Ας δούμε το αντίστοιχο στα κομματικά. Υπάρχουν οι περιστασιακοί ψηφοφόροι ενός κόμματος, οι οπαδοί, τα μέλη, τα αιρετά στελέχη. Και όλα τα ενδιάμεσα. Μέλος πάει να πει “συμμέτοχος”. Στο αύριο ή στο χθες είναι άλλο θέμα, πάντως σημαίνει ότι αισθάνεσαι σαρξ εκ της σαρκός του πολιτικού σχηματισμού. Ποια στιγμή, από απλός φίλος, παίρνεις απόφαση να συμμετάσχεις στα δρώμενα; Δεν υπάρχει κανόνας. Όλα τα κόμματα συμφωνούν στο ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει τη στιγμή μιας κρίσιμης ψηφοφορίας. Είχες τόσον καιρό να εκδηλώσεις τη διάθεσή σου να ασχοληθείς περισσότερο με τα κοινά και το θυμήθηκες σήμερα το πρωί που ψηφίζουμε για πρόεδρο; Όσο πιο σοβαρό είναι ένα κόμμα, τόσο μεγαλύτερο είναι το χρονικό διάστημα συμμετοχής που απαιτεί από ένα μέλος πριν του δώσει τη δυνατότητα να συμμετάσχει σε εσωτερικές αρχαιρεσίες. Μάλιστα, τα μεγάλα κόμματα της Ευρώπης σε δέχονται πρώτα ως δόκιμο μέλος, για μια χρονική περιόδο κάποιων μηνών, πριν σε κάνουν δεκτόν ως πλήρες μέλος, με δικαίωμα ψήφου. Πολύ λογικό: να σε δούμε, να σε μυρίσουμε, να σε ζυγίσουμε, να ξεδιπλωθεί η προσωπικότητά σου, οι προθέσεις σου, οι ικανότητες και τα κουσούρια σου. Διότι ένας βαλτός ή ένας προβληματικός μπορεί ως μέλος να κάνει μεγάλη ζημιά σε ένα κόμμα με ανάρμοστες δηλώσεις ή συμπεριφορά την οποία τα αντίπαλα ΜΜΕ θα σπεύσουν να προβάλουν κατάλληλα. Κι ένα αντίπαλο κόμμα μπορεί να στείλει «φυτευτούς» που θα αλλοιώσουν το αποτέλεσμα των εκλογών ανάλογα με το αλλότριο συμφέρον. Στοιχειώδεις αρχές δεοντολογίας, αγαπητέ Γουώτσον.
Στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας όμως πρέπει να δείξουμε μπούγιο. Να πουν οι ειδήσεις: «ξεπέρασε κάθε προσδοκία η προσέλευση των ψηφοφόρων για την ανάδειξη νέου προέδρου στο Χ κόμμα.» Πρέπει να μαζέψουμε και λεφτά. Μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόροι επί μερικά ευρώ ο καθένας μάς κάνουν μερικά εκατομμύρια. Not bad. Οπότε, ας πάει και το παλιάμπελο της δεοντολογίας. Μπάτε όσοι θέλετε. Ψηφίστε όποιον θέλετε, σκάστε και το παραδάκι. Δεν μας ενδιαφέρει ούτε ποιοι είστε ούτε ποια είναι η σκοπιμότητα της πρωτοβουλίας σας. Πληρώστε – ψηφίστε – τελειώσατε. Αυτό το θεσμικό ξεχαρβάλωμα, τα κόμματα της χώρας της φαιδράς πορτοκαλέας το έχουν ονομάσει «ανοιχτές διαδικασίες». Και καμαρώνουν κι από πάνω. «Κοιτάξτε πόσους κινητοποιήσαμε! Πόσοι στήθηκαν στην ουρά για να ψηφίσουν!» Το γιατί δεν τους κινητοποίησαν έναν μήνα πριν δεν φαίνεται να τα απασχολεί. Ούτε το αν θα συνεχίσουν να τους κινητοποιούν έναν μήνα μετά. Αρκεί που καταγράφηκε μπουγιόζικη «λαϊκή εντολή».
Έτσι εξελέγη ο Κυριάκος. Μολονότι το καταστατικό της ΝΔ προβλέπει ότι η εγγραφή από το δικαίωμα ψήφου πρέπει να απέχουν τουλάχιστον 15 μέρες, στις εκλογές για την ανάδειξη προέδρου της ΝΔ δεν απείχαν ούτε 15 λεπτά. Έτσι νίκησε στον πρώτο γύρο και η Φώφη. Μόνο που εκεί η πρωτοτυπία ήταν ακόμα πιο προωθημένη. Δεν χρειαζόταν καν εγγραφή. Λογικό κι αυτό μέσα στο σουρεαλιστικό πλαίσιο «λειτουργίας» του ελληνικού πολιτικού συστήματος: αφού δεν υπάρχει πολιτικός φορέας, πού να γραφτείς, ακόμα κι αν ήθελες; Απλώς ακόμα μια φορά δείξαμε στον υπόλοιπο κόσμο πόσο μπροστά είμαστε σε θέματα δημοκρατίας. Ενώ οι βελανιδοφάγοι ψηφίζουν υπαρκτά κόμματα, εμείς εκλέγουμε προέδρους σε ανύπαρκτα. Και χωρίς να έχουμε ξεκαθαρίσει τίποτε από τα μετά. Ούτε τι θα είναι το υπό διαμόρφωση κόμμα, ούτε πώς θα λέγεται, ούτε ποιοι θα το συναποτελούν, ούτε τι θα «κληρονομήσει» από τις συνιστώσες του, ούτε τι ιδεολογία θα έχει, ούτε ποιες θέσεις θα προτείνει. Αρκεί να εκλεγεί ο «επικεφαλής». Κάτι σαν την ασώματο κεφαλή που είχαν στα πανηγύρια. Πολιτική για τα πανηγύρια.
Και πάμε τώρα σε σένα. Καλά, το «κόμμα εν τω γεννάσθαι» σού δίνει το δικαίωμα να συμμετάσχεις σε αυτό το θέατρο παραλόγου, τύφλα νάχει ο Ιονέσκο. Εσύ που πήγες και ψήφισες, με ποιο ηθικό δικαίωμα το έκανες; Αν μου πεις ότι «όποιος και να βγει» εγώ θα είμαι εκεί, αφοσιωμένο μέλος παλεύοντας για τις ιδέες που υποστηρίζω, το ψιλοκαταλαβαίνω. Και λέω «το ψιλο-» διότι δεν έχει διευκρινισθεί τι μέλλον θα έχουν οι ιδέες που υποστηρίζεις αν δεν βγει ο υποψήφιος που υποστηρίζεις. Όταν μάλιστα είναι γνωστό ότι κάποιοι υποψήφιοι έχουν ασύμβατες μεταξύ τους ιδέες. Άρα, αν σου πει η Φώφη (που σου το έχει πει πολλές φορές μέχρι τώρα) πως πολεμάει το τέρας του φιλελευθερισμού, εσύ ο φιλελεύθερος πώς βλέπεις τη συμμετοχή σου από δω και μπρος στον κοινό φορέα;
Αν ψήφισες, και απογοητευμένος από το αποτέλεσμα είσαι έτοιμος να την κάνεις από την επαναληπτική κιόλας ψηφοφορία, με ποιο ηθικό δικαίωμα εκθέτεις τους εκλεκτούς σου σε μια περιπέτεια λοχαγών χωρίς στρατό; Πώς θα διαμορφωθούν οι συσχετισμοί δυνάμεων στο εσωτερικό του νέου φορέα αν απόσχουν από τη συνέχεια οι ψηφοφόροι των χαμένων της πρώτης Κυριακής;
Μα επειδή πήγα, πλήρωσα τρία ευρώ και έριξα ένα ψηφοδέλτιο, σημαίνει ότι παντρεύτηκα τον, όπως προκύψει, νέο φορέα; Ναι, αυτό θα έπρεπε να σημαίνει. Αλλά δεν σημαίνει. Διότι ψηφοφόροι και πολιτικοί έχουμε εθισθεί στην άσκηση δικαιωμάτων χωρίς την ανάληψη ευθύνης. Συμμετέχω στις αρχαιρεσίες ενός φορέα, υπάρχοντος ή υπό διαμόρφωση, σημαίνει ότι έχω εκ προοιμίου αποδεχθεί το πλαίσιο λειτουργίας του, ακόμα κι αν είναι σε εμβρυακή μορφή. Αλλιώς όλο αυτό το σκηνικό είναι ακόμα ένα γήπεδο. Και η δυνατότητα ψήφου είναι η ψευδαίσθηση ότι κατέβηκες για λίγο από την κερκίδα και έπαιξες στο χορτάρι. Από ψευδαισθήσεις όμως χορτάσαμε. Αλήθειες πού θα βρούμε;
Πηγή: Marketnews.gr
Ο κ. Αλέξης Τσίπρας δεν είναι πολιτικός «κοινής αποδοχής». Κάθε άλλο μάλιστα.
Ουδέποτε έφτασε το κόμμα του στο 40% των ψήφων, ενώ τώρα οι δημοσκοπήσεις τον φέρνουν δεύτερο με ποσοστά κάτω του 20%. Επιπλέον η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών (άνω του 90%) κρίνουν ότι με αυτόν πρωθυπουργό η χώρα «βαδίζει προς τη λάθος κατεύθυνση».
Συγκεκριμένα:
- Με αυτά ως δεδομένα, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι η βράβευσή του για ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΘΕΝΟΣ (Prix du Courage politique) από την επιθεώρηση Politique Internationale αποτελεί πρόκληση και προσβολή για τον ελληνικό λαό που υπέστη (και εξακολουθεί να υφίσταται) τα μύρια όσα εξαιτίας του. Η ίδια επιθεώρηση δεν θεώρησε ότι η αντιπολίτευση που τότε στήριξε τον Τσίπρα σε μιά δύσκολη για τη χώρα στιγμή δικαιούται και αυτή κάποιο βραβείο.
- Από την άλλη μεριά όμως θα ήταν καλύτερα αν άφηνε τη χώρα να καταστραφεί για να είναι ο Τσίπρας «συνεπής» με τις λαϊκιστικές αρλούμπες που υποσχόταν και της «αυταπάτες» του; Ασφαλώς και όχι!
- Από την άλλη μεριά όμως αξίζει το οποιοδήποτε βραβείο σε έναν τέτοιας ποιότητας πολιτικό ηγέτη;
- Και αν ναι, πόσα βραβεία θα έπρεπε να απονέμονται σε εκείνους τους πολιτικούς που ακολουθούν σοβαρή, συνετή και εποικοδομητική για τους λαούς τους πολιτική;
- Τί είδους μήνυμα δίνεται παγκοσμίως με μια τέτοια βραβευση;
- Και ποιά θα είναι η οποιαδήποτε αξία του βραβείου από δω και πέρα; Ποιός σοβαρός πολιτικός θα καταδεχτεί να το αποδεχτεί, όταν το ίδιο βραβείο έχει απονεμηθεί σε ένα πολιτικό όπως ο κ. Τσίπρας;
- Από την άλλη μεριά ... δικό τους είναι το βραβείο, όπου θέλουν το δίνουν! Τί μας νοιάζει εμάς; Εμείς έχουμε τα δικά μας προβλήματα, που ζούμε «από πρώτο χέρι» εξαιτίας του. Έχουμε τη δική μας άποψη των πραγμάτων και γνωρίζουμε τί ειδους «βραβείο» θα του δίναμε...
- Από την άλλη μεριά όμως, ένα τέτοιο βραβείο που «δικαιώνει» τον κ. Τσίπρα, του δίνει παράλληλα επιχείρημα να συνεχίσει την ίδια πολιτική. Σε ένα στυλ «δώσε θάρρος στο χωριάτη να σ’ ανέβει στο κρεβάτι».
- Αλλά από την άλλη μεριά, ο συγκεκριμένος ... χωριάτης έχει από μόνος του το... θάρρος («πολιτικό σθένος») να μας «ανέβει στο κρεβάτι» ακόμα και πριν το βραβείο. Και το έχει ήδη κάνει.
- Από την άλλη μεριά όμως, έχουν και οι τύποι της Politique Internationale ένα κάποιο δίκιο. Πώς μπορεί η πρωτοβουλία τους για βράβευση του Τσίπρα να θεωρηθεί άκομψη έως προσβλητική, όταν ο ίδιος ο ελληνικός λαός τον «επιβράβευσε» στην πράξη, χαρίζοντάς του μια δεύτερη εκλογική νίκη και μια δεύτερη θητεία;
Ας αφήσουμε λοιπόν αυτή την άγονη και ανούσια συζήτηση για το τι είδους μυαλά κουβαλάνε αυτοί που βραβεύουν τον Τσίπρα και ας δώσουμε (ή τουλάχιστον ας προτείνουμε) εμείς τα δικά μας ... βραβεία:
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά από το Marketnews.gr)
Ή διαιτητής θα είσαι ή παίκτης. Και τα δύο μαζί δεν γίνεται. Αν διαλέξεις στη ζωή σου να κάνεις το ένα δεν θα κάνεις το άλλο. Πόσο αξιόπιστος, ας πούμε, θα ήταν ένας διαιτητής σε αγώνα ΠΑΟ - Ολυμπιακού, αν ξέραμε ότι προηγουμένως ήταν ποδοσφαιριστής του ΠΑΟ; Και πόσο αντικειμενικές θα θεωρούσαμε εκ των υστέρων τις διαιτησίες κάποιου ο οποίος ξεκίνησε ως διαιτητής αλλά κάποια στιγμή έγινε παίκτης του Ολυμπιακού, ας πούμε; Ειδικά εκείνο το αμφισβητούμενο πέναλτυ που είχε σφυρίξει κάποτε στο τελευταίο λεπτό υπέρ της μελλοντικής του ομάδας, πόσο "καθαρό" θα μας φανεί τώρα;
Χρησιμοποιώ αυτό το παράδειγμα, μπας και καταλάβουμε πόσο ασύμβατοι είναι οι ρόλοι του δημοσιογράφου και του κομματικού στελέχους, διότι στο καθ ημάς σοβιετικό καφριστάν νομίζουμε ότι περίπου ταυτίζονται. Έχουμε συνηθίσει οι δημοσιογράφοι να λειτουργούν ως ντουντούκες των κομμάτων ή αυτών που τους πληρώνουν τη συγκεκριμένη στιγμή, κι έτσι θεωρούμε φυσιολογικό π.χ. ο Λιάτσος να είναι την μια μέρα διευθυντής ειδήσεων της ΕΡΤ επί ΝΔ, και την άλλη φανατικός προπαγανδιστής του ΣΥΡΙΖΑ ως διευθυντής της φυλλάδας του Κουρή. Το κομματικό στέλεχος υπηρετεί την κομματική σκοπιμότητα, ενώ ο δημοσιογράφος υποτίθεται ότι οφείλει να είναι αντικειμενικός και υποτίθεται ότι ελέγχει την εξουσία, μέρος της οποίας είναι όλα τα κόμματα, είτε κυβερνούν είτε αντιπολιτεύονται.
