Συνδικαλισμός

Διαβάστε περισσότερα...

Χωρις αμφιβολια ο συνδικαλισμος στην Ελλαδα αποτελει αλλη μια εκφραση της κομματοκρατιας της χωρας. Δεν πιστευω ομως οτι ελεγχει τα κομματα αντι να ελεγχεται απο αυτα. Για να φαναστει κανεις ποσο ανυποληπτος ειναι ο συνδικαλισμος στην Ελλαδα αρκει να σκεφτει οτι τη στιγμη που ο μεσος μισθος εχει πεσει κατα 25% τουλαχιστον ολοι επιρριπτουν τις ευθυνες για τη μειωση αυτη στο κρατος και τους εργοδοτες. Τιποτα για τα συνδικαλιστικα οργανα, τα οποια εχουν αποκλειστικο τους σκοπο τη διεκδικηση των συμφεροντων των εργαζομενων. Στο κατω κατω, οι προτεραιοτητες του κρατους η των εργοδοτων δεν ειναι να εχουν οι υπαλληλοι τους οσο μεγαλυτερους μισθους και οσο πιο σιγουρες δουλειες γινεται. Αυτες ειναι οι προτεραιοτητες των συνδικαλιστων. Θα περιμενε λοιπον κανεις οτι θα θεωρουνταν αυτονοητο πως ολες λιγο-πολυ οι συνδικαλιστικες διοικησεις απετυχαν παταγωδως στον πρωταρχικο του ρολο, αυτο της διασφαλισης μισθων και θεσεων εργασιας και πως θα επρεπε να παραιτηθουν, ακομη και αν οι μειωσεις των μισθων ειναι αναποφευκτες. Αν καποια επιχειρηση εχει πτωση των εσοδων της κατα 37% σε τρια χρονια, με προοπτικη αυτη η πτωση να συνεχιστει, δε νομιζω οτι ο οικονομικος της διαχειριστης θα μεινει για πολυ, ακομη και αν εχει ως δικαιολογια το οτι η συγκυρια ηταν δυσκολη. Οταν ομως οι εργαζομενοι της ΔΕΗ χανουν το 37% των μισθων τους (www.imerisia.gr/article.asp?catid=26516&subid=2&pubid=112957545), γιατι να παραμεινει ο κ. Φωτοπουλος, αυτος που υποτιθεται εχει ως κυριο σκοπο την προασπιση των συμφεροντων και τη μεγιστοποιηση των μισθων των εργαζομενων στη ΔΕΗ; Ο λογος ειναι οτι οι εργαζομενοι προφανως δε βλεπουν τους συνδικαλιστες οπως οι μετοχοι τον οικονομικο διαχειριστη της επιχειρησης. Και αυτο γιατι εχουν εγκαταλειψει ουσιαστικα το συνδικαλισμο ως ζωτικη συνιστωσα των επαγγελματικων προοπτικων τους. Ο συνδικαλισμος εχει γινει βασικα ενα ελευθερο χωραφι στο οποιο, οπως σε πολλα αλλα τετοια χωραφια της Ελλαδας, παιζουν μπαλα μεταξυ τους τα κομματα. Κατα βαση, οι συνδικαλιστες οπως πολλοι αλλοι εκπροσωποι φορεων της χωρας (τοπικη αυτοδιοικηση, εκπαιδευση, κτλ) δρουσαν ως μεσιτες ψηφων. Οι κυβερνησεις ενεδιδαν στις συνδικαλιστικες πιεσεις γιατι δανεικα υπηρχαν και οι ψηφοι ηταν απαραιτητοι, ακομη και οταν γινοταν ακριβοι. Τωρα που δανεικα δεν υπαρχουν, βλεπει κανεις ποσο ανισχυρος ειναι ο συνδικαλισμος. Ολοι ομολογουν οτι την κριση την πληρωνουν οι μισθωτοι και οι συνδικαλιστες που τους εκπροσωπουν καταφερνουν το απιστευτο: να επιφερουν χιλαι μυρια δεινα σε τριτους (τους ανυπερασπιστους πολιτες) χωρις να επιφερουν κανενα οφελος για τους εργαζομενουν, που τους θεριζουν οι μειωσεις μισθων και οι απολυσεις.
Μετα απο ολα αυτα (συγγνωμη για τη μακρηγορια) και μια προταση απο την εμπειρια μου ως εργαζομενου στο εξωτερικο (Καναδα): για να ειναι ισχυρο ενα συνδικατο πρεπει να εχει δικα του χρηματα. Οι ετησιες εισφορες ενος καθηγητη πανεπιστημιου στον Καναδα στο συνδικαλιστικο του οργανο ειναι κατα μεσο ορο, μεγαλυτερες των 600 ευρω (οι αντιστοιχες στη Ελλαδα ειναι 15 ευρω, νομιζω). Τα χρηματα αυτα μαζευονται σε καιρους εργασιακης ηρεμιας για να χρηματοδοτισουν κοινητοποιησεις αν ποτε χρειαστει (δηλαδη, οταν απεργουν οι πανεπιστημιακοι πληρωνονται απο το συνδικαλιστικο τους οργανο). Αυτο σημαινει οτι οι κινητοποιησεις γινονται σπανια, αλλα ειναι αποτελεσματικες. Μια απεργια ενος-δυο ημερων εχει συνηθως αμελητεο αποτελεσμα (δεν καταλαβαινω, για παραδειγμα, γιατι καθε λιγο η ΓΣΕΕ οργανωνει γενικες μονοημερες απεργιες). Ακομη περισσοτερο οταν οι απεργιες αποφασιζονται καθε τοσο χωρις σχεδιασμο, χωρις να εχει η πλειοψηφια των εγγεγραμμενων αποφασισει ποιο ειναι το επιθυμητο αποτελεσμα και πιο το οριακο. Ο συνδικαλισμος πιστευς μπορει να αναβαθμιστει κυριως οταν τον παρουν στα σοβαρα οι ιδοι οι εργαζομενοι και δεν τον αφησουν σαν ελευθερο πεδιο δρασης για τα κομματα.