Προεκλογική ομιλία του Θάνου Τζήμερου στο Γκάζι τον Ιούνιο του 2012

 

Πλατεία Κεραμεικού, 13-06-2012 

 

Αγαπητοί φίλοι!

 

Φοβάμαι! 

 

Ναι, ξέρω. Είναι η λέξη που δεν πρέπει να χρησιμοποιεί ποτέ ένας πολιτικός αρχηγός. Να είναι ατρόμητος, λένε τα εγχειρίδια πολιτικής επικοινωνίας, για να αισθάνεσαι ότι μπορείς να στηριχτείς πάνω του, να είναι ατσαλάκωτος σαν το κοστούμι του Τζέιμς Μποντ μετά από πάλη μέχρις εσχάτων, να είναι συμπαγής σαν αρχαϊκός κούρος με το ένα πόδι μπροστά για να σου περνάει και την ιδέα της αέναης κίνησης.

 

Αλλά εγώ φοβάμαι - και δεν έχω μάθει να κρύβω τα συναισθήματά μου. Κι είμαι σίγουρος ότι δεν υπάρχει ούτε ένας Έλληνας σήμερα που να μη φοβάται. Είμαστε σαν το κοπάδι από αντιλόπες που πρέπει να περάσει το ποτάμι για να βρει τροφή. Το ρεύμα είναι ορμητικό, επικίνδυνο και οι κροκόδειλοι καιροφυλακτούν. Αισθάνεσαι την αγωνία που νοτίζει την ατμόσφαιρα, το χτυποκάρδι και τη νευρικότητα στην όχθη. Ώσπου, κάποιο ζώο, από αποκοτιά, από τρέλα, από άγνοια κινδύνου, η από την ώθηση όσων βρίσκονται πιο πίσω, ορμάει στο νερό. Και τότε δεν υπάρχει τίποτε που θα μπορούσε να συγκρατήσει αυτό το άγριο ξέσπασμα, αυτή τη λαχτάρα για ζωή, αυτή τη δύναμη που είναι ικανή να νικήσει και τους κινδύνους και τον φόβο. 

 

Ολόκληρη η Ελλάδα σήμερα είμαστε μπροστά σ’ αυτή την όχθη. Μαλώνουμε μεταξύ μας γιατί έτσι νομίζουμε ότι κερδίζουμε χρόνο, ξεχνώντας ότι το ποτάμι είναι εκεί και περιμένει, το εύφορο λιβάδι βρίσκεται από την άλλη πλευρά κι ότι όσο γρηγορότερα το περάσουμε, τόσες λιγότερες απώλειες θα έχουμε. 

 

Είμαστε ένας άνισος λαός – ικανός για τα καλύτερα και για τα χειρότερα. Στις τραγωδίες μεγαλουργούμε, στην ευμάρεια ευτελιζόμαστε. Ζήσαμε σχεδόν 4 δεκαετίες ευτέλειας. Ξεχάσαμε τις αρχές μας, τις αξίες μας, ξεχάσαμε ότι το δέντρο της εθνικής μας ανάτασης δεν ευδοκιμεί σε μια γη ρηγματωμένη και στέρφα, όπως είναι σήμερα η κατακερματισμένη κοινωνία μας και δεν ποτίζεται με ουίσκυ 12 ετών, αλλά με ιδρώτα και με κλάμα: ιδρώτα δημιουργίας και κλάμα λαχτάρας για πρόοδο και προκοπή.  

 

Ήρθε όμως ο καιρός να ακούσουμε ξανά τους προφητικούς στίχους του Παλαμά, που είχαν γραφτεί μετά από μια άλλη εθνική τραγωδία αλλά προμήνυαν το έπος των βαλκανικών αγώνων που θα ακολουθούσε λίγο μετά: 

 

«...και μην έχοντας πιο κάτου άλλο σκαλί

να κατρακυλήσεις πιο βαθιά

στου Κακού τη σκάλα,-

για τ’ ανέβασμα ξανά που σε καλεί

θα αιστανθείς να σου φυτρώσουν, ω χαρά!

