Τελευταία στο διαδίκτυο δημοσιεύονται άρθρα με θέμα την απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας, μετά την ψήφιση του περιβόητου ΦΕΚ 240. Διαβάζοντάς τα, δε μπορώ παρά να αναρωτηθώ κατά πόσο αυτή «η απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας» αποτελεί πραγματοποίηση ενός στόχου των άσπονδων φίλων μας ευρωπαίων, ή αποτέλεσμα δικών μας εσφαλμένων επιλογών ως προς τα πρόσωπα που μας κυβερνούν τα τελευταία σαράντα χρόνια. Αποτέλεσμα της ανοχής που δείξαμε – συχνά όχι χωρίς προσωπικό όφελος – σε κατάφορες αδικίες, παρανομίες, κακοδιαχείριση.

Πολλή κουβέντα γίνεται επίσης και για τα αρχαία μνημεία, που θα έχουν το δικαίωμα να μας κατάσχουν λόγω της αδυναμίας μας να αποπληρώσουμε τα χρέη που έχουμε αναλάβει. Σκέφτομαι πόση αδιαφορία έχουμε επιδείξει  για τα αρχαία μνημεία και διερωτώμαι αν τελικά μας αξίζει να τα έχουμε. Η αδιαφορία μας απέναντι στα μνημεία αρχαιολογικού ενδιαφέροντος, έχει εκδηλωθεί ποικιλοτρόπως, από την παράλειψή μας να τα επισκεφθούμε, μέχρι τη χορήγηση οικοδομικών αδειών για ανέγερση οικοδομών μέσα σε αρχαιολογικού χώρους. Είμαι  σχεδόν βέβαιος πως οι ευρωπαίοι –αν περάσουν τα μνημεία αυτά στα χέρια τους – θα τους δείξουν το σεβασμό που τους πρέπει, γιατί εμείς τα είχαμε εγκαταλείψει στην τύχη τους.

Για πολλά χρόνια στη χώρα μας κυριαρχούσαν το σουβλάκι, τα μπουζούκια και το τσιφτετέλι. Ισχυριζόμενοι ότι δώσαμε τον πολιτισμό, με μια αίσθηση ανωτερότητας αξιώναμε διαρκή αναγνώριση από εκείνους που παρέλαβαν αυτόν το πολιτισμό με σεβασμό, τον υιοθέτησαν απόλυτα, τον εξέλιξαν και τον έφτασαν εκεί που είναι σήμερα

Μας δόθηκαν πολλές ευκαιρίες να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε όλα όσα μας κατηγορούν. Πλην όμως όχι μόνο δεν τις αξιοποιήσαμε αλλά αντιμετωπίσαμε με χαρακτηριστική αλαζονεία εκείνους που μας έδωσαν αυτές τις ευκαιρίες, για να επιβεβαιώσουμε το ρηθέν «ουδείς πιο αγνώμων του ευεργετηθέντος». Οι ευρωπαίοι μας αντιμετώπισαν ως Έλληνες, εμείς όμως φερθήκαμε ως ραγιάδες, σκύβοντας το κεφάλι και δηλώνοντας υποταγή, όταν προσδοκούσαμε οικονομική βοήθεια και προβάλλοντας με περισσή αλαζονεία την ιστορική και μεγαλειώδη καταγωγή μας, όταν δεν είχαμε την ανάγκη τους, προκειμένου να καλύψουμε την έλλειψη επιχειρημάτων και την ανεπάρκειά μας.

Σήμερα οι περισσότεροι αξιόλογοι έλληνες έχουν σκορπίσει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και εκεί, ευρισκόμενοι σε υγιές περιβάλλον αναπτύσσουν όλες τις δεξιότητες, με τις οποίες μας έχει προικίσει η φύση και η ιστορία. Οι ελάχιστοι,  που κατά λάθος παρέμειναν σ’ αυτό τον τόπο και τόλμησαν να δημιουργήσουν τιμωρούνται και χρησιμοποιούνται ως εξιλαστήρια θύματα, προκειμένου να καλύψουν –για ακόμη μια φορά- την ανεπάρκεια και την παραβατικότητα των πολλών. Σ’ αυτή τη χώρα πλέον έχουμε μείνει μόνο όσοι είμαστε δέσμιοι της ανάγκης και απολύτως απαραίτητοι για να συντηρούμε  – με τη συνέπεια και την εργασία μας- το σαθρό κράτος. Εκεί που έσφαλαν οι ευρωπαίοι είναι που μας αντιμετώπισαν ως ίσους και ως όμοιους.

O Απόστολος Θ. Γκέκας είναι Δικηγόρος – Μέλος δημιουργίας, ξανά!

Αττικό Βήμα