GR
EN Στο παρελθόν αρκούσε που τα χρήματα ξοδεύονταν μέσα στη χώρα. Δηλαδή αν το κράτος έδινε δουλειά σε ανθρώπους που δεν παρήγαγαν έργο, σχεδόν δεν πείραζε αφού τα χρήματα που έπαιρναν θα τα ξόδευαν στην Ελλάδα, θα κινούσαν την οικονομία και θα τα «γύριζαν», όπως συνηθίζεται να λένε. Το ίδιο ίσχυε εν πολλοίς και με το ΦΠΑ. Το έχανε μεν το κράτος από τα μαστόρια και τους αγρότες αλλά που θα το πήγαιναν; Θα το έτρωγαν σε τρόφιμα, ρούχα, διασκέδαση...
Αν ακολουθήσει κανείς αυτό τον τρόπο σκέψης, θα δει γιατί το σύστημα άφηνε και τα κομμωτήρια, τα ιδιαίτερα μαθήματα, τα μπομπονιεράδικα, τα περίπτερα, τα μπουζουκτσίδικα, τα αυθαίρετα, τις κάθε λογής υπηρεσίες στη μαύρη οικονομία. Με την ίδια φιλοσοφία - «σοβαροί» οικονομολόγοι θεωρούν ότι οι συντάξεις, επειδή δεν αποταμιεύονται πια - τόσο μικρές που έγιναν, συντηρούν την οικονομία (μέσω της κατανάλωσης). Αυτή είναι και η βασική ιδέα πίσω από το «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα» για όσους το ακούσατε κάπου. Όμως στην πάροδο των ετών δύο πράγματα άλλαξαν: πρώτον το κράτος έπρεπε να συμμαζευτεί και δεν μπορούσε πλέον τις αβλεψίες του να τις κρύβει κάτω από το χαλί - για την επόμενη κυβέρνηση. (Παρένθεση: κάποτε μικροί παίζαμε ένα παιχνίδι που ανάβαμε ένα σπίρτο και το δίναμε ο ένας στον άλλο μέχρι που σε κάποιου τα χέρια - του χαμένου - έσβηνε...). Αυτό λέγεται ισοσκελισμένος προϋπολογισμός – δηλαδή να ξοδεύεις όσα έχεις
Το δεύτερο που άλλαξε είναι η παραγωγή. Σήμερα η χώρα δεν παράγει ούτε καν τα τρόφιμα που χρειάζεται για τις ανάγκες της. Δεν είμαστε αυτάρκεις ούτε καν σε ...φέτα! Δεν έχουμε παραγωγή σε χοιρινό κρέας για τα περίφημα σουβλάκια - το εθνικό προϊόν, εισάγουμε ντομάτες και πολλά άλλα. Δεν συζητώ για βιομηχανικά προϊόντα! Κουζίνες, ρούχα, έπιπλα, κουρτίνες, κατσαρόλες, πιάτα, πλακάκια... (Για να αναφέρω μερικά από τα προϊόντα που πράγματι κατασκευάζονταν εδώ). Άρα τα χρήματα που ξοδεύουμε καθημερινά πηγαίνουν σε μεγάλο βαθμό στο εξωτερικό πια. Έχουμε κάποιες υπηρεσίες, κυρίως τουρισμό και μεταφορές, εμπόριο και αρκετές πρώτες ύλες. Μετά ...το χάος. Χωρίς να θέλω να θίξω τους τελευταίους λιγοστούς παραγωγικούς Έλληνες που καταφέρνουν να παράγουν και να εξάγουν - με αγώνα και κόπο, αλλά γεγονός είναι ότι η καθημερινότητα της πλειοψηφίας των ελλήνων θα μας βρει να ξοδεύουμε το 99% των χρημάτων μας σε προϊόντα και υπηρεσίες που οδηγούν τα κεφάλαιά μας εκτός Ελλαδος. Έτσι απλά το συμπέρασμα που εξάγει όποιος ανοίξει το ψυγείο του, την ντουλάπα του, το γκαράζ του, τον υπολογιστή του, ότι ΔΕΝ αρκεί πια να τα ξοδέψει εντός της επικράτειας. Πρέπει τα χρήματα που ξοδεύουμε να γίνουν πιο παραγωγικά. Να πιάσουν τόπο. Να αποκτήσουν πολλαπλασιαστική ισχύ. Να επιστρέφουν. Να παράξουν θέσεις εργασίας στον τόπο μας, να προσελκύσουν κι άλλες επενδύσεις, να αποκτήσουν «όνομα», να ξεπεράσουν τα σύνορα μας, να «αυγατίσουν».
Τέλος, μία ακόμη δυσάρεστη παρενέργεια της κακής αυτής πρακτικής, ήταν η ΑΔΙΚΙΑ. Ο μέσος μισθωτός, που δεν μπορεί να φοροδιαφύγει, τα λεγόμενα «συνήθη υποζύγια», έχουν τόσο πολύ αηδιάσει με αυτό το διαχρονικό φαινόμενο, την κατασπατάληση χρημάτων, τις μίζες, τους διορισμούς, το μαύρο χρήμα που εμφανώς κυκλοφορεί ακόμα και σήμερα γύρω μας, που μισεί τον συμπολίτη του. Μισεί το άδικο και συνάμα άχρηστο κράτος και δεν χάνει ευκαιρία να το κλέβει. Όποια ανατροφή και να έχει πάρει κάποιος από το σπίτι του, όσο ηθικός και να ήταν, η συνεχής ληστρική αλλά και άνιση μεταχείριση είναι ικανή να διαβρώσει ολόκληρη την κοινωνία. Αυτό έχουμε πάθει, όταν θεωρούμε αυτονόητη τη διαπραγμάτευση της απόδειξης στην ταβέρνα... Αυτό θα πάρει πολλά χρόνια να αντιστραφεί και είναι η χειρότερη κληρονομιά που άφησαν όλες οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης στον τόπο και ειδικά οι σοσιαλιστικές.
Υπάρχει τρόπος να σωθεί τούτος ο τόπος; Ίσως... άνθρωποι με όραμα που γνωρίζουν καλά το παιχνίδι της παγκοσμιοποίησης...