τα φτερά,

τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα!»

 

Έλληνες, ελάτε να πετάξουμε ξανά, με τα φτερά τα πρωτινά μας τα μεγάλα, αυτά που δεν φοβήθηκαν τις καταιγίδες, που δεν δείλιασαν μπροστά στο άγνωστο, αυτά που έφεραν το ελληνισμό τροπαιούχο στα πέρατα του κόσμου. 

Τι μας λείπει;

 

Ζούμε στην ωραιότερη χώρα της Ευρώπης.  Έχουμε με τη σέσουλα όσα άλλοι λαοί έχουν με το σταγονόμετρο. Έχουμε ήλιο, θάλασσα, αέρα, ακρογιαλιές, ορυκτό πλούτο, βιοποικιλότητα, χλωρίδα με βότανα που δεν ευδοκιμούν πουθενά αλλού, κρασί, λάδι, φρούτα, πολιτισμό, ιστορία, επιχειρηματίες και επιστήμονες με παγκόσμια αναγνώριση, εξωστρεφείς εταιρείες που κατακτούν τις αγορές του κόσμου, που κάνουν έρευνα, που παράγουν τεχνολογία, έχουμε περήφανη ναυτιλία. 

 

Έχουμε πάνω απ’ όλα την ελληνικότητά μας. Όχι όμως αυτή τη μίζερη κοσμοφοβική καρικατούρα, που οι μίζεροι κοσμοφοβικοί πολιτικοί μας της έβαλαν να κρατάει τη γαλανόλευκη σημαία, όχι όρθια, όχι περήφανη, αλλά σαν βούκεντρο για να απωθεί ό,τι δε ταιριάζει στην μικρότητά τους. 

 

Ελάτε να δείξουμε πόσο αξίζει και για πόσα πράγματα είναι ικανό το γνήσιο ελληνικό πνεύμα, αυτή η σπάνια ισορροπία ανάμεσα στον ορθολογισμό και στη φαντασία, στο πρακτικό μυαλό και την ποίηση, στη δράση και στο ονειροπόλημα. 

 

Ελάτε να ακολουθήσουμε τους φυσικούς μας ηγέτες:

 

• Τον Ερατοσθένη, που με εργαλεία ένα κοντάρι και τον ορθολογισμό, μέτρησε την περιφέρεια της γης και την απόστασή της από τον ήλιο, 1800 χρόνια πριν τον Γαλιλαίο, 

• τον παρεξηγημένο Επίκουρο που προσδιόρισε την ευτυχία, το ΖΗΝ ΗΔΕΩΣ, ως την επίτευξη μιας ζωής με αυτάρκεια που περιβάλλεται από φίλους,

• και τον ήρωα της επανάστασης του 21, Νικητηρά, που δεν καταδέχτηκε την ελεημοσύνη ενός Άγγλου διπλωμάτη, που είχε ακούσει για τη μεγάλη φτώχεια στην οποία ζούσε ο ξεχασμένος από την κυβέρνηση ήρωας, όταν τον συνάντησε πάμφτωχο ζητιάνο έξω από την εκκλησία της Ευαγγελίστριας στο Πειραιά. Αρνήθηκε, για να μη δείξει ότι η πατρίδα του ξεχνάει τους ανθρώπους της. 

 

Ελάτε να βρούμε ξανά το ηθικό μας ανάστημα, αυτό που διδάξαμε στον πολιτισμένο κόσμο, την εθνική μας ενότητα που μας χαλύβδωσε και αντιμετωπίσαμε και καταστροφές και τραγωδίες και εχθρούς υπέρτερους, τη φιλοτιμία, όχι με την αρχαία σημασία της φιλοδοξίας ή της φιλοπρωτίας, αλλά με την σημασία που της έδωσε ο λαός μετά από αιώνες κακουχιών και δηλώνει την ιδιαίτερη ευαισθησία του Έλληνα να μην ανέχεται τη μείωση, τον εξευτελισμό, την κηλίδωση του ονόματος - του δικού του και της πατρίδας του. 

