Τα Παιδιά των Φαναριών και το Ελληνικό Κράτος Πρόνοιας

Θέλω να αναφέρω μια ιστορία κάποιων «παιδιών των Φαναριών» Παιδιά που για να επιζήσουν βγάζουν μεροκάματο στο δρόμο. Γυρνάνε στην Αθήνα σαν τα αδέσποτα προσπαθώντας να επιζήσουν.
Τέσσερα μικρά παιδιά περιφερόντουσαν στους δρόμους της Αθήνας είχαν έρθει από την Ξάνθη τον Οκτώβριο 2012 όταν φυλακίσανε την μητέρα τους στο Κορυδαλλό. Άγαμη μητέρα 8 παιδιών που λάβαινε επιδόματα: πολυτέκνων, απροστάτευτων τέκνων και δεν ξέρω αν είχε καταφέρει να παίρνει και επίδομα αναπηρίας. Κανόνες και έλεγχοι δεν μπήκαν στα επιδόματα το ανακαλύψαμε πρόσφατα. Πλούσια η Ελλάδα σκόρπαγε χρήματα χωρίς έλεγχο χωρίς μέριμνα για τα παιδιά. Πουθενά έλεγχος, νοικοκύρεμα, υποχρέωση στους γονείς για την φροντίδα των παιδιών, κανένα ενδιαφέρον της πολιτείας πως μεγαλώνουν τα παιδιά που επιδοτεί; Πηγαίνουν σχολείο; Στους πολύτεκνους, κάθε φορά που γεννιόνταν παιδί δινόταν και το μπόνους των 2,000 ευρώ. Πάρτε λεφτά να κάνετε παιδιά η Ελλάδα θέλει πολλά παιδιά πρέπει να ενισχύονται οι πολύτεκνοι!!! Έχουν ψήφο και αυτοί μην το ξεχνάμε. Κανένας έλεγχος στα επιδόματα πολυτέκνων, ισχυρό λόμπι ποιος τολμούσε να τους πειράξει;
Οκτώ παιδιά δεν μεγαλώνουν εύκολα μόνο με τα επιδόματα όταν οι γονείς δεν δουλεύουν. Γι αυτό τα παιδιά πρέπει να βγάζουν και ένα μεροκάματο στους δρόμους για να τσοντάρουν. Αυτούς τους γονείς εγώ μπορώ να τους δω σαν θύματα. Μεγάλωσαν και αυτοί στους δρόμους. Δεν πήγαν ποτέ σχολείο δεν μάθανε καμιά τέχνη, (τους θέλαμε αμόρφωτους), δεν τους θέλαμε στα σχολεία μας. Η υποχρεωτική εκπαίδευση δεν ήταν γι’ αυτούς. Ούτε η σύμβαση για τα δικαιώματα των παιδιών Από το 80 όταν η ευημερία άρχισε να απλώνεται στην Ελλάδα, ο Έλληνας άρχισε να σκορπά τα χρήματά του σε λουλούδια στις ταβέρνες, να χαρτζιλικώνει τα παιδιά στους δρόμους. Ανώριμος και αυτός σαν τον ζητιάνο, κουβαρντάς, που σκορπά τα χρήματα που έβγαλε χωρίς κόπο. Έτσι κυκλοφορούσε το χρήμα. Κάποια στιγμή άρχισαν τα παιδιά να βγάζουν γερό μεροκάματο. Το μάθανε από την επαρχία και ξεσηκώθηκαν να έρθουν στην Αθήνα και να γεμίζουν τα αστικά και τουριστικά κέντρα από παιδιά στους δρόμους. Άκοπα κυκλοφορούσε στην Ελλάδα το χρήμα. Το μάθανε και στα πέρατα του κόσμου και ήρθαν και αλλοδαποί!!! Άλλωστε το χρήμα τρέχανε να το αρπάξουν και άνθρωποι τις υψηλής τάξης πτυχιούχοι καθηγητές πανεπιστημίων και γιατί όχι ο φουκαράς ο αμόρφωτος; Να μην πάρει και αυτός κάτι από αυτά που πέφτουν από τις τσέπες των νέων πλουσίων. Πόση ευθύνη έχει αυτός σε σχέση με τους άλλους;
Τα τέσσερα παιδιά όπως και άλλα παιδιά, πολλοί τα έχουν συναντήσει στο δρόμο. Κάποιοι στα φανάρια, κάποιοι στο μοναστηράκι, στο Θησείο κάθε φορά και σε άλλο πόστο. Κάποιοι περνάν και τα βλέπουν αδιάφοροι.