Βεβαίως δεν ζούμε σε κοινωνία αγγέλων. Σε όλα τα κράτη, η δύναμη επηρεασμού της κοινής γνώμης που έχει ένας δημοσιογράφος ή ένα ΜΜΕ είναι δέλεαρ για τους πολιτικούς που προσπαθούν να την προσεταιριστούν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Όμως σε όλα τα σοβαρά κράτη το κύρος ενός δημοσιογράφου ή ενός ΜΜΕ είναι ανάλογο του βαθμού ανεξαρτησίας του από την εξουσία. Ή, της ικανότητάς του να κρατάει τα προσχήματα, θα έλεγε ο κυνικός. Αλλά κι αυτό κάτι είναι. Σημαίνει ότι τουλάχιστον αποδέχεται την αναγκαιότητα αυτού του διαχωρισμού και την διαφυλάσσει.
Στο σοβιετικό καφριστάν είναι σχεδόν ο κανόνας κάποιος να ξεκινάει ως δημοσιογράφος, να συνεχίζει ως πολιτικός, να ξαναγίνεται δημοσιογράφος αν δεν εκλεγεί ή, ακόμα χειρότερα, να διατηρεί ταυτοχρόνως και τους δύο ρόλους. Στις μεταλλάξεις αυτές διέπρεψαν στελέχη όλων των ΜΜΕ και όλων των κομμάτων, από την άκρα δεξιά μέχρι την άκρα αριστερά. Το είδος "δημοσιογραφοπολιτικός" είναι το χαρακτηριστικότερο της μεταπολιτευτικής πανίδας, με την δραματική αλλοίωση στο DNA του αξιακού μας κώδικα που επέφερε η πελατειακή λογική και η διείσδυση των κομμάτων σε κάθε πτυχή της δημόσιας ζωής. Είναι όμως ένα ιδιαίτερα τοξικό υβρίδιο που χτυπάει το ίδιο το ανοσοποιητικό σύστημα της πολιτικής ζωής ή ό,τι απέμεινε απ αυτό.
Έτσι, μόνο με λύπη μπορώ να ακούσω την είδηση ότι ένας πολύ καλός δημοσιογράφος, ο Κωνσταντίνος Ζούλας, εντάσσεται στο κομματικό επιτελείο της ΝΔ. Φυσικά η Μαρία Σπυράκη είχε ήδη περάσει στην αντίπερα όχθη: είναι ευρωβουλευτής της ΝΔ, οπότε η νέα της θέση είναι αλλαγή εντός της... ενδεκάδας. Θεωρώ ότι πιο χρήσιμος για την αποκατάσταση της κανονικότητας στη χώρα ήταν ο Ζούλας ως δημοσιογράφος, παρά τώρα, ως κομματικό φερέφωνο. Είναι αυτονόητο ότι πλέον καταθέτει την δημοσιογραφική του πένα και σταματάει την αρθρογραφία του στην Καθημερινή. Ή μήπως όχι;
Λυπάμαι που ο Κυριάκος, μέρα με τη μέρα απομακρύνεται όλο και περισσότερο από αυτό που υποτίθεται ότι ήταν το όραμά του για μια σύγχρονη Ελλάδα. Η ανεξαρτησία των εξουσιών περιλαμβάνει και την 4η, έτσι δεν είναι; Κυρίως αυτή, διότι ελέγχει τις άλλες τρεις. Και αν το άλας μωρανθεί κομματικοποιούμενο εν τίνι αλισθήσεται;
Πηγή: Marketnews.gr