Το κεντρικό πρόβλημα της Ελληνικής Δημόσιας Διοίκησης είναι μια τραγική έλλειψη: 

Δεν υπάρχει κανένας εσωτερικός μηχανισμός αλλαγής και μετατροπής της ώστε να προσαρμόζεται στις εξελισσόμενες ανάγκες και τις συνθήκες της οικονομίας και της κοινωνίας. Δεν επινοήθηκε ποτέ κανένας. Σκοπίμως. 

Κάθε φορά που κάτι εξελίσσονταν, ο κόσμος άλλαζε κάπως κι ένα καινούριο πρόβλημα έπρεπε να αντιμετωπιστεί ή μεγεθύνονταν μια παλιά ανάγκη είχαμε μια μόνο λύση: 

Αντί να προσαρμόσουμε την Διοίκηση στο πρόβλημα, στην ανάγκη, αντί να το αναθέσουμε σε μια υφιστάμενη Υπηρεσία και να την εξελίξουμε για να μπορεί να το αντιμετωπίσει, φτιάχναμε μια καινούρια μονάδα, μια νέα δομή με πρόσθετους ανθρώπους, κι άλλους πόρους. Προσθέταμε ανθρώπους και υποδομές. Πολλές φορές επινοούσαμε προβλήματα μόνο και μόνο για την χαρά της κατασκευής ακόμη μιας νέας δομής. 

Κι όταν ένα πρόβλημα έπαυε να υπάρχει, μια ανάγκη έπαυε, ένας χώρος δημόσιας δράσης εξαφανίζονταν, δεν υπήρχε κανένας φυσικός μηχανισμός που θα ασχολούνταν με τις μονάδες που υπήρχαν εξαιτίας τους για να τις μετασχηματίσει σε κάτι άλλο. 

Αυτός ο εσωτερικός μηχανισμός της Διοίκησης, επιχειρείται βιασμένα τώρα να λειτουργήσει εξωγενώς χωρίς πληροφόρηση, χωρίς συμμετοχή της ίδιας της Διοίκησης, χωρίς μελέτη, πρόχειρα, με αδιαφανείς αποφάσεις υπουργικών γραφείων. 

Τώρα λοιπόν που οι αριθμοί δεν βγαίνουν θα την πληρώσουν σίγουρα πρώτα οι μετρημένοι, οι πιο οργανωμένοι, οι χαρτογραφημένοι. Αυτοί οι οποίοι καλούνται να πάνε την απόδοσή τους από το 80 στο 100 ενώ οι μισθοί τους έχουν πάει από το 100 στο 70. 

Οι προστάτες των αριθμών θα πουλήσουν προστασία στους αμέτρητους, τους αχαρτογράφητους, τους 1.200 αγροφύλακες του κ.Μητσοτάκη για παράδειγμα, τους εκατοντάδες κρυμμένους και αφανέρωτους στον ΕΟΤ και στις μονάδες που ελέγχει, στις ιερές Υπηρεσίες που όλοι γνωρίζουμε, αυτούς που ασχολούνται με την έκδοση πιστοποιητικών χωρίς αντίκρυσμα για μη δημοσίευση διαθήκης στα Πρωτοδικεία....όσους θα καταστούσε περιττούς μια διαφορετική και πιο αποτελεσματική οργάνωση της διοίκησης και των υπηρεσιών, όσους εργάζονται για φορείς χωρίς έργο, χωρίς νόημα ύπαρξης ή ακόμη αυτούς που η ύπαρξή τους δυσκολεύει την λειτουργία των φορέων στους οποίους «εργάζονται»...

Και ως γνωστόν η καλύτερη προστασία είναι να τους κάνουν αόρατους... καμμιά δομική μεταρρύθμιση...κανένα σχέδιο για το κράτος που θέλουμε...καμιά αλλαγή για να μάθει η Διοίκηση να αλλάζει....

Ο Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος είναι ειδικός εμπειρογνώμονας σε θέματα ανάπτυξης, δημοσίων επενδύσεων, παιδείας, πολιτισμού και καινοτομίας. Είναι Αντιπρόεδρος πολιτικού συντονισμού της πολιτικής κίνησης "Δημιουργία, ξανά!"