 

Σήμερα η Ελλάδα μας είναι ένα ταπεινωμένο προτεκτοράτο που εξαρτάται από τη διεθνή εποπτεία για τα προς το ζην. Δεν το αντέχουμε. Δεν το δεχόμαστε. Σε αντίθεση όμως με τους τζάμπα μάγκες της αριστερίστικης ιδεοληψίας ή του λαϊκίστικου νεοεθνικισμού, δεν ψάχνουμε να βρούμε δαίμονες στην Εσπερία για να τους φορτώσουμε τις δικές μας αστοχίες. 

 

Ναι, η Ευρώπη έχει πολλά προβλήματα διακυβέρνησης. Ναι, το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα χρειάζεται νέους κανόνες και διακρατική επιτήρηση για την εφαρμογή τους. Όμως το χτίσιμο της καινούργιας Ελλάδας θα γίνει από Έλληνες μαστόρους, αρχιτέκτονες και χτίστες, από ανθρώπους με γνώσεις και πείρα αλλά με νεανικό σφρίγος και κέφι για τη ζωή, έτσι όπως αποτυπώνονται στο ψυχογράφημα του Πλάτωνα : «Ἕλληνες ἀεί παῖδές εἰσι· γέρων δ΄ Ἕλλην οὐκ ἔστι». Δεν υπάρχει ηλικιωμένος Έλληνας, οι Έλληνες είναι παιδιά, μια ζωή! 

 

40 χρόνια τώρα επιβεβαιώνουμε την μια πλευρά της εφηβικής μας ιδιοσυγκρασίας: την ανωριμότητα - καιρός να επιβεβαιώσουμε και την άλλη: το αγωνιστικό σθένος, αυτό που κάνει τον κόσμο μια δρασκελιά, αυτό που βλέπει όλες τις ευκαιρίες να απλώνονται μπροστά του, όλους τους ορίζοντες ανοιχτούς και καταγάλανους. 

 

Ελάτε να πετάξουμε, Έλληνες, με τα φτερά τα πρωτινά μας τα μεγάλα! Αλλά πρώτα πρέπει να αποφασίσουμε να πετάξουμε από πάνω μας τα βαρίδια που μας κρατούν καθηλωμένους. Να αποφασίσουμε, μια και καλή, τι θα αφήσουμε πίσω:

 

Βαρίδι πρώτο: η εγωκεντρική θεώρηση του κόσμου. 

 

Ήταν αυτή που μας οδήγησε σε όλες τις εθνικές τραγωδίες. Οι ξένοι, οι εταίροι μας ή οι απλώς συναλλασσόμενοι μαζί μας, μάς υπολήπτονται ή μας απαξιώνουν ανάλογα με την τρέχουσα συμπεριφορά μας. Δεν μας ζηλεύουν για το αρχαίο μας κλέος, ούτε μας σέβονται επειδή εδώ γεννήθηκε ο Αισχύλος, ο Σοφοκλής και ο Ευριπίδης. Κάθε χώρα, στον διεθνή συσχετισμό δυνάμεων, μετράει ανάλογα με το ειδικό βάρος που έχει τη δεδομένη στιγμή. Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία καθώς η ετυμηγορία των εκλογών της Κυριακής, θα ορίσει τη σχέση μας με την Ευρώπη και τον πολιτισμένο κόσμο. Μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, να καταγγείλουμε τα πάντα, να αρνηθούμε τα πάντα. Αλλά για να το κάνουμε αυτό θα πρέπει και να παράγουμε τα πάντα. Όταν, σήμερα, μόνο το 17% των αναγκών μας καλύπτεται από την δική μας παραγωγή και το 83% εισάγεται – τέτοιο άνοιγμα ψαλίδας δεν έχει καμία χώρα στον δυτικό κόσμο, - είναι εύκολο να φανταστούμε την επόμενη μέρα μετά την τάχα μου εθνικά περήφανη πράξη της μονομερούς καταγγελίας, όπως σαλπίζουν οι άγγελοι του χάους, αριστεροί, δεξιοί και επαμφοτερίζοντες. 

