GR
EN 
Μετά από 31 (!) λοιπόν χρόνια, το θέμα επανέρχεται με πίεση (ποιού άλλου;) της «τρόϊκας». Επειδή όμως το ζήτημα είναι από αυτά που «κάνουν τζιζ!», η κυβέρνηση το έχει ρίξει στη …μελέτη:
Ας το μελετήσουμε λοιπόν και εμείς:
Η απεργία και μάλιστα σε επιχειρήσεις του Δημόσιου Τομέα είναι ιδιαίτερα σοβαρή υπόθεση γιατί επηρεάζει το κοινωνικό σύνολο.
Αφορά όμως πριν από όλους, τους ίδιους τους εργαζομένους, για τα δικαιώματα των οποίων υποτίθεται ότι γίνεται και συγχρόνως τους επηρεάζει άμεσα, αφού ο δικός τους μισθός θα περικοπεί.
Καλά και άγια (!) τα Διοικητικά Συμβούλια των Επιχειρήσεων και οι αγωνιστές (!) – μέλη τους (κοινώς «εργατοπατέρες»), αλλά ας μην ξεχνάμε ότι «εκπροσωπούν» τους εργαζομένους. Δεν τους κυβερνούν, ούτε τους εξουσιάζουν (Υποτίθεται τουλάχιστον). Αν μπορούν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να εκφρασθούν, αφού φυσικά τους δοθεί η ευκαιρία να ακούσουν με προσοχή τις εισηγήσεις των «εκπροσώπων – ηγετών» τους, γιατί να μην το κάνουν; Τώρα μάλιστα που υπάρχουν και ηλεκτρονικοί τρόποι ψηφοφορίας;
Όταν η άμεση δημοκρατία είναι και άμεσα διαθέσιμη, γιατί να καταφεύγουμε στην έμμεση; (βλ. και το σχετικό άρθρο του Σεραφείμ Κοτρώτσου)
Όλοι έχουμε ταλαιπωρηθεί από απεργίες που αποφασίζονται από ΔΣ των σωματείων, πολλές φορές ακολουθούνται για λίγες μέρες και μετά «σπάνε» μόνες τους, άλλες κηρύσσονται «παράνομες και καταχρηστικές» από δικαστήρια και τελικά το «ιερό δικαίωμα στην απεργία» και «η απεργία ως έσχατο μέσο διεκδίκησης» έχουν καταστεί παρωδίες, σύντομα ανέκδοτα και γελοιότητες.
Τουλάχιστον, τη δύσκολη εποχή που ζούμε, όσοι έχουν δουλειά και ευγνώμονες πρέπει να είναι και οφείλουν να θέλουν να εργάζονται προσφέροντας στην κοινωνία το καλύτερο που μπορούν.
Το δικαίωμα στη απεργία στο δημόσιο τομέα εφόσον την επιθυμεί η πλειοψηφία των εργαζομένων στην επιχείρηση, (και όχι η πλειοψηφία των μετεχόντων στην (ένας Θεός ξέρει πώς γίνονται…) Γενικές Συνελεύσεις των Σωματείων) φαίνεται λογικό έως αυτονόητο.
Και όμως όχι! Δεν είναι καθόλου αυτονόητο για τους εργατοπατέρες , τα κόμματα που τους στηρίζουν και «ανεξάρτητους» κονδυλοφόρους.
«Επανέρχεται το «αντεργατικό» Αρθρο 4»
«Όχι στον «απεργοκτόνο νόμο» από ΣΥΡΙΖΑ αλλά και ΠΑΣΟΚ (!)
Για όσους εξ ημών δεν θυμάστε καλά τι ακριβώς έγινε πριν από 30 χρόνια, θα σας το θυμίσω:
«Ήταν το 1985, όταν ο Γεράσιμος Αρσένης, ενοχλημένος από τις συχνότατες απεργίες, κυρίως στα μέσα μαζικής μεταφοράς ψήφιζε το άρθρο 4 (Νόμος 1365) που προέβλεπε αυξημένη πλειοψηφία, 50% + 1 προκειμένου τα σωματεία να αποφασίσουν απεργία. Είχε δυσαρεστήσει και τους κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές, διότι ενοχλημένος από τις συνεχείς απεργίες, υποκινούμενες συνήθως από το ΚΚΕ, κυρίως στα μέσα μαζικής μεταφοράς, ψήφισε το άρθρο 4 του νόμου 1365, το οποίο προέβλεπε ότι για να κηρυχθεί απεργία στις ΔΕΚΟ έπρεπε να ψηφίσει υπέρ αυτής το 50% + 1 των εργαζομένων» (εδώ)
Για τις «περιπέτειες» των πρώτων Υπουργών Οικονομικών του Ανδρέα Παπανδρέου (Λάζαρης- Αρσένης-Σημίτης), που ο μέγας αυτός πολιτικός εξωθούσε σε παραίτηση ή τους άλλαζε, γιατί, βάσει στοιχειωδών οικονομικών, του επεσήμαιναν ότι το «πρόγραμμα» με τις αλόγιστες παροχές «δεν βγαίνει», υπάρχει το ακόλουθο διαφωτιστικό κείμενο:
Οι μετέπειτα εξελίξεις είναι λίγο – πολύ σε όλους γνωστές, αφού τις ζούμε «στο πετσί μας» τώρα, που η «φούσκα» έσκασε στο κεφάλι μας.
Αυτό που δεν είναι ίσως γνωστό, ή κάποιοι το ξέχασαν, είναι ότι και η τότε Νέα Δημοκρατία με αρχηγό τον Ευάγγελο Αβέρωφ και αρμόδιο επί των οικονομικών τον μετέπειτα διάδοχό του και πρωθυπουργό κ. Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ήταν αναφανδόν και φανατικά εναντίον του περίφημου «Άρθρου 4».
Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα debate στην τηλεόραση ανάμεσα στον Γεράσιμο Αρσένη και τον Κώστα Μητσοτάκη, στον οποίο ο πρώτος είχε πεί στο δεύτερο:
«Εδώ ήρθαμε να συζητήσουμε σοβαρά θέματα και όχι για τα ωραία μας μαλλιά (!)». Ούτε όμως αυτό το επιχείρημα, ούτε τα υπόλοιπα έπεισαν τον κ. Μητσοτάκη και τη Νέα Δημοκρατία, η οποία κατεψήφισε το Άρθρο 4, εν ονόματι της «λαϊκής δεξιάς», του «φιλελευθερισμού», ή άλλων, αγνώστων θεωριών και πρακτικών…
Το Άρθρο 4, μολονότι ψηφίσθηκε, δεν θυμάμαι να εφαρμόστηκε ποτέ και τελικά καταργήθηκε.
Δύσκολο πράγμα οι Μεταρρυθμίσεις και δύσκολη και η Δημοκρατία σε μια χώρα, στην οποία είναι γενικά δύσκολο να επιβιώνεις…
Τα «μαλλιά της κεφαλής μας» πληρώνουμε σε φόρους, αλλά και πάλι «δεν βγαίνουμε». Ούτε «νέα μαλλιά» βγαίνουν. Άντε λοιπόν για νέο «κούρεμα» μήπως και…
(Το άρθρο έχει ήδη δημοσιευθεί στις Ομάδες «Δημιουργία Ξανά», «Γέφυρες καθαρής σκέψης για μια σύγχρονη ευρωπαϊκή Ελλάδα», στη Σελίδα «Ομάδα Δημιουργίας Βελγίου» και στο ηλεκτρονικό περιοδικό Marketnews.gr)
