Οι κανόνες της Δημοκρατίας είναι απλοί: οι νόμοι ορίζουν τι επιτρέπεται και τι απαγορεύεται. Δεν το ορίζει το κάθε κόμμα ή ο κάθε σχολιαστής. Οι νόμοι, λοιπόν, ορίζουν ότι το να χτυπάς τον άλλον απαγορεύεται. Χρειάζεται πολιτικό σχόλιο γι’ αυτό; Όχι, βέβαια. Οι νόμοι επίσης ορίζουν ότι το να κολλάς ή να αναρτάς αφίσες σε δημόσιο χώρο απαγορεύεται. Ούτε γι’ αυτό χρειάζεται πολιτικό σχόλιο.
 
Αν ζούσαμε σε σοβαρό κράτος, με σοβαρούς πολιτικούς και σοβαρούς σχολιαστές, για τα παραπάνω δεν γράφονταν ούτε μια αράδα. Όμως θα ξεσηκώνονταν το σύμπαν αν τα ίδια τα κόμματα, που συμμετέχουν στο Κοινοβούλιο, πρωτοστατούσαν στην παρανομία.
 
Στην Ελλάδα, δυστυχώς, ακόμα και γι’ αυτό το μείζον θέμα, το πολιτικό σχόλιο είναι περιττό. Όλοι το ξέρουμε. Κανένας δεν αντιδράει. Φυσικό επακόλουθο πολιτικής κόπωσης 40 ετών: όταν ο ίδιος ο νομοθέτης σέρνει τον χορό της παρανομίας, η Δημοκρατία έχει τελειώσει.
 
Υ.Γ. 1 Στις εκλογές του 2012, το μόνο κόμμα που δεν συμμετείχε στον “αφισοπόλεμο” ήταν η “Δημιουργία, ξανά”. Δεν αναρτήσαμε σε δημόσιο χώρο ούτε μία αφίσα. Ό,τι τυπώσαμε, το διανείμαμε χέρι με χέρι και το είχαμε ΜΟΝΟ στα εκλογικά μας περίπτερα, μολονότι οι δυνατότητες προβολής μας ήταν συντριπτικά λιγότερες από αυτές των ρυπαντών της πολιτικής.
 
Υ.Γ. 2 Και για να προλάβουμε… σκόπιμες παρανοήσεις: δεν ζυγίζει το ίδιο, ως αδίκημα, ο ξυλοδαρμός με την αφισοκόλληση. Ο προσδιορισμός της βαρύτητας όμως είναι δουλειά της Δικαιοσύνης. Δουλειά των πολιτικών είναι να σταματήσουν να δίνουν πολιτική κάλυψη στην παρανομία. Ξεκινώντας από το κόμμα τους.

Ένα εντελώς περιττό δελτίο τύπου.pdf