Δεν υπάρχει ίσως ευτελέστερη υποκρισία από αυτό που κάνουν αυτές τις μέρες οι βουλευτές τής συγκυβέρνησης (ομοιάζοντες ως αξιολύπητα άβουλα ανθρωπάκια), με τις δημόσιες… δακρύβρεχτες δηλώσεις τους περί ‘πόνου ψυχής’.

Δεν υπάρχει πιο άρτιος ορισμός του ευτελούς πολιτικού ήθους(;) από το να λαμβάνεις εκουσίως πολιτικές αποφάσεις ισχύος «μεγατόνων» οι οποίες είναι αντιδιαμετρικά αντίθετες –ΟΛΕΣ τους- με όσα πριν από λίγους μήνες με αλαζονεία διακήρυττες έχοντας τότε σκοπό να υφαρπάξεις ψήφους εξαπατημένων πολιτών.

Δεν υπάρχει ίσως χυδαιότερο ξεπούλημα εαυτού, από το να δηλώνεις ότι θα πράξεις κάτι το οποίο είναι αντίθετο με αυτά που πιστεύεις, χωρίς το ελαφρυντικό ότι βρίσκεσαι υπό απειλή ή άλλο βίαιο εξαναγκασμό. Να ξεπουλάς εαυτόν, για να αγοράσεις το προνόμιο διατήρησής σου σε δημόσια αμειβόμενους θώκους παρασιτώντας (ποικιλοτρόπως…) εις βάρος της κοινωνίας.

Δεν υπάρχει απεχθέστερη εκδήλωση πολιτικού θράσους από το να τα εκδηλώνεις όλα αυτά δημοσίως, χωρίς παράλληλα να εκφράζεις κάποιο ίχνος αυτοκριτικής συγγνώμης. Αλλά αντιθέτως, να επιχειρείς να αντιστρέψεις τις εντυπώσεις και να κεφαλαιοποιήσεις θετικά την αγυρτεία σου, παρουσιάζοντάς την ως πράξη –δήθεν- αυτοθυσίας και πατριωτικού καθήκοντος.

Δεν υπάρχει αθλιότερο σύμπτωμα ωφελιμιστικού τυχοδιωκτισμού από το να μην αναλαμβάνεις την ευθύνη να υπηρετήσεις τις αξίες και τις αρχές που (ισχυρίζεσαι ότι) πρεσβεύεις. Να μην έχεις το ηθικό σθένος να πεις ότι: Εφόσον καλούμαι να στηρίξω κάτι το οποίο ουδόλως με εκφράζει, τότε, ή θα το καταψηφίσω ή, θα αποποιηθώ τού δικαιώματος ψήφου και άσκησης νομοθετικής εξουσίας, παραιτούμενος από τη θέση του Βουλευτή.

Κι εσύ,τυχόν ημι-αδιάφορε πολίτη αυτής της χώρας, μη κουρνιάζεις ‘σαν να μη τρέχει τίποτα’, πετώντας στον αέρα ένα θυμωμένο γενικό ‘ανάθεμα’ . Ας μη ξεχνάς ότι δικής «σου» επιλογής ήταν ο θίασος που ανέβηκε ή, έστω,το ποιόν (τού συνόλου) των ηθοποιών και του έργου που τελικά παίζεται στην πολιτική σκηνή.

Κι αν θεωρείς ότι απλά έκανες ένα λάθος, αυτό, από μόνο του, δεν αρκεί. Αν πρώτα δεν αποδεχθείς τις δικές σου ευθύνες, διδαχή δεν θα λάβεις ποτέ από τα λάθη σου· όσο τραγικά και εάν είναι αυτά. Διότι το επείγον ζητούμενο είναι να τα διορθώνεις και όχι να τα κουκουλώνεις. Κάνοντάς το μάλιστα με επίδειξη εσωτερικής γενναιότητας και συνετής κρίσης. Και, όχι επαναλαμβάνοντας παρόμοια λάθη, αλλά καταπολεμώντας και εξαλείφοντας τις ίδιες ‘τις αιτίες’ των λαθών.

