GR
EN Διαβάζω τις ανακοινώσεις των κομμάτων για τη στάση του Υπουργού Εξωτερικών, στην συνέντευξη με τον Τούρκο ομόλογό του. Όλα, αφού κάνουν ένα φευγαλέο θετικό σχόλιο, καταφεύγουν στη γνωστή ελληνική μιζέρια του “ναι μεν, αλλά”.
“Η στάση της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού χαρακτηρίζεται από αμηχανία και έλλειμμα στρατηγικής” λέει το τσίρκο της Κουμουνδούρου, λες και το “θα το ρισκάρουμε με την Τουρκία” είναι απόφθεγμα του Σουν Τζου. Η κόρη η σοσιαλίστρια κατάλαβε, με την οξύνοια που τη χαρακτηρίζει, πως η συνάντηση δεν ήταν προετοιμασμένη και ρωτάει λεπτομέρειες. Ο κηραλοιφής μέμφεται τον Δένδια που μόνο απάντησε και δεν έριξε και δυο ξεγυρισμένες μπούφλες στον Τσαβούσογλου (ευκαιρία να λανσάρει καινούργια αλοιφή: το “πυγμαχικόν” – μια επάλειψη και νοκ άουτ ο Μεβλούτ) οι σταλινίστας μία κασέτα έχουν, αυτή παίζουν, και ο ταώς με τα λαχούρια ονειρεύεται πολιτικές συναντήσεις “μακριά από εξορύξεις, εξοπλισμούς, εντάσεις και ιδιοτελείς επιδιαιτητές” – όπως με τη Δανάη, τσικ-του-τσικ, τρώγοντας θαλασσινά με θέα την Ακρόπολη.
Μπράβο στον Νίκο Δένδια για την αξιοπρεπή, θαρραλέα, υπερήφανη και εθνικά επωφελή στάση του. Χωρίς “αλλά”.
Μπράβο και στην κυβέρνηση διότι προφανώς δεν ήταν έμπνευση της στιγμής. Προφανώς προετοίμασαν και το ενδεχόμενο προκλήσεων των πάντα πονηρών μεμέτηδων και είχαν αποφασίσει το πώς θα το χειριστούν.
Κάποτε σ’ αυτή τη χώρα θα πρέπει να ξεφύγουμε από την κακομοιριά της μικροκομματικής αντιπολίτευσης.
