Ο λαός τού 'Δεν κάνει για τίποτα'.

Διαβάζω μεταξύ άλλων στην Καθημερινή, σε άρθρο του Στέφανου Κασιμάτη, το παρακάτω:

…Πρόκειται για το βιογραφικό ενός υποψηφίου για πρόσληψη, επάνω στο οποίο, κάποιος από το γραφείο του Γ. Σουφλιά έχει γράψει ιδιοχείρως: «Δεν κάνει για τίποτε. Βολέψτε τον κάπου».

Εκ πρώτης όψεως, μια απλή φράση που ειπώθηκε καλοπροαίρετα σε κάποιο τηλεφώνημα για ρουσφέτι και φαντάζομαι ότι σημειώθηκε στο χαρτί αυτολεξεί.
Ειπώθηκε για να ενισχύσει την υποψηφιότητα από το μπαμπά/μαμά/θείο/ θεία και λοιπούς συγγενείς, του υποψηφίου προς πρόσληψη.
Από κάποιον τέλος πάντων που είχε πρόσβαση, βύσμα δηλαδή, στο Γραφείο του Υπουργού.
Να βολέψουμε το παιδί αφού «δεν κάνει για τίποτε» τώρα που «είμαστε στα πράγματα».

Δηλαδή, η ιστορία της μέσης ελληνικής οικογένειας τα τελευταία τριάντα χρόνια.


«Παιδί μου, να διαβάζεις, να πας στο Πανεπιστήμιο, να πάρεις το πτυχίο σου και να διοριστείς», «Από το δημόσιο δεν χάνει κανείς», «Να βρίσκεις το μεροκάματο κάτω από το μαξιλάρι σου κάθε μέρα, βρέξει, χιονίσει», «Να κάθεσαι Χριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαίρι και να σχολάς νωρίς για να κοιτάς τα παιδιά σου και τον άντρα σου, λίγο είναι;», «Να βγεις στη σύνταξη στα 45 και μετά να κάνεις μια δική σου δουλειά, να ανοίξεις ένα μαγαζί και να παίρνεις και τη σύνταξη, πασάς στα Γιάννενα!».

Μια νοοτροπία και στάση ζωής, που βασίστηκε σε έναν αυθαίρετο, παράλογο και κατά βάθος, ανήθικο συλλογισμό.
Και πέρα για πέρα απαξιωτικό για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Το «δεν κάνει για τίποτε».


Πότε, πού και ποιος το αποφάσισε ότι δεν κάναμε για τίποτε άλλο, πέρα από το διορισμό στο Δημόσιο μαντρί, που με τον ήλιο τα βάζουμε, με τον ήλιο τα βγάζουμε και μετά διαρρηγνύουμε τα ιμάτιά μας «τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε»;

Και γιατί δε μας επέτρεψαν ποτέ να διανοηθούμε καν, ότι υπήρχαν κι άλλοι τόποι, άλλοι τρόποι, άλλοι δρόμοι;

Όταν οι Αμερικάνοι φοιτητές γύριζαν όλη την Ευρώπη με τα σακίδια στην πλάτη και μπάτζετ 20 δολάρια την ημέρα, εμείς, τα μοσχαναθρεμμένα, φοβικά, καθηλωμένα ελληνόπουλα, αποστηθίζαμε το ανώμαλο ρήμα «έχω».
Γιατί «έχω» την ιερή υποχρέωση να συνεχίσω να έχω την ασφάλεια, το μισθουλάκο, τα κεκτημένα, τα δεδομένα, τη βολή μου, αυτά που κληρονόμησα από τους γονείς.


Χωρίς να παίρνουμε μυρωδιά ότι τα μόνα ρήματα που πρέπει κανείς να μάθει στη ζωή είναι τα «ονειρεύομαι», «πιστεύω», «μπορώ», «τολμάω» και τελικά το «είμαι».
Τολμάω να είμαι ο εαυτός μου.

Και έτσι, γεμίσαμε τη χώρα και τις Υπηρεσίες μας με ανθρώπους μισούς.
Και έτσι, οι υπηρεσίες που μας παρέχουν, είναι και θα παραμείνουν μισές.
Και έτσι, την ίδια στιγμή που αλλάζουν τα πάντα στον πλανήτη, κάποιοι δεν έχουν ακόμα καταλάβει πως είναι μισοί.

