Πίσω από τη διάλυση της χώρας και της ανάγκης να καταφύγουμε στην άλλη τρόικα, αυτή των δανειστών, είναι κρυμμένη μια άλλη τριμερής.

Επιγραμματικά είναι:

1. Η πλειοψηφία των συντεχνιών που διατηρούν παράλογα κεκτημένα σε πείσμα της τεχνολογικής εξέλιξης και της οικονομικής πραγματικότητας.

2. Επιχειρηματίες που διατηρούν ή ελπίζουν σε προνομιακή-στρεβλή συναλλαγή με το κράτος.

3. Η μερίδα των διεφθαρμένων δημοσίων υπαλλήλων.

Είναι αλήθεια πως στην αρένα της επικοινωνίας τα επιχειρήματα που άλλωστε είναι συντριπτικά, δεν αρκούν. Απόδειξη αυτού ότι η παραπάνω τρόικα εξακολουθεί ακόμη και στη σημερινή συγκυρία να διατηρεί περίπου ανέπαφο το κράτος-φέουδο. Συνήθως κινητοποιούμενοι κρατώντας όμηρο την υπόλοιπη κοινωνία και ταυτόχρονα χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα περί της επαπειλούμενης καταστροφής, σε περίπτωση που η αφεντιά τους αποχωριστεί οποιοδήποτε προνόμιο. Τραγελαφικό, αλλά έτσι καταφέρνει για πολύ καιρό το παράσιτο να πείθει τον ξενιστή του πως αν αυτό αδυνατίσει ο ξενιστής θα καταρρεύσει.

Φαίνεται πως βασικό συστατικό της επιτυχίας τους είναι η επιδέξια χρήση της αριστερής ρητορείας και καταλύτης η αποδοχή αυτού του σχήματος από τα ΜΜΕ.

Η "επανάσταση" των απλών πολιτών όπως αντιλαμβάνομαι το κίνημά μας, στέκεται απέναντι σε αυτή την ανίερη συμμαχία. Η συντριπτική πλειοψηφία έχει αιτιολογημένα μεγάλο συμφέρον να υποστηρίξει το κίνημα της κοινής λογικής και αυτός είναι ο λόγος που το έρεισμα μας στην κοινωνία είναι εξαιρετικά μεγάλο στη δυναμική του, αντιστρόφως ανάλογο του αποτυπώματος μας αυτή τη στιγμή.

Έχουμε με το μέρος μας την αλήθεια και αργά η γρήγορα οι πολιτικές μας θα εφαρμοστούν ακόμη και εν τη απουσία μας.

Το αντίθετο οδηγεί σε πραγματικό ξεπούλημα της χώρας, αντίθετα από το ψευδεπίγραφο "ξεπούλημα" για το οποίο φωνασκούν όσοι επιμένουν να διατηρήσουμε ένα στρεβλό μοντέλο παραγωγής.

Το χρωστάμε στην αξιοπρέπεια μας, να διαλύσουμε το συντομότερο δυνατό την ομίχλη της δημαγωγίας προσφέροντας στην κοινωνία την ορατότητα ώστε επιλέξει τα σωστά μονοπάτια για το μέλλον.