Περί "ποιοτικού" τουρισμού και άλλων δαιμονίων.

Το ξεβράκωμα της Κέρκυρας

Μπαίνοντας με το πλοίο στο λιμάνι της Κέρκυρας, ο επισκέπτης μένει να ατενίζει έκθαμβος την ομορφιά της παλιάς πόλης, που από το 2007 έχει ενταχθεί στα Μνημεία Πολιτιστικής κληρονομιάς της Ουνέσκο.

Τα περήφανα βενετσιάνικα κτίρια, το επιβλητικό ανάκτορο που έκτισαν οι Άγγλοι το 1824 με πέτρα που έφεραν από τη Μάλτα, τα τείχη που σηκώνονται ψηλά πάνω από τη θάλασσα και τα δύο φρούρια, μοναδικά μνημεία στρατιωτικής αρχιτεκτονικής του 16ου αιώνα, μεταφέρουν τον επισκέπτη του νησιού σε μια άλλη εποχή, σε μια σύγχρονη πόλη - μουσείο που σφύζει όμως από ζωή και κίνηση.

Μόλις τα τεράστια κρουαζιερόπλοια δέσουν στο λιμάνι, οι ορδές των μαγεμένων ήδη τουριστών, με πορτοφόλια που αντέχουν οικονομικά να κάνουν το γύρο της Μεσογείου για να χορτάσουν τέχνη και ιστορία, ξεχύνονται στην πόλη για να βιώσουν αυτό τον μοναδικής ομορφιάς τόπο, που από τον 8ο π.Χ. αιώνα ζει και αναπνέει τον αέρα του Ιονίου, αντιστέκεται στο χρόνο και αγαπιέται, γίνεται μανία και πάθος για τη μοναδική του αύρα και την εξαίρετη αισθητική του.

Την ίδια ώρα όμως, φτάνουν στο αεροδρόμιο της Κέρκυρας, γεμάτα μέχρι τα μπούνια σαν λεωφορεία του ΚΤΕΛ, τα αεροσκάφη τσάρτερ από την Αγγλία.
Ήδη από την ώρα της πτήσης οι επιβάτες με μέσο όρο ηλικίας τα είκοσι χρόνια, σερβίρονται οινοπνευματώδη ποτά.

Δεν ξέρουν για πού ακριβώς πετάνε, αλλά ούτε και τους ενδιαφέρει.
Πάνε για διακοπές με σεξ και ποτό, μόνο αυτό ξέρουν και μόνο αυτό τους ενδιαφέρει.
Μεταφέρονται στο Νότο του νησιού και ξαμολιούνται σαν άγρια ζώα που μόλις τα απελευθέρωσαν από τα κλουβιά τους.

Ποτό φθηνό και άφθονο, παντού και πάντα.
Χωρίς περιορισμό, αφού φυσικά δεν υπάρχει ούτε ωράριο, ούτε όριο.
Σεξ παντού και πάντα, το κάνουν στην παραλία, στο δρόμο, στα κλαμπς, όπου βρεθούν κι όπου σταθούν σαν τα αδέσποτα σκυλιά, χωρίς κανείς να εντυπωσιάζεται, πόσο μάλλον να σοκάρεται.
Άγριοι καυγάδες και λεηλασίες, κάθε είδους παρανομία επιτρέπεται εκεί, στη γη της ανομίας.

«Ερχόμαστε εδώ, γιατί εδώ μπορούμε να κάνουμε ό,τι δεν μπορούμε στην πατρίδα μας» ομολογούν οι ίδιοι.

Οι ντόπιοι «επιχειρηματίες» τρίβουν τα χέρια τους που γεμίζουν τα συρτάρια τους με ζεστά (χωρίς αποδείξεις) ευρώ.
Τα τουριστο-ιατρεία επίσης χαίρονται, δεν είναι και λίγο να ράβεις τραυματισμένα πέη σε ένα παραθαλάσσιο χωριό, αποκτάς εμπειρία πολύτιμη.

Οι τοπικοί άρχοντες επίσης χαίρονται που «οι αφίξεις στον διεθνή αερολιμένα αυξήθηκαν και φέτος».
Και οι έγκριτοι δημοσιογράφοι των τοπικών ΜΜΕ χαίρονται κι αυτοί, που χαίρονται οι τοπικοί άρχοντες, που αυξήθηκαν οι αφίξεις.

Το ίδιο άραγε να χάρηκαν και 1,6 εκατομμύρια Βρετανοί που είδαν το ντοκιμαντέρ που ακολουθεί, στο Channel 4 προχθές το βράδυ;

Το σπυρί έσπασε και ξεχύθηκε όλη η μπόχα μαζί με το πύον και μας πλημμύρισε όλους, υπεύθυνους και ανεύθυνους μαζί.
Κι αν δεν ξέραμε τόσο καιρό ή κάναμε ότι δεν ξέρουμε, τώρα πια δεν έχουμε δικαιολογία.
Ας αποφασίσουμε επιτέλους με ποιους θα πάμε και ποιους θα αφήσουμε.

Αγγελική Κροκίδη (δημοσίευση στο eyedoll.gr )

Βεβαίως μπορείτε όπου "Κέρκυρα" να βάλετε και "Μάλια" ή και άλλα μέρη.

Οι κάτοικοι των συγκεκριμένων περιοχών έχουν λόγο και δικαίωμα να αποφασίσουν για το προς τα που θα πάνε. Το παράδειγμα απο το Φαλιράκι της Ρόδου είναι γνωστό... Δεν είναι δυσφήμηση για την Ελλάδα ο Κάβος και τα Μάλια. Δυσφήμηση για την Βρετανία είναι οι συμπεριφορές αυτών των παιδιών. Πάντως, κάνετε λάθος αν νομίζετε ότι αυτά δεν συμβαίνουν στη χώρα τους. Ζώ στην Βρετανία και είμαι απο την Κρήτη και έχω περάσει πολλά βράδια μου στα Μάλια. Η συμπεριφορά των Βρετανών είναι ίδια με αυτή στην χώρα τους με εξαίρεση τον ήλιο και την θάλασσα, τις μπόμπες ποτά που εμείς τους σερβίρουμε και τα μηχανάκια που πάλι εμείς τους νοικιάζουμε χωρίς δίπλωμα. Και φύσικα με εξαίρεση την τοπική αστυνομία που δεν κάνει κάτι για να σταματήσει το μαύρο χρήμα.
Η Κέρκυρα συγκεκριμένα συνδιάζει πολύ καλά τον ποιοτικό τουρισμό και τον μαζικό νεανικό τουρισμό και αποτελεί διεθνώς παράδειγμα στην τουριστική ακαδημαϊκή βιβλιογραφία. Έχω μεταπτυχιακό τίτλο στο Τουριστικό μάρκετινγκ και έχω μελετήσει την συγκεκριμένη περίπτωση. Αυτό που χρειάζεται είναι καλύτερος έλεγχος και αστυνόμευση των περιοχών και φυσικά κρατικοί έλεγχοι στις επιχειρήσεις που δραστηροποιούνται μέσα σε ένα κλίμα ημι-παρανομίας.

Χαίρομαι που το νησί μου αποτελεί παράδειγμα, απλά φοβάμαι μήπως επικρατήσει το ένα είδος τουρισμού εις βάρος του άλλου. Όσο για τον ελεγκτικό μηχανισμό, εκεί υπάρχει το ΜΕΓΑΛΟ πρόβλημα.