Σήμερα τα σχολεία είναι κλειστά διότι οι εκπαιδευτικοί έχουν συνδικαλιστικές δραστηριότητες. Εκατοντάδες χιλιάδες γονείς θα πρέπει να αλλάξουν το καθημερινό τους πρόγραμμα, να πάρουν άδεια, να βρουν άνθρωπο να κρατήσει τα παιδιά, δηλαδή να επωμισθούν επιπλέον κόστος, διότι μία από τις «κατακτήσεις» τού κρατικού συνδικαλισμού είναι να ασκείται την ώρα και εις βάρος της εργασίας. Εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά θα χάσουν μία μέρα από τις 173 που είναι όλες κι όλες οι διδακτικές μέρες του έτους. Το κράτος, δηλαδή ο φορολογούμενος θα πληρώσει περίπου 14 εκατομμύρια ευρώ (τόσο είναι το συνολικό κόστος μισθοδοσίας 160.000 εκπαιδευτικών για κάθε ημέρα εργασίας) για μαθήματα που δεν θα γίνουν.

Να το δούμε λίγο προσεκτικότερα. Ο εργοδότης των εκπαιδευτικών είναι το κράτος. Ο συνδικαλισμός έχει μία κυρίως αποστολή: να προφυλάξει τον εργαζόμενο από αυθαιρεσίες και κατάχρηση «εξουσίας» που μπορεί να κάνει ο εργοδότης. Έτσι, εξ ορισμού, εργοδότης και συνδικαλιστής είναι κοινωνικοί αντίπαλοι. Πολύ σωστά λοιπόν ο συνδικαλιστικός νόμος (Ν. 1264/1982) στο άρθρο 5 παρ 4 ορίζει: 4. “Απαγορεύεται να δέχονται οι συνδικαλιστικές οργανώσεις εισφορές και ενισχύσεις από εργοδότες ή οργανώσεις τους καθώς και από κομματικούς οργανισμούς ή άλλες πολιτικές οργανώσεις.” Και στο άρθρο 16: “Οι τακτικές ή έκτακτες συνελεύσεις της πιο αντιπροσωπευτικής συνδικαλιστικής οργάνωσης συνέρχονται εκτός χρόνου απασχόλησης”.

Τι άλλο λοιπόν είναι πέρα από διπλή παράβαση του συνδικαλιστικού νόμου το να ασκούνται τα συνδικαλιστικά καθήκοντα σε ώρα και μέρα εργασίας και ο εργοδότης να πληρώνει για αυτά;
Ο κρατικός συνδικαλισμός, που όποτε θέλει παραλύει το κράτος, είναι μια από τις βασικές αιτίες της ελληνικής τραγωδίας. Αν η “Δημιουργία ξανά!” ήταν κυβέρνηση, κανένας συνδικαλιστικός φορέας δεν θα παραβίαζε τον χρόνο εργασίας. Η συνδικαλιστική δραστηριότητα θα ασκείτο εκτός ωραρίου εργασίας και δεν θα υπήρχε καμμία αμοιβή ή άδεια μετ’ αποδοχών για αυτή τη δράση. Απόφαση για απεργία για να είναι έγκυρη θα έπρεπε να ληφθεί από το 50% συν μία ψήφο των εγγεγραμμένων, όχι των παρόντων, και η συμμετοχή σε παράνομη απεργία θα επέφερε άμεση απόλυση. 

Για να διοικηθεί αυτή η χώρα θα πρέπει να αλλάξει ολόκληρο το νομικό και εθιμικό πλαίσιο που έχει μετατρέψει τον κρατικό συνδικαλισμό σε γάγγραινα και τροχοπέδη κάθε μεταρρύθμισης του Δημοσίου.