταν σε ιδεολογικές "πλατφόρμες" οι οποίες δεν θα είχαν άλλο καθήκον(ή δικαίωμα) από την  πρόταση νομοθετημάτων. Οι εκλογές - που θα συνέχιζαν να γίνονται - θα αφορούσαν μόνο αυτά και όχι πρόσωπα. Ο αρχηγός του πλειοψηφήσαντος κόμματος θα γινόταν ΠΘ και θα όριζε τους υπουργούς του κατ' ανάγκην εκτός κοινοβουλίου. Ετσι θα επερχόταν αυτομάτως ο διαχωρισμός νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας.

Οπως χρεωκόπησαν όλοι οι θεσμοί στην μεταπολιτευτική Ελλάδα, έτσι χρεωκόπησε και ο θεσμός της Δικαιοσύνης. Θα σημειώσω εδώ ότι η χρεωκοπία των θεσμών δεν οφείλεται μόνο στη διαφθορά ή τον αυταρχισμό της εξουσίας. Οι ίδιοι οι θεσμοί δεν είχαν "εκ γενετής" θωρακιστεί για να αντιμετωπίσουν τις επιθέσεις που τους κατέλυσαν. Ενδεχομένως εκ προθέσεως. Η Δικαιοσύνη ειδικά, έχει περιπέσει σε κατάσταση αρνησιδικίας και απαξιώνεται διαρκώς και περισσότερο στη συνείδηση των πολιτών. Θεωρώ ότι για την κατάσταση αυτή ευθύνονται αφ' ενός μεν οι γραφειοκρατικοί δικονομικοί κανόνες και αφ' ετέρου η αβελτηρία και η ακαταλληλότητα του δικαστικού προσωπικού το οποίο έχει αποκτήσει, μεταξύ άλλων, και δικαίωμα χαράξεως δημοσιονομικής πολιτικής αναγορεύοντας τον εαυτό του σε τελικό κριτή της ιδίας μισθολογικής εξελίξεως αλλά και εκείνης άλλων δημοσίων λειτουργών και μάλιστα με τελείως διαφορετικά κριτήρια! Ας μην αναφερθώ στις διαρκείς αναβολές εκδικάσεων, αδικαιολόγητες τις περισσότερες φορές ακόμη και εντός πλαισίων της υπάρχουσας δικονομίας. Η αναβολή, ως δικονομικό μέσο, θα έπρεπε να απαγορευθεί για οποιοδήποτε λόγο πλην του θανάτου ενός των διαδίκων! Η επικρατούσα πολυνομία, χαρακτηριστικό γνώρισμα της κομματοκρατίας, έχει "πριμοδοτήσει" τη χώρα με υπέρ τα 36.000 νομοθετήματα(5000 περίπου έχει το αμερικανικό κράτος) τα οποία θα πρέπει να εκκαθαρισθούν με προσπάθεια αντάξια ή και μεγαλύτερη εκείνης του Τριβωνιανού! Οταν αυτό γίνει, ο μισθός των δικαστικών θα πρέπει να συνδεθεί με την παραγωγικότητά τους π.χ ο πρωτοδίκης θα παραδίδει 30 υποθέσεις μηνιαίως όπου κάθε μία θα αντιπροσωπεύει το 1/30 του μισθού του.Αυτά βεβαίως εφ' όσον συνεχισθεί ο θεσμός της μισθοφορικής δικαιοσύνης.

Ιδιαίτερο πρόβλημα αποτελεί το ζήτημα της επιλογής των προέδρων των ανωτάτων δικαστηρίων. Ακουσα τον πρόεδρο να αναφέρεται - με έκπληξη ομολογουμένως - σε ένα γραφειοκρατικό σχήμα επιλογής με συμμετοχή πρώην ή νυν Προέδρων Δημοκρατίας, πρώην ΠΘ, προέδρων δικηγορικών συλλόγων κλπ. Αυτό θα οδηγούσε σε επέμβαση της εκτελεστικής στη δικαστική εξουσία "από την πίσω πόρτα" αφού, εν τέλει, πάλι πολιτικοί και μάλιστα με τη σύμπραξη του ιδιωτικού τομέα, θα όριζαν τον επικεφαλής. Προς τί όλα αυτά? Γιατί δεν επιλέγεται ο πρόεδρος από τους ίδιους τους δικαστές με μυστική ψηφοφορία?(από 60 περίπου είναι οι Σύμβουλοι του ΣτΕ και οι Α(χ)ρειοπαγίτες). Ακόμη καλύτερα, γιατί δεν ορίζεται ότι την προεδρία θα καταλαμβάνει ο αρχαιότερος δικαστής ανά διετία. Πέραν τούτου, θα πρέπει επίσης να οριστεί ότι κανείς δικαστικός υπάλληλος δεν θα μπορεί να καταλάβει δημόσιο αξίωμα ή να διοριστεί ή προσληφθεί σε θέση του δημοσίου ή του ιδιωτικού τομέα μετά την συνταξιοδότησή του.