Ερ. Η Δημιουργία Ξανά συμμετείχε στις πρόσφατες εκλογές αλλά δεν είχε τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα. Ο λόγος της είναι πάντα φιλελεύθερος και ριζοσπαστικός, όμως η κοινωνία -σύμφωνα με τα αποτελέσματα- δεν ανταποκρίνεται στο βαθμό που εσείς επιθυμείτε. Για ποιο λόγο, πιστεύετε;

Απ. Η κοινωνία έχει εθισθεί στην πολιτική της συναλλαγής. Η οποία, όμως, μέχρι σήμερα «λειτουργούσε». Δηλαδή, έκαναν απεργία οι υπάλληλοι του τάδε Υπουργείου διεκδικώντας μεγαλύτερο μισθό - τον έπαιρναν. Έκοβαν τη χώρα στα δύο οι αγροτοσυνδικαλιστές διεκδικώντας επιδοτήσεις - τις έπαιρναν. Έταζε ο Λουράντος 50.000 ψήφους πότε στον Σαμαρά πότε στον Τσίπρα, ξαναγυρνούσαν οι παιδικές τροφές αποκλειστικά στα φαρμακεία. Έτσι ο ψηφοφόρος απέκτησε παυλωφικά αντανακλαστικά, σαν τις μαϊμούδες στα πειράματα που πατούν ένα κουμπί και βγαίνει η μπανάνα. Δεν μπορούν να σκεφτούν ότι υπάρχει κάποιος που τροφοδοτεί το μηχάνημα με μπανάνες, κι αν δεν υπήρχε, όσα κουμπιά και να πατούσαν μπανάνα δεν θα έτρωγαν. Αυτός ο κάποιος, στην ελληνική πολιτική ιστορία λεγόταν «δανεικά». Τώρα τα δανεικά κόπηκαν. Κι οι ψηφοφόροι περνούν από τις 5 φάσεις του πένθους: άρνηση, θυμός, διαπραγμάτευση, κατάθλιψη, αποδοχή. Η φάση που βρίσκεται ο καθένας εξαρτάται από το διανοητικό του επίπεδο και τη συγκρότησή του. Κάποιοι είναι ακόμα στην πρώτη: με έναν νόμο κι ένα άρθρο θα ξαναγυρίσουμε στο 2009, τότε που, θυμίζω, το κράτος εισέπραξε από φόρους λιγότερα από 51 δις και ξόδεψε 87! Άλλοι είναι θυμωμένοι με όλους: οι απατεώνες πολιτικοί, οι διεθνείς τοκογλύφοι, οι παγκόσμιες συνωμοσίες. Το υπουργικό συμβούλιο είναι στην τρίτη φάση: να διαπραγματευθούμε! Τι ακριβώς; Να μας δανείζουν για να καταναλώνουμε! Πόσο δημοφιλής να γίνει η «Δημιουργία, ξανά!» που λέει πως τα χρήματα δεν τα φέρνουν οι διαδηλώσεις αλλά οι επενδύσεις; Κι οι επενδύσεις θέλουν συγκεκριμένες συνθήκες για να έρθουν, αλλιώς θα πάνε αλλού. Πάντως, το 3% που πήραμε στις εκλογές για την Περιφέρεια Αττικής δείχνει ότι η απήχηση του μηνύματός μας είναι μεγαλύτερη από τα ποσοστά της πόλωσης των εθνικών εκλογών.

Ερ. Από το 2009 και μετά, το θέμα των μεταρρυθμίσεων που προτείνετε και εσείς ως βασικό άξονα άσκησης πολιτικής, είναι συνεχώς στο προσκήνιο. Ιδιαίτερα κάθε φορά που ανοίγουν και κλείνουν μεγάλα κεφάλαια στην αξιολόγηση από τους εταίρους. Εσείς, ένας από τους φανατικούς ριζοσπαστικών αλλαγών στο πολιτικό πεδίο αλλά και την οικονομία, πώς κρίνετε την αποτυχία σε αυτό το πεδίο; Επίσης, υπό το ίδιο πρίσμα, πώς κρίνετε τον 1,5 χρόνο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία;

Απ. Να μη μασάμε τα λόγια μας: οι μεταρρυθμίσεις σημαίνουν ξεβόλεμα των ισχυρών ομάδων πολιτικής πίεσης και των ευνοημένων συντεχνιών του συστήματος. Στα 40 χρόνια της μεταπολίτευσης συνέβη μια τεραστίων διαστάσεων αναδιανομή εισοδήματος: από τους σκληρά εργαζόμενους στους κομματικούς κηφήνες του Δημόσιου αλλά και τους διαπλεκόμενους του ιδιωτικού τομέα. Ξέρεις τι ωραία είναι να παίρνεις 4.000 ευρώ σύνταξη από τα 45; Ξέρεις τι ωραία είναι το επικουρικό σου ταμείο να μην το πληρώνεις εσύ αλλά ο φορολογούμενος; Ξέρεις τι ωραία είναι οι προαγωγές σου και οι αυξήσεις μισθού να μην οφείλονται στην αξία της δουλειάς σου αλλά στην «ωρίμανση», επειδή απλώς πέρασαν κάποια χρόνια; Όλα αυτά πρέπει να αλλάξουν. Αντιστέκονται όμως όσοι τόσα χρόνια ζούσαν ζωή χαρισάμενη με τα λεφτά των άλλων. Έτσι καμμία ουσιαστική, δομική μεταρρύθμιση δεν έγινε. Έγιναν στοκαρίσματα και βαψίματα σε ένα κτήριο με σμπαραλιασμένο τον φέροντα οργανισμό. Τι να σου κάνει; Μπήκαν φόροι, όλο και περισσότεροι φόροι για να μπορεί κάθε κόμμα να πληρώνει τους Καρανίκες του. Η αποτυχία ήταν αναμενόμενη. Οι φόροι βάζουν λουκέτο στις επιχειρήσεις, διώχνουν άλλες, βυθίζουν τον κόσμο στην ανέχεια και τη δυστυχία. Ο ΣΥΡΙΖΑ ακολούθησε την ίδια συνταγή με ακόμα πιο άγρια φοροεπιδρομή. Αν είχαν ίχνος τσίπας, ίχνος αυτοσεβασμού, θα είχαν παραιτηθεί ζητώντας γονυπετείς συγγνώμη από τους πολίτες που τους εξαπάτησαν και τους φόρτωσαν με 90 δις καινούργιο φέσι, πέρα από τα παλιά. Όμως κι ο πιο δύσπιστος έχει καταλάβει ότι πρόκειται για ανθρώπους ανύπαρκτου ήθους και επικίνδυνα μειωμένης νοημοσύνης. 153 ανθρωπάρια, γαντζωμένα από τις καρέκλες τους, ζουν το μεγάλο όνειρο της εξουσίας που ξέρουν ότι δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναζήσουν. Θα ψηφίζουν ό,τι τους φέρνουν, και τον τηλεφωνικό κατάλογο, και τα άπαντα του Χάγιεκ. Όμως αυτό δεν είναι μεταρρύθμιση. Οι μεταρρυθμίσεις χρειάζονται ανθρώπους που πιστεύουν σ΄αυτές και ξέρουν να τις εφαρμόσουν. Που ξέρουν πού θέλουν να φτάσουν και ποιος είναι ο καλύτερος δρόμος για εκεί. Ετούτοι εδώ είναι παντελώς ανίκανοι για οτιδήποτε.

Ερ. Στον κεντρώο μεταρρυθμιστικό χώρο, τόσο τον Σεπτέμβριο που μας πέρασε, όσο και στις επόμενες εκλογές - μετά και την ανάδειξη του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ – συσσωρεύονται πλέον πολιτικές προτάσεις από διάφορες ιδεολογικές και πολιτικές κατευθύνσεις. Εκτιμάτε ότι η Δημιουργία Ξανά πρέπει να συνεχίσει να αγωνίζεται ενεργά και αυτόνομα σε αυτό το πολύ ανταγωνιστικό πλέον πεδίο της πολιτικής;

