GR
EN 
Είναι πολλά τα άρθρα πλέον όσων επιρρίπτουν ευθύνες, τόσο για το ξέσπασμα όσο και για τις συνέπειες της κρίσης, στον νεοφιλελευθερισμό. Αντίστοιχα πολλοί είναι αυτοί που προσπαθούν να αποδείξουν ότι ο νεοφιλελευθερισμός δεν έχει καμία σχέση ούτε με το ξέσπασμα ούτε με τις συνέπειες της κρίσης αφού στην Ελλάδα, όπως υποστηρίζουν, δεν εφαρμόστηκε ποτέ.
Και αφού ο νεοφιλελευθερισμός έχει γίνει πλέον το ανάθεμα για οτιδήποτε κακό συμβαίνει στην Ελλάδα αλλά σχεδόν και για οτιδήποτε κακό συμβαίνει στον κόσμο, έχουν αρχίσει πλέον σχεδόν όλες οι πολιτικές δυνάμεις από την αριστερά ως τη δεξιά αλλά και οι φιλελεύθερες δυνάμεις να τον καταδικάζουν δημόσια.
Δεν είναι λίγες οι αναφορές σε διάφορους φιλοσόφους αλλά και σε συγκεκριμένα παραδείγματα οικονομικής συμπεριφοράς του παρελθόντος που επιστρατεύονται για να υποστηρίξουν τη μία ή την άλλη πλευρά. Κάπως έτσι και εγώ σκεφτόμουνα να ασχοληθώ με συγκεκριμένη βιβλιογραφία πριν γράψω ένα σχετικό άρθρο, ρίχνοντας τη δική μου τουφεκιά στον «ιδεολογικό» αυτό πόλεμο. Και τότε σκέφτηκα τους ψεκασμούς…
Κατά καιρούς εμπλέκομαι σε συζητήσεις σχετικές με το θέμα των ψεκασμών από τα αεροπλάνα ή τα chemtrails, τις ουρές σαν σύννεφα που δημιουργούνται πίσω από τους κινητήρες τους. Λόγω των σπουδών μου έχω ένα λόγο παραπάνω να απορρίπτω κάθε ισχυρισμό ότι μας ψεκάζουν. Συνδυάζοντας τις γνώσεις από τον τρόπο λειτουργίας των κινητήρων των αεροσκαφών, αφού το μάθημα «θερμικές στροβιλομηχανές» όπως λέμε οι μηχανικοί τους κινητήρες των αεροσκαφών που φέρουν τα επιβατηγά αεροπλάνα ήταν ένα από τα αγαπημένα μου, αλλά και στοιχεία από το αντικείμενο «φυσική της ατμόσφαιρας» που μπορεί κανείς να βρει σε σοβαρές ιστοσελίδες μετεωρολογίας, μπορώ με σιγουριά να πω ότι η ιστορία με τους ψεκασμούς είναι ένας αστικός μύθος και τίποτα παραπάνω.
Σκοπός μου βέβαια δεν είναι να αναλύσω εδώ τον παραπάνω ισχυρισμό αλλά να παραδεχτώ κατηγορηματικά ότι όσο καλά, απλοϊκά, επίμονα και με μεγάλη συχνότητα αν εξηγηθεί στον κόσμο ότι δεν υπάρχει κάποια συνωμοσία ψεκασμών πίσω από αυτό που βλέπουν αλλά πρόκειται για φυσικά φαινόμενα, η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου δεν πρόκειται να αλλάξει τις πεποιθήσεις της. Όσο χρησιμοποιείται η συγκεκριμένη τεχνολογία κινητήρων και ο κόσμος βλέπει τις γραμμές από σύννεφα να διαγράφονται στον ουρανό θα πιστεύει ότι κάποιος τον ψεκάζει. Και αν πείσεις έναν, θα εμφανιστεί κάποιος άλλος ή κάποιος νεώτερος που θα διατηρεί ζωντανό το μύθο.