Επειδή οι άνθρωποι αυτοί ζουν τελικά τη ζωή που προέκυψε όχι από επιλογή δική τους, αλλά από επιλογή των άλλων.
Εκείνων που κυριολεκτικά ή μεταφορικά ψιθύρισαν κάποτε σε κάποιο αυτί ή σε κάποιο ακουστικό: «Δεν κάνει για τίποτε. Βολέψτε τον κάπου».

Σκοτώνοντας ουσιαστικά, γενιές και γενιές Ελλήνων.

Αγγελική Κροκίδη (δημοσίευση στο eyedoll.gr)

Αντζελα, πέρα του ότι είναι πολύ ωραία γραμμένο, νομίζω τα τελευταία γεγονότα απλά δίνουν την πλήρη οπτική του Ελληνα πια. Ο Έλληνας φοβάται και ως εκ τούτου δεν μπορεί, να αναλάβει τις ευθύνες των πράξεων του. Θέλει πάντα έναν μπαμπά και μια μαμά από πίσω, όσο χρονών και να είναι. Το δημοσιο δεν είναι τίποτα άλλο από τους "μεγαλους" γονείς. Κι όταν έχεις μάθει να ζεις χωρίς ευθύνες (κάτι που φωνάζουμε από την αρχή της κρίσης όταν πάντα φταίνε οι άλλοι), αποκλείεται ποτέ να καταλάβεις ότι ο μόνος τρόπος για να ζήσεις πραγματικά είναι αναλαμβάνοντας τις ευθύνες των πράξεων σου.

Ναι, Άντζελα, να το κάνεις άρθρο!
:)
Καλή σου μέρα.

Ευχαριστώ παιδιά, έχει ήδη δημοσιευθεί στο eyedoll.gr (αλήθεια, ποιά η διαφορά μεταξύ απάντησης και γρήγορης απάντησης εδώ στο φόρουμ μας?)

Βίλλυ μου ευχαριστώ, χαιρετισμούς και από τον κ.Κοντό!
Αν δε σας κάνει κόπο, βάλτε το εσείς στα άρθρα, αλλιώς δώστε μου το λινκ με τις οδηγίες

Πολύ πετυχημένο κείμενο. Στοχεύει κατευθείαν στην καρδιά του προβλήματος της χώρας μας, που δεν είναι τίποτε άλλο από την ηθική κατάπτωση.

Άντζελα και πάλι ένα πολύ καλό γραμμένο κείμενο, που συμφωνώ απόλυτα μαζί σου!

Ζηλεύω όταν βλέπω πόσο κοσμοπολίτικα εκπαιδευμένα είναι οι νεολέα στην Γερμανία και με ποιά αυτοπεποίθηση ταξιδεύουν χωρίς τους γονείς τους σε μακρίνες Χώρες . Ζούνε στις ξένες Χώρες σε ξένες οικογένιες, μαθαίνουν την γλώσσα και δουλεύουν εκεί για τρείς μήνες και μέχρι χρόνο.
Πολλές φίλες μου, που στείλαν τα παιδιά τους στο εξωτερικό, μου λένε, πως όταν γυρίζουν τα παιδιά τους πίσω στο σπίτι, έχουν ωριμάσει και αλλάξει το σκεπτικό τους θετικά.

Δυστυχώς τα Ελληνόπουλα, τους σκουπίζουν η μαμά τους τόν ποπό τους, ακόμη και όταν σπουδάζουν και έχουν μεγαλώσει!
Έτσι δυστυχώς δεν μαθαίνουν να τολμούν, να δοκιμάσουν, να έχουν περιέργεια για άλλες κουλτούρες και εθίματα, για να μπορέσουν έτσι να γνωρίσουν τις πραγματικές τους δυνάμεις και τα ταλέντα τους!

Κα Κροκίδη μου άρεσε πραγματικά , ιδιαίτερα το ύφος της ανάρτησής σας που με κυνικό και ειρωνικό τρόπο , περιγράφει την νοοτροπία που είχε καλλιεργηθεί στους νέους μας και το ταβάνι στα όνειρα και τις φιλοδοξίες που τους επιβάλλαμε .

Οι νέοι δυστυχώς σήμερα , απαξιώνουν την πολιτική και τα κόμματα γενικότερα κι εμείς πλανεμένοι περιμένουμε ,
δίχως την ενεργή συμμετοχή των νέων , ν αλλάξουμε τα πράγματα…ΑΔΥΝΑΤΟΝ !

Αν στέλναμε αύριο μ ένα φαξ σε όλα τα σχολεία και τις πανεπιστημιακές σχολές της επικράτειας μια μαθηματική άσκηση με όλα τα οικονομικά δεδομένα
για να λυθεί το πρόβλημα της κρίσης χρέους από τους μαθητές και σπουδαστές, είμαι σίγουρη 100% πως θα λύναν το πρόβλημα και θα περίσσευαν και χρήματα !

Αν βάζαμε στην συνέχεια κάθε σχολείο και σχολή , να γράψει μία έκθεση ιδεών για το πώς θα βγει η Ελλάδα από την κρίση και κάθε σχολείο συγκέντρωνε τις ιδέες και λύσεις που θα πρότειναν , θα τρίβανε τα μάτια τους οι πρωθυπουργοί και οι υπουργοί οικονομικών των τελευταίων κυβερνήσεων για τις λύσεις και τις διεξόδους που θα βρίσκανε …..

Αυτή είναι η πεποίθησή μου για την νεολαία σήμερα !

Οι νέοι όμως δυστυχώς βλέπουν τους πατεράδες και τους παππούδες τους να είναι κολλημένοι σε ιδεολογίες που ακολούθησαν μα προδόθηκαν, και ενώ βλέπουν το οικοδόμημα να καταρρέει , δυστυχώς στρέφονται προς τα γνωστά δύο άκρα της νεότερη ιστορίας μας και μπερδεύουν τους νέους

Οι νέοι χάσανε την πίστη τους στην πολιτική και αυτή είναι η χειρότερη μας απώλεια
Δεν έχουμε βέλη στην φαρέτρα μας .Ευχής έργον θα είναι η Δημιουργία Ξανά σαν ένα νέο και κόμμα , να καταφέρει να τους φέρει κοντά της έτσι ώστε εκείνοι να διαμορφώσουν τα πράγματα με τις νέες ιδέες τους και την αντικειμενικότητα τους ….
Δίχως την συμμετοχή των νέων θεωρώ πως δεν έχουμε καμμία τύχη ...
Καλή συνέχεια με τέτοια εύστοχα άρθρα ....

Δυστυχώς τα Ελληνόπουλα, τους σκουπίζουν η μαμά τους τόν ποπό τους, ακόμη και όταν σπουδάζουν και έχουν μεγαλώσει!



Καλημέρα κα Κληματσίδα στην Γερμανία από την όμορφη Θεσσαλονίκη …!!!

Εγώ πάλι ….γιατί έχω την αίσθηση πως οι νέοι μας , είναι διατεθειμένοι
να πετάξουν τις παρωπίδες που τους φορέσαμε τόσα χρόνια …
Εμείς είμαστε διατεθειμένοι άραγε να βγάλουμε τις ωτοασπίδες και να τους ακούσουμε ;;;;

Πιστεύω πάντως πως με το ν απαξιώνουμε τους νέους δεν τους κινητοποιούμε…το μόνο που καταφέρνουμε είναι να βάζουμε ένα καθρέφτη μπροστά μας και να βλέπουμε το πρόσωπό μας ....Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια από όλους μας για να βάλουμε πίσω μας όλες αυτές τις νοοτροπίες ...

κ. Ραγτζή, βλέποντας τις τοποθετήσεις σας, χαίρομαι ιδιαίτερα που είστε και στην ομάδα με θέματα νεολαίας.
κ. Κληματσίδα ευστοχο σχόλιο για άλλη μια φορά :)

Πάντως συμφωνώ και διαφωνώ μαζί σας κ. Ραγτζή. Οντως οι νέοι έχουν δυνατότητες (εξ ορισμού) και για αυτό τον λόγο στήσαμε και το thread με την ομάδα νεολαίας.

Αλλά πολύ φοβάμαι ότι υπάρχουν και οι νέοι που θα λύνανε αμέσως το πρόβλημα και οι νεοι που δεν θα κάνανε τίποτα. Και δυστυχώς, βλεποντας τα εκλογικά αποτελέσματα, αλλά και την πέραση που έχουν κόμματα όπως ο Συριζα, η ΧΑ και οι ΑΝΕΛ, είτε βλεποντας στατιστικές που αναφέρονται σε ηλικίες νέων, είτε τέλος βλέποντας πως σχολιάζουν στο internet, οι νέοι της δεύτερης κατηγορίας είναι περισσότεροι