 

Προφανώς, υπάρχουν διαπραγματευτικά περιθώρια, αλλά προηγουμένως θα πρέπει να έχεις τηρήσει στοιχειωδώς τις δικές σου υποχρεώσεις, ειδικά εκείνες που όχι μόνο δεν κοστίζουν τίποτε, αλλά θα φέρουν στη χώρα και ζεστό χρήμα. Θέλουμε να σας βοηθήσουμε, θέλουμε την Ελλάδα στην Ευρώπη, μας στέλνουν συνεχώς μηνύματα από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά θα κάνετε κι εσείς κάτι; μια μεταρρυθμισούλα τόση δα; 

 

Σύμφωνα με στοιχεία του ίδιου του Υπουργείου Ανάπτυξης, για το 2012 υπάρχει υποχρέωση απορρόφησης πόρων από τα Διαρθρωτικά Ταμεία συνολικού ύψους 4,025 δισ. ευρώ με 3,73 δισ. να είναι κοινοτική συνδρομή. Πόσα μπορέσαμε να απορροφήσουμε μέχρι και τις 17 Μαΐου, τη στιγμή που η αγορά στενάζει από έλλειψη ρευστότητας; Μόλις το 9%, 361,7 εκατ. ευρώ! Γιατί; Γιατί η δική μας Δημόσια Διοίκηση δεν λειτουργεί, γιατί η δική μας γραφειοκρατία συνθλίβει κάθε προσπάθεια ανάπτυξης γιατί η δική μας διαφθορά περιμένει με το χέρι ανοιχτό να πάρει τη μίζα της για να βάλει την υπογραφή της. Η δική μας, όχι των κακών ξένων!

 

Βαρίδι δεύτερο: τα συντεχνιακά μας φρούρια

 

Ο Έλληνας, ανασφαλής και με ένα κράτος εχθρικό, οχυρώθηκε πίσω από το επάγγελμά του, σαν να ήταν ένα δεύτερο DNA. Μόνο που η πληθώρα των συντεχνιών ακυρώνει το όποιο όφελος έχουν τα μέλη κάθε μιας από αυτές. Το νομοθετικά καθορισμένο υψηλό κέρδος ενός φαρμακοποιού, εξανεμίζεται όταν αγοράζει προϊόντα από το supermarket τα οποία έχουν ενσωματώσει στην τιμή τους το υψηλό κόστος της συντεχνίας των μεταφορέων, των δημοσιογράφων με το κόστος του αγγελιοσήμου που πληρώνουμε όλοι μας, εξανεμίζεται όταν υπογράφει ένα συμβόλαιο με τις συντεχνίες των μηχανικών, των συμβολαιογράφων και των δικηγόρων σε πλήρη ανάπτυξη, όταν αγοράζει ψωμί, όταν βάζει βενζίνη, όταν μπαίνει σε ταξί, όταν στέλνει το παιδί του στο υποβαθμισμένο Πανεπιστήμιο λόγω της συντεχνίας των Πανεπιστημιακών, όταν, όταν, όταν... Το αποτέλεσμα: μια χώρα αντιπαραγωγική, που όλα κοστίζουν ακριβότερα. 

 

Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, ΞΑΝΑ! μάς καλεί όλους να απαρνηθούμε ο καθένας ξεχωριστά τα δήθεν προνόμια που η συντεχνία μας έχει εξασφαλίσει και να ορκιστούμε πίστη ξανά στην μεγάλη μας οικογένεια, στην μεγάλη, ιερή συντεχνία που λέγεται Ελλάδα. Να απελευθερώσουμε ενέργεια που τώρα σπαταλιέται σε αδερφοκτόνες διαμάχες και να παλέψουμε με όλη μας τη δύναμη, για να διαφυλάξουμε τα Ελληνικά κεκτημένα σε έναν αβέβαιο κόσμο. 

