Το Νέο Ελληνικό Φορολογικό Πλαίσιο

Διαβάστε περισσότερα...

Δεν μπορεί να μη συμφωνήσω με αυτές τις θέσεις

4. Κανένας φόρος χωρίς τεχνοοικονομική μελέτη και τεκμηρίωση για τις πολλαπλές επιπτώσεις του: αναμενόμενα έσοδα έναντι απώλειας εσόδων, επιπτώσεις στην απασχόληση εφόσον προκαλεί απώλεια θέσεων εργασίας και εν τέλει την επίπτωση στο ΑΕΠ σε βάθος τριετίας κατ’ ελάχιστο. Απολογισμός, έλεγχος και λογοδοσία μετά την εφαρμογή. Πόσα προϋπολογίστηκε ότι θα απέφερε, πόσα απέφερε τελικά στο δημόσιο, πόσο κόστισε η είσπραξή του, ποιοι πλήρωσαν τελικά, πόσες θέσεις εργασίας χάθηκαν και πόσες διασώθηκαν και σε ποιο τομέα, τι επίπτωση είχε στους κλάδους που έπληξε και στο ΑΕΠ συνολικότερα.

Η παραπάνω θέση είναι μία από τις πιο σημαντικές που θα μπορούσαν να συμπεριλαμβάνονται στις προτάσεις μας.
ΚΑΝΕΝΑΣ ΦΟΡΟΣ χωρίς τεχνοοικονομική μελέτη και τεκμηριώση!
Και όχι μία μελέτη "στα πεταχτά", όπως άλλωστε γίνεται στην εισηγητική έκθεση των νομοσχεδίων που κατατίθενται στη Βουλή. Αλλά πραγματική μελέτη, με ανάληψη ευθύνης από το συντάκτη της.
Τώρα πια που έχει θεσπιστεί η πενταετής θητεία του Γενικού Γραμματέα Δημοσίων Εσόδων, η επιτυχία των προβλέψεών του, θα μπορεί να είναι ένα από τα κριτήρια αξιολόγησής του.

Παράλληλα, θα ήθελα να προσθέσω ακόμη ένα σημείο, το οποίο ενδεχόμενα δεν προσδιορίζεται με τόση σαφήνεια από το σημείο (7).
ΣΤΑΔΙΑΚΗ ΕΦΑΡΜΟΓΗ κάθε μεταβολής σε φορολογικούς συντελεστές. Δηλαδή, αν το υπουργείο κρίνει ότι θέλει να αυξήσει ή και να μειώσει το φορολογικό συντελεστή ενός υπάρχοντος φόρου, η μεταβολή αυτή να μη μπορεί να γίνει απότομα και στο σύνολό της, αλλά (εφ' όσον η μεταβολή υπερβαίνει ένα συγκεκριμένο μέγεθος) να επιβάλλεται να γίνεται σταδιακά και σε βάθος διαστήματος από 3 έως 5 χρόνια.
Δηλαδή, υπάρχει ένας φορολογικός συντελεστής ο οποίος θα πρέπει να αυξηθεί από 10% σε 16%; Η μεταβολή θα πρέπει να γίνεται σε τρία χρόνια, με ένα ρυθμό 2% κατ' έτος.
Το ίδιο και μία μείωση.

Ούτε το Κράτος, αλλά ούτε και οι πολίτες θα πρέπει να υπόκεινται το σοκ των αιφνιδίων μεταβολών. Δεν είναι σωστό, αλλά ούτε και σοβαρό.
Ο πολίτης θα πρέπει να μπορεί να προγραμματίζει τη ζωή του και τη διαχείριση των εισοδημάτων του, με βάση τη δική του βούληση και το δικό του πλάνο για τη ζωή του και τη ζωή της οικογένειάς του.
Από την άλλη πλευρά, το Κράτος θα πρέπει να υποχρεώνεται να προγραμματίζει και να τηρεί τον προγραμματισμό του.