Το σημερινό πολιτικό φιάσκο που βιώνει η χώρα, διδάσκει ότι θα πρέπει να αναλαμβάνεις συνειδησιακές ευθύνες για επιλογές σου. Κυρίως δε, όταν αυτές αφορούν καίτη ζωή άλλων ανθρώπων, την εθνική συλλογικότητα στην οποία ανήκεις. Τη συλλογικότητα για την οποία, μάλλον ουδέποτε νοιάστηκες να προβληματιστείς ότι έχεις συνευθύνη· και ότι οφείλεις να την καλλιεργείς, να τη προάγεις, να τη προστατεύεις.

Πριν από ένα χρόνο, ένας από τους ‘δήμιους’ της χώρας (ο οποίος σήμερα κάνει… καριέρα στο εξωτερικό) διακήρρυτε για λογαριασμό σου με έπαρση προς την διεθνή κοινότητα ότι:

Ο Έλληνας ΔΕΝ χρειάζεται χρήματα ΟΥΤΕ εργασία· και ότι, τάχα, τού αρκεί μόνο η «αξιοπρέπεια»…

Την ώρα που αυτός και οι όμοιοί του κακοποιούσαν και καπηλεύονταν την έννοια «αξιοπρέπεια» πειραματιζόμενοι με πρωτοφανή ανευθυνότητα τη τύχη της χώρας μας, την ώρα που εκείνοι διαστρέβλωναν την εθνική σου υπόστασή, τις ανάγκες σου, το σκιαγράφημα τού ΄ποιος είσαι’, τότε, δεν αντέδρασες καθόλου διότι θεωρούσες ότι εκείνη η παραποιημένη ψευτοαλήθεια «σε βόλευε».

Απεναντίας, επικροτούσες το υποκριτικό τους ψέμα ως δήθεν εθνική μαγκιά και καπατσοσύνη. Επικροτούσες το ψέμα και τα φούμαρα ως θεμιτό εργαλείο πολιτικής, γιατί η αναλήθεια νόμισες πως σου ήταν «χρήσιμη».

Δυστυχώς όμως, τα φούμαρα και τα ψέματα που τα ανέχθηκες και στήριξες ως πολιτική στάση, σήμερα ζυγίζουν τόνους και ήρθαν πια και καταπλακώνουν εσένα. Μας καταπλακώνουν μαζί, όλους μας· μαζί και τη χώρα, καταντώντας την μία προβληματική και ανυπόληπτη χαλκομανία στον παγκόσμιο χάρτη.

Αλλά, Όχι… Μη σου περνάει από το μυαλό να (ξανα)αγανακτήσεις…!

Καθόλου δεν αρκεί αυτό τώρα! Την αγανάκτηση, ως χαρτί παραγωγής πολιτικής, την έπαιξες κάποτε με πολύ επιπόλαιο τρόπο και την έκαψες οριστικά.

Απέδειξες ότι, ούτε την ενέργεια τού θυμού σου μπορείς να οδηγήσεις σε παραγωγικούς δρόμους. Ότι, ούτε την αγανάκτησή σου είσαι σε θέση να αξιοποιήσεις σε κάτι συλλογικά χρήσιμο. Με αυτήν, το μόνο που εξέθρεψες ήταν δηλητηριώδη φίδια και διχασμό. Μαύρα φίδια, κόκκινα φίδια, και χιλιάδες ψευτόφιδα άκρατης επιπολαιότητας. Για αυτό, ας μη ξανακάνεις πάλι τα ίδια.