 

Βαρίδι τρίτο: ο κοινωνικός μας αυτισμός που έχει καταλήξει καθαρή αναλγησία  

 

Η Παγκόσμια Έρευνα Αξιών που διεξάγεται από μία έγκυρη διεθνή Ένωση Κοινωνικών Επιστημόνων, και τα αποτελέσματα της οποίας επεξεργάζεται ο ΟΗΕ, αποκάλυψε μια ιδιαίτερα ανησυχητική πληροφορία. Στην ερώτηση: Ποια στοιχεία (χαρακτήρα ή αξιών) θεωρείτε σημαντικά να αποκτήσει ένα παιδί; το στοιχείο "να ανέχεται και να σέβεται τους άλλους" ήταν στην Ελλάδα λιγότερο σημαντικό από ό,τι ήταν σε κάθε άλλη χώρα. 'Ήμασταν 69οι στους 69. Δεν θεωρούμε σημαντικό να διδάσκουμε στα παιδιά ανεκτικότητα και σεβασμό. Μαζί με την Ελλάδα τελευταίοι ήταν η Ουγκάντα, η Σαουδική Αραβία, η Αλγερία και το Πακιστάν. (Σιγά – σιγά, όπως βλέπετε βρίσκουμε τη θέση που μας αξίζει στον σύγχρονο κόσμο!) 

Οι πρώτες πέντε χώρες σε αυτόν τον δείκτη ήταν η Σουηδία, η Ολλανδία, η Δανία, η Γαλλία και η Ισλανδία. Η αδιαφορία για τον άλλον έχει αποτυπωθεί με τον πιο δραματικό τρόπο στην πολιτική συμπεριφορά, ιδιαίτερα της τελευταίας τριετίας. Η φοροεπιδρομή έχει τσακίσει τη μεσαία τάξη και το ανάλγητο πολιτικό σύστημα προτιμάει να αφήνει τους καρκινοπαθείς να πεθαίνουν, τη στιγμή που βρίσκει 12 εκατομμύρια ευρώ για έκτακτη προεκλογική ενίσχυση των κομμάτων, 4,5 εκατομμύρια περισσότερα από το 2009! Να υπογραμμίσω ότι ενώ τα κόμματα της αριστεράς καταψήφισαν τον νόμο, εισέπραξαν την επιταγή που τους αναλογούσε στο ακέραιο, δείχνοντας ότι η ευαισθησία τους είναι ακόμα μια απάτη που εξαργυρώνεται σε ψηφαλάκια και σε επιδοτήσεις. Η ζωή των συνανθρώπων μας μετράει λιγότερο για τους φαύλους πολιτικούς μας από τα σποτάκια και τις αφίσες τους. 

 

Το χαράτσι έχει φέρει εκατομμύρια Έλληνες στα όρια της εξαθλίωσης, στις ουρές της ΔΕΗ κλαίνε γιατί τους κόβουν το ρεύμα, αλλά λεφτά υπάρχουν για τις παχυλές βουλευτικές συντάξεις και τις έξτρα αποζημιώσεις για να κάνουν οι βουλευτές απλά τη δουλειά τους, δηλαδή να συμμετέχουν σε επιτροπές. 

Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, ΞΑΝΑ! δεσμεύεται να καταργήσει κάθε φόρο που επιβάλλεται σε μη εισόδημα και έχει τελματώσει την οικονομία, δεσμεύεται να καταργήσει κάθε σύνταξη για αιρετό αξίωμα, κάθε αμοιβή βουλευτή πέρα από τον μισθό του, και να μειώσει την ετήσια χρηματοδότηση των κομμάτων στο μισό του μέσου Ευρωπαϊκού όρου, περίπου στο 1/10 του ποσού που εισπράττουν σήμερα. Αυτά τα σημεία περιέχονταν στην επιστολή που στείλαμε εδώ και μέρες στους αρχηγούς των άλλων κομμάτων, του ευρωπαϊκού, όπως δηλώνουν προσανατολισμού, αλλά μέχρι σήμερα δεν πήραμε απάντηση. Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, ΞΑΝΑ! είναι ένα κόμμα εργαζομένων και ανέργων κι όχι επιχειρηματιών όπως δόλια μας παρουσιάζουν και θεωρεί ότι το πρώτο μέλημα της αυριανής κυβέρνησης θα πρέπει να είναι η προστασία των αδυνάτων, όχι με ευχολόγια αλλά άμεσα με μεταφορά πόρων από τους «πολυτελείς» κωδικούς του προϋπολογισμού και πολύ σύντομα με την αλλαγή όλης της νομοθεσίας, 

