GR
EN 
Το να κερδίσεις τις εκλογές, όταν έχεις αντίπαλο μιαν αποτυχημένη κυβέρνηση και επιπλέον «έχεις τον αέρα στα πανιά» σου, είναι το ΕΥΚΟΛΟ ΚΟΜΜΑΤΙ της προσπάθειας. Αρκεί να έχεις το χάρισμα να «πιάσεις το σφυγμό» της κοινωνίας. Εδώ οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι ο κ. Τσίπρας απέδειξε ότι «το έχει».
Το ΔΥΣΚΟΛΟ ΚΟΜΜΑΤΙ είναι … αφού νικήσεις και γίνεις κυβέρνηση.
Όταν ένα κόμμα γίνεται κυβέρνηση
Α) Χωρίς αξιόπιστο και ρεαλιστικό πρόγραμμα, που έχει γίνει αποδεκτό πρώτα – πρώτα από το ίδιο το κόμμα
Β) Υποσχόμενο πράγματα που δεν ξέρει ότι μπορεί να πραγματοποιήσει ή – ακόμα χειρότερα – υποσχόμενο πράγματα που ξέρει ότι ΔΕΝ μπορεί να πραγματοποιήσει…
τότε ξεκινάει τη θητεία της με … «αυτογκόλ από τα αποδυτήρια»!
Τότε ένα μεγάλο μέρος της δραστηριότητάς της νέας κυβέρνησης θα αναλωθεί στο να εξηγήσει εντός του κόμματος, εντός του συνόλου των ψηφοφόρων της και εκτός Ελλάδας, το πώς, το τι και το γιατί... με αμφίβολο αποτέλεσμα σε όλα αυτά τα «μέτωπα».
Οι πιθανότητες να «κερδίσει τον αγώνα» έχουν υπονομευθεί από το ίδιο το κόμμα που νίκησε στις εκλογές και έγινε κυβέρνηση.
Εδώ, το μόνο «μέτωπο», θα έπρεπε να είναι οι ξένοι – εταίροι και δανειστές – από τους οποίους – δυστυχώς – εξαρτώμεθα. Δεν είναι όμως το μόνο (όπως γράφουμε παραπάνω) και δεν είμαστε επαρκώς εφοδιασμένοι με πλήρεις προτάσεις και πειστικά επιχειρήματα απέναντί στους – ευλόγως δύσπιστους – «εταίρους».
Τι θα έπρεπε να έχει κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ;
1) Από τη στιγμή που έγινε Αξιωματική Αντιπολίτευση το 2012 και τα πράγματα έδειχναν ότι θα γίνει κάποια στιγμή και κυβέρνηση, θα έπρεπε να καταπιαστεί ΣΟΒΑΡΑ με τα προβλήματα της χώρας και να φτιάξει ένα αξιόπιστο και πλήρες σχέδιο διακυβέρνησης.
2) Το σχέδιο διακυβέρνησης δεν όφειλε να είναι απλώς «η κατάργηση του μνημονίου της λιτότητας…». Όφειλε να συμπληρώνει το Μνημόνιο όπου αυτό είχε ελλείψεις, ή να το τροποποιεί, όπου αυτό είχε ελαττώματα. Και όλα αυτά επαρκώς τεκμηριωμένα.
3) Σε πράγματα, με τα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ συμφωνούσε με το μνημόνιο (γιατί υπήρχαν πολλά τέτοια, γύρω στο … 67% κατά (ειλικρινή) Βαρουφάκη), θα έπρεπε να ελέγχει την κυβέρνηση όταν ΔΕΝ τα εφαρμόζει.
4) Το – πραγματικά τεκμηριωμένο – σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ, που θα συμπλήρωνε – διόρθωνε (και που δεν θα «έσκιζε»!) το μνημόνιο θα έπρεπε να έχει ΑΠΟ ΠΡΙΝ συζητηθεί και συμφωνηθεί με τους εταίρους. Και όχι όπως γίνεται τώρα, με τους κ.κ. Τσίπρα και Βαρουφάκη να «τρέχουν και να μη φθάνουν».
5) Αφού λοιπόν θα τα είχε κάνει όλα τα παραπάνω ο ΣΥΡΙΖΑ, θα μπορούσε να «ρίξει» την κυβέρνηση με μια πρόταση δυσπιστίας και μόνο αν αυτή αποτύγχανε (επειδή κάποιοι βουλευτές θα ήθελαν να παραμείνουν αγκιστρωμένοι στα έδρανά τους) θα κατέφευγε στο – διάτρητο από συνταγματικής απόψεως – τέχνασμα της αποτυχίας εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. Τότε – και μόνο τότε – θα είχε το πλήρες ΗΘΙΚΟ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑ…
Κάποιοι μπορεί να αντιτείνουν ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν «λαΐκιζε» και δεν «έσκιζε τα μνημόνια» (…και αυτός!) ή δεν «χόρευε τις αγορές …πεντοζάλη», δεν θα κέρδιζε τις εκλογές. Δεν το πιστεύω. Νομίζω αντίθετα ότι θα «σάρωνε»! Γιατί θα τον ψήφιζαν όχι μόνο όσοι ήθελαν να απαλλαγούν από τους έως πρόσφατα κυβερνώντες, αλλά και αυτοί που δυσπιστούσαν και φοβόντουσαν.
Αλλά το σημαντικό – υποθέτω για όλους, άρα και για τον ΣΥΡΙΖΑ – δεν είναι να «κερδίσει τις εκλογές». Είναι να κερδίσει τη «Μάχη της Ελλάδας».
Μια μάχη, της οποίας η έκβαση είναι ακόμα εξαιρετικά αβέβαιη, παρά τις ειλικρινείς ευχές όλων μας να κερδηθεί.
Υ.Γ.1 Πολλοί «αριστεροί» ή ακόμα και πραγματικοί αριστεροί μπορεί να αναρωτηθούν: Ποια είναι σε όλα αυτά η «αριστερή άποψη»;
Η απάντηση – προς τους πραγματικούς αριστερούς – είναι απλή: Όταν η κοινωνία είναι καθημαγμένη, η ύπαιθρος εγκαταλελειμμένη και τα εργοστάσια ερειπωμένα με 1,5 εκατομμύρια ανέργους, μπορεί να γίνουν προγράμματα – με μικρή χρηματοδότηση και επαρκή καθοδήγηση φυσικά – συλλογικής επιχειρηματικότητας «αυτοδιαχειριστικού» χαρακτήρα. Η Αυτοδιαχείριση αποτελεί τον «πυρήνα» της αριστερής ιδεολογίας. Και έχει μάλιστα δώσει πετυχημένα «δείγματα γραφής» ακόμα και στο πλαίσιο μιας πολιτικά και οικονομικά φιλελεύθερης κοινωνίας…
Η Αριστερά δεν εξαντλείται σε συνθήματα, καταγγελίες, διαμαρτυρίες – συλλαλητήρια και «υψωμένες γροθιές». Αποτελεί πριν απ’ όλα εναλλακτικό τρόπο σκέψης, διαβίωσης και οικονομικής πρότασης. Διαφορετικά δεν είναι «ριζοσπαστική». Είναι απλώς … «νευροσπαστική».
Υ.Γ. 2 Πριν την εκλογή για ΠτΔ είχα δημοσιεύσει το ακόλουθο άρθρο – κραυγή αγωνίας.
Ελπίζω, αυτοί που κρατούν στα χέρια τους την τύχη της χώρας να γίνουν «άξιοι των περιστάσεων», έστω και τώρα!...
To άρθρο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο policitaldoubts.com
Φωτογραφία: Από parapolitika.gr