Ήταν αρχές Γενάρη στην γέφυρα της Πέτρου Ράλη, ένας νεαρός άνδρας βγήκε από το αυτοκίνητο του εξορισμένος βλέποντας τα δύο μικρά 7 και 5 ετών στην Πέτρου Ράλη και τον άκουσα να φωνάζει εκνευρισμένος, κρατώντας το δυο παιδιά από το χέρι.
-Ποιος έχει βάλει μικρά παιδιά να επαιτούν ανάμεσα στα αυτοκίνητα. Ποιος τα έχει αφήσει εδώ;
Δεν μπορούσα να σταματήσω. Πέρασα και εγώ μέσα στο αυτοκίνητο χωρίς να πω ούτε να κάνω τίποτα για αυτό. Στο πιο κάτω φανάρι το μεγαλύτερο κοριτσάκι, αδελφάκι των δύο μικρότερων, μικροκαμωμένο 11 χρονών με γνώρισε.
-Είναι το Κέντρο μας ανοιχτό; Μου φώναξε
- Ναι, της είπα.
Θα έρθω……., είχα απομακρυνθεί με το αυτοκίνητο, σαν άναψε κόκκινο.
Γνωρίζουμε αρκετά από αυτά τα παιδιά. Τα παιδιά ήρθαν στο Κέντρο. Τα αγκαλιάσαμε όπως πάντα.
Κάποια παιδιά που βγάζουν μεροκάματο στους δρόμους έρχονται στο Κέντρο μας για να περάσουν καλά. Να ζωγραφίσουν, να παίξουν, κάνουν μπάνιο να αλλάξουν ρούχα να φάνε, να τα βοηθήσουμε να πάνε σχολείο, να κάνουν τα μαθήματα τους. Στο Κέντρο μας είναι η χαρά τους να έρχονται. Κάποια δεν δουλεύουν τόσο σκληρά. Έχουμε γονείς που έχουν καταλάβει την αναγκαιότητα του σχολείου και τα φέρνουν στο Κέντρο, και τα φροντίζουν. Η αλλαγή γίνετε σιγά, σιγά και πρέπει να έχουμε υπομονή!!!.
Ο πατέρα μας γνωρίζει, είναι φαινομενικά συνεργάσιμος, τα φέρνει να φάνε, να τα περιθάλψουμε και έρχεται να τα πάρει, να πάνε για «δουλειά»!!! Μας είπε ότι θέλει να μαζέψει λεφτά να πιάσει σπίτι. Τα επιδόματα της μητέρας δεν μπορεί να τα πάρει, δεν έχει παντρευτεί την μητέρα των παιδιών του. Επίσκεψη να την δει στην φυλακή δεν του επιτρέπετε δεν φαίνεται ως σύζυγος της. Ούτε τα παιδιά του τα έχει αναγνωρίσει. Αυτό το καθεστώς για την μητέρα βόλευε, ήταν επικερδές. Οι γονείς του και τα αδέλφια του (γιαγιά παππούς θείες και θείοι) είναι στην Αθήνα δεν είναι και αυτοί και σε καλύτερη κατάσταση, έχουν τα δικά τους προβλήματα δεν θέλουν αλλά ούτε μπορούν να τον βοηθήσουν. Η μητέρα του (γιαγιά) έχει το μικρότερο κοριτσάκι ενάμιση ετών στο σπίτι της. Κάνει υπομονή μέχρι να βγει η μητέρα από την φυλακή. Έχει και άλλα εγγόνια στο σπίτι της. Τι να του κάνει πουλάει λουλούδια και αυτή για να ζήσει. Ο πατέρας του (παππούς) κάποιες φορές πουλάει μπαλόνια. Αλλά πόσοι αγοράζουν λουλούδια, μπαλόνια τώρα με την κρίση;
Αυτός και τα τέσσερα παιδιά του μένουν σ’ ένα παλιό επιβατικό αυτοκίνητο που μετακινείται στους δρόμους του Κολωνού. Είναι δύσκολο να ζεσταθούν μέσα στο χειμώνα. Φαίνεται εξαντλημένος. Κάποιοι λένε ότι είναι άρρωστος και τον αποφεύγουν οι συγχωριανοί του. Πολλά λέγονται γι’ αυτόν. Το πόδι του έχει πληγές λένε ότι είναι και χρήστης. Το σίγουρο είναι ότι δεν είναι σε θέση να φροντίσει τα τέσσερα παιδιά του.
Θα μου πείτε αφού γνωρίζεται όλα αυτά γιατί το Κέντρο δεν κάνει κάτι. Μια καταγγελία για να σωθούν τα παιδιά; Το κείμενο αυτό αποσκοπεί συνδέοντας της πληροφορίες, τα διάσπαρτα κομματάκια από το πάζλ για να εξηγήσει άλλη μια φορά πόσο ανοργάνωτο και δυσκίνητο είναι το κράτος πρόνοιας και αδυνατεί να φροντίσει τα παιδιά που είναι στο δρόμο. Αν είμαστε εμείς που κάνουμε καταγγελίες τα παιδιά και η οικογένειες θα χάσουν την εμπιστοσύνη τους προς το Κέντρο μας. Οι υπηρεσίες δεν λειτουργούν και δεν θέλουν να έχουν τέτοιες παραπομπές. Άλλωστε το συγκεκριμένο πρόβλημα το γνώριζαν και άλλες οργανώσεις οι οποίες παρακολουθούν παιδιά στο δρόμο. Υπάρχουν οργανώσεις που κάνουν «Street work» και χαρτογραφούν τα παιδιά στο δρόμο και μας είχαν αναφέρει για τα συγκεκριμένα παιδιά.
Το πρόβλημα στην περιοχή είχε ενοχλήσει πολλούς μέχρι που κάτι ανέβει και την Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου που ανοίξαμε το Κέντρο μάθαμε μετά από δυο μέρες από άλλες οικογένειες ότι:. Στις 2 ή 3 Φεβρουαρίου κάποιοι ένοικοι μιας πολυκατοικίας στον Κολωνό τηλεφώνησαν στην αστυνομία να μαζέψει τα παιδάκια που ήταν μόνα τους μέσα σε ένα αυτοκίνητο. Πήγε ένα περιπολικό και τα μάζεψε και τα πήγε στο νοσοκομείο Παίδων Αγ. Κυριακού. Εκεί πηγαίνουν τα παιδιά όπου τα περιθάλπουν οι εθελοντές του «Χαμόγελο του Παιδιού» μέχρι να γίνουν εξακριβώσεις και οι απαραίτητες διαδικασίες. Ο πατέρας βρήκε στο αυτοκίνητο την ειδοποίηση ότι τα παιδιά του βρισκόταν στο «Παίδων». Στο «παίδων» τα παιδιά τα πάνε για να πιστοποιηθεί η καλή υγεία των παιδιών πριν πάνε σε κέντρο φιλοξενίας. Τέτοιου είδους περιστατικά είναι μπελάς για τα νοσοκομεία που έχουν βαριά και σημαντικά περιστατικά. Το «Χαμόγελο του Παιδιού» με τους εθελοντές του προσπαθεί να απασχολώντας τα παιδιά για να μην είναι στα πόδια του προσωπικού που προτεραιότητα είναι να περιθάλψει τα άρρωστα παιδιά. Φυσικά ο πατέρας φοβούμενος ότι θα του πάρουν τα παιδιά δεν έδωσε σωστές πληροφορίες προσπάθησε να μπερδέψει τους αρμόδιους αλλά και οι Ελληνικές υπηρεσίες όποτε βολεύει είναι ευκολόπιστοι και να δεν ζητούν έγραφα και πιστοποιητικά, δεν θέλουν να μάθουν ούτε να τα ψάχνουνε. Τα παιδιά να πάνε σπίτι τους έκριναν οι αρμόδιοι. Να πάνε συγγενείς στην εισαγγελία να υπογράψουν να πάρουν τα παιδιά. Ο πατέρας ζήτησε από τους γονείς του να του συμπαρασταθούν να πάνε και να υπογράψουν να πάρουν τα παιδιά.
Ωστόσο μάθαμε ότι ο πατέρας ξαφνικά μεταφέρετε σε νοσοκομείο γιατί νοσεί. Οι πληγές στο πόδι του δεν τον αφήνουν να μπορεί να κινηθεί και δεν μπορεί να είναι κοντά στις διαδικασίες των παιδιών.
Μετά από μερικές μέρες στις ο εισαγγελέας παρέδωσε τα παιδιά τα τον παππού και την γιαγιά, χωρίς να δεσμεύσει τον παππού και την γιαγιά να αναλάβουν την καλή φροντίδα των παιδιών. Τα παιδιά να πηγαίνουν σχολείο να μην περιφέρονται στους δρόμους..