των διοικητικών αγκυλώσεων και των φορολογικών εμποδίων που κάνουν τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, δυσκολότερο εγχείρημα και από τους άθλους του Ηρακλή. Και μια που ανέφερα για τους κωδικούς πολυτελείας, μπορεί κάποιος να μας ενημερώσει πού βρίσκεται η εισαγγελική έρευνα για τον τριπλασιασμό του ποσού που είχε εγγραφεί στο μυστικό κονδύλι του Υπουργείου Εξωτερικών και αφορά σε δεκάδες εκατομμύρια ευρώ;   

 

Πολλά βαρίδια ακόμα θα πρέπει να πετάξουμε: το γάντζωμα στο παρελθόν, την θεώρηση ότι σε ένα κόσμο που αλλάζει συνεχώς εμείς θα μένουμε αμετακίνητοι και αδιάφοροι, την ραγιάδικη αντίληψη ότι όλα αποφασίζονται κάπου αλλού κι ότι είμαστε θύματα μιας διαγαλαξιακής συνωμοσίας, την κολακεία των αδυναμιών του λαού, αλλά και τον δουλοπρεπή μιμητισμό που αρνείται την εθνική και μεσογειακή μας ταυτότητα και προωθεί ένα ανέστιο και ευνουχισμένο πολιτισμικά μοντέλο του πολίτη του κόσμου. Για να είναι κάτι παγκόσμιο πρέπει κατ’ αρχήν να είναι εθνικό, αλλιώς είναι απλώς ένα αδιάφορο αντίγραφο. 

 

Κι αφού απαλλαγούμε από τα ιδεολογήματα – βαρίδια της μεταπολιτευτικής μας παράνοιας, ελάτε να αφήσουμε πίσω μας κι αυτούς που ρήμαξαν και την πραγματικότητα και τα όνειρά μας.

 

Πρώτους από όλους, τους λαθρεπιβάτες της δημοκρατίας, αυτούς που κρύβονται στα φουστάνια της για τη βιάσουν, αντιπρόσωποι της χειρότερης πλευράς του Έλληνα, κι αυτός ο χαρακτηρισμός περιλαμβάνει και τους υμνητές του Χίτλερ και τους υμνητές του Στάλιν, που τόσα χρόνια έχαιραν μιας ιδιότυπης ασυλίας με τεράστιο κόστος στην οικονομία δηλαδή στους ίδιους τους εργαζόμενους. Η δήθεν άτεγκτη περιφρούρηση των θέσεων εργασίας, η σοβιετικής προέλευσης ιδεοληψία ότι οπωσδήποτε εργαζόμενοι και εργοδότες είναι θανάσιμοι εχθροί και θα πρέπει ο ένας να εξοντώσει τον άλλον, οδήγησε στο ρήμαγμα του παραγωγικού ιστού της χώρας και στην απώλεια εκατοντάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας. Μαζί τους και οι αντιδραστικοί λαϊκιστές των πρώην κομμάτων εξουσίας, που παρά την εθνική μας τραγωδία, έπαιξαν «φουλ άμυνα», ακόμα και από υπουργικές θέσεις, κάνοντας το παν για να μπλοκάρουν κάθε μεταρρύθμιση για μην χάσουν την πολυτελή τους διαβίωση οι κομματικοί στρατοί και ο υπόκοσμος του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού. 