Δεν αρκεί να (ξανα) γίνεις ψευτο-επαναστάτης στα socialmedia, στα καφενεία, παράγοντας ξεσηκωτικά τσιτάτα οργής γενικής αόριστης κατεύθυνσης. Απολύτως τίποτα δεν θα προσφέρουν τα τσιτάτα και τα κούφια πύρινα λόγια που δεν λένε ουσιαστικά τίποτα χρήσιμο, δεν θα έχουν να προτείνουν τίποτα αληθινά παραγωγικό. Λόγια λαϊκής κατανάλωσης, λόγια του αέρα, που μονάχα φουντώνουν τα πνεύματα και καλλιεργούν για πάρτη σου ένα «ψευτο-προφίλ» φιλολαϊκισμού· να πουλάς ασημαντότητα ως δήθεν σοβαρότητα προς χάριν μόνο της δικής σου φιλαρέσκειας και ματαιοδοξίας.

Διότι, επαναστατικότητα:

α) που δεν εδράζεται στην αυτοκριτική και ανάληψη ευθυνών παρελθόντος και μέλλοντος,

β) χωρίς απολύτως διαυγήκαι *μελετημένη* στόχευσηκαι ξεκάθαρη πρόταση,

γ) που επενδύει σε γενικόλογες άμυνες και αντιστάσεις έναντι ασαφώνφοβιστικών δράκων,

δεν μπορεί να είναι επανάσταση. Θα είναι μία ακόμα μπαρούφα, μία πρόσκαιρη σαπουνόφουσκα για να καλύψεις τις δικές σου ευθύνες και για να αποφύγεις να αναλάβεις τις δύσκολες δράσεις που θα πρέπει να περιέχουν ουσία και ευθύνες στόχευσης μετ’ αποτελεσμάτων.

Και επειδή από μπαρούφα, ανευθυνότητα, καθώς και από πολίτες εν ίδει ‘Ποντίων Πιλάτων’ που όλοι τους παριστάνουν τα ’αθώα θύματα’, έχουμε περίσσευμα (και, δυστυχώς, περίσσευμα τραγικών συνεπειών εξ αυτών), είναι επιτακτικό πια να προάγουμε στη δημόσια ζωή μας περισσότερη σύνεση και, κυρίως, αληθινή και γόνιμη *Ευθύνη έναντι στα πράγματα* που μας συμβαίνουν.

Η επόμενη συσπείρωσή σου οφείλει να είναι με φορείς της έλλογης και της συγκροτημένης σκέψης. Με εκείνους που έχουν κάτι στέρεο να προτείνουν, ένα κάτι που να αντέχει στο σφυροκόπημα της λογικής και να διέπεται από διαυγή τεκμηρίωση. Όχι κάτι που απλώς να «εύχεται» και να «ελπίζει», που να «μοιάζει με καλό», που να στηρίζεται σε «αβέβαιους ανυπόληπτους συμμάχους».

Αλλά κάτι που να μπορεί να λειτουργήσει -απαλλαγμένο από μυθοπλασίες- μέσα στη σύγχρονη παγκόσμια πραγματικότητα με τρόπο συνεργατικό, δημιουργικό· και όχι απομονωτικά, αυτιστικά, σαν να μην συντρέχουν κοσμογονικές συγκυρίες και εξελίξεις τριγύρω μας.

Και εάν δεν καταλαβαίνουμε ακριβώς τι είναι όλο αυτό, ας κοντοσταθούμε λίγο και ας ερευνήσουμε. Η απομυθοποίηση των ξοφλημένων στερεοτύπων απαιτεί, πρώτα από όλα, την αποταύτισή μας από τοοτιδήποτε ‘παγιωμένο’. Απόρριψη των χιλιοειπωμένων βερμπαλιστικών σλόγκαν και συνθημάτων, των κάθε τι ‘αυθαιρέτως προ-βεβαιωμένο αλλά όχι επιβεβαιωμένο’ κλισέ, το οποίο μάς είναι συναισθηματικά οικείο και βολικά γνώριμο.

Μιας και, στα βολικά, οικεία και γνώριμα, είναι εκεί όπου φωλιάζουν -και μας καθηλώνουν- όλες οι ιδεοληψίες και οι κάθε λογής… ψευδαισθήσεις.

Πηγή: marketnews.gr