Κάθαρση (πλαίσιο αρχών)

Δημιουργείται ειδικό δικαστήριο από ανώτατους δικαστικούς, για την εκδίκαση, με ταχείς ρυθμούς, υποθέσεων διαφθοράς.

Η σύνθεση του δικαστηρίου θα είναι 7μελής και θα προκύψει με κλήρωση μεταξύ των Αρεοπαγιτών, εφετών και των 10 αρχαιοτέρων προέδρων πρωτοδικών.

Η ετυμηγορία του δικαστηρίου θα είναι τελεσίδικη και η απόφαση άμεσα εκτελεστέα.

Καταργείται η υποχρέωση της Δικαιοσύνης να στέλνει στη Βουλή όσες υποθέσεις αφορούν σε πολιτικά πρόσωπα. Ανακρίσεις κάνει ο αρμόδιος δικαστής, όπως σε όλες τις υποθέσεις. Αν κρίνει ότι υπήρξε αξιόποινη πράξη, που αφορά διαφθορά, στέλνει την υπόθεση κατ’ ευθείαν στο ειδικό δικαστήριο. Σήμερα, ακόμα κι αν η Δικαιοσύνη διαπιστώσει αξιόποινες πράξεις και στείλει στη Βουλή τη δικογραφία – ο κανονισμός της Βουλής απαιτεί τις υπογραφές 30 βουλευτών για να προχωρήσει η δίωξη, οπότε αναλαμβάνει η «δράση» η διακομματική συντεχνία και η υπόθεση «κουκουλώνεται».

Ανοίγουν οι τραπεζικοί λογαριασμοί όλων όσοι διετέλεσαν βουλευτές, υπουργοί, πρόεδροι και μέλη Δ.Σ συνδικαλιστικών σωματείων, Πρόεδροι και οικονομικοί υπεύθυνοι Οργανισμών και εταιρειών του Δημοσίου, Διοικητές Κρατικών Τραπεζών, Διευθυντές ΔΟΥ, Μητροπολίτες, ηγούμενοι μονών, υπάλληλοι ΣΔΟΕ, υπάλληλοι πολεοδομιών (γενικά υπάλληλοι που είχαν ελεγκτικό ρόλο σε υποθέσεις οικονομικού ενδιαφέροντος), Νομάρχες, Δήμαρχοι, Πρόεδροι αγροτικών συνεταιρισμών, συλλόγων και ΜΚΟ που έχουν λάβει κρατική επιχορήγηση.

Καταργείται η έννοια της παραγραφής. Ένας Υπουργός είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του εφ’ όρου ζωής. Το ίδιο ισχύει και για τους πολίτες για πράξεις κακουργηματικού χαρακτήρα – δεν θα παραγράφονται ποτέ. Παραγράφονται μόνο, μετά από μία 10ετία, τα πλημμελήματα. Με την πρώτη αναθεωρητική Βουλή που θα προκύψει, καταργείται το άρθρο 86 του Συντάγματος πού, στην πράξη, ακυρώνει τη Δικαιοσύνη για αδικήματα που αφορούν βουλευτές και Υπουργούς.

Πρόταση για συζήτηση: Για όσα εγκλήματα πολιτικών προσώπων έχουν παραγραφεί δημιουργούμε αντίδοτο:

Πρώτο Βήμα: Ψηφίζεται νέος νόμος, ο οποίος θα υποχρεώνει τους πολιτικούς (όσους διετέλεσαν Υπουργοί ή βουλευτές) να προασπίζουν το κύρος της πολιτικής ιδιότητας, ακόμα και μετά την θητεία τους. Σε περίπτωση που «δια πράξεων ή παραλείψεων» προσβάλλουν βάναυσα το κύρος της ιδιότητας του πολιτικού, δικάζονται γι’ αυτό. Δηλαδή, αν ένας πολίτης υπεξαιρέσει χρήματα δικάζεται για υπεξαίρεση. Αν η υπεξαίρεση έγινε, από έναν αιρετό άρχοντα, κατά τη διάρκεια ή και μετά την πολιτική του θητεία, δικάζεται και για το αδίκημα της προσβολής του κύρους της πολιτικής ιδιότητας.

Δεύτερο Βήμα: Δημιουργείται μία Επιτροπή από Νομικούς – όχι υποχρεωτικά δικαστικούς - και από άλλες προσωπικότητες εγνωσμένου κύρους π.χ. ακαδημαϊκούς – ιστορικούς, που σκοπό θα έχει π.χ. την «διαλεύκανση αμφιλεγόμενων θεμάτων της ελληνικής ιστορίας» και θα λειτουργεί ανεξάρτητα με εποπτεύοντα π.χ. τον πρόεδρο της Ακαδημίας Αθηνών. Έτσι οι υποθέσεις για τις οποίες έχει ήδη υπάρξει παραγραφή, