Σώστε τις βιβλιοθήκες!

Είμαι θυμωμένη. Μα να κλείνουν τις παιδικές κι εφηβικές βιβλιοθήκες; Ποιο πολυσπουδαγμένο πράσινο, μπλε, κόκκινο μυαλό το σκέφτηκε; Όταν μου το είχαν πει πέρυσι, νόμιζα ότι ήταν ένα κακό αστείο, κάτι που θα μείνει στις κουβέντες όπως τόσα και τόσα άλλα στην Ελλάδα. Αλλά παρακολουθώντας μια συζήτηση στη Βουλή την προηγούμενη εβδομάδα, είδα την αποφασιστικότητα της Υπουργού Παιδείας να βάλει τελεία σε αυτό το «πείραμα», όπως το αποκάλεσε.

Ίσως δε γνωρίζετε τις εν λόγω βιβλιοθήκες, ας σας κάνω εγώ, λοιπόν, μια μικρή ενημέρωση. Το 1981 η Annette Schlumberger, γόνος πετρελαιοπαραγωγών, έκανε το όνειρό της πραγματικότητα δημιουργώντας 28 βιβλιοθήκες σε μικρές πόλεις και χωριά της Ελλάδας.

Χαρακτηριστικά αναφέρω βιβλιοθήκες στο Λιβάδι στα Κύθηρα, στο Βλαχιώτη Λακωνίας, στη Μύκη Ξάνθης. Όταν η Anette πέθανε, ανέλαβε το κράτος τη χρηματοδότησή τους, ιδρύοντας τον ΟΠΕΒ (Οργανισμό Παιδικών και Εφηβικών Βιβλιοθηκών). Κι ω τι έκπληξη! θέλει να τον κλείσει. Ουσιαστικά από το 2009 που έχουν να πληρωθούν οι υπάλληλοι, οι βιβλιοθήκες δεν λειτουργούν.

Θα μου πεις, γιατί κόπτεσαι; Κόπτομαι γιατί ξέρω πόσο σημαντικό είναι σε ένα χωριό να υπάρχει μια βιβλιοθήκη. Μεγάλωσα σε μία από αυτές. Στο Βασιλάκι Αρχαίας Ολυμπίας, ένα χωριό 500 κατοίκων. Ο Κικέρωνας είχε πει ότι αν έχεις μια βιβλιοθήκη κι έναν κήπο τα έχεις όλα. Κι εμείς ως παιδιά τα είχαμε όλα. Από το μεσημέρι μέχρι το βράδυ, η βιβλιοθήκη έσφυζε από ζωή. Και τι δεν ζήσαμε εκεί μέσα; Είχαν ποτίσει τα ρούχα μας τη μυρωδιά της σελίδας. Στριμωχνόμασταν σε καρέκλες, σε μαξιλάρες, στο «φιδάκι», βυθισμένοι στα βιβλία μας. Κι όταν χασκογελάγαμε, το «Σςςςςς» του Χρήστου μας υπενθύμιζε ότι ήμασταν σε βιβλιοθήκη. Πόσες φορές δεν ταξιδέψαμε νοητά σε άλλα μέρη; Βρισκόμασταν στο νησί των πυροτεχνημάτων του Τριβιζά, μιλάγαμε με τον φιλικό γίγαντα του Ρόαλντ Νταλ, γινόμασταν βοηθοί του Ηρακλή Πουαρό, και μεγαλώνοντας η εφηβεία μας οδηγούσε στον Πόε, τον Στάινμπεκ και τον Καπότε. Και να ‘ταν μόνο τα βιβλία; Θεατρική ομάδα φτιάξαμε, παραδοσιακούς χορούς χορεύαμε, ομάδες που παραμένουν 30 χρόνια μετά. Σύμπτωση; Αποκλείεται! Κι όλα τα παιδιά μεγαλώσαμε μαθαίνοντας τι σημαίνει να μοιράζεσαι, να έχεις ευθύνες, να σέβεσαι τη διαφορετικότητά του άλλου, να διαφωνείς αλλά να φιλιώνεις.

«Ωχ μωρέ τι ασχολείσαι»; θα μου πεις. «Εδώ ο κόσμος καίγεται». Ναι, φίλε μου. Γι’ αυτό όμως καίγεται. Γι’ αυτό όλα γίνονται παρανάλωμα του πυρός. Γιατί ξεχάσαμε να διαβάσουμε. Γιατί είμαστε αδιάβαστοι. Όχι αμόρφωτοι, αδιάβαστοι. Αφήσαμε τον πολιτισμό μας σε δεύτερη μοίρα. Νομίζαμε ότι το μέλλον μας κρινόταν από το άριστα στις Πανελλήνιες. Αλλά τι να σου κάνει το πτυχίο στη δουλειά, όταν δεν ξέρεις να βάζεις προτεραιότητες, να οργανώνεσαι και να συνυπάρχεις.

Επαναλαμβάνω: Είμαι θυμωμένη και θέλω να φωνάξω: Κόψτε από την άμυνα, κόψτε από τη βιομηχανία, δε με νοιάζει. Όχι όμως απ’ την παιδεία. Όχι απ’ την παιδεία. Λαός που δεν επενδύει στην παιδεία είναι καταδικασμένος να ζει στο σκοτάδι. Μην κλείνετε τα παιδιά στο σπίτι. Μην κρατάτε τον πολιτισμό μόνο στις πόλεις. Χτίστε πολιτισμό και στα χωριά. Μη μουδιάζετε τα παιδικά μυαλά. Επενδύστε σ’ αυτά. Αυτά θα μας σώσουν. Ας είναι η δική μας γενιά η τελευταία που χαραμίζεται.

της Αναστασίας Κακοταρίτη, δημοσιογράφου

Πηγή: maga.gr