Τριτοκοσμικοβάθμια Εκπαίδευση

Μπορεί ένας φοιτητής να είναι οργανωμένο μέλος πολιτικού κόμματος; Μα, φυσικά! Μπορεί να είναι ό,τι τραβάει η όρεξή του. Και μέλος κόμματος και ορειβατικής λέσχης και του συλλόγου φίλων για τη διάδοση της ικεμπάνα.

Αλλά, για σκέψου, να μπαίνεις στο πανεπιστήμιο και να βλέπεις διάφορα γραφεία που το ένα να σε τραβολογάει να πας στην αναρρίχηση στο Λευκό Όρος, το άλλο να χορέψεις τσάμικο στον Σύλλογο Θεσπρωτών και το παραπέρα να ακολουθήσεις τον Θρύλο στο παιγνίδι με τη Γιουβέντους; Ή, σκέψου το ανάποδα: πας για μια επίσκεψη στον Περισσό (χτύπα ξύλο) και στο ισόγειο να βλέπεις κάτι γραφεία με διάφορους τύπους που ο ένας να σου λέει εγώ είμαι εκπρόσωπος του ΕΚΠΑ, ο άλλος του ΕΜΠ, ο τρίτος του ΑΠΘ! Σού φαίνεται φυσιολογικό;

Το πρόβλημα με τη φοιτητική κομματική δραστηριότητα είναι ότι γίνεται στα πανεπιστήμια! Για ποιον λόγο; Χάθηκαν οι τοπικές οργανώσεις, τα κομματικά γραφεία, οι κομματικές εκδηλώσεις; Πήγαινε στην ομιλία του πολιτικού σου ινδάλματος και ξελαρυγγίσου στα συνθήματα. Και μετά πήγαινε στη Νομική και ασχολήσου με τα μαθήματά σου. Με ποια λογική αυτά τα δύο εμπλέκονται; Μπορείς, αν σου δίνουν την άδεια οι γονείς σου, να οργανωθείς στο κόμμα κι από το δημοτικό, όπως μπορείς να μάθεις και καράτε από το δημοτικό. Στο πανεπιστήμιο όμως, όπου πας για συγκεκριμένο λόγο, από πού κι ως πού θες να μεταφέρεις τις όποιες άλλες ιδιότητές σου;

Βέβαια, δεν ξεκίνησε έτσι η ιστορία. Δεν κουβάλησαν οι φοιτητές την κομματίλα στα πανεπιστήμια. Τα κόμματα έστησαν εκεί τα δόκανά τους γιατί οι συνθήκες ήταν ιδανικές. Άγρα ψηφοφόρων, άγρα στελεχών με το αζημίωτο βέβαια. Και έκαναν την τριτοβάθμια εκπαίδευση θερμοκήπιο πελατειακών σχέσεων, συναλλαγής και αναξιοκρατίας. Οι καθηγητές είχαν ήδη μολυνθεί. Οι περισσότεροι από αυτούς με πολιτικές πλάτες πήραν την έδρα, με τη στήριξη του κόμματος έμπασαν μέσα γιους και θυγατέρες. Άλλωστε, το αλισβερίσι με τους φοιτητοπατέρες είναι πιο οικεία - και πιο τεμπέλικη - τεχνογνωσία από τις επιστημονικές εργασίες.

Όμως αυτή η μόλυνση σάπισε το σύνολο της Παιδείας. Καιρός, η εκτεταμένη γάγγραινα να καθαριστεί. Υπάρχει τρόπος και είναι συγκεκριμένος:

-       Πρόσβαση στο Πανεπιστήμιο μόνο σε όσους έχουν λόγο να βρίσκονται εκεί: καθηγητές, φοιτητές, εργαζόμενοι, προμηθευτές, προγραμματισμένοι επισκέπτες. Ηλεκτρονικό σύστημα ελέγχου εισόδου – εξόδου, όπως ακριβώς γίνεται σε πολλά Πανεπιστήμια του εξωτερικού. Δεν εφαρμόζεται αυτό σε όλα, αλλά όταν με το καλό κάποτε αποκτήσουμε κουλτούρα σεβασμού στις ιδέες του άλλου και στην περιουσία που αποκτήθηκε με τα χρήματα του φορολογούμενου, ξανανοίγουμε τις πόρτες.

-       Σοβαρότητα στις σπουδές. Τα εξάμηνα που συμπιέζονται σε εξαήμερα είναι ελληνική πατέντα. Έχασες τις προβλεπόμενες παρουσίες, έχασες και το εξάμηνο. Ανώτατο όριο στον χρόνο φοίτησης: 150% του προβλεπόμενου χρόνου σπουδών. Ξεπέρασες το 150%; Πληρώνεις δίδακτρα. Ξεπέρασες το 200%; Διαγράφεσαι.

-       Πλήρης κατάργηση του «ασύλου», το οποίο κατάντησε άσυλο για κάθε είδος παρανομίας. Δεν βάζει πλέον, ευτυχώς, η πολιτεία εμπόδια στη διακίνηση των ιδεών, ώστε να χρειάζεται το άσυλο. Αντιθέτως, το μοναδικό μέρος στην Ελλάδα όπου αν εκφράσεις τις ιδέες σου κινδυνεύει η σωματική σου ακεραιότητα είναι ο χώρος του δήθεν ασύλου. Σε περίπτωση παράνομων πράξεων η αστυνομία επεμβαίνει χωρίς άδεια από κανέναν.