Είναι λυπηρό, ενώ ξέρουν καλύτερα από τους μεγαλύτερους να χρησιμοποιούν το internet είναι ανίκανοι να διαχειρισθούν την πληροφορία που υπάρχει - και σε αυτό φταίνε α) τα σχολεία που δεν τους το έμαθαν και β) οι οικογενειες τους. Μία βασική προυπόθεση για να μπορεί κανείς να λύνει προβλήματα με λογική είναι η σύνδεση πληροφοριών και η χρήση αναφορών. Δυστυχώς βλέπω αναμασήματα από μεριάς τους, όποιας πληροφορίας είναι βολική. Δεν ξέρουν την έννοια "πηγη" και "αναφορά στην πηγή" και κυρίως την "κρίση της πηγής" και την "διαστάυρωση". Για να είμαι ειλικρινής θα ήθελα κάποια στιγμή αυτά να τα γράψω σε πιο αναλυτικό κείμενο.

Οπότε θα έλεγε ότι είναι διατεθειμένοι να αλλάξουν, αλλά δυστυχώς λειτουργούν με χειρότερες παρωπίδες από πριν, λόγω έντασης και απογνωσης. Νομίζω ότι χρέος όλων μας, είτε νέων είτε μεγαλύτερων, που καλώς ή κακώς (καλώς δηλαδή) μάθαμε να λειτουργουμε με τις αρχές που ανέφερα πριν, να τους δείξουμε πως πρέπει να χρησιμοποιούν την πληροφορία και πως να αποφεύγουν την εύκολη λύση (και χωρίς κούραση) του αναμασήματος πραγμάτων που απλά ακούγονται βολικά...

Ευχαριστώ όλους για τα καλά λόγια. Η πλάνη της νεολαίας μας είναι η εξής: εργάζομαι σκληρά και αναγκαστικά για ένα διάστημα προκειμένου να απολαύσω τα ωφέλη αυτής της κοπιαστικής αλλά ανεπιθύμητης εργασίας στο μέλλον. Είναι η νοοτροπία με την οποία μεγαλώσαμε κι εμείς η 40 κάτι σήμερα, να επιδιώξουμε την αποκατάστασή μας μέσω ενός πανεπιστημιακού πτυχίου, όχι από αγάπη για τη γνώση αλλά για λόγους καθαρού συμφέροντος, για να βρούμε μόνιμη και σταθερή δουλειά.
Δυστυχώς, αν και κάποιοι αλλάξαμε μυαλά στην πορεία, η πλειονότητα των σημερινών σαραντάρηδων -πενηντάρηδων που "πέτυχαν" επαγγελματικά εντός του Δημοσίου, περνάνε την ίδια νοοτροπία στα παιδιά τους. Σχεδόν όλοι οι δικοί μου συνάδελφοι κάνουν τον υπέρ πάντων αγώνα για να ακολουθήσουν τα παιδιά τους την ίδια διαδρομή. Ακριβώς την ίδια.
Το αποτέλεσμα είναι ότι οι σημερινοί φοιτητές βλέπουν τις σπουδές τους λίγο πολύ ως ανταμοιβή για τα σκληρά μαθητικά τους χρόνια ειδικά στο Λύκειο και όχι ως ευκαιρία για να γίνουν αυτό που επιθυμούν και να ασχοληθούν με το αντικείμενο που τους εμπνέει. Διότι δεν έχουν ποτέ αφεθεί να κάνουν ελεύθερες επιλογές. Τις επιλογές τους τις κατευθύνουν ακόμα οι γονείς.
Μόλις λοιπόν βρεθούν στο χώρο του πανεπιστημίου βιώνουν την απόλυτη ελευθερία να κάνουν επιτέλους επιλογές η οποία σε συνδυασμό με την ασυδοσία και την υπερβολική χαλαρότητα στις απαιτήσεις των Πανεπιστημιακών Σχολών τους οδηγεί σε εκείνες τις πολιτικές νεολαίες που δήθεν ευαγγελίζονται την ελευθερία και τα ιδανικά. Βλέπε αναρχία. Και τα σχετικά. Είναι τεράστιο πρόβλημα. Πρέπει να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να γίνουν πιο υπεύθυνα και να ωριμάσουν μέσα από την εκπαίδευση, από τα μικρά τους χρόνια. Ελπίζω τώρα που καταρρέει επιτέλους το όραμα του δημοσίου-πατερούλη να το καταφέρουμε.