Ο κατώτατος μισθός, ο λόγος μας είναι εκτός στόχου

Στείλαμε ένα άρθρο στο Protagon, γιά την "απάτη του κατώτατου μισθού"
Η εξιστόρηση πατάει στην πραγματικότητα, αλλά το μύνημα δεν είναι ενωτικό.
Δεν στρέφει την αφήγηση εκεί που θέλουμε.

Έγραψα λοιπόν το άρθρο που λέει την ιστορία που θέλω εγώ.
Να δίνει λίγο κουράγιο σε όλους, να δείχνει λίγο συμπόνοια και να στρέφει την αρνητική ενέργεια στην σωστή κατεύθυνση: πρός τα εμπόδια στην επιχειρηματικότητα και την πρόοδο.
Είναι λίγο πρόχειρο, γιατί το έγραψα στα γρήγορα στο λεωφορείο.
Το τσόνταρα κάτω από μιά ανάρτηση στο κλειστό.
Ας το πάρει η διεύθυση επικοινωνίας και ας το κάνει ότι θέλει.

One more cent.

Τέσσερα αδέλφια Κανουταίοι έκαναν έξοδο από το Μεσολόγγι το '26 και ένας μόνον επέζησε.
Το νεοσύστατο κράτος του παραχώρησε μεγάλη έκταση αγροτικής γης, στο Νεοχώρι δίπλα απ'το Αιτωλικό.
Με την πάροδο των γενεών, ένα κομμάτι αυτής της ευλογημένης γης, στις όχθες του Αχελώου, πέρασε στα χέρια του ηλεκτρολόγου μου, μυστικοσύμβουλου, φίλου, Σπύρου Κανούτα.
Φυτεμένα με σαραντάχρονες εύφορες πορτοκαλιές, φυτεμένα από την μάνα του (γυναίκα με προοπτική) o τεράστιος πανέμορφος μπαχτσές, του κάνει δώρο εκατόν είκοσι τόνους ποικιλία Βαλέντσια κάθε άνοιξη, τα οποία καταλήγουν όλα στο ράφι του σούπερ μάρκετ στη Γερμανία κυρίως.
Εξήντα λεπτά το κιλό και πάνω.
O Σπύρος, παίρνει δεκαπέντε λεπτά "στο δέντρο", πέντε παίρνει o πρώτος μεσάζοντας, πού φέρνει τα συνεργεία συγκομιδής, κάτι τα φορτηγά, καμιά δεκαριά βγάζουν οι μεγαλέμποροι εξαγωγείς με τα συσκευαστήρια στον Πύργο και τα υπόλοιπα μοιράζονται στην Γερμανία.
Δεν έχουν σημασία τα ακριβή νούμερα, όλοι πληρώνονται βάσει προσφοράς/ζήτησης, ποιότητας από μια ελεύθερη αγορά.
Όμορφα.

Εκτός από τους Ρουμάνους εποχιακούς εργάτες της γης, που ορμούν στο δέντρο με το ψαλίδι, με ήλιο ή βροχή, κοιμούνται όπου τους βάλουν, τρώνε ότι βρουν και για αυτό το σκληρότερο κομμάτι της αλυσίδας, τους αναλογεί ένα λεπτό.
Περίπου ένα εικοσάρικο την ημέρα χωρίς παροχές, φόρους ή αύριο.

Σε ένα πολιτισμένο κράτος, o κατώτατος μισθός και o νόμος, θα έπαιρναν εξήντα ένα λεπτά από τον τελικό αγοραστή, θα διπλασίαζαν το βιοτικό επίπεδο του φουκαρά και θα έδιναν μια ελπίδα στα παιδιά του να ανέβουν την σκάλα.
Αυτό είναι το νόημα του κατώτατου μισθού.
Να μας αναγκάσει να πληρώσουμε λίγο περισσότερο, για να ζήσει o φουκαράς λίγο καλύτερα.

Βέβαια φέτος η εικόνα άλλαξε.
Την έπεσε η ΧΑ στους έμπορους και υποτίθεται θα μαζεύουν οι Έλληνες.
Είκοσι μεροκάματο και ένα ευρώ υπερωρία.

Τώρα, αν θέλετε ανάπτυξη, καλές δουλειές και προκοπή, πάμε στην ΕΛΒΑΛ στα Οινόφυτα, όπου χίλιοι μηχανικοί βγάζουν ένα δις σε αλουμίνια το χρόνο και κανένας δεν παίρνει κατώτατο μισθό.
Εκεί βάλανε το μυαλό και δούλεψε και μια μικρή γραμμή συνεχούς χύτευσης έφτασε να πετάει πριν λίγα χρόνια, παραγγείλανε λοιπόν δύο μεγάλες από την Κίνα.
Τα σίδερα μόνον, γιατί όλο το μυαλό και η τεχνολογία θα μπουν εδώ.
Τρελές δουλειές για εξωτερικά συνεργεία, αυτοματιστες, προμηθευτές,- καμιά πενηνταριά χιλιάρικα θα τους πουλήσω μόνο εγώ.

Οι γραμμές πληρώθηκαν, αγοράστηκαν, μεταφέρθηκαν και περιμένουν στα κοντέινερ δύο χρόνια.
Βλέπετε, θέλουν να σηκώσουν νέο κτίριο, δεν χωράνε, και η οικοδομική άδεια αργεί.
Κόλλησε στις λεπτομέρειες, όπως κολλήσαμε εμείς στην παράγραφο τέσσερα του καταστατικού και την υπογραφή των πρακτικών.

Πάνε, οι δουλειές, οι εξαγωγές και η προκοπή.