Τέτοιου είδους πεποιθήσεις έχουν περισσότερο θρησκευτική χροιά παρά οτιδήποτε άλλο. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τον νεοφιλελευθερισμό. Όσοι παλεύουν να αποδείξουν ότι δεν ισχύουν όσα λέγονται για τον νεοφιλελευθερισμό και ότι δεν μπορεί ο χαρακτηρισμός του «νεοφιλελευθερισμού» να αποδίδεται αβίαστα παντού, απλά ματαιοπονούν. Πολύ περισσότερο δε, όσοι χάνουν το χρόνο τους να διαβάσουν βιβλία, να συντάξουν επιχειρήματα να επικαλεστούν τη κοινή λογική. Αυτοί κυριολεκτικά χάνουν το χρόνο τους. Ο πόλεμος σε μια τέτοιου είδους προπαγάνδα πρέπει να γίνεται με τεχνικές παρμένες από τη θρησκεία και όχι από τη πολιτική.
Από την άλλη, αυτοί που έχουν καπηλευτεί τον όρο αβίαστα νιώθουν ότι έχουν στα χέρια τους ένα τόσο ισχυρό όπλο που τους επιτρέπει να δίνουν τις ιδεολογικές τους μάχες με τους δικούς τους όρους. Κολλώντας τον χαρακτηρισμό «νεοφιλελεύθερος» όπου τους βολεύει έχουν πλέον διευρύνει τον όρο σε μεγάλο βαθμό αφού ακόμα και αντιφατικές μεταξύ τους πολιτικές μπαίνουν στο ίδιο καζάνι όταν βολεύει αυτούς που τις κατηγορούν. Η επιτυχία του όρου ως ανάθεμα είναι λογικό να ανοίγει την όρεξη για περαιτέρω χρησιμοποίηση. Δίνει τη δυνατότητα σε ανθρώπους, πολιτικά μικρούς, να έχουν μεγάλο πολιτικό ανάστημα.
Και όλα αυτά γιατί; Γιατί λειτουργεί ως ανάθεμα. Λειτουργεί περίπου ως το απόλυτο κακό, όπως ο Σατανάς ένα πράγμ,α που μπορεί να εμπλέκεται όπως και όποτε θέλει αυτός με μοναδικό σκοπό να φέρει το κακό. Κάθε πολίτης μπορεί κάλλιστα να ταυτιστεί με το θύμα του νεοφιλελευθερισμού, είτε φτωχός είτε πλούσιος. Γιατί είναι έτσι δομημένο το νόημα που δίνουν στον όρο που αφήνεται να εννοηθεί ότι κάπου, κάπως, υπάρχει κάποιος ακόμα πιο ισχυρός από τον οποιοδήποτε, που για την δική του επιβίωση είναι έτοιμος να καταστρέψει ότι βρει μπροστά του. Έτσι ο νεοφιλελευθερισμός κάλυψε την ανάγκη να νιώσει ο κάθε άνθρωπος στη ζωή του ότι είναι κατατρεγμένος από κάποιον άλλο που θέλει να του κάνει κακό, και αυτός ο άλλος είναι πιο δυνατός. Η θυματοποίηση του εαυτού μας είναι το πρώτο στάδιο του να δώσουμε άφεση αμαρτιών στον εαυτό μας. Εμείς δε χρειάζεται να κάνουμε αυτοκριτική, κάποιος άλλος είναι ο φταίχτης. Από μια άποψη, αυτό δε είναι απαραίτητα κακό, αφού για το ίδιο το υποκείμενο λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά.
Το θρησκευτικό λοιπόν σύστημα που δημιούργησε ένα πλαίσιο άμυνας των μελών του, δίνοντάς τους το ανάθεμα, έχει πλέον να αντιμετωπίσει έναν άλλο εχθρό. Και ο εχθρός είναι να υπάρχουν αντίπαλοι που είναι ξεκάθαρα πιο αδύναμοι από αυτούς που έχουν τη κατηγορία του νεοφιλελευθερισμού στα χέρια τους και τη προσάπτουν παντού. Εδώ η επιλογή που έκανε είναι πραγματικά επικίνδυνη. Θεωρεί ότι ο φτωχός που δεν ασπάζεται τις ιδέες τους είναι κατ’ ανάγκη φασίστας. Όχι ότι δεν υπάρχει φασισμός και όχι ότι δεν είναι επικίνδυνος. Επικίνδυνο είναι να κατηγορείς όποιον είναι ξεκάθαρα αδύναμος και φτωχός αλλά δεν ασπάζεται τις ιδέες σου ότι είναι απαραίτητα φασίστας. Η αρχή γίνεται σήμερα στη Βενεζουέλα, όπου όλο το κίνημα ενάντια στον Μαδούρο κατηγορείται ότι είναι φασιστικό και εξυπηρετεί νεοφιλελεύθερα συμφέροντα.
