GR
EN Υπάρχουν δύο ειδών πολιτικά ψέματα: τα καλά και τα κακά. Κακά είναι αυτά που λεν οι άλλοι. Καλά είναι αυτά που λέμε εμείς.
Σ΄ αυτό το συμπέρασμα έχουν καταλήξει οι αυτόκλητοι αναλυτές της προεκλογικής επικοινωνιακής τακτικής του Κυριάκου Μητσοτάκη. Κάθε φορά που διαμαρτύρομαι όταν προσκυνάει την ιερή αγελάδα του Δημοσίου, μου στέλνουν μηνύματα, κλείνοντας με νόημα το μάτι: “Τα λέει αυτά χωρίς να τα πιστεύει, μέχρι να πάρει την εξουσία. Μετά να δεις… Αν μιλούσε για απολύσεις φόρα παρτίδα, όπως εσύ, δεν θα εύρισκε ούτε την ψήφο του.”
Είναι εφιαλτικά… ενδιαφέρουσα άποψη, για τρεις λόγους.
Ο πρώτος διότι δείχνει πόσο έχει εγκατασταθεί στο μυαλό ενός μεγάλου ποσοστού ψηφοφόρων η πεποίθηση πως πολιτική και ειλικρίνεια είναι ασύμβατες έννοιες. Μάλιστα, για να την υποστηρίξουν έχουν δημιουργήσει και ένα μακιαβελικό θεωρητικό υπόβαθρο. Παραφράζοντας τον “προφήτη” του φιλελευθερισμού Φρεντερίκ Μπαστιά (1801 – 1850) θα έλεγα πως “Όταν το πολιτικό ψεύδος γίνεται τρόπος ζωής για μια κοινωνία, με την πάροδο του χρόνου αναπτύσσει ένα νομικό σύστημα που το νομιμοποιεί και έναν ηθικό κώδικα που το επιβραβεύει.”
Ο δεύτερος διότι αναγάγει τα “δύο μέτρα και δύο σταθμά” σε πάγιο κριτήριο των “δικών” μας και των “άλλων”. Ήταν ψεύτης ο Τσίπρας που “πούλαγε” το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, αλλά ο Μητσοτάκης που διαλαλεί πως δεν θα απολύσει κάνεναν Δημόσιο Υπάλληλο, ούτε αυτόν που προσελήφθη επί Σουφλιά με το σημείωμα “δεν κάνει για τίποτε βολέψτε τον κάπου” ούτε τα κόκκινα παπαγαλάκια της ΕΡΤ, εφαρμόζει “αποτελεσματική επικοινωνιακή πολιτική”.
Ο τρίτος λόγος είναι και ο ανατριχιαστικότερος: ο ψηφοφόρος αισθάνεται “μάγκας” όταν στήνει ένα πλαίσιο εξαπάτησης του… εαυτού του, καθώς εθελοτυφλεί σε μια άλλη πιθανότητα, την επικρατέστερη κατά τη γνώμη μου: ο Κυριάκος Μητσοτάκης να λέει αλήθεια!
Να έχει πεισθεί, δηλαδή, όχι από τους επικοινωνιολόγους αλλά από τις παλιές καραβάνες του κόμματός του, πως αν σπάσεις το μεγάλο ταμπού της μονιμότητας στο Δημόσιο, θα γίνει κοινωνική επανάσταση, θα πέσουν επάνω μας οι πληγές του Φαραώ, θα μας χτυπήσει μετεωρίτης. Και να σχεδιάζει την ανάταξη της χώρας ως αντιστροφή της σχέσης αιτίου – αποτελέσματος. Ήδη έχει δώσει πολλά δείγματα αυτής της αντίληψης.
Στις εξαγγελίες του για μείωση του ΕΝΦΙΑ και του φορολογικού συντελεστή στις εταιρείες, σε… βάθος διετίας (τι κομψή απόδοση του “ζήσε Μάη”!) διατυπώνει το εξής επιχείρημα αντεστραμμένης λογικής: λόγω της ανάπτυξης που θα προκύψει μόλις αναλάβει την εξουσία η ΝΔ, θα υπάρξει δημοσιονομική “ευρυχωρία”, άρα θα μπορέσουμε να μειώσουμε τους φόρους.
Ακόμα χειρότερα ήταν αυτά που είπε στη γενική συνέλευση του ΣΕΒ, τα οποία μεταφέρω αυτολεξεί:
«Προσλάβετε εσείς νέους συνεργάτες και εγώ θα αναζητήσω τρόπους να τους πριμοδοτήσω. Κάντε εσείς συμμέτοχους τους εργαζόμενους στην επιτυχία σας με stock-options ή με άλλους τρόπους διανομής κερδών, τονώστε την εταιρική κοινωνική ευθύνη κι εγώ θα είμαι ανοιχτός σε φοροαπαλλαγές για να τα πραγματοποιήσετε. Προσφέρετε εσείς ιδιωτικά ασφαλιστικά προγράμματα, ιδιωτική ασφάλεια υγείας ή κάρτες κίνησης στα μέσα μεταφοράς και εγώ συζητώ τα έξοδα αυτά να εκπίπτουν από την εφορία».
Και δεν βρέθηκε ούτε ένας από τους τόσους οικονομικούς εγκεφάλους της ΝΔ να του εξηγήσει τα αυτονόητα:
α) όταν ετοιμάζεσαι να κυβερνήσεις και είσαι ήδη τριάμισυ χρόνια πρόεδρος της ΝΔ, δεν λες “θα αναζητήσω τρόπους”. Θα έπρεπε να έχεις ήδη αναζητήσει, να έχεις βρει και να τους παρουσιάσεις. Διότι το επιχειρείν κινείται μέσα στο συγκεκριμένο περιβάλλον που διαμορφώνει το νομικό και θεσμικό πλαίσιο. Πρώτα ο νόμος θα πει: οι νέες θέσεις εργασίας πριμοδοτούνται με αυτόν τον τρόπο και μετά ο επιχειρηματίας θα υπολογίσει αν τον συμφέρει ή όχι. Ποτέ το αντίστροφο.
β) Οι επιχειρήσεις προσλαμβάνουν νέους συνεργάτες όταν αυξάνεται ο τζίρος, άρα και οι ανάγκες της δουλειάς, όχι επειδή τους το ζητάει ένας πολιτικός ή για να δείξουν… καλή διαγωγή. Όταν αναπτύσσονται προσλαμβάνουν, όταν συρρικνώνονται απολύουν. Κανένας δεν θέλει να απολύει, αλλά όταν πέφτουν οι δουλειές, τι άλλο μπορείς να κάνεις; Και όλες τις παροχές πέραν του μισθού, τις δίνουν με σκοπό να προσεκλύσουν τους ικανότερους συνεργάτες. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίον ανταγωνίζονται οι επιχειρήσεις στην αγορά εργασίας, απο καταβολής κόσμου και ιδιαίτερα από την εποχή του Χένρυ Φορντ. (Όταν οι εργάτες στην αυτοκινητοβιομηχανία έπαιρναν, το 1914, $ 2,34 τη μέρα, ο Φόρντ προσέφερε υπερδιπλάσιο μεροκάματο: 5 δολάρια – 120 δολάρια σημερινά! -, το ιστορικό “five dollar day”, για εργαζόμενους που πληρούσαν συγκεκριμένες προϋποθέσεις, με σκοπό να πάρει τους καλύτερους. Η εβδομάδα 5 ημερών είναι επίσης δική του έμπνευση όπως και η άδεια μετ’ αποδοχών, σκεπτόμενος ότι ο περισσότερος ελεύθερος χρόνος θα κάνει τους εργαζόμενους περισσότερο καταναλωτές. Η εταιρεία μοιράζει λεφτά όταν έχει. Όταν δεν έχει, όσες προτροπές και να κάνει ο Κυριάκος, το ταμείον είναι μείον.)
Για να μπορεί να προσλάβει όμως όταν οι δουλειές ανεβαίνουν, θα πρέπει να μπορεί να απολύσει, όταν κατεβαίνουν. Μπορούν σήμερα οι εταιρείες να απολύσουν με τον νέο νόμο Αχτσιόγλου που καθιστά τον… δικαστή κριτή των αναγκών μιας επιχείρησης και του δίνει το δικαίωμα να την υποχρεώσει σε επαναπρόσληψη με καταβολή όλων των ενδιάμεσων μισθών; Πιστεύει κανείς ότι θα ακυρώσει η ΝΔ αυτόν τον σταλινικό, αντιαναπτυξιακό νόμο, όταν ξέρουμε ότι σιγοντάρησε τον ΣΥΡΙΖΑ υπερψηφίζοντάς τον;
γ) Η “πριμοδότηση” των νέων θέσεων εργασίας, είτε γίνεται υπό μορφήν επιδότησης είτε υπό μορφή φορολογικών απαλλαγών στρεβλώνει την αγορά. Δημιουργεί θέσεις εργασίας δύο ταχυτήτων: τις επιδοτούμενες και τις μη επιδοτούμενες. Άρα ο Α που έχει ήδη 10 εργαζόμενους χωρίς το πριμ του Κυριάκου, δηλαδή πήρε πάνω του ολόκληρο το μισθολογικό κόστος, αποκτάει ανταγωνιστικό μειονέκτημα έναντι του Β που είχε 6 εργαζόμενους και τους έκανε 10 με πριμοδοτημένες “θέσεις”. Το οξύμωρο είναι ότι το “πριμ” στον Β το πληρώνει μέσω των φόρων του ο Α.
Αυτό λοιπόν είναι το οικονομικό πλάνο του επόμενου πρωθυπουργού: οι επιχειρηματίες μόλις μάθουν ότι άλλαξε η κυβέρνηση, θα τρέξουν να επενδύσουν, να προσλάβουν κόσμο, να μοιράσουν μετοχές στους υπαλλήλους. Χωρίς να έχουν μειωθεί οι φόροι, χωρίς να έχει μπει Πληροφορική στο Δημόσιο, χωρίς να έχει αλλάξει το καθεστώς των αδειοδοτήσεων, χωρίς να έχουν ορισθεί χρήσεις γης, χωρίς να έχει επιταχυνθεί ο χρόνος απονομής Δικαιοσύνης, με τις τράπεζες σε κατάσταση ζόμπι (αλήθεια, τι προτείνει η ΝΔ για τα κόκκινα δάνεια;) και με την έκθεση του ΤΜF να συνεχίζει να μας θεωρεί το χειρότερο μέρος στον κόσμο για επενδύσεις. Απλώς και μόνον επειδή πρωθυπουργός θα γίνει ο Κυριάκος! Οπότε, με τους φόρους που θα πάρει η κυβέρνηση από την αυξημένη οικονομική δραστηριότητα, θα μπορέσει να… μειώσει τους φόρους! Δηλαδή, η μείωση των φόρων είναι… αποτέλεσμα και όχι προϋπόθεση (μία από τις πολλές) της ανάπτυξης!
Να το εξηγήσω με ένα παράδειγμα, για όποιον επιμένει να μην το καταλαβαίνει. Υπάρχει ένα ξενοδοχείο άθλιο. Μούχλα στους τοίχους, φουσκωμένα πατώματα, βρώμικα σεντόνια, κοριοί, κατσαρίδες, φαγητό που δεν το τρων ούτε τα σκυλιά. Κι από πάνω, είναι και πανάκριβο! Οι κριτικές το βγάζουν το χειρότερο με διαφορά στην περιοχή και συστήνουν στους τουρίστες να μην περνάν ούτε απ’ έξω. Τα τελευταία μάλιστα χρόνια ο διευθυντής τα έχει γραμμένα όλα γιατί έχει βρει κάτι κρασιά στην κάβα και όλη τη μέρα μπεκροπίνει με τα φιλαράκια του. Φυσικά το ξενοδοχείο δεν σταυρώνει πελάτη, ούτε για δείγμα. Κάποια στιγμή ο ιδιοκτήτης (ο σοφός λαός) βάζει άλλον διευθυντή. Το μαθαίνουν αυτό οι ταξιδιωτικοί οδηγοί. Τι λες; Θα συστήσουν στους τουρίστες να σπεύσουν να κλείσουν δωμάτιο στο ξενοδοχείο μόνο και μόνο επειδή άλλαξε ο διευθυντής ή θα περιμένουν να δουν τις αλλαγές που θα γίνουν στο ίδιο το ξενοδοχείο; Στέλνουν έναν δημοσιογράφο, γιατί το ξενοδοχείο βρίσκεται σε καλό σημείο, να ρωτήσει τον νέο διευθυντή για τα σχέδιά του. Κι εκείνος αποκαλύπτει ότι θα κάνει ανακαίνιση σε δύο χρόνια με χρήματα που… θα έρθουν από τους νέους πελάτες, που τους περιμένει να καταφθάνουν κατά κύματα, τώρα που έμαθαν ότι άλλαξε η διεύθυνση. Πώς σου φαίνεται το business plan; Λογικό;
Οι χώρες που είναι σήμερα επενδυτικοί παράδεισοι, πρώτα δημιούργησαν ένα περιβάλλον φιλικό προς το επιχειρείν και μετά είδαν τους επενδυτές να έρχονται. Και, ναι, δεν είναι το ύψος της φορολογίας το μόνο κριτήριο. Αλλά είναι βασικό. Η φορολογία δεν είναι τίποτε άλλο από το κόστος που πληρώνει ο πελάτης του μαγαζιού που λέγεται Ελλάδα, για τις υπηρεσίες που αγοράζει. Υπάρχουν κι άλλα μαγαζιά στα πέριξ.
Όταν μπορεί να ανοίξει επιχείρηση στην Εσθονία μέσα σε 20 λεπτά από το κινητό του γιατί να προτιμήσει να χάσει εβδομάδες, μήνες ή και χρόνια στην Ελλάδα τρέχοντας από γκισέ σε γκισέ με μια στοίβα έγγραφα στην αγκαλιά;
Γιατί να ενθουσιαστεί που θα του ζητήσουν από την Εφορία να βρει έναν από τους 10.498 ΚΑΔ (Κωδικούς αριθμούς Δραστηριότητας) όπου άλλον ΚΑΔ έχουν οι «υπηρεσίες μανικιούρ – πεντικιούρ» (ΚΑΔ:96.02.13.04) και άλλον οι «υπηρεσίες ποδολογίας και καλωπισμού νυχιών» (ΚΑΔ: 96.02.13.05);
Γιατί να εμπιστευθεί μια χώρα στην οποία οι νόμοι αλλάζουν κάθε μέρα και μπορεί να σου τινάξουν στον αέρα κάθε οικονομικό προγραμματισμό;
Η ελληνική Δημόσια Διοίκηση χρεώνει πανάκριβα υπηρεσίες – σκουπίδια, που κανένας δεν καταδέχεται να αγοράσει. Σαν το ξενοδοχείο του παραδείγματος. Δεν πρόκειται να σταυρώσει ούτε έναν πελάτη – επενδυτή, μέχρι να ανακαινισθεί. Αν περιμένουμε να την ανακαινίσουμε με τα χρήματα που θα αφήσουν οι μελλοντικοί πελάτες, πολύ φοβάμαι ότι θα περιμένουμε για πάντα. Αλλά η υπομονή του κόσμου έχει φτάσει στο ναδίρ. Αν η νέα κυβέρνηση δεν φέρει χειροπιαστά αποτελέσματα το πρώτο εξάμηνο, θα αντιμετωπίσει τέτοιο κύμα κατακραυγής που αυτό που ζει τώρα ο Τσίπρας θα μοιάζει με πάρτυ γενεθλίων.
Μία ελπίδα απομένει: ο Κυριάκος να λέει συνειδητά ψέματα. Και μόλις εκλεγεί, να αρχίσει να κλείνει άχρηστους δημόσιους οργανισμούς και να απολύει αργόμισθους, ώστε να μειώσει τα δημόσια έξοδα, ώστε να μειώσει τους φόρους, ώστε να έρθουν επενδυτές. Διότι μόνο με αυτή τη σειρά γίνονται τα πράγματα στον υπαρκτό κόσμο. Κι αυτή την ελπίδα την προβάλλουν ως βεβαιότητα, όσοι αποδέχονται το ψεύδος ως συστατικό του πολιτικού διαλόγου στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας. Θα ήμουν πολύ ευτυχής αν μπορούσα να συμμεριστώ τη σιγουριά τους. Δεν μπορώ, διότι θεωρώ τον Κυριάκο Μητσοτάκη ηθικό στοιχείο. Απλώς, ως γέννημα-θρέμμα του κρατισμού και του κομματικού οικοσυστήματος, δεν “κατέει”, όπως λεν στην Κρήτη, τη δουλειά.
Ξέρω, κάποιοι διαφωνείτε. Κατανοώ την ανάγκη σας να θεωρείτε την επιθυμία σας πραγματικότητα. Όμως, κοντός ψαλμός αλληλούια. Εδώ είμαστε και θα τα ξαναπούμε.
Πηγή: vimapress.gr
