GR
EN Δε νομίζω πως χωράει αμφιβολία ότι στην πρόσφατη ανταλλαγή διαξιφισμών ανάμεσα στους κκ Δένδια και Τσαβούσογλου κερδισμένη βγήκε η Ελλάδα και χαμένη η Τουρκία, εξ ου και η «ενόχληση» των γειτόνων και άσπονδων φίλων μας.
Αφού με τη σειρά μου εκφράσω επίσης τα συγχαρητήρια στους κκ Δένδια και Μητσοτάκη για την ευθεία και άμεση αντίδρασή τους στην προσπάθεια των Τούρκων να δείξουν… «ευρωπαϊκό προσωπείο» επιδεικνύοντας την (δήθεν) καλή τους διάθεση απέναντι στην Ελλάδα, δεν θα παραλείψω να πω πως ό,τι διαμείφθηκε ανάμεσα στους δύο υπουργούς των εξωτερικών και έγινε παγκόσμιο ζήτημα έδειξε στο ευρύτερο δυνατό ακροατήριο τι ακριβώς πρεσβεύει η Τουρκία και πόσο πολύ μακριά βρίσκονται αυτά που επιδιώκει και διαπράττει από τις ευρωπαϊκές αντιλήψεις και το ευρωπαϊκό «κεκτημένο».
Καλά λοιπόν όλα αυτά που μας δίνουν ένα κάποιο πλεονέκτημα για τη συνέχεια.
Ποια όμως θα είναι αυτή, ώστε να «κεφαλαιοποιήσουμε» το όποιο πλεονέκτημα έτσι ώστε να εξυπηρετηθούν τα μακροπρόθεσμα συμφέροντά μας;
Για να απαντήσουμε στο ερώτημα αυτό, καλό θα ήταν προηγουμένως να ξεκαθαρίσουμε ποια ακριβώς είναι αυτά τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα.
Συγκεκριμένα, θα έλεγα ότι θα πρέπει να απαντήσουμε με απόλυτη ειλικρίνεια και σοβαρότητα σε κάποια ερωτήματα, μεταξύ των οποίων σημαντικά θεωρώ τα εξής:
Μας συμφέρει ή όχι να καθορισθούν τα θαλάσσια και εναέρια σύνορά μας έτσι ώστε αφενός μεν να μη θεωρηθεί ότι διαπράττουμε κάποια ανεπίτρεπτη εθνική υποχώρηση, αλλά αφετέρου να συμφωνήσουν σ’ αυτά και οι Τούρκοι, έτσι ώστε να σταματήσουν οι Τούρκοι τις παραβιάσεις του εναερίου χώρου και τις υπερπτήσεις; Είναι καλό και χρήσιμο να εξακολουθήσουν οι «εικονικές αερομαχίες» που στοιχίζουν τόσο πολύ σε χρήμα, αλλά δυστυχώς και σε ανθρώπινες ζωές;
Είναι ή όχι χρήσιμο να οριοθετηθούν θαλάσσιες και υποθαλάσσιες ζώνες οικονομικής εκμετάλλευσης και από τις δύο πλευρές; Μήπως εδώ θα έπρεπε, αφού απαιτήσουμε από τους Τούρκους να αποδεχτούν ότι τα νησιά έχουν πράγματι ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα, να δεχτούμε και εμείς ότι και η ηπειρωτική Τουρκία έχει επίσης ΑΟΖ, όπως άλλωστε αυτονόητα έχει και η ηπειρωτική Ελλάδα; (βλέπε)
Τί ακριβώς επιδιώκουμε ως λύση στο Κυπριακό; Και πριν από αυτό: Επιδιώκουμε πράγματι και πόσο αποφασιστικά μια λύση στο κυπριακό; Γιατί πολύ φοβάμαι πως πολλοί συμπολίτες μας δεν θεωρούν το κυπριακό ως σοβαρό πρόβλημα, που πρέπει να λυθεί κατά τον καλύτερο τρόπο για τους ομοεθνείς μας Ελληνοκυπρίους.
Προσωπικά θεωρώ το (3) ως το σοβαρότερο ζήτημα που χωρίζει την Ελλάδα από την Τουρκία και αισθάνομαι πολύ άσχημα και αμήχανα ακούγοντας ότι «η οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών οικονομικής εκμετάλλευσης είναι το μόνο πρόβλημα προς συζήτηση και επίλυση».
… … …
Πριν όμως προχωρήσουμε στην ειλικρινή και σοβαρή αντιμετώπιση των μακροχρονίων προβλημάτων, καλό θα ήταν να απαντήσουμε σε ένα πολύ συγκεκριμένο και σχετικά βραχυπρόθεσμο ερώτημα:
- Πιστεύουμε πράγματι πως με πρόεδρο της Τουρκίας τον Ερντογάν υπάρχει περίπτωση να συζητήσουμε με ειλικρίνεια, σοβαρότητα και πραγματική διάθεση επίλυσης όλα τα προβλήματα που μας απασχολούν;
- Και αν δεν είμαστε σίγουροι για την απάντηση στο παραπάνω ερώτημα (μιας που ο Ερντογάν είναι τόσο απρόβλεπτος που μπορεί ξαφνικά να γίνει ακόμη και διαλλακτικός…) μήπως θα έπρεπε να πορευτούμε έτσι ώστε να προετοιμάσουμε το έδαφος για συνεννόηση με την επόμενη τουρκική διακυβέρνηση;
Πηγή: marketnews.gr