 

Ελάτε να αφήσουμε πίσω όλους αυτούς που μόλις τώρα κατάλαβαν ότι η θέση της Ελλάδας είναι στην Ευρώπη, αλλά εξακολουθούν να συμπεριφέρονται σαν Μαυρογιαλούροι, οδηγώντας μας με μαθηματική ακρίβεια σε έξοδο από αυτή και στην μετατροπή μας σε Β. Κορέα της Μεσογείου. Η εθνική συναίνεση που όλοι διατυμπανίζουν ότι επιδιώκουν έχει ήδη επιτευχθεί αλλά από την ανάποδη: όλα τα κόμματα που διεκδικούν την ψήφο σας εκτός από την ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, ΞΑΝΑ! υπηρετούν το ίδιο μοντέλο κρατισμού, στηρίζονται στον σκληρό πελατειακό τους πυρήνα και αρνούνται μετά μανίας να προχωρήσουν στις βαθιές διαρθρωτικές αλλαγές που χρειάζεται η χώρα γιατί θα πρέπει να συγκρουσθούν με τα πιτ-μπουλ που τα ίδια εξέθρεψαν. 

 

Ελάτε, να αφήσουμε πίσω τους δικαστικούς που αντιδρούν στην κριτική για την καθυστέρηση της απονομής δικαιοσύνης, τους Πανεπιστημιακούς που αντί να διδάσκουν με το παράδειγμά τους τι σημαίνει ήθος και ευθύνη του πολίτη, αρνούνται να εφαρμόσουν τον νόμο, για να συνεχίζουν την ίδια αισχρή συναλλαγή με τις κομματικές φατρίες, μετατρέποντας το Πανεπιστήμιο σε φυτώριο διαφθοράς. 

 

Ελάτε να αφήσουμε πίσω και τους επαγγελματίες λιβελογράφους της δήθεν διανόησης, αυτούς που επιτίθενται σε όποιον αμφισβητήσει το δικό τους μονοπώλιο κριτικής. Δεν μπορώ να μην θυμηθώ τους στίχους του μεγάλου Διονύση από το «μακρύ Ζεϊμπέκικο για τον Νίκο»: «τα ίδια λέγαν και πολλοί προοδευτικοί, παράξενο δεν ήταν, η σύμβασή τους διαισθάνθηκε σ’ αυτόν μιαν άλλην απειλή». Είναι πολλοί αυτοί που νιώθουν να απειλούνται από τον αγώνα μας, γιατί το σάπιο σύστημα δεν περιορίζεται στους πολιτικούς και στους κουμπάρους. 

 

Τελευταίοι αλλά ιδιαίτερα επικίνδυνοι, τα πληρωμένα παπαγαλάκια της διαφθοράς, οι παντελώς αναξιόπιστοι και απαξιωμένοι αρχιερείς της συκοφαντίας, όσοι ρεζιλεύουν την ιδιότητα του δημοσιογράφου, που τον τελευταίο καιρό έχουν παράγει τόνους λάσπης και οχετού εναντίον της Δημιουργίας ξανά, και εμού προσωπικά. Απίθανες ιστορίες, αυτοδιαψευδόμενες για κάθε άνθρωπο που διαθέτει στοιχειώδη νοημοσύνη, αναπαράγονται κάθε μέρα στα ΜΜΕ και στο διαδίκτυο από ανώνυμα κέντρα Γκαιμπελίσκων, καθώς μόνο με χυδαιότητα μπορούν να αντιμετωπίσουν τον πεντακάθαρο λόγο της ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ, ΞΑΝΑ!

 

Δεν μας πτοούν. Δεν θα λυγίσουμε. Τη Δευτέρα, η συνεργασία των κομμάτων μας θα είναι στη Βουλή για να λειτουργήσει ως μοχλός μεταρρύθμισης και εξυγίανσης ενός συστήματος που αρνείται να διαγνώσει την προχωρημένη γάγγραινα από την οποία πάσχει και να αποφασίσει τους επώδυνους αλλά αναγκαίους ακρωτηριασμούς. 

