Ποιος θέλει τις ομαδικές απολύσεις;

Εγώ είμαι εναντίον και των ατομικών απολύσεων. Και μου κάνει εντύπωση που κανένας “ευαίσθητος αριστερός” δεν ζητάει να απαγορευτούν κι αυτές. Γιατί; Με τις ατομικές απολύσεις δεν υπάρχει πρόβλημα; Ο απολυμένος “ατομικά” είναι 100% άνεργος! Είναι λιγότερο άνεργος από αυτόν που απολύεται μαζί με άλλους 10; Οι ομαδικές απολύσεις όμως εξυπηρετούν ως επικοινωνιακό βεγγαλικό τους λαϊκιστές διότι δημιουργούν εικόνα: η “φάμπρικα”, ο κακός εργοδότης που λέει “φύγετε” κι ο ηρωϊκός Κατρούγκαλος που τρέχει να προτάξει τα στήθη του (αφού σιάξει το μαντηλάκι) πέφτοντας πάνω στον ανάλγητο εκπρόσωπο του κεφαλαίου: “δεν θα φύγει κανείς! Μόνο πάνω από το πτώμα μου!”

Κανένας δεν είναι υπέρ καμίας απόλυσης. Ο τελευταίος που θα ήθελε μια απόλυση είναι ο εργοδότης που την κάνει. Διότι απόλυση σημαίνει μείωση του τζίρου και συρρίκνωση της επιχείρησης. Όμως, ναι, συμβαίνει, είτε λόγω κρίσης είτε για οποιονδήποτε άλλον λόγο μια επιχείρηση να αντιμετωπίσει μεγάλη πτώση του κύκλου εργασιών της. Και πάλι, κανένας επιχειρηματίας δεν σκέφτεται, ως πρώτη λύση τις απολύσεις. Διότι θέλει να πιστεύει ότι η πτώση είναι παροδική. Αλλά παρά τις προσπάθειές του να ανακάμψει, η πτώση συνεχίζεται. Η αγορά βουλιάζει. Τι μπορεί να κάνει ο επιχειρηματίας; Μπορεί να συνεχίσει να πληρώνει 100 άτομα ενώ χρειάζεται 10; Πού θα τα βρει τα λεφτά;

Θα πηγαίνουν λοιπόν οι εργαζόμενοι στη δουλειά και θα κάθονται. Κάποια στιγμή θα αδειάσει το ταμείο και θα σταματήσουν να πληρώνονται. Είναι ασφάλεια αυτό; Ή θα ξεκινήσουν πολυετείς και πολυέξοδους δικαστικούς αγώνες διεκδικώντας τα “δεδουλευμένα” όταν ξέρουν ότι “ουκ αν λάβοις”; Το πιο πιθανόν είναι να καταστραφεί οικονομικά η επιχείρηση, να μπει ακόμα ένα λουκέτο, να χάσουν τη δουλειά τους και οι 10 που θα μπορούσαν να έχουν δουλειά, να μπει ο εργοδότης στη φυλακή, να ρημάξουν οι εγκαταστάσεις και ο εξοπλισμός. Αυτό θέλουμε;

Έτσι έκλεισαν, το ένα μετά το άλλο, μεγάλα εργοστάσια με δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας, όταν οι ανεπάγγελτοι εργατοπατέρες της αριστεράς πούλησαν κούφια “προστασία" με το σύνθημα: “ή όλοι ή κανένας”. Την απάντηση την έδωσε η παγκόσμια οικονομία: κανένας. Διότι εργοστάσιο που δεν είναι ανταγωνιστικό δεν μπορεί να πουλήσει κι όταν δεν μπορεί να πουλήσει κλείνει.

Η μόνη ασφάλεια για έναν εργαζόμενο είναι να έχει έσοδα η εταιρεία στην οποία εργάζεται. Όχι η διά νόμου απαγόρευση της απόλυσής του, διότι κανένας νόμος δεν ανεβάζει τον τζίρο. Αν το κρατικό μπλόκο στην αγορά εργασίας είχε το παραμικρό προστατευτικό αποτέλεσμα, δεν θα έχαναν 2 εκατομμύρια άνθρωποι τη δουλειά τους τα τελευταία χρόνια. Δίχτυ ασφαλείας με τόσα θύματα, τι σόι δίχτυ ασφαλείας είναι;

Αντιθέτως, απαγόρευση απολύσεων σημαίνει απαγόρευση προσλήψεων! Ποιος θα επενδύσει σε μια χώρα όπου το κράτος ορίζει πόσους εργαζόμενους χρειάζεσαι; Όπου μια απόλυση μπορεί να την κρίνει το δικαστήριο καταχρηστική διατάσσοντας (!) επαναπρόσληψη και ο κάθε Κατρούγκαλος σού απαγορεύει να κάνεις κουμάντο στη δουλειά σου, ώστε να είναι βιώσιμη; Από την οποία βεβαίως περιμένει να εισπράξει φόρους!

Το πιο φιλεργατικό, φιλολαϊκό, πραγματικά αναπτυξιακό πλαίσιο είναι η μη παρέμβαση του κράτους στις συμφωνίες που γίνονται στην αγορά. Το κράτος έχει έναν μόνο ρόλο. Να εγγυάται ότι αυτές οι συμφωνίες δεν θα αθετηθούν από όσους τις υπέγραψαν. Οι χώρες που πρωταγωνιστούν στην οικονομική ανάπτυξη, όχι μόνον δεν εμποδίζουν, αλλά, αντίθετα, πριμοδοτούν την κινητικότητα στην αγορά εργασίας. Διότι έτσι, οι επιχειρήσεις έχουν κάθε χρονική στιγμή το ιδανικό μέγεθος και την ιδανική διάρθρωση ώστε να είναι ανταγωνιστικές και οι εργαζόμενοι μπορούν να βρίσκουν εύκολα δουλειά αξιοποιώντας καλύτερα τις δεξιότητές τους, αντλώντας μεγαλύτερη ικανοποίηση από αυτό που κάνουν και αυξάνοντας το εισόδημά τους. Η εμπιστοσύνη στην αγορά εργασίας χτίζεται μόνο με όρους πραγματικότητας, όχι φαντασιώσεων, ιδεοληψιών.

Πηγή: Marketnews.gr