-       Τήρηση του κώδικα δεοντολογίας, του κανονισμού κάθε σχολής και της νομοθεσίας. Φοιτητής που βανδαλίζει ή λεηλατεί τον χώρο των σπουδών, συλλαμβάνεται με τη διαδικασία του αυτόφωρου και υφίσταται τις συνέπειες του νόμου για την καταστροφή δημόσιας περιουσίας. Παράλληλα αποβάλλεται από το Πανεπιστήμιο δια παντός.

-       Η κομματική δραστηριότητα δεν μπορεί να γίνεται θεσμικά στον χώρο του Πανεπιστημίου. Συζήτα πολιτικά στα πηγαδάκια με την παρέα σου. Αλλά όταν έρθει η ώρα των εκλογών θα ψηφίσεις για τα θέματα των σπουδών σου, όχι για τη Γάζα και την Ουκρανία. Αυτό σημαίνει ότι οι κομματικές παρατάξεις πρέπει να διαλυθούν. Οι φοιτητικοί σύλλογοι θα είναι αντίστοιχοι των σχολών π.χ. φοιτητικός σύλλογος φυσικομαθηματικής. Στις εκλογές θα υπάρχει ΕΝΑ ψηφοδέλτιο στο οποίο θα μπαίνουν όσοι θέλουν να θέσουν υποψηφιότητα. Είναι αναμενόμενο ότι τα κόμματα δεν θα καταθέσουν εύκολα τα όπλα. Θα έχουν τους συνδυασμούς τους και στο ενιαίο ψηφοδέλτιο, και θα πιέζουν για να ψηφιστούν οι δικοί τους. Δεν πειράζει. Θα είναι οι τελευταίοι σπασμοί ενός τέρατος που πεθαίνει.

-       Ηλεκτρονική ψηφοφορία και ζωντανή διαδικτυακή μετάδοση (live streaming) των συνελεύσεων. «Πλάταιμα» και «βάθαιμα» της λαϊκής συμμετοχής δεν θέλουν οι... λαοαμύντορες; Καλύτερη λύση από την ηλεκτρονική συμμετοχή δεν υπάρχει! Περιμένουμε να αγκαλιάσουν το μέτρο...

-       Οι φοιτητικές συνελεύσεις θα γίνονται εκτός ώρας μαθημάτων: απόγευμα καθημερινής, Σάββατο ή Κυριακή. Μέχρι έναν συγκεκριμένο αριθμό, π.χ. δύο ανά εξάμηνο, το πανεπιστήμιο θα πληρώνει τις υπερωρίες των διοικητικών υπαλλήλων που θα φροντίζουν για την εύτακτη διεξαγωγή τους. Από κει και ύστερα, αν θέλει ο σύλλογος να συγκαλεί γενική συνέλευση κάθε τρεις και λίγο, θα προκαταβάλλει το αντίστοιχο κόστος.

-       Εκπροσώπηση των φοιτητικών συλλόγων στις συνεδριάσεις της Συγκλήτου (όχι όλες) μόνο με δικαίωμα λόγου. Στο πανεπιστήμιο πας για να σπουδάσεις, όχι για να το διοικήσεις.

Σε κάθε σχολή, τη φασαρία την κάνουν 20-30 άτομα το πολύ. Τους ξέρουν όλοι. Καιρός να τους δείξουν την πόρτα της εξόδου. Η μεγάλη πλειονότητα των φοιτητών προτιμούν τα βιβλία (και τα i-pad) από τις βαριοπούλες και τα σπρέυ. Κι αν αυτοί οι 30 σηκώσουν τον τόπο στο πόδι κι αρχίσουν τις μολότωφ και τα σπασίματα; Θα γίνουν τα προβλεπόμενα από τον νόμο. Σύλληψη, δίκη, καταδίκη. Φυσικά με επέμβαση των ΜΑΤ. Πώς αλλιώς; Θα πας εσύ, αγαπησιάρη μεταρρυθμιστή του γλυκού νερού, να τους σαγηνεύσεις; Ή θα παρακολουθείς την Αθήνα να καίγεται ακόμα μία φορά; Μπορεί να είναι ωραίο θέμα και θέαμα για ρεπορτάζ, αλλά μήπως παραγίναμε Νέρωνες (διά πράξεων ή παραλείψεων) σ’ αυτόν τον τόπο; Αλλιώς, να καταργήσουμε εντελώς τη νομοθεσία και την αστυνομία και να την αντικαταστήσουμε με λαϊκές συνελεύσεις και σώματα οπλισμένων εργατών, όπως συστήνουν οι τόσες συνιστώσες των νοσταλγών του Στάλιν. Τότε όμως θα μιλάμε για τεταρτοκοσμική «εκπαίδευση»: περίπτωση Ελλάδα. Γιατί και στον τρίτο κόσμο έχουν νόμους. Να μη σου πω ότι κάποιους τους εφαρμόζουν κιόλας.

Ήδη στους πίνακες αξιολόγησης των πανεπιστημίων όλου του κόσμου, ιδρύματα από τη Χιλή, την Τουρκία, την Ταϊλάνδη, το Ιράν και τα νησιά Μακάου βρίσκονται μερικές εκατοντάδες  θέσεις πάνω από το ΕΜΠ των Μαρκάτων και το ΕΚΠΑ των Πελεγρίνηδων. Αυτό μας αξίζει;