Δημότης δεν γεννιέσαι. Ούτε γίνεσαι, καθώς φαίνεται, όσο κι αν το προσπαθείς. Αναγνωρίζεσαι ως τέτοιος, κάθε Χριστούγεννα και κατά τη διάρκεια των προεκλογικών περιόδων. Αν οι γιορτές και οι εκλογές τύχει να βρεθούν χρονικά κοντά, τότε οι προωθητικές ενέργειες αναγνώρισης και συμπαράστασης στον δημότη, μπορεί και να συνδυαστούν.

Είναι οι εποχές που η καλοσύνη γίνεται πρωτοσέλιδο και τα ανδραγαθήματα ειδήσεις στα τοπικά μέσα. Λίγο τα φώτα της φιέστας και λίγο οι διακόπτες της λογικής που είναι κατεβασμένοι, κάπου ανάμεσα στα προσωπικά μας προβλήματα και την ανάγκη να πιστέψουμε σε καλύτερες μέρες, τα φιλανθρωπικά παζάρια ανθίζουν, τα τσάγια και οι συμπάθειες πληθαίνουν, οι βραδιές αγάπης και οι ραδιομαραθώνιοι μάς θυμίζουν την ύπαρξη του άλλου.

Και στις δύο αυτές περιπτώσεις υπάρχει ένας Αι-Βασίλης που δέχεται παραγγελιές. Καθώς τα Χριστούγεννα είναι μόνο μια φορά το χρόνο και οι εκλογές αραιότερα, όσα δεν προφταίνει μόνος του ο Άγιος, το συμπληρώνουν σύσσωμοι οι σύλλογοι, οι οργανώσεις και κάποιος ανώνυμος κόσμος, που σπεύδουν να καλύψουν τα κενά της επίσημης πολιτείας και τα κενά στην πολιτευτική δραστηριότητα των υποψήφιων σωτήρων: κλήσεις σβήνονται, συμβάσεις υπογράφονται, τα χρέη διαγράφονται.

Τα πλάνα βγαίνουν από το συρτάρι και ξεσκονίζονται, οι υποσχέσεις παρουσιάζονται σε λίστα αποφάσεων για την καινούρια χρονιά, οι άνθρωποι αφήνουν φαγητό κάτω από τα δέντρα για τους άπορους.

Και με όλα αυτά τα μπαλώματα στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ο καιρός περνά.

Τις προάλλες έβρεξε πολύ στο νησί μου. Οι εικόνες από την πρωτεύουσα και οι ιστορίες που είχαν να σου πουν οι γείτονες, όλες βγαλμένες λες από θρίλερ. Οι βόθροι ξεχείλισαν, τα προχειροφτιαγμένα τοιχία κατέρρευσαν, ένας αριθμός σχολικών αιθουσών πλημμύρισε. Το ρεύμα κόπηκε σε πολλές περιοχές και όχι εξαιτίας της υπερφορολόγησης (τα χαράτσια σε κάνουν να σκέφτεσαι για την ποιότητα των δικτύων ρεύματος, νερού, αποχέτευσης όμως). Ευτυχώς δεν θρηνήσαμε θύματα, αλλά πολλοί συμπολίτες μας θρήνησαν τον ηλεκτρικό και ηλεκτρονικό εξοπλισμό του σπιτιού τους, σε μια εποχή που θα δυσκολευτούν να βάλουν νέες δόσεις για το ψυγείο. Οι δρόμοι υποχώρησαν κάτω από τα πόδια μας.

Στην πόλη του ποτέ (σε αυτή τη άμοιρη πατρίδα της οποίας τα αφεντικά αρνούνται να ενηλικιωθούν πολιτικά και να αναλάβουν επιτέλους τις ευθύνες τους) οι ανάγκες από τα συσσίτια αυξάνονται και το ηθικό πέφτει. Ωστόσο, τα αρχοντόπουλα μερίμνησαν ώστε να προγραμματίσουν 26 ανοιχτές προς το κοινό εκδηλώσεις για φέτος, με χαμηλό κόστος και υψηλά έσοδα, όπως έσπευσαν να μας πληροφορήσουν.

Έτσι, θα έχουμε όλοι την ευκαιρία να ξεχάσουμε τα προβλήματά μας, όσο διαρκεί η φλόγα από τα σπίρτα που ανάβουν οι άστεγοι στο δρόμο για να ζεσταθούν. Αρωγοί στις προσπάθειές τους, οι κυρίες των φιλανθρωπικών σωματείων, που συλλέγουν χρήματα για να χτίσουν μία ημέρα των ημερών ένα ξενώνα που θα τους εξασφαλίσει την πολυπόθητη υστεροφημία.

Η ζωή, άλλωστε, είναι θέμα προτεραιοτήτων.

