Διαβάζω πως, με (μία ακόμα…) πράξη νομοθετικού περιεχομένου η κυβέρνηση τακτοποίησε τις βραδινές ώρες της προπαραμονής της πρωτοχρονιάς, πολλές εκκρεμότητές της και ρουσφέτια.

Πάμπολλοι συμπολίτες μας, πριν από ένα χρόνο επεχείρησαν να αναδείξουν στα πράγματα το «νέο και άφθαρτο» με σύνθημα την ελπίδα που έρχεται. Σαν, η ελπίδα να είναι κάπου κρυμμένη και να αρκεί σε κάποιον να την βρει και να τη «κουβαλήσει» καθώς έρχεται. Οι προθέσεις τους κατανοητές και θεμιτές μεν, η κριτική επεξεργασία και οι επιλογές, ακατανόητες δε.

Θα ήταν βέβαια ερευνητικά ενδιαφέρον να στοχαστεί κάποιος επάνω στο, πώς ένας τόσο ανέμπνευστος και αναχρονιστικός πολιτικός λόγος που στηριζόταν μονάχα σε πύρινα λόγια από κολάζ φθηνών κούφιων ατεκμηρίωτων συνθημάτων, θα μπορούσε ποτέ να εκφράζει το «νέο»· κυρίως δε, πώς τα εμφανώς σκουριασμένα μυαλά των φορέων του θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα αξιόπιστο και στιβαρό σύστημα ‘όχημα-οδηγοί’ που θα μας κινούσε με σιγουριά και ασφάλεια προς το μέλλον, εν μέσω ενός δυσμενούς και κακοτράχαλου -σαν βομβαρδισμένο- αχαρτογράφητου εθνικού τοπίου.

Γροθιές οργής και αγανάκτησης παντού υψωμένες· ουσιαστικά και μεταφορικά. «Δεν πάει άλλο· όχι άλλη ανοχή στη… χούντα». Πλέον δεν σηκώναμε άλλο μύγα στο σπαθί μας από τους προηγούμενους που χαρακτηρίζονταν «προσκυνημένοι» και οι οποίοι κυβερνούσαν αντιδημοκρατικά μέσω Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου· που ξεπουλούσαν την Ελλάδα στη Μέρκελ (τότε, έπαιζε ακόμα η κακιά Μέρκελ· ο κακός Σόιμπλε δεν είχε ακόμα βγει από το σακί με τις εφεδρείες από κακούς).

Οι περιβόητες ΠΝΠ αποτελούσαν ένα από τα κύρια λάβαρα του «επαναστατικού αντιπολιτευτικού αγώνα». Ήταν εξάλλου η κορωνίδα των κατακριτέων πολιτικών δράσεων των προηγούμενων (παλιών και φθαρμένων), αυτές που ξεχείλισαν το ποτήρι της κοινωνικής ανοχής στις πρακτικές της τότε ‘φασιστικής διακυβέρνησης’, όπως διατείνονταν οι αγανακτισμένοι δημοκράτες πολίτες. Δεν ισχυρίζομαι το αντίθετο· σωστή ήταν η κριτική επί της αρχής της. Η γόνιμη τεκμηρίωση ήταν που απουσίαζε.

Σήμερα, ένα χρόνο μετά, με αναρίθμητο και πολλαπλάσιο αριθμό ΠΝΠ και υπερ-πολλαπλάσια βάρη στο σβέρκο εν σχέσει με πέρσι, δεν κουνιέται φύλλο.

Η επανάσταση, όπως συνήθως συμβαίνει σε ανώριμους αιθεροβάμονες επαναστάτες, πνίγηκε στη σιωπή και τη μουγγαμάρα.

Ενοχή; Αυτοκριτική; Ντροπή; Δυστυχώς, τίποτα απ’ όλα αυτά. Απλώς, όπως είναι χαρακτηριστικό ίδιον του «λαού που θα… άλλαζε την Ευρώπη και τον κόσμο», σιγοσφυρίζουμε αδιάφορα υπό το βάρος της ανεπάρκειάς μας, σαν να μην έγινε και τίποτα, ενώ, απλώς νοιαζόμαστε αποκλειστικάγια το ατομικό μας βόλεμα και συμφέρον.

Δεν άλλαξε ουσιαστικά τίποτα. Όπως -κοιτώντας τη πάρτη μας και την ιδιοτέλειά μας- πατώντας επάνω σε αχυρένιες βάσεις πλουτίσαμε και ευημερήσαμε αδιαφορώντας πλήρως για το συλλογικό γίγνεσθαι και συμφέρον, έτσι ακριβώς κάνουμε και τώρα. Πτωχεύσαμε, εξαθλιωθήκαμε, μιζεριάζουμε, ασχολούμενοι και πάλι μόνο με ‘τη πάρτη μας’· δηλαδή, να περισώσουμε ό,τι μπορούμε κι ας είναι εις βάρος του κάθε άγνωστου γείτονα, εις βάρος του συνόλου. Για δημιουργικό χτίσιμο και έμπρακτη αναθεώρηση συλλογικών στοχεύσεων, ούτε κουβέντα· διότι αυτά απαιτούν θυσίες που πονάνε.

Διότι είναι πικρή αλήθεια πως, συλλογική συνείδηση, πολιτική σκέψη, κουλτούρα κοινωνικής συμβίωσης, πνεύμα ομαδικότητας, πηγαίο σεβασμό στον συνάνθρωπο, ερευνητική σκέψη, πίστη στην αξία της συλλογικότητας και, τόσες άλλες θεμελιώδεις αξίεςπου αποτελούν αναγκαία συνθήκη για στήριξη μίας σύγχρονης ανθρωποκεντρικής κοινωνίας, εάν δεν τις έχεις προοδευτικά καλλιεργήσει «σπουδάζοντάς» τες καθημερινά στη ζωή, είναι φύσει αδύνατον να τις αποκτήσεις με μιας μόλις διαπιστώσεις το έλλειμμά τους. Τότε, είναι ήδη πολύ αργά.

Και τα αποτελέσματα τα βλέπουμε ήδη ενώπιών μας, γύρω μας. Όσοι, τέλος πάντων, είναι σε θέσει να αξιολογούν τα πράγματα επί του νοηματικού τους πυρήνα και μπορούν αληθινά να βλέπουν και να αντιλαμβάνονται.

Πορευόμαστε -ως κοινωνία- τάχιστα στη χρονική στιγμή τού ‘δίχως αύριο’, απαθείς, σαστισμένοι, ανήμποροι, αδέξιοι, εαυτούληδες και, προπαντός, μακριά από τους αντιπαθείς -«προδότες της γύμνιας μας»- καθρέφτες.

Πηγή: marketnews.gr