Η εξέγερση στην Αμυγδαλέζα απέδειξε ακόμα μια φορά ότι με ευχές, προβλήματα δεν λύνονται. Η «Δημιουργία, ξανά!» τόλμησε, από την πρώτη στιγμή, να διατυπώσει προτάσεις και σ’ αυτό το φλέγον θέμα, επισημαίνοντας ότι το μεταναστευτικό δεν λύνεται, απλώς μπορεί να τύχει διαχείρισης, κι ότι όσα μπορούν να εφαρμοστούν δεν είναι ιδανικά για κανέναν. Είναι όμως καλύτερα από το να μην κάνουμε τίποτε.

Επισημαίνουμε λοιπόν, ξανά, τα «κλειδιά» που μπορούν να οδηγήσουν στην κατανόηση κατ’ αρχήν και στην βελτίωση των παραμέτρων του μεταναστευτικού προβλήματος:

1. Το ότι εδώ και 25 χρόνια δεν έγινε τίποτε δεν οφείλεται μόνο στην κλασική ανευθυνότητα των «αρμοδίων». Οφείλεται στο ότι η παράνομη μετανάστευση είναι μια μπίζνα με τζίρο περίπου 1,2 δις ευρώ τον χρόνο, χρήματα που καταλήγουν, μαύρα, σε ελληνικές κυρίως τσέπες και φυσικά σε τσέπες «αρμοδίων» οι οποίοι έτσι, με το αζημίωτο, κάνουν τα στραβά μάτια, όταν δεν συμμετέχουν ενεργά στην παρανομία.

Κυκλώματα τελωνειακών, αστυνομικών, ιδιοκτητών μέσων μεταφοράς διά ξηράς ή θαλάσσης, δικηγόρων, επαγγελματιών ανθρωπιστών, ΜΚΟ, ιδιοκτητών κατοικιών, εισαγωγέων πλαστών εμπορευμάτων, προαγωγών, νταβατζήδων, μεσαζόντων, κτηματιών, μεταφορέων χρημάτων και εμβασμάτων, υπαλλήλων σε Υπουργεία, Πρεσβείες και Οργανισμούς που σχετίζονται με την μετανάστευση θησαυρίζουν σε βάρος και των μεταναστών και της Ελληνικής κοινωνίας. Δεν ακούσαμε ποτέ κουβέντα γι’ αυτούς ούτε από τα κόμματα ούτε από την κυβέρνηση. Το καταλαβαίνουμε. Εκτός από τα λεφτά, είναι και πολλές οι ψήφοι, Άρη.

2. Οι μετανάστες που ζουν χρόνια στην Ελλάδα, έχουν ενσωματωθεί στην Ελληνική κοινωνία και συμμετέχουν στην παραγωγή (κάνοντας συνήθως επαγγέλματα που δεν «καταδέχονται» οι Έλληνες) πρέπει να μείνουν και να τους παρασχεθεί κάθε βοήθεια ώστε τα παιδιά τους να μεγαλώσουν σαν Ελληνόπουλα.

3. Μακάρι να μπορούσε η Ελλάδα να λύσει το πρόβλημα της παγκόσμιας δυστυχίας. Αλλά δεν μπορεί. Δεν είναι θέμα ανθρωπιστικών συναισθημάτων. Είναι θέμα καθαρά πρακτικών δυνατοτήτων. Αυτός που υποστηρίζει ότι η Ελλάδα δεν αντέχει άλλους μετανάστες δεν είναι λιγότερο ανθρωπιστής από τον «βολεμένο» που λέει ευχές υπέρ των μεταναστών από τη θαλπωρή των Βορείων Προαστίων ή των πολυτελών κομματικών γραφείων. (Αλήθεια, γιατί ο Περισσός δεν πρότεινε στους αδελφούς προλετάριους να τους φιλοξενήσει; Τόσες χιλιάδες τετραγωνικά κρίμα να μένουν άδεια!) Υπάρχει όριο κορεσμού στην αποδοχή ξένων στοιχείων από μια – οποιαδήποτε – κοινωνία. Η Ελλάδα προ πολλού έχει εξαντλήσει αυτό το όριο. Άρα κάθε νέος παράνομος μετανάστης θα πρέπει να μπαίνει σε ταχύρρυθμη διαδικασία απέλασης. Χωρίς τα «παραθυράκια» του νόμου που, έναντι αδράς αμοιβής, οι επαγγελματίες ανθρωπιστές δικηγόροι αναλαμβάνουν να «αξιοποιήσουν» κρατώντας τους μετανάστες σε μια μακρόχρονη οδυνηρή ομηρεία.

4. Καλούμε όλα τα κόμματα να τοποθετηθούν στο στοιχειώδες: θέλουμε τα σύνορα της Ελλάδας να φυλάσσονται, ναι ή όχι; Αν φυλάσσονται, ποια είναι η διαδικασία που προτείνουν όταν κάποιος εμφανιστεί χωρίς χαρτιά και θέλει να μπει στο ελληνικό έδαφος; Ακούμε συχνά απίστευτες ανοησίες, ειδικά από τους «αριστερούς της Εκάλης», για το δικαίωμα κάθε ανθρώπου να ταξιδεύει παντού και να εγκαθίσταται απανταχού της γης, όπου του αρέσει. Ας μας το διευκρινίσουν: να ταξιδεύει με χαρτιά ή χωρίς; Να εγκαθίσταται με την άδεια των τοπικών αρχών, των τοπικών κοινωνιών ή με το «έτσι γουστάρω»;

5. Η παράνομη είσοδος στο έδαφος της Ελλάδας, όπως και κάθε άλλου κράτους στον κόσμο, είναι ποινικό αδίκημα. Συμφωνούμε με τον νόμο; Αν ναι, πρέπει να τον τηρούμε. Αν όχι, θα ήταν ενδιαφέρον να ακούγαμε κάποια αντιπρόταση. Αλλά εδώ και 25 χρόνια δεν έχουμε ακούσει τίποτε. Άρα, τα κατ’ ευφημισμόν «κέντρα κλειστής φιλοξενίας» θα μπορούσαν να ονομάζονται «κέντρα κράτησης παρανόμως εισελθόντων στο ελληνικό έδαφος», αν δεν περίσσευε η υποκρισία στην πολιτική ζωή και στην ορολογία που χρησιμοποιούμε.

6. Ένας κρατούμενος, διότι περί κρατουμένων πρόκειται και όχι περί φιλοξενούμενων, έχει όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα που προβλέπουν οι διεθνείς συμβάσεις και η ανθρωπιστική αντίληψη. Δεν είναι εγκληματίας. Είναι ένας απελπισμένος άνθρωπος, που ζητάει καλύτερη τύχη για κείνον και για τα παιδιά του, αλλά βρέθηκε στη λάθος χώρα τη λάθος στιγμή. Στη σκληρότητα της προσωπικής του τύχης θα πρέπει, δυστυχώς, να προστεθεί και η σκληρότητα του μέτρου της απέλασης. Όμως, μέχρι να ολοκληρωθεί αυτή η διαδικασία, οφείλουμε να του φερόμαστε με σεβασμό και αξιοπρέπεια. Τα δικαιούται ως ανθρώπινη ύπαρξη. Του τα οφείλουμε ως κάτοικοι της χώρας που γέννησε τον ουμανισμό και έδωσε στον πατέρα των θεών της το προσωνύμιο Ξένιος.

Προφανώς δεν συμφωνούμε ούτε με τους Ελληναράδες «μεταναστοφάγους» ούτε με τους πολυπολιτισμικούς αιθεροβάμονες των αέναων ευχών.

Δυστυχώς για όλους μας, η ζωή δεν είναι όπως θα την θέλαμε. Είναι όπως είναι - και αυτή τη ζωή είμαστε αναγκασμένοι να διαχειριστούμε.