Οποιαδήποτε ομοιότητα με άλλη χώρα, είναι απλή σύμπτωση (είναι???)

Υπάρχουν δύο κοινωνικές ομάδες. Η πρώτη, που ονομάζεται μπλοκ Α, αποτελείται από εκατομμύρια νέους ανθρώπους χωρίς μέλλον, με επισφαλή εργασία ή άνεργοι, συχνά πτυχιούχοι που αισθάνονται ότι ζουν κάτω από το καπό, κάτω από ένα μολυβένιο ουρανό σαν αυτό της Αφροδίτης. Αυτά τα παιδιά ψάχνουν για μια διέξοδο, θέλουν να γίνει το δίκιο τους θεσμός , ανατρέποντας το τραπέζι, και την ίδρυση μιας νέας χώρας πάνω από τα συντρίμμια. Σ΄αυτό το μπλοκ ανήκουν επίσης οι αποκλεισμένοι, όσοι λαμβάνουν σύνταξη πείνας και οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις που ζουν κάτω από ένα καθεστώς φορολογικής αστυνόμευσης και κλείνουν, και αν βρεθούν σε απόγνωση, αυτοκτονούν.
Το δεύτερο κοινωνικό μπλοκ, η ομάδα Β αποτελείται
-από εκείνους που θέλουν να διατηρήσουν το status quo, σε όλους εκείνους που έχουν περάσει μέσα από την κρίση που ξεκίνησε το 2008, περισσότερο ή λιγότερο αλώβητοι, διατηρώντας την ίδια αγοραστική δύναμη,
-από την πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων
-από κάποιους που έχουν μια σύνταξη από περισσότερα από € 5000 μηνιαίως ακαθάριστα,
-από φοροφυγάδες,
-από τον τεράστιο κύκλο των όσων ζουν μέσα από την πολιτική.
Η ύπαρξη αυτών των δύο μπλοκ έχει δημιουργήσει κοινωνική ασυμμετρία, υπάρχουν δύο εταιρείες που συνυπάρχουν χωρίς να επικοινωνούν μεταξύ τους. Η Ομάδα Α θέλει μια ανανέωση, η ομάδα Β την συνέχιση. Η ομάδα Α δεν έχει τίποτα να χάσει, οι νέοι άνθρωποι δεν πληρώνουν το IMU (χαράτσι ακινήτων) επειδή δεν έχουν σπίτι, και ποτέ δεν θα έχουν σύνταξη. Η ομάδα Β δεν θέλει να απωλέσει τίποτα , συχνά έχει δύο σπίτια, έναν αξιοπρεπή λογαριασμό, και μια καλή σύνταξη ή την ασφάλεια μιας θέσης στο δημόσιο. Προβλέπεται μια σύγκρουση των γενεών στην οποία αντί η διαφορά να είναι ταξική θα είναι ηλικιακή . Όποιος είναι μέρος της ομάδας Α έχει γενικά ψηφίσει για M5S, οποίος είναι μέρος της ομάδας Β για το LDP ή PDminusL. Δεν υπάρχει σκάνδαλο σε αυτή την ψηφοφορία. Είναι όμως, η ψήφος της μετάβασης. Οι νεότερες γενιές κουβαλούν το βάρος του σήμερα χωρίς κανένα μέλλον και δεν μπορούμε να σκεφτούμε ότι θα το κάνουν για πολύ. Κάθε μήνα, το κράτος πρέπει να πληρώσει 19 εκατ. συνταξιούχους και 4 εκατομμύρια μισθωτούς του δημοσίου. Το βάρος αυτό δεν είναι βιώσιμο, αυτό είναι μια πραγματικότητα, το status quo δεν είναι βιώσιμο, μπορεί να τροφοδοτηθεί μόνο με νέους φόρους και νέες οφειλές, για τις οποίες οι τόκοι καταβάλλονται επίσης από τους φόρους. Είναι ένα διαολεμένο μηχάνημα που απομυζά τους πόρους της χώρας.
Έρχεται όμως η άνοιξη !

(MASSIMO FINI – Δημοσιογράφος/συγγραφέας.....για το αποτέλεσμα των ιταλικών εκλογών)