Η πολιτική διάσταση ενός τροχαίου ατυχήματος.

Τροχαία συμβαίνουν πολλά. Λίγα όμως μας συγκλονίζουν και τα συζητάμε. Αυτά είναι τα τροχαία ατυχήματα που χάνουν τη ζωή τους επώνυμοι αλλά και εκείνα στα οποία χάνουν τη ζωή τους δικοί μας άνθρωποι.

Στα πρώτα μπορούμε να θυμηθούμε το τροχαίο στο οποίο έχασε τη ζωή του ο Αλέκος Παναγούλης. Οι ερμηνείες πολλές, η συνηθέστερη η φράση που λέγεται σε τέτοια περιστατικά : "τον φάγανε".   Ποιοί;

Αυτοί οι άγνωστοι που έχουν λόγο να κάνουν το θύμα τους να σωπάσει. Η πολιτική σημασία λοιπόν αυταπόδεικτη.

Τι γίνεται όμως με τα μη επώνυμα θύματα; Με τους χιλιάδες  που κάθε χρόνο χάνουν τη ζωή τους. Κοντά σ' αυτούς και οι βαριά τραυματίες, που ένας θεός ξέρει αν κατορθώσουν να ξαναστήσουν τη ζωή τους όπως πριν.Ο Μαικήνας έχει περάσει και αυτός την δοκιμασία ενός σοβαρότατου τροχαίου σαν σήμερα, 2 Φεβρουαρίου 2008, πριν 4 χρόνια.  (βλέπε άρθρο μου "Ο αριθμός 945" aecenas.capitalblogs.gr/showArticle.asp)
Δικαιούται λοιπόν να ομιλεί. Όχι για να κανει κήρυγμα, όσο για να μοιραστεί μαζί σας μία σκέψη, ένα ερώτημα.

Μόνο τα τροχαία ατυχήματα των πολιτικών έχουν πολιτική σημασία; Τα τροχαία ατυχήματα των πολιτών δεν έχουν;

Η απάντηση στο δεύτερο ερώτημα είναι ΝΑΙ !!!

Σε ένα ατύχημα εμπλέκονται πολλοί παράγοντες. Ο πρώτος και βασικότερος σύμφωνα με στοιχεία του 2011 είναι η συμπεριφορά του οδηγού. Η κακή κατάσταση του δικτύου και η ελλιπής αστυνόμευση ακολουθούν. Το επίπεδο των δρόμων  είναι αποτέλεσμα της οργάνωσης και των οικονομικών του δυνατοτήτων. Η αστυνόμευση επίσης.

Η οικονομική κρίση θα επιδεινώσει τις δύο τελευταίες παραμέτρους. Όμως δεν θα κάνει καλύτερη ή χειρότερη τη συμπεριφορά των πολιτών πάνω στο τιμόνι.

Ας μη γελιόμαστε όσο το αυτοκίνητο θα αποτελεί μέσο φαντασιωτικής ή πραγματικής ικανοποίησης, όσο θα βλέπω τον εαυτό μου στο τιμόνι και θα καταναλώνω ηδονικά την εικόνα που δίνω προ τα έξω, όσο θα χρησιμοποιώ το αυτοκίνητο σαν απόλυτο εργαλείο επίτευξης των προσωπικών στόχων, αδιαφορώντας για τις συνέπειες και τα προβλήματα που προκαλώ δηλαδή προσπερνώντας άγρια, κολλώντας και κορνάροντας  στο μπροστινό όχημα που βραδυπορεί, παρκάροντας όπου θέλω, αρνούμενος να κάνω πίσω, να περιμένω, να παραχωρήσω, να δώσω χώρο, τότε ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΙΤΗΣ. Είναι ένα ανεξέλεγκτο ΕΓΩ.

Η συνετή οδήγηση είναι πράξη πολιτική. Δείχνουμε ότι συν-αισθανόμαστε και συν-υπολογίζουμε την ύπαρξη του άλλου. Σημαίνει ότι αναγνωρίζουμε την ανάγκη ενός υπερκείμενου συστήματος.

Τότε λοιπόν μπορούμε να μιλήσουμε για το κοινό μας μέλλον, το μνημόνιο, τα δικαιώματά μας, για το μέλλον των παιδιών μας.   Είναι άρρηκτα δεμένα μεταξύ τους.

Μην μου ζητάς όμως να μιλήσω για το κοινό μας μέλλον όταν εσύ καθημερινά απειλείς το δικό μου. Όπως ακριβώς το απείλησε ένας κακομαθημένος νεαρός στις 2 Φεβρουαρίου του 2008. Σε αυτόν αφιερώνω το σημερινό μου σημείωμα.

Η οδήγηση λοιπόν είναι πολιτική πράξη. Η πρόκληση ατυχήματος απο αδιαφορία εγωϊσμό και αμέλεια είναι άρνηση του δικαιώματος ενός συμπολίτη μας στη ζωή και την υγεία.

Δυστυχώς όμως η εγκληματική οδήγηση ακόμα και αν προξενήσει ατύχημα, δεν τιμωρείται με  στέρηση της ψήφου ούτε με αφαίρεση του διπλώματος (ο θύτης μου δεν στερήθηκε το δίπλωμά του ποτέ).

Τουναντίον μια κατάλληλα δοσμένη ψήφος μπορεί να στο φέρει πίσω λίγες μέρες μετά.

Ποιός είπε ότι η Δημοκρατία δεν σκοτώνει;