Γεια σας!
Κάτι, αλήθεια, συμβαίνει εδώ. Κάποια αλήθεια συμβαίνει εδώ. Κάτι πλούσιο και παράξενο - σαν τις ψυχές μας που επιμένουν να ανθίζουν μέσα στα χαλάσματα.
Δεν έχει περάσει ούτε ένας μήνας από μια άλλη Κυριακή που με πολλή ορμή κι άλλα τόσα ερωτηματικά ξεκινούσαμε αυτή την πορεία. Ήταν 23 Οκτωβρίου στον ΔΑΝΑΟ, ετοιμαζόμουν να ανέβω στο μικρόφωνο και κάποιος από τους πρώτους συνεργάτες μού πέταξε την ιδέα: Στο πάνελ, μου λέει, μη βάλεις εμάς. Ζήτησε να έρθουν κάποιοι από κάτω – από την πλατεία.
Έτσι κι έγινε. Κι όταν αυτοί οι άγνωστοι άρχισαν να μιλούν, διαπιστώσαμε ότι ο ένας είχε έρθει από τη Θεσσαλονίκη με το αυτοκίνητο μαζί με τον έφηβο γιο του ειδικά για να παρευρεθεί στην εκδήλωση. Κι όταν μίλησε, και είπε ότι δεν ήταν δυνατόν να λείψω από αυτή τη συνάντηση γιατί τι θα πω αύριο στον γιο μου όταν με ρωτήσει «τι έκανες τη στιγμή που η Ελλάδα κατέρρεε;» κάτω, ανάμεσα σε αυτούς που χειροκροτούσαν, ήταν κι ένας άλλος, που είχε δίπλα στην θέση του τη βαλίτσα, γιατί ήρθε στον ΔΑΝΑΟ κατευθείαν από το σταθμό του τραίνου.
Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι υπήρξαν άνθρωποι που ήταν πρόθυμοι να κάνουν περισσότερα από 1000 χιλιόμετρα πήγαινε – έλα μόνο και μόνο για να είναι εκεί. Εκείνη τη στιγμή ήμουν σίγουρος ότι η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ είχε πολύ, αλλά ωραίο δρόμο μποστά της.
Οι δύο αυτοί πρωτοπόροι του Βορρά, ο Γιάννης Αφούρας και ο Βασίλης Δρακονταειδής δεν είναι πια οι μόνοι φίλοι της ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΞΑΝΑ! στη Θεσσαλονίκη. Όπως βλέπω ο σπόρος που μετέφεραν μαζί τους από εκείνη την πρώτη συνάντηση ρίζωσε εδώ για τα καλά.