Απ. Η «Δημιουργία, ξανά!» στην πρώτη κιόλας εμφάνισή της, πολύ πριν γίνει κόμμα, τον Οκτώβριο του 2011, μίλησε για τα ρυάκια των μεταρρυθμιστών που θα γίνουν ένα μεγάλο ποτάμι. Από τότε είδαμε πολλά ρυάκια, είδαμε κι ένα ποτάμι, αλλά μεταρρυθμιστές δεν είδαμε. Διότι μεταρρυθμιστής δεν είσαι όταν αυτοχαρακτηρίζεσαι έτσι. Είσαι όταν έχεις πει τι θα κάνεις και πώς. Μια μεταρρύθμιση, ας πούμε, που χρειάζεται οπωσδήποτε η χώρα, με θεσμική πρόβλεψη, είναι η συνέπεια προεκλογικών λόγων και μετεκλογικών έργων. Αυτό το κόλπο τού να υπόσχομαι τα πάντα και μετά να τα παίρνω πίσω χωρίς επιπτώσεις ή να μη λέω τίποτε συγκεκριμένο για να μην κακοκαρδίσω κανέναν, προφανώς δεν είναι μεταρρυθμιστικό ήθος. Η «Δημιουργία, ξανά!» είναι, δυστυχώς, το μοναδικό κόμμα που έχει λεπτομερείς προτάσεις για κάθε μεταρρύθμιση και τις διατυπώνει ευθαρσώς. Δείτε παραδείγματα, με τρεις λέξεις το καθένα, για να πάρετε μια ιδέα. Φορολογικό: γραμμικός φόρος (flat tax) 12% για φυσικά και νομικά πρόσωπα με όλα τα έξοδα να εκπίπτουν. Συνταξιοδοτικό: υπολογισμός σε ατομική βάση. Αυτά που έδωσες, αυτά θα παίρνεις, αναλογιστικά. Κι εσύ θα αποφασίσεις πότε θα σταματήσεις να εργάζεσαι. Δημόσιο: άρση της μονιμότητας! Τι είναι μόνιμο σ’ αυτόν τον κόσμο; Αν ξέρεις ότι κανένας δεν σε κουνάει από τη θέση σου, γιατί να εργαστείς; Παιδεία: βαθύ καθάρισμα από τις κομματικές νεολαίες και γενικώς από την κομματική γάγγραινα. Αξιολόγηση παντού. Άδεια σε ιδιωτικά Πανεπιστήμια. Συνδικαλισμός: αποφάσεις με το 50% + 1 των εγγεγραμμένων. Απαγόρευση ΚΑΘΕ απεργίας στο Δημόσιο, που δεν αφορά σε αυστηρώς εργασιακά θέματα. Κι ένα σωρό άλλες, που μπορεί κάποιος να βρει αναλυτικά στο site μας www.dimiourgiaxana.gr Μπορεί να διαφωνείτε, αλλά ξέρετε τι πιστεύουμε, ξέρετε ότι δεν προσπαθούμε να σας εξαπατήσουμε. Ποιος άλλος έχει εκφράσει τις απόψεις του με τέτοια ευθύτητα; Αν λοιπόν η ΝΔ του Κυριάκου έχει πάρει απόφαση να αλλάξει εκ βάθρων το κράτος, τον μεγάλο ασθενή, και παράλληλα να πολεμήσει τον παλιό πελατειακό της εαυτό θα μας βρει σύμμαχους. Μόνο τότε. Εμείς την πολιτική την βλέπουμε ως εργαλείο. Όχι ως καριέρα. Θα προτιμούσαμε να συνεχίσουμε να ασχολούμαστε με τις δουλειές μας. Επειδή όμως αυτή η νοοτροπία έχει οδηγήσει στην πολιτική κυριαρχία των ανεπάγγελτων και των ανίκανων μπήκαμε στην πολιτική για να παράξουμε έργο. Προφανώς χρειάζεται ένα ευρύ μεταρρυθμιστικό μέτωπο για να «περάσουν» οι μεταρρυθμίσεις και στην κοινωνία. Η «Δημιουργία, ξανά!» είναι ανοιχτή στο να συμμετάσχει και εγώ προσωπικά δεν ενδιαφέρομαι για καμμία «θέση». Θέλω απλώς να γίνει η δουλειά και κάποια στιγμή να ζήσω σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος, που δεν θα τρώει τα παιδιά του και θα τους δίνει τη δυνατότητα να εργαστούν, να προκόψουν και να ευτυχήσουν.