To μέλλον του σχολείου είναι...τα ιδιαίτερα μαθήματα.

Εξαιρετικό το θέμα που άνοιξες Ελίνα. Είναι κάτι που δεν είχα καταλάβει ότι είχε εξελιχθεί τόσο πολύ. Εγώ πλέον τείνω στήν άποψη ότι τα δημόσια σχολεία και πολλά από τα ιδιωτικά μοιάζουν περισσότερο πρός ένα είδος αναμορφωτηρίου - πρόχειρης αποθήκης παρά πραγματικού σχολείου. Οι λόγοι είναι πολλοί και γνωστοί. Δημόσιοι υπάλληλοι που θεωρούνται εκπαιδευτικοί, υπεράριθμα άτομα στις τάξεις, παιδιά απο τελείως διαφορετικές κουλτούρες και νοοτροπίες και πάει λέγοντας.
Στην εποχή του facebook είναι αστείο να μιλάμε για κοινωνικοποίηση εντός σχολείου. Καλώς η κακώς η κοινωνικοποίηση μέσω δικτύου είναι πιο δημοφιλής - πραγματική από οτι στόν "εξω" κόσμο. Πραγματικά μια τέτοια προσέγγιση στην παιδεία θα έλυνε με μιάς πολλαπλά προβλήματα. Θα μπορούσε κάλλιστα το σχολείο να αντικατασταθεί και να γίνει ένα είδος φροντιστηρίου.

Θα ήθελα να σας πω τη δική μου εμπειρία. Έχω δύο κόρες. Η μεγαλύτερη 19 χρονών σήμερα και η μικρότερη 15. Η μεγάλη γεννήθηκε στο Παρίσι και άρχισε σχολείο στα 3 (έτσι γίνεται στη Γαλλία). Προ-προνήπια. Εκεί υπήρχε σύστημα κράτησης (δημιουργικής απασχόλησης) των παιδιών ως τις 6. Με κανονικό φαί και ύπνο σε κρεββατάκια στο ενδιάμεσο. Αυτό μου έδινε τη δυνατότητα να δουλεύω... Ήρθαμε στην Ελλάδα και την έβαλα στο Γαλλικό σχολείο Θεσσαλονίκης όπου έπρεπε να τη παίρνω στις 2 το μεσημέρι (ελληνικό πρόγραμμα). Πρώτο τεράστιο πρόβλημα. Γιαγιάδες, νταντάδες κλπ. Κατόπιν για να μην την παίρνω στις 13.30 κάθε μέρα (τότε δεν υπήρχαν τα ολοήμερα) την έβαλα στην Αδαμάντιο (δημοτικό του Καλαμαρί) από όπου ερχόταν σπίτι στις 4 χωρίς φαί και χωρίς ξεκούραση. Αντεξε το παιδάκι μου χωρίς γκρίνιες... Ευτυχώς. Το ιδιωτικό δεν πρόσφερε τίποτε άλλο από ένα ευχάριστο περιβάλλον, κάποιες καλλιτεχνικές δραστηριότητες και μία πιο οργανωμένη εκπαίδευση (κατά την άποψή μου πολύ λίγα προτερήματα για τα λεφτά που κόστιζε). Κατόπιν είχε την τύχη να κληρωθεί στο Πειραματικό Σχολείο του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Εκεί είχαμε στην πλειονότητα πολύ καλούς καθηγητές (πάντα υπάρχουν και κακοί) έναν αξιολογότατο διευθυντή, ένα δραστήριο Σύλλογο γονέων και το σχολείο πέταγε. Η μικρή μάθαινε χωρίς να αποστηθίζει. Φτάνοντας στην 2α Λυκείου όλοι οι συμμαθητές και συμμαθήτριες της, άρχισαν φροντιστήριο. Ήταν η μόνη στην τάξη που δεν πήγαινε πουθενά αλλού. Διάβασε γερά αυτά τα δύο χρόνια και όλοι οι καθηγητές της ήταν από πάνω της στην κυριολεξία γιατί ήταν το μόνο παιδί που ενδιαφερόταν και παρακολουθούσε το μάθημα στην τάξη. Όλοι οι άλλοι κοιμόταν. Ήταν τόσο κουρασμένοι και ήταν τόσο απαξιωμένο το μάθημα που κανείς δεν παρακολουθούσε. Λοιπόν το αποτέλεσμα είναι ότι πέρασε στις 3 πρώτες στην Γαλλική Φιλολογία τελειώνοντας την Τεχνολογική κατεύθυνση. Έδωσε μάθημα επιλογής Παγκόσμια Ιστορία και πήρα 19.50 στις πανελλήνιες. Και επαναλαμβάνω διάβασε μόνη της. Η κόρη μου είναι έξυπνη... αλλά δεν νομίζω ότι αυτό μόνο την βοήθησε. Απλά εκμεταλλεύτηκε το σύστημα που της είχε δωθεί, εκεί όπου όλοι οι άλλοι το απαξίωναν. Και δεν νομίζω ότι φταίνε τα παιδιά. Εμείς οι γονείς... οι Έλληνες που λέμε τόσο απλά "χωρίς φροντιστήριο δεν γίνεται". Ε, λοιπόν σας λέω ότι γίνεται. Αρκεί να το αποφασίσουμε εμείς. Πολύ ενδεικτικό είναι ότι είχαν οργανωθεί μαθήματα υποστήριξης διάφορων μαθημάτων μετά το σχολείο (κάτι σαν φροντιστήριο μέσα στο σχολείο) και δεν έγιναν ποτέ γιατί δεν υπήρχε συμμετοχή από τους μαθητές... Προτιμούσαν να πληρώνουν και να εμπιστεύονται την παιδεία των παιδιών τους στις ιδιωτικές επιχειρήσεις. Και εδώ τελειώνω γιατί σας κούρασα. Όλα μα όλα είναι ζήτημα ανθρώπων. Υπαρχει θεωρητικά ένα σύστημα παιδείας. Το θέμα είναι τι και πως εφαρμόζεται. Το ολοήμερο στα δημοτικά μπορεί, αν γίνει σωστά να μην είναι παρκάρισμα παιδιών αλλά πραγματική δημιουργική απασχόληση. Οι στήριξη διδασκαλίας για το Γυμνάσιο και το Λύκειο να αρκεί για την σωστή εκμέθηση ακόμα και των παιδιών που έχουν προβλήματα. Υπάρχουν καλοί καθηγητές που χάνονται γιατί δεν τους εμπιστεύονται ούτε τα παιδιά ούτε οι γονείς. Σε ένα περιβάλλον που τους απαξιώνει καθημερινά... γιατί να προσπαθήσουν ?? Αν αποφασίουμε να αλλάξουμε εμείς νοοτροπία ίσως αλλάξουν και τα σχολεία μας. Καταλήγω λέγοντας ότι θάταν καλύτερο να στηρίξουμε και να αναπτύξουμε αυτό που έχουμε παρά να ψάχνουμε άλλους δρόμους δύσβατους περίπλοκους και δαπανηρούς.