Καθυστερημένα έλαβε η εισαγγελική αρχή επιπρόσθετες πληροφορίες από την μητέρα που είναι στη φυλακή και διέταξε η εισαγγελία τα παιδιά να επιστρέψουν στο «Παίδων» για να βρεθεί δομή φιλοξενίας των παιδιών. Την επιμέλεια των παιδιών δεν έχει ο πατέρας ο οποίος δεν τα έχει αναγνωρίσει. Την επιστροφή των παιδιών στο «Παίδων» ανέλαβε η αστυνομία. Στις 15 Φεβρουαρίου οι συγγενείς παρέδωσαν τα παιδιά στην αστυνομία γιατί και αυτοί εκ των πραγμάτων δεν ήταν σε θέσει να τα φροντίσουν. Ελπίζοντας ότι τα παιδιά θα πάνε σ’ ένα ωραίο Κέντρο Φιλοξενίας.
Τα παιδιά πήγαν πρώτα στο αστυνομικό τμήμα μέχρι το αυτοκίνητο του «Χαμόγελου να τα πάει στο «Παίδων». Τα μεγαλύτερα παιδιά 12 και 11 χρονών ήταν αρκετά ατίθασα και με το δίκιο τους. Δεν έχουν εμπιστοσύνη στην αστυνομία που τους έχει πολλές φορές εντοπίσει στο δρόμο. Τα παιδιά γνωρίζουν τους αστυνομικούς και τους αποφεύγουν. Αργά το βράδυ τα παιδιά είναι ξανά στο «Παίδων» «Αγ. Σοφία» αυτή την φορά για να γίνουν οι ιατρικές εξετάσεις που δεν είχαν γίνει. Είναι απαραίτητες πριν μπουν σε δομή φιλοξενίας. Στις 19 Φεβρουαρίου οι ιατρικές εξετάσεις ολοκληρώθηκαν από το «Αγ. Σοφίας» αλλά η διαδικασία να βρεθεί κέντρο φιλοξενίας καθυστερεί τα παιδιά επιστρέφουν ξανά στο «Αγλ. Κυριακού». Τα μεγάλα παιδιά είναι ανήσυχα. Θέλουν να φύγουν δυο φορές το έσκασαν και πήγαν στα συγγενικά σπίτια στον Κολωνό οπού οι συγγενείς του γύρισαν πίσω. Το νοσοκομείο δεν θέλει τα μεγάλα παιδιά τα οποία είναι ανήσυχα και τους δημιουργούν προβλήματα. Ζήτησαν την παρέμβαση της αστυνομίας και στις 21 Φεβρουαρίου τα μεταφέρουν την ΓΑΔΑ στο χώρο φυλάκισης ανηλίκων μέχρι να βρεθεί χώρος φιλοξενίας. Εκεί τα πράγματα είναι πολύ αυστηρά πηγαίνουν ανήλικοι με χειροπέδες που έχουν διαπράξει κλοπές. Τα παιδιά είναι φυλακισμένα. Δεν επιτρέπετε να έχουν αντικείμενα. Εκεί ισχύουν οι κανόνες της φυλακής. Ούτε κορδόνια δεν πρέπει να έχουν τα παπούτσια τους. Εθελοντές από το Κέντρο μας τα επισκέπτεται καθημερινά. Δεν μας επιτρέψανε επιτραπέζια παιχνίδια, πάζλ, τετράδια μολύβια μαρκαδόρους, βιβλία γιατί μπορεί να τα καταπιούν. Οι φυλακές έχουν αυστηρούς κανόνες.
Τα μικρά παιδιά στον παίδων τριγυρίζουν στους διαδρόμους όταν δεν έχει δεν φαίνεται να τελειώνει γρήγορα η «Η Οδύσσεια» των παιδιών. Χωρίς να θέλω να βάλω της ευθύνες στην αστυνομία, η αστυνομία μας πληροφορούν ότι δεν υπάρχουν θέσεις στα ιδρύματα. Πόσο καιρό θα μένουν τα παιδιά φυλακισμένα;
Τα μεγάλα παιδιά στα Κελιά πολλές φορές νευριάζουν έχουν ξεσπάσματα θυμού αλλά μετά προσπαθούν να αισιοδοξούν προσπαθούν να φανταστούν το ωραίο σπιτάκι που θα πάνε εκεί που θα έχουν παιχνίδια κομπιούτερ αγάπη φροντίδα από καλούς ανθρώπους και υπομονετικούς παιδαγωγούς.
Είναι 12 μέρες τα παιδιά στην ΓΑΔΑ και δεν έχει βρεθεί ακόμα Κέντρο Φιλοξενίας. Πιστεύω ότι το θέμα έχει να κάνει με τον Ρατσισμό που υπάρχει. Τα Κέντρα Φιλοξενίας δεν θέλουν τσιγγανάκια!!