Έτσι ο όρος «νεοφιλελεύθερος φασίστας» έχει εισβάλει κι αυτός για τα καλά στη πολιτική μας ζωή. Αν ο όρος «νεοφιλελευθερισμός» είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί καταλαβαίνει κανείς το μάταιο του να προσπαθήσει να αποδείξει ότι δεν είναι «νεοφιλελεύθερος φασίστας» όταν του προσάψουν τη κατηγορία. Όσο κατάφεραν όσοι απολογούνταν για τη κατηγορία ότι ήταν μάγοι μπροστά στην ιερά εξέταση να επιζήσουν, άλλο τόσο έχουν ελπίδα οι σύγχρονοί τους να αποτινάξουν τη κατηγορία.
Καθώς φυσικά οι περισσότεροι στους οποίους προσάπτουν αυτό το χαρακτηρισμό δεν νιώθουν ότι τους αφορά και απορούν, είναι μάταιο να επιχειρηματολογούν χρησιμοποιώντας τις τυπικές τεχνικές της διαλεκτικής.
Ο αγώνας για να τελειώνουμε με αυτή τη βλακεία, του να κατηγορούνται οι πάντες και τα πάντα ότι είναι ή προέρχονται από το νεοφιλελευθερισμό, πρέπει να δοθεί χρησιμοποιώντας τεχνικές από τη θρησκεία. Οι τεχνικές είναι οι παρακάτω:
- Κήρυγμα. Ουσιαστικά πρέπει να βρεθεί ένας άλλος όρος και να γίνει προπαγάνδα. Είναι το ίδιο όπλο που χρησιμοποιούν αυτοί που εισήγαγαν και διατηρούν τον όρο «νεοφιλελευθερισμός» που, αντίστοιχα, είναι το ίδιο με την προπαγάνδα ενάντια στο κομμουνισμό της εποχής του ψυχρού πολέμου. Όποιον θέλανε να κατηγορήσουν εκείνη την εποχή επειδή απλά τον αντιπαθούσαν του προσέδιδαν το χαρακτηρισμό «κομμουνιστής» και τον άφηναν να αποδείξει ότι δεν ήταν ελέφαντας.
- Σταυροφορία. Αυτό σημαίνει πόλεμος. Δηλαδή πόλεμος με κάθε μέσο σε όποιον κατηγορεί αδιάκριτα τους εχθρούς του ότι είναι νεοφιλελεύθεροι. Είναι μια επικίνδυνη εξέλιξη που μπορεί να οδηγήσει σε εμφυλιοπολεμικές καταστάσεις.
- Ιεραποστολή. Όποιος έχει επιχειρήματα για την ελεύθερη αγορά θα πρέπει να τα δείχνει στη πράξη, να αναδείξει τις καλές πρακτικές και να υιοθετεί αντίστοιχη στάση ζωής μακριά από κρατικές εξυπηρετήσεις και μεγάλα συμφέροντα.
Λένε λοιπόν ότι το πρώτο πράγμα που κάνεις ως στρατιώτης όταν πάρεις θέση για μάχη είναι να έχεις «μέτωπο προς τον εχθρό». Όσοι λοιπόν αισθάνονται φιλελεύθεροι, πιστεύουν ότι η ελεύθερη αγορά μπορεί να λειτουργήσει υπέρ των πολιτών και πιστεύουν σε ένα μικρό και ευέλικτο κράτος χωρίς παρεμβάσεις και χωρίς εξυπηρετήσεις οφείλουν να ζουν ως ιεραπόστολοι της ιδεολογίας τους. Αν δε το κάνουν, αλλά νομίζουν ότι η υποχρέωσή τους να υπερασπιστούν την ελεύθερη αγορά εξαντλείται μόνο στη συγγραφή ενός άρθρου είναι καταδικασμένοι να βρίσκονται αντιμέτωποι με τη κατηγορία του «νεοφιλελεύθερου» και του «νεοφιλελεύθερου φασίστα». Εγώ θα πάω και ένα βήμα παραπάνω, θα τους λέω «ψεκασμένους νεοφιλελεύθερους φασίστες».
Δείτε το πρόβλημα στη σωστή του βάση.
photo: all-free-download.com