Μαρία, έχεις σε πολλά δίκιο, αλλά νομίζω ότι η κορούλα σου αποτελεί την εξαίρεση στον κανόνα.
Το σχολείο και ειδικά το λύκειο είναι πλήρως απαξιωμένο στη χώρα μας. Όπως και καθετί άλλο, δηλαδή.
Πολλοί αξιόλογοι εκπαιδευτικοί υπάρχουν αλλά επειδή δε λειτουργούν μέσα σε πλαίσια καταστρέφουν οι ίδιοι τη δουλειά τους. Δε φταίνε αυτοί, φταίει η απόλυτη ασυδοσία που υπάρχει στο εκπαιδευτικό μας σύστημα.
Ο μικρός μου στην Α' Γυμνασίου έχει μια φιλόλογο πολύ καλή, συγκροτημένη και αυστηρή κατά κοινή ομολογία.
Έρχεται σήμερα λοιπόν ο γιος μου και μου μεταφέρει διάλεξη της καθηγήτριάς του στην τάξη περί των δανείων που έλαβε η χώρα από τους Ευρωπαίους τη δεκαετία του 1820, την καταστροφή της Σμύρνης και την σκληρότητα των συμμάχων της Αντάντ που δεν περισυνέλεξαν τους πρόσφυγες στα πλοία τους, με κατακλείδα ότι σήμερα οι Ευρωπαίοι μας καταπιέζουν ακόμα μέσω της Τρόικας και του ΔΝΤ και μας βάζουν να πληρώνουμε φόρους για να φτωχύνουμε και να καταστραφούμε.
Τώρα, εγώ ως γονιός, δε θα απαξιώσω αυτή την κατά τα λοιπά καλή συνάδελφο;
Με ποιά διάθεση θα συνεργαστώ μαζί της, όταν η ίδια θέτει τον εαυτό της σε αμφισβήτηση;
Με ποιό δικαίωμα ασκεί πολιτική προπαγάνδα μέσα σε μια τάξη 12 χρονων παιδιών;
και πως εγώ μπορώ να το αντιμετωπίσω αυτό το φαινόμενο;