 

Τη Δευτέρα ολόκληρος ο κόσμος θα μάθει ότι η Ελλάδα δεν είναι μόνο διαφθορά, αναρχία και πελατειακό αλισβερίσι. Θα μάθει ότι υπάρχει και μια «άλλη» Ελλάδα. Της σκέψης και του λόγου. Του μόχθου και της παραγωγής. Του πολιτισμού και της αξιοπρέπειας. Κι είμαστε πολλοί. Πολλοί περισσότεροι από όσο φαίνεται. Κι όπως σε μια γη ξεραμένη και στείρα μετά από χρόνια και χρόνια αναβροχιάς, αλλάζει ο καιρός και μαζεύονται τα σύννεφα και πέφτουν οι πρώτες σταλαγματιές, και μετά κι άλλες, και νοτίζει ο αέρας από τη μυρωδιά της ζωής κι οι σταλαγματιές γίνονται μικρά ρυάκια που ξεκινάν δειλά, σχεδόν σαν να μην το πιστεύουν - και ανταμώνουν στο διάβα τους – και δυναμώνει η ροή τους – και όπου πριν ερημιά, τώρα δύναμη αναζωογόνησης κι όπου πριν θάνατος τώρα βλαστάρια που φυτρώνουν και δημιουργία και ελπίδα και χαρά - έτσι κι εμείς ξεκινήσαμε τη μικρή μας ροή, απ’ τη πηγή που έσωσε ο καθένας μας στην ψυχή του, και βρεθήκαμε εδώ, ποτάμι πια, ξεπερνώντας και τις δικές μας φοβίες και τα δικά μας στερεότυπα, για να στείλουμε ένα μήνυμα - παφλασμό που θα ακουστεί από αυτή την πλατεία στα πέρατα του κόσμου:

 

«Έλληνες, αυτός ο τόπος, 2.500 χρόνια δεν σταμάτησε ποτέ να δημιουργεί. Δεν θα σταματήσει τώρα. Η Ελλάδα θα μείνει στην Ευρώπη – η Ευρώπη θα μείνει στην Ελλάδα και όλοι μαζί, πολίτες και κυβερνήσεις μιας ενωμένης Ευρώπης, θα εργαστούμε για να ξαναγίνει στέρεο και ασφαλές το κοινό μας σπίτι. Ξέρουμε ότι διαφορές απόψεων θα έχουμε πάντα. Αλλά ξέρουμε να συζητάμε, να συνθέτουμε, να καταλήγουμε σε συμπέρασμα, να αξιολογούμε, ξέρουμε τι δεν ξέρουμε και πού θα ψάξουμε να το βρούμε - αυτά τα στοιχειώδη, τα αυτονόητα - που δεν έμαθε ποτέ το πολιτικό μας σύστημα. Σ΄ αυτή την προσπάθεια δεν περισσεύει κανένας, ακόμα, κι όσοι είχαν στο παρελθόν παγιδευτεί στα κομματικά γρανάζια. Όσοι θέλουμε να ζούμε σε ένα σύγχρονο, ευρωπαϊκό κράτος ευνομίας, δικαίου και κοινωνικής αλληλεγγύης, έχουμε θέση στη ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΞΑΝΑ!»

 

Η Ελλάδα της παραγωγικής οικονομίας, η Ελλάδα που ξέρει τι σημαίνει ιδρώτας, ξενύχτι, αγωνία, η Ελλάδα που προσπαθεί, που νικάει, που κερδίζει το παιχνίδι με τρίποντο στο τελευταίο δευτερόλεπτο, η Ελλάδα που εξακολουθεί να ονειρεύεται και να τραγουδάει στις αμμουδιές του Ομήρου, αυτή η Ελλάδα θα ξεκινήσει το χτίσιμο ενός νέου πολιτικού πολιτισμού – χρησιμοποιώντας για δομικό υλικό ακόμα και τη λάσπη που πετάνε οι εχθροί μας. 

Τη Δευτέρα φρέσκος αέρας θα φυσήξει στο μουχλιασμένο κτίριο της Βουλής. Τη Δευτέρα θα αρχίσει το ξήλωμα των παράσιτων, πράσινων, μπλε, κόκκινων και μαύρων. Τη Δευτέρα θα ξεκινήσει ο ουσιαστικός μας αγώνας για μια χώρα, που θα παράγει ξανά: αγαθά, ιδέες, πολιτισμό και αξιοπρέπεια! Θα είμαστε μαζί! Θα είμαστε εκεί!

 

 

Θάνος Τζήμερος