Το έχει πει και ο Στέλιος Ράμφος. Είμαστε ένα έθνος παιδιών. Πλούσια συναισθηματικά, συμπαθέστατα και αξιαγάπητα, αλλά παιδιά. Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά των παιδιών είναι ότι δεν μπορούν να δουν το μέλλον. Κάποιος άλλος το σχεδιάζει για αυτούς. Όταν ο σχεδιασμός τους ευνοεί, η χαρά και η ξεγνοιασιά είναι περίσσια αλλά όταν τους δυσαρεστεί, ο σχεδιάζων γίνεται αντιπαθητικός και μισητός.

Επειδή δεν μπορούν να οραματιστούν ρεαλιστικά το μέλλον, εγκλωβίζονται στο παρόν και τρέφονται από τις παραδόσεις και τους μύθους του παρελθόντος. Μεγαλώνουν βιολογικά, αλλά ψυχολογικά και εσωτερικά παραμένουν ίδια. Για να το πετύχουν αυτό, βρίσκουν καταφύγιο και θωρακίζονται μέσα στην εκάστοτε συντεχνία, ομάδα, οικογένεια ή "θρησκεία" αναζητώντας συνεχώς στερημένους ρόλους από το παρελθόν για να τους δικαιώσουν στο παρόν.  

Αυτό κομματιάζει το χρόνο τους. Σαν κάτι να περιμένουν αέναα, την Δευτέρα Παρουσία, τη διαθήκη, την κυβέρνηση, το βουλευτή κοκ. Μια διαρκής αναμονή που τους φυλακίζει στο παρόν. Ο χρόνος τους δεν είναι συνεχής, αλλά εσχατολογικός. Γι’ αυτό και τον ονομάζουν "καιρό" που ετυμολογικά βγαίνει από το "κείρω" (:κόβω). Κομμένος χρόνος. Αυτή η αίσθηση του χρόνου δεν αφήνει κανένα περιθώριο στη δημιουργία. Η παθητική αντιμετώπισή του φράζει το δρόμο της εξέλιξης και της ανάπτυξης. Το μέλλον παραμένει άγνωστο, μακρινό, απειλητικό και χωρίς καμία δυνατότητα σχεδιασμού ή πρόβλεψης. Το κενό αυτό έρχονται να καλύψουν οι συνομωσιολόγοι, οι μάντεις και οι κάθε είδους λαϊκιστές. 

Οι επιλογές τους και, κατ’ επέκταση, οι πράξεις τους είναι προϊόντα του απόλυτου συσχετισμού τους με την οικογένεια ή τη στενή ομάδα - συντεχνία που ανήκουν κάθε φορά. Προσδιορίζουν την ύπαρξή τους μέσα από έναν φαντασιωσικό καθρεπτισμό στους άλλους, κάτι που τους απαλλάσσει εντελώς από την ευθύνη. Κουβαριασμένοι καθώς είναι, ψάχνουν καθημερινά κάτι επιφανειακό για να λησμονούν το χρόνο που περνάει από δίπλα τους. Τα μαλλιά τους ασπρίζουν αλλά η παιδικότητα τους μένει. Για να την προφυλάξουν, την μεταλαμπαδεύουν στους απογόνους τους. Καθώς γερνούν, συγχωνεύονται με τα βιολογικά τους παιδιά και ζουν μέσα από αυτά, όπως ακριβώς κάνανε και οι γονείς τους. Ένας φαύλος ψυχολογικός και συναισθηματικός κύκλος που επεκτείνεται σε ένα φαύλο κοινωνικοπολιτικό σπιράλ και οδηγεί ολόκληρες γενεές να στραγγαλίζουν τον ορθολογισμό και να αργοπεθαίνουν στην ανυπαρξία της παιδικότητας τους.

Το μόνο που μένει τελικά από όλο αυτό είναι το άφθονο συναίσθημα. Μια έντονη αίσθηση, ή μάλλον μια παραίσθηση, ότι επειδή έθαψαν το μέλλον τους ξεγέλασαν το θάνατο.

Πηγή: protagon.gr
Photo: Judy van der Velden/Flickr