GR
EN "Οι άνθρωποι προτιμούν τις καθησυχαστικές μυθοπλασίες των παιδιών από τις σκληρές βεβαιότητες των ενηλίκων. Καλύτερα η πίστη που καθησυχάζει παρά η λογική που ανησυχεί - ακόμη και με τίμημα έναν ισόβιο παλιμπαιδισμό." (Michael Onfray αναφερόμενος στη φυσική της μεταφυσικής).
Οι μυθοπλασίες είναι βολικές για αποφυγή της ευθύνης και μεταφοράς της στη σφαίρα του μεταφυσικού έστω δοσμένης με δογματική ισχύ.
Αυτή ακριβώς η ανθρώπινη τάση εξηγεί πως τόσες πολιτικές που εκφράζουν το παράλογο, το πρόδηλο ψεύδος και το απραγματοποίητο βρίσκουν πρόθυμο ακροατήριο, και πως τόσοι πολιτικοί απατεώνες που υπόσχονται δραχμικά θαύματα και ατελείωτες παροχές χωρίς ανάπτυξη βρίσκουν ώτα ευήκοα για τους μύθους τους.
Αλλά οι μύθοι δεν έζησαν ποτέ πραγματικά για να μπορέσουν πεθάνουν. Ο σοφός Κένταυρος, ο γοητευτικός μονόκερος, ο χουβαρντάς Άη Βασίλης, ο κομμουνισμός της “ισότητας” και ο φασισμός της “καθαρότητας” σαν ουτοπίες θα εξακολουθήσουν να έχουν απήχηση σε ανθρώπους ανάλογα με τον ψυχισμό, την μόρφωση και την επιρροή από το περιβάλλον.
Οι άνθρωποι αποζητούν την ευτυχία αλλά η πλειοψηφία την αναζητά κατά προτεραιότητα στο συναίσθημα παρά στη λογική. Έτσι δεν την ψάχνουν μόνο στις επιστήμες, στην τέχνη, στη λογοτεχνία ή στα χόμπι αλλά και στην πυθία, στον ονειροκρίτη, στην καφετζού, στον αστρολόγο και στον πολιτικό απατεώνα που θα πλασάρει το πιο εύπεπτο παραμύθι. Άρα δεν μπορείς να εξοντώσεις την γοητευτική ουτοπία με τη λογική, όσο και αν αυτό θα όφειλε να είναι αυταπόδεικτο.
Ο ορθολογιστής ψηφοφόρος θα αξιολογήσει το πολιτικό σχέδιο που του προτείνεται και θα εκτιμήσει την εφικτότατα του. Είναι όμως μειοψηφία. Παραδοσιακά άλλωστε η ατμομηχανή της κοινωνίας που δρομολογεί εξελίξεις και διαμορφώνει τάσεις είναι ένα 5% αυτής.
Ο ουτοπιστής, όμως, θα αναμένει την κοινωνική και πολιτική ουτοπία μέχρι το βιολογικό του τέλος και, όταν αυτό επέλθει, δεν θα είναι πλέον σε θέση να αντιληφθεί την πλάνη του. Άρα η στείρα αντιπαράθεση είναι μάταιη διότι δεν πρόκειται να τον πείσει, καθώς του στερεί την ελπίδα και τη βάση της ύπαρξης του. Απλά θα αμυνθεί ψυχολογικά απέναντι στην πραγματικότητα, οικονομική, κοινωνική και πολιτική. Και επειδή η πραγματικότητα έχει τη δυσάρεστη συνήθεια να είναι επιμονή, θα στοχοποιήσει τον κήρυκα της λογικής καθιστώντας τον αντιπαθή στα μάτια του για χίλιους δυο λόγους που θα εφεύρει, συνήθως άσχετους με την πολιτική και τα στοιχεία (είναι εριστικός, αλαζών κλπ.). Αντίθετα τα κριτήρια πολιτικής του επιλογής είναι προϊόν παραγωγής Χόλυγουντ (είναι γελαστός, είναι αλέγκρος, είναι αγωνίστρια κ.α.)
Επειδή όμως με 5% δεν κυβερνιέται μια δημοκρατία, χρειάζεται επίκληση στο συναίσθημα και διαμόρφωση ενός οράματος που θα λειτουργεί μεν ως γοητευτικό παραμύθι για τους πολλούς αλλά ταυτόχρονα θα υποστηρίζεται ως προς την πραγμάτωση του από δεδομένα και αριθμούς.
Η λύση δεν είναι η παραπλάνηση αλλά οι αλήθειες δοσμένες με καθησυχαστικό λόγο.
Εύκολο όταν έχεις να αντιπαρατεθείς με πολιτικούς απατεώνες που επικαλούνται τα πιο αρχέγονα ένστικτα των ψηφοφόρων; Όχι.
Αλλά είναι μια τέχνη που πρέπει να κατακτηθεί.
Πηγή: marketnews.gr
