GR
EN Και ξαφνικά, εγένετο φως! Καιρός ήταν, γιατί είχαμε αρχίσει να πιστεύουμε ότι οι σκάλωσιές που “στόλιζαν” τον ιερό βράχο, εδώ και κάτι δεκαετίες, ήταν έργο του Φειδία. Όμως το σημερινό φως μάς αποζημίωσε, αναδεικνύοντας την ομορφιά και την επιβλητικότητα του μνημείου και θυμίζοντάς μας πως οι Έλληνες μπορούν ακόμα να φωτίζουν, αν όχι την Οικουμένη όπως κάποτε, τουλάχιστον την ιστορική τους κληρονομιά.
Αν ψάχναμε για σύμβολα που μας ενώνουν και για αφορμές ψυχικής ανάτασης, σε τόσο μαύρες μέρες, να το απόλυτο σύμβολο: η Ακρόπολη φωτισμένη! Υπάρχει Έλληνας που να μην αισθανθεί χαρά και αγαλλίαση βλέποντας το διασημότερο μνημείο της αρχαιότητας να ακτινοβολεί πολιτισμό, με τη βοήθεια της σύγχρονης τεχνολογίας;
Κι όμως υπάρχει. Κι όχι μόνο ένας.
“Νέος φωτισμός στην Ακρόπολη: Τι του λείπει του ψωριάρη, φούντα με μαργαριτάρι… Όταν, υπό τη σκιά της Ακρόπολης, κάποιοι κοιμούνται σε χαρτόκουτες, τα νέα φώτα στον Ιερό Βράχο είναι πολυτέλεια και τους χαλούν τα όνειρα” γράφει ένας κακομοίρης στο Έθνος.
“Τζάμπα καίει το ρεύμα» αποφαίνεται ένας άλλος κακομοίρης στο Dimpenews καθώς ταυτόχρονα διαπιστώνει ότι υφίστανται: “ΝΑΤΟ-ικός επεκτατισμός, ιμπεριαλισμός, Αμερικάνικη Κατοχή, πολιτισμική τελμάτωση, ψηφιακός ολοκληρωτισμός, “υγιεινίστικος” μιλιταρισμός της καθημερινότητας, πειθαναγκασμός, καθυπόταξη…”
“Αλλά δεν αισθάνεται κανείς ούτε μια τόση δα ντροπή που η πολιτεία εκχώρησε τα κυριαρχικά της δικαιώματα επί του κορυφαίου μνημείο(sic) της χώρας σε έναν ιδιώτη;” ρωτάει άλλος κακομοίρης στο Documento που αφού χαρακτηρίζει την τελετή που μεταδόθηκε ζωντανά σε όλον τον κόσμο «ρέιβ πάρτυ με τον Κυριάκο» (η Μαρέβα αυτή τη φορά τη γλύτωσε…) διαμαρτύρεται γιατί η κυβέρνηση δέχθηκε τη χρηματοδότηση του φωτισμού από το Ίδρυμα Ωνάση και δεν πήρε τα λεφτά από τον… φορολογούμενο!
Και αναρωτιέσαι: πόση μιζέρια κουβαλάει αυτή η αριστερίλα, που δεν μπορεί πουθενά να μην βάλει την ίδια χιλιοπαιγμένη κασέτα; Που δεν αντέχει να μην ξεράσει τη χολή της – το μόνο που παράγει – παντού και πάντα; Πόσο ταλαίπωροι, πόσο θλιβερές υπάρξεις είναι αυτοί οι, τάχα μου, δημοσιογράφοι της αριστερίλας που βρήκαν ευκαιρία να κάνουν φτηνιάρικη λούμπεν αντιπολίτευση μια τέτοια στιγμή; Θα απαλλαγούμε ποτέ από την παρουσία τους ή θα ακούμε μόνιμα τον αηδιαστικό βόμβο τους στο δημόσιο λόγο, σαν τις αλογόμυγες στο στάβλο;
Πού είσαι Νικόλα Άσιμε να τους στολίσεις, όπως στο τραγούδι “της επανάστασης”: “…διατηρούμε την εσώτερη μιζέρια μας, μ’ επαναστατική φρασεολογία.”
