Η “Δημιουργία, ξανά!” θεωρεί ότι η “συμφωνία” με τα Σκόπια είναι μια μελανή σελίδα στην ιστορία μας, μια ντροπιαστική ήττα με μακροχρόνιες επιπτώσεις. Ένα σλαβικό κρατίδιο, με ζωή μόλις 27 ετών, διεκδίκησε και κατάφερε να υπεξαιρέσει ελληνική ιστορία 2.500 ετών, λόγω της δικής μας αδιαφορίας και ανικανότητας. Βεβαίως η ευθύνη δεν είναι μόνο του Τσίπρα. Όλο το πολιτικό σύστημα επί δεκαετίες αναλώθηκε σε λεονταρισμούς εσωτερικής κατανάλωσης, επιμένοντας στο ανέφικτο erga omnes, το οποίο υπονόμευσε το κύρος μας και οδήγησε πολλά κράτη στη σιωπηρή αναγνώριση της γείτονος ως Μακεδονία, δίνοντας έτσι επιχειρήματα στους οπαδούς του «έντιμου συμβιβασμού», ο οποίος αποδεικνύεται και άτιμος και ιταμός.

Για τη "Δημιουργία, ξανά!" μία λύση υπάρχει: η διπλή ονομασία. Οι πολίτες του κρατιδίου – ντίσνεϋλαντ μπορούν να αυτονομάζονται όπως θέλουν και μπορούν να κυκλοφορούν με αρχαίες πανοπλίες κρατώντας μια σάρισα ο καθένας. Άλλωστε μόνο με πόλεμο μπορείς να τους υποχρεώσεις σε κάτι διαφορετικό. Όμως, ολόκληρος ο υπόλοιπος κόσμος, η Ελλάδα και οι διεθνείς οργανισμοί θα τους αποκαλούν με ένα άλλο όνομα που δεν θα σχετίζεται με τη Μακεδονία. Ας διαλέξουν οι ίδιοι: Σκόπια, Νέα Γιουγκοσλαβία, Νότια Σερβία, Νοτιοσλαβία, Παιονία ή και… Τιτοΐα για να τιμήσουν τον κατασκευαστή τους. Σε αντίθετη περίπτωση, η Ελλάδα θα ασκεί βέτο μονίμως στην είσοδό τους σε ΝΑΤΟ και Ε.Ε. Αυτοί έχουν το πρόβλημα, όχι εμείς. Αυτοί πρέπει να υποχωρήσουν και ο χρόνος αυτούς πιέζει. Η διπλή ονομασία έχει τις λιγότερες δυνατές παρενέργειες. Άλλωστε κι η Ελλάδα πολλαπλή ονομασία έχει. Οι άλλοι μας αποκαλούν κυρίως με παράγωγα του Graecia ή του Yunan. Δεκάδες κράτη στην Ευρώπη και στον κόσμο έχουν άλλο όνομα για εσωτερική χρήση και άλλο για εξωτερική.

Φυσικά, δεν πρόκειται για εύκολο στόχο. Είναι όμως ο μόνος εφικτός. Έχουμε καθήκον απέναντι στην ιστορία, στην εθνική μας αξιοπρέπεια και στις επόμενες γενιές να πείσουμε τον υπόλοιπο κόσμο και τους διεθνείς οργανισμούς για την απάτη και να τους οδηγήσουμε στο να τους αναγνωρίσουν με ένα όνομα που δεν παραχαράσσει την ιστορία.

Βέβαια, αυτό δεν μπορεί να το κάνει ένας Πρωθυπουργός κι ένας Υπουργός Εξωτερικών, θιασώτες του προλεταριακού διεθνισμού, για τους οποίους τα έθνη είναι εμπόδια στην επικράτηση της επανάστασης του προλεταριάτου. Ούτε μια φοβική ΝΔ η οποία είχε αποδεχθεί από το 1995 όνομα με τη λέξη Μακεδονία και γεωγραφικό προσδιορισμό. Χρειάζεται εργώδης διπλωματία, εθνικός στόχος που θα υπηρετείται με συνέπεια από όλες τις κυβερνήσεις, αξιοποίηση των αποδήμων, lobbying και πολιτικό marketing και στις 5 ηπείρους, διείσδυση σε think tanks και στην ακαδημαϊκή κοινότητα και βεβαίως, χρήματα.

Δυστυχώς, όταν μια χώρα είναι με το χέρι απλωμένο στα οικονομικά θέματα είναι και με την πλάτη στον τοίχο στα εθνικά. Ας το σκεφτούν αυτό οι διαδηλωτές των πανελλήνιων κοινητοποιήσεων, όταν βρεθούν μπροστά στην κάλπη.