Όσο για την εκπαίδευση μέσω Internet... έχω άλλη μια ιστορία να διηγηθώ. Η μικρή μου κόρη (τώρα 15 ετών) παιδί με μαθησιακές δυσκολίες, δυσλεξία κλπ. άλλαξε μέχρι σήμερα 4 σχολεία. Ξεκίνησε στο δημόσιο δημοτικό της γειτονιάς, μετακομίζοντας πήγε σε άλλο δημόσιο δημοτικό πάλι της γειτονιάς και επειδή δεν μάθαινε τίποτα την έβαλα στο Γαλλικό σχολείο της Θεσσαλονίκης (όπου πια μπορούν να φοιτήσουν και τα ελληνόπουλα). Τετάρτη δημοτικού και δεν μιλούσε καθόλου γαλλικά. Σε τρία χρόνια (χάνοντας ένα χρόνο) έβγαλε το δημοτικό παρακολουθώντας όλα τα μαθήματα στα γαλλικά και μαθαίνοντας άπταιστα τη γλώσσα. Συνέχισε στο γαλλικό γυμνάσιο όπου ελλείψει παιδιών τα μαθήματα ήταν δι' αλληλογραφίας. Είχε μαθήματα συγκεκριμένα να διαβάσει και έξεταζόταν κάθε μήνα από καθηγητές στη Γαλλία. Έστελνε τις εξετάσεις και έπαιρνε τα αποτελέσματα μέσω internet. Μπορούσε είσης να συνομιλεί με τον καθηγητή-εξεταστή αν είχε ερωτήσεις ή απορίες... Ένα απίστευτα καλά οργανωμένο σύστημα και τελείως δίκαιο εφόσον ο καθηγητής είχε να κάνει με ένα γραπτό. Για παράδειγμα στα Εικαστικά την πρώτη φορά πήρε 2 με άριστα το 20 !!! Τότε κατάλαβε ότι έπρεπε να πάρει ΚΑΙ αυτό το μάθημα στα σοβαρά και άρχισε να δουλεύει. Ένα χρόνο άντεξε αυτό το σύστημα. Έμαθε περνώντας από εκεί να είναι συνεπής με τις υποχρεώσεις της και ότι, ότι έκανε ήταν για κείνη και μόνο. Για κανέναν άλλο... Όμως της έλειπε το σχολείο με τους συμμαθητές, την τριβή καλή και κακή την σύγκριση, την ομαδική δουλειά. Της έλειπε η ανθρώπινη επαφή. Έτσι συνέχισε στο Δημόσιο Ελληνικό Γυμνάσιο. Παρ' όλο που νοσταλγεί το γαλλικό σύστημα εκπαίδευσης νομίζω ότι το σχολείο δεν θα το άλλαζε. Η μοναξιά είναι πολύ βαριά για όλους... πόσο μάλλον για ένα έφηβο, Και κάτι άλλο. Τα παιδιά μας μιλάνε ήδη πάρα πολύ τα τελευταία χρόνια μέσω chat... Κάνουν φιλίες πίσω από μία οθόνη. Σε μερικές περιπτώσεις καταντά προβληματικό. Έχουν ξεχάσει τι θα πει να βλέπεις και να αγγίζεις τον άλλο. Να μαλώνεις υψώνοντας τη φωνή ή να αισθάνεσαι την ικανοποίηση βλέπωντας το χαμόγελο του άλλου. Αν τους αφαιρέσουμε και το σχολείο με τα αληθινά βιβλία που μυρίζουν μελάνι... τότε ζήτω που καήκαμε. Θα καταλήξουμε με μοναχικούς και εσωστρεφείς νέους ανθρώπους στα όρια του αυτισμού. Ας είμαστε και λίγο παλιομοδίτες. Δεν πειράζει.

Αυτό είναι απαράδεκτο. Αν είναι καλή εκπαιδευτικός θα έπρεπε να ξέρει ότι η προπαγάνδα δεν επιτρέπεται. Προσωπικά δεν θα την απαξίωνα... Θα την ακύρωνα με την κοινή λογική και με τα καλύτερα επιχειρήματα. Με τα ίδια όπλα εν ολίγεις. Χωρίς χαρακτηρισμούς. Βάζοντας το παιδί να σκεφθεί μόνο του (δίνοντάς του όμως τροφή προς σκέψη). Καλά είναι να μην μπαίνουμε σε τέτοια θέματα τόσο νωρίς... αλλά στον πόλεμο, πολεμάς. Δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς