Προώθηση των Ελληνικών Εξαγωγών Προϊόντων, Υπηρεσιών, Ιδεών

Συμφωνώ ως διαπιστώσεις με τα παραπάνω. Πιστεύω ότι η προώθηση των εξαγωγών είναι πρώτα από όλα ιδιωτική υπόθεση. αλλά θα ήθελα να επισημάνω και κάποια θέματα που εμπλέκουν το κράτος. Αν υποθέσουμε ότι αναγνωρίζουμε την ανάγκη εξαγωγών ως οφελος για την εθνική οικονομία τότε και ως κράτος μπορούμε να συμβάλουμε προς αυτή τη κατεύθυνση. Προτείνω:

- Την κατάργηση της Διεθνούς Εκθεσης Θεσ/κης που έχει καταλήξει σε άθλιο πανιγύρι πολιτκών σκοπιμοτήτων με μια έκθεση προώθησης Ελληνικών προϊόντων. Το κράτος διευκολύνει όλους όσους θέλουν να έρθουν. Πιθανόν να γίνεται καλοκαιρινούς μήνες για να το συνδιάζουν οι ξένοι επισκέπτες με διακοπές ή συνέδρια κλπ

- Την αναβάθμιση των ρόλων των εμπορικών αντιπροσώπων στις πρεσβείες μας με την δημιουργία δυναμικών βάσεων δεδομένων όπου οι Ελληνες επιχειρηματίες θα πληροφορούνται ανάγκες, διαγωνισμούς κλπ οπουδήποτε στον κόσμο.

- Την καθιέρωση συναντήσεων μεταξύ επιχειρηματιών και εμπορικών αντιπροσώπων. Οι ανθρωποι που κάνουν αυτη τη δουλειά πρέπει να έρχονται συνέχεια σε επαφή με την Ελληνική επιχειρηματικότητα για να έχουν καλύτερη άποψη για να δρουν στοχευμένα.

- Εφαρμογή των φορολογικών υποχρεώσεων του κράτους. Το κράτος οφείλει να αποδίδει το ΦΠΑ ή να το συμψιφίζει με υποχρεώσεις των εταιριών χωρίς χρονικές καθυστερίσεις. Αν αυτό προϋποθέτει ελέγχους, αυτοί να γίνονται και οι αποφάσεις να εφαρμόζονται. Είναι εγκληματικό αυτό που γίνεται σήμερα με τις επιστροφές ΦΠΑ.

Kαταθέτω και εγώ με την σειρά μου, την συναίνεσή μου στις διαπιστώσεις και τις προτάσεις που στο εισαγωγικό κείμενο και στην παρέμβαση του φίλου Θάνου αναφέρονται.

Από την πλευρά μου και με αφορμή το μοντέλο των ιαπωνικών ΄trading companies’ θα σταθώ στην διαπιστωμένη αδυναμία πλήθους ελληνικών επιχειρήσεων και παραγωγών να διεκπεραιώσουν επιτυχώς εξαγωγική δραστηριότητα λόγω του μεγέθους τους και θα διατυπώσω τις δικές μου σκέψεις και προτάσεις.

Υποστηρίζω λοιπόν, πως σε πολλές περιπτώσεις ακριβώς αυτό το μικρό μέγεθος αλλά και οι εξ αυτού του μεγέθους ακολουθούμενες συνθήκες παραγωγής προσδίδουν στα παραγώμενα προιόντα ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που συναντά τις αγοραστικές επιθυμίες πολλών αγορών. Αναφέρω ως παράδειγμα ελληνικά αγροτικά προιόντα και παράγωγα τους που διαθέτουν τον ζητούμενο από την διεθνείς αγορές παραδοσιακό, αγνό, αποβιομηχανοποιημένο, υγιεινό, μεσογειακό, κλπ. χαρακτήρα αλλά και τις απαραίτητες πιστοποιήσεις αυτών.

Προιόντα τέτοιου τύπου έχουν την απαιραίτητη ταυτότητα που τους εξασφαλίζει επιτυχή διείσδυση σε αγορές με υψηλό βιοτικό επίπεδο και αντίστοιχη αγοραστική δυνατότητα. Αρκεί να αναπτυχθεί ο μηχανισμός που θα επιτρέπει το πλεονεκτικό τους ανταγωνιστικό χαρακτηριστικό (την μικρής κλίμακας παραγωγή) να μην αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα στον μηχανισμό των εξαγωγικών διαδικασιών.

Η σύμπραξη μικρών παραγωγών και επιχειρήσεων, και η ανάμιξη - έλεγχος μεγαλύτερου τμήματος της εφοδιαστικής αλυσίδας (παραγωγή – διακίνηση – διάθεση) μπορεί να αποτελέσει το κατάλληλο εργαλείο. Πρόκειται ασφαλώς για το γνωστό συνεταιριστικό μοντέλο, που ούτως ή άλλως αποτελεί ελληνική ‘πατέντα’. Ήδη σήμερα η λειτουργία τέτοιων συναιτεριστικών – κοινοπρακτικών οργανώσεων, όπου λειτουργεί με προσανατολισμό στον στόχο και όχι στην εξυπηρέτηση προσωπικών – κομματικών κλπ συμφερόντων αποδίδει εντυπωσιακά αποτελέσματα.

Επομένως απαιτείται η σύμπραξη δημοσίου τομέα, που θα καθορίσει και θα υποστηρίξει ένα πλαίσιο υποστήριξης συλλογικών ενεργειών, και ιδιωτικού τομέα, που θα εφαρμόσει και θα διαχειριστεί τέτοια εργαλεία.

Ωστόσο το αδύνατο σημείο είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης και κατ΄επέκταση κουλτούρας επιχειρηματικών συνεργιών που αποτελεί και τον βασικό εάν όχι τον μοναδικό ανασταλτικό παράγοντα. Στο σημείο αυτό απαιτείται η παρέμβαση του δημόσιου φορέα όχι μόνο με τον καθορισμό πλαισίου και με την παροχή σημαντικών κινήτρων υπέρ των συνεργιών αλλά και με την επί σκοπού επιτειδευμένη στήριξη, προστασία, προβολή και συνδρομή τέτοιων ενεργειών ώστε να υποκινήσουν σε ‘κατ’ ανάγκην’ συμπράξεις και σε προοδευτική ανάπτυξη κουλτούρας συνεργιών που είναι και η σημαντική μας έλλειψη και ο τελικώς ζητούμενος θεμέλιος λίθος εκμετάλλευσης και μετατροπής του ανταγωνιστικού μας μειονεκτήματος σε πλεονέκτημα.

Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι δεν πρέπει να αναμένουμε την παραμικρή βοήθεια από το Κράτος, πέρα από φορολογικές ελαφρύνσεις για trading companies που εξάγουν Ελληνικά προϊόντα και υπηρεσίες. Μόνο ο ιδιωτικός τομέας μπορεί να αναπτύξει την ευελιξία και τεχνογνωσία για να πετύχει η προσπάθεια (και γρήγορα).

Σε ότι αφορά το τι πρέπει να πράξουν οι επιχειρήσεις ασφαλώς και θα συμφωνήσω ότι η προσμονή αρωγής και κρατικής μέριμνας στο εξαγωγικό έργο είναι χαμένος χρόνος (και χρήμα). Επομένως η όποια υποστήριξη είναι ευχολόγιο και αυτό δεν σχετίζεται σε τίποτε με το ενεργό επιχειρείν. Αντίθετα θα έλεγα ότι όσο μακρύτερα στέκεται από την ιδιωτική δράση τόσο καλύτερα θα είναι.
Από την άλλη ως πολιτική οργάνωση, προτείνουμε το δέον για τον ρόλο της πολιτείας και επί του δέοντος, ως αναγκαίο έργο βλέπω την συνδρομή της, στην ανάπτυξης κλίματος και κουλτούρας συνεργασιών μεταξύ των επιχειρούντων ώστε να μετατραπεί το μειονέκτημα των μικρής κλίμακας και δυνατοτήτων επιχειρήσεων και παραγωγών, σε ανταγωνιστικό πλεονέκτημα. Προσωπικά προσεγγίζω το ζήτημα σαν την βοήθεια στον τρίτο κόσμο: δεν πηγαίνουμε τρόφιμα αλλά ανοίγουμε πηγάδια για να αναπτύξουμε την γεωργία και την κτηνοτροφία.