Να είμαι ευγνώμων που μία τουλάχιστον φορά το χρόνο κάποιοι συμπολίτες μου θα έχουν την υποστήριξη των λειτουργών της πολιτείας (γιατί όλο το υπόλοιπο διάστημα είναι αόρατοι); ‘Η μήπως να επαινέσω την εποχιακή φιλανθρωπία από την οποία θα ξεπηδήσουν τα επόμενα φυντάνια της αυτοδιοίκησης;

Λυπάμαι που το κεφάλι μου κατεβάζει τις λίστες με τις επιτακτικές ανάγκες που έχει η πόλη και όχι το σωστό νούμερο του μακαρονιού που μπαίνει στα καλάθια του κάθε επαγγελματία ιεραπόστολου. Λυπάμαι που τα σωματεία ανταγωνίζονται μεταξύ τους σε αλληλέγγυα συναισθήματα και σαμποτάρουν το ένα το άλλο στις διοργανώσεις για κοινωφελείς σκοπούς.

Λυπάμαι που οι Δήμαρχοι εμφανίζονται large - ενώ όλο το υπόλοιπο διάστημα δεν εμφανίζονται καθόλου – επειδή σε 5 μήνες από τώρα θα πρέπει να έχουν προλάβει να παρουσιάσουν έργο. Στεναχωριέμαι που τα φανάρια των δρόμων παραμένουν χαλασμένα εδώ και δυο χρόνια, αλλά έντεχνα αφήνουμε να μας διαφύγει στα ειδησεογραφικά portal η παραπλανητική πληροφορία ότι «ανήκουμε» σε μια από τις εξυπνότερες πόλεις του κόσμου.

Θυμώνω που η πόλη μου αποτελείται από γκέτο, ναι, γκέτο υποβαθμισμένων περιοχών, τις οποίες ανακαλύπτουν οι εθελοντές και οργανώνονται για να βάψουν και να σουλουπώσουν τα ντουβάρια, ενώ τα ανθρώπινα ερείπια αποκτούν όνομα και υπόσταση από τους πρόκριτους-δημογέροντες κάθε γιορτή και σχόλη μόνο.

Θυμώνω για τα ρέματα που μπαζώθηκαν, για τα πεζοδρόμια που έχουν καταλάβει τα μηχανάκια και τα τραπεζοκαθίσματα με ένα κλείσιμο του ματιού από το δήμο.

Εξοργίζομαι που οι Σύλλογοι Γονέων και Κηδεμόνων γίνονται ζητιάνοι για τα αυτονόητα: για θέρμανση και εκπαιδευτικό υλικό.

Εξοργίζομαι που οι βρύσες μας δεν τρέχουν πόσιμο νερό, αλλά οι γυναίκες της πόλης μου πλάθουν κουλουράκια της αγάπης και βγάζουν φωτογραφίες αγκαζέ με τους ντόπιους πολιτευτές. Έχουμε όλες παιδιά, αλλά αν κάνεις το λάθος και πας καλεσμένη στα τέΐα που διοργανώνουν, θα εκπλαγείς από τα θέματα που τίθενται στην ημερήσια διάταξη: ο δρόμος για την κοινωνικοπολιτική ανάδειξη ανυπερθέτως περνάει από το στομάχι και την ευγενή μοδιστρική των κληρονόμων του Γκούτσιο Γκούτσι.

Στην πόλη μου δεν κυκλοφορούν παιδιά με αναπηρία – έχουν καταδικαστεί σε κατ’οίκον περιορισμό. Και παρόλο που το νησί μας «φιλοξενεί» μερικά από τα μεγαλύτερα κυκλώματα εμπόρων ναρκωτικών και trafficking, εμείς, χωρίς υποστηρικτικές δομές πρόληψης και αντιμετώπισης ικανές να σταματήσουν την εκμετάλλευση, διοργανώνουμε γκαλά για την κακοποιημένη γυναίκα.

Κακό πράγμα ο οίκτος,

Πρέπει να κοιτάς τον άλλο στα μάτια και να είσαι σίγουρος ότι πραγματικά έκανες ότι περνούσε από το χέρι σου για να διαφυλάξεις την υπόληψή του. Το χρέος σου απέναντι στην κοινότητα μπορεί και να μη προφτάσεις να το ολοκληρώσεις ποτέ, αλλά μια καλή προσπάθεια δεν συγκρίνεται με μια κονσέρβα κονκασέ κάθε 25 του Δεκέμβρη.

Μιλάω για πρόγραμμα και στόχους, μιλάω για τις βάσεις που πρέπει να μπουν προκειμένου οι δήμοι να μην είναι δήμιοι των ονείρων και της δυναμικής των ανθρώπων που δρουν και αλληλεπιδρούν μέσα σε αυτούς.

Μόνο όταν σπάσεις αυγά (όχι όμως για να φτιάξεις κουλουράκια) και, κατά συνέπεια, τη σιωπή που μάς κρατάει σε ένα καθεστώς βουβής συνενοχής, μπορείς να διεκδικήσεις αλλαγές στον τόπο σου.

Πηγή: marketnews.gr