GR
EN 
Σύμφωνα με το «γλωσσάρι» του συριζανελισμού:
«Βγαίνουμε απ’τα μνημόνια» σημαίνει στην πραγματικότητα ότι:
Λήγει ημερολογιακά (καθόσον επί της ουσίας έχει λήξει από τον Ιούλιο) το «πρόγραμμα στήριξης» της Ελλάδας από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης ESM.
Κάποια σχόλια – διευκρινίσεις (για να μην υπάρχουν παρανοήσεις):
(1) Τα «μνημόνια» δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια συμφωνία μεταξύ δανειζομένου (της Ελλάδας) και δανειστών (της ΕΕ μέσω του ESM), που περιγράφει τις εκατέρωθεν υποχρεώσεις ώστε:
Α) Ο δανειζόμενος να ξεπεράσει την οικονομική και πιστωτική κρίση
Β) Ο δανειστής να έχει εύλογες πιθανότητες και σαφές χρονοδιάγραμμα να πάρει πίσω τα χρήματα που δάνεισε.
Κάθε «μνημόνιο (συνεργασίας)» αποτελεί συμφωνία με τους δανειστές, στην οποία έχουμε συναινέσει και την οποία έχουμε υπογράψει, ώστε οι εταίροι να αποδεχτούν δικό μας αίτημα να μας δανείσουν χρήματα υπό εξαιρετικά συμφέροντες όρους, τα οποία εμείς είχαμε απόλυτη ανάγκη
(2) Τα «μνημόνια» δεν ισοδυναμούσαν με «εκβιασμό», ούτε υπήρξαν «καταστροφικά» για την οικονομία.
Η οικονομία ήταν κατεστραμένη λόγω υπερχρέωσης ΠΡΙΝ τα μνημόνια. Άλλες χώρες που χρειάστηκαν προγράμματα στήριξης και μνημόνια (Ιρλανδία, Πορτογαλία, Κύπρος) όχι μόνο ξεπέρασαν την κρίση (και μάλιστα με σχετικά μικρό κοινωνικό κόστος), αλλά αναπτύσσονται τώρα ταχύτατα.
Η διαφορά μας από αυτές υπήρξε στο ότι εκείνες
Γ) Είχαν μικρότερο χρέος να διαχειριστούν.
Δ) Εφήρμοσαν κατά γράμμα και από την πρώτη στιγμή τα δικά τους μνημόνια, πράγμα που δεν κάναμε εμείς, γιατί ποτέ δεν αποφασίσουμε να αλλάξουμε τις δικές μας καταστροφικές συνήθειες και πρακτικές που ΕΚΕΙΝΕΣ μας είχαν οδηγήσει στη χρεωκοπία.
Βλέπε π.χ. εδώ
(3) «Έξοδος από το μνημόνιο» δεν είναι τίποτα άλλο από τη λήξη της τριετούς διαρκείας συμφωνίας. Αυτή είχε ήδη συμβεί με την καταβολή της τελευταίας συμφωνημένης δόσης.
Τα τρία χρόνια διάρκειας της συμφωνίας θα … περνούσαν ούτως ή άλλως (!)
Κατά συνέπεια, ουδείς λόγος «πανηγυρισμών» υφίσταται.
Πολλώ μάλλον δεν δικαιούνται να πανηγυρίζουν αυτοί που υπέγραψαν το συγκεκριμένο (τρίτο) πρόγραμμα στήριξης, που δεν θα χρειαζόταν καθόλου αν είχαν φροντίσει να κλείσουν όπως έπρεπε (και όπως ώφειλαν) το δεύτερο πρόγραμμα στήριξης («μνημόνιο»)
(4) Θα είχαμε λόγους να πανηγυρίζουμε αν είχαμε πράγματι βγει από την κρίση και είχε αρχίσει ταχύρρυθμος ανάπτυξη.
Αντί γι’ αυτό έχουμε:
Ε) Υποχρέωση για «θηριώδη» (πρωτογενή) πλεονάσματα της τάξης του 3,5%, τα οποία ωστόσο δεν αντιπροσωπεύουν παρά τις υποχρεώσεις μας για καταβολή ΜΟΝΟ ΤΩΝ ΤΟΚΩΝ για να δάνεια που έχουμε λάβει από τον ESM.
ΣΤ) «Κόκκινα δάνεια» (= δανεικά κι’ αγύριστα) στις τράπεζες, οι οποίες έτσι αδυνατούν να χρηματοδοτήσουν την όποια ανάπτυξη
(5) Θα μπορούσαμε άραγε να βγούμε από το προφανές (παρά τους γελοίους πανηγυρισμούς των κυβερνώντων) αδιέξοδο, στο οποίο έχουμε οδηγηθεί;
Προφανώς ναι, αρκεί:
Ζ) Να αποκτήσουμε πράγματι προϋποθέσεις για ανάπτυξη. Πράγμα που δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί όσο διατηρούμε αυτή τη φορολογία, αυτές τις εισφορές και το εν γένει επιχειρηματικό περιβάλλον δέσμιο μιας αδυσώπητης – καταστροφικής γραφειοκρατίας
Η) Να μειώσουμε πράγματι τις κρατικές δαπάνες – σπατάλες που συνίστανται στη διατήρηση του πελατειακού – κομματικού κράτους με τις άχρηστες δομές και τους περιττούς – αργόσχολους υπαλλήλους και το καθεστώς απονομής των συντάξεων όπως είναι τώρα
(6) Αλλά τα αμέσως προηγούμενα προϋποθέτουν το περίφημο «πολιτικό κόστος». Υπόψιν ότι εδώ δεν έχουμε μόνο την επιθυμία διατήρησης των «πελατειακών δομών», που υπήρξε η πάγια πρακτική ΟΛΩΝ (σχεδόν) των κυβερνήσεων μέχρι τώρα.
Έχουμε επιπλέον και την απόφαση διατήρησης ενός (υποτιθέμενου) «αριστερού προφίλ» από τους (υποτιθέμενους) «αριστερούς» του ΣΥΡΙΖΑ, που θέλουν εκτός από την πάση θυσία διατήρηση της κυβερνητικής «καρέκλας», την εξυπηρέτηση ΚΑΙ των πολιτικών «αριστερών» εμμονών τους.
Ένας τέτοιος συνδυασμός επιθυμιών οδήγησε την μακρινή Βενεζουέλα στο σημείο που όλοι γνωρίζουμε και όλοι ελεινολογούμε και απεχθανόμαστε.
Όλοι;
Δεν είναι καθόλου βέβαιο. Από τον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν ακόμα πολλοί που θεωρούν «σύντροφο» τον Μαδούρο και «πρότυπο» τη Βενεζουέλα.
Και αυτοί κυβερνούν ακόμα τη δική μας χώρα.
Πηγή: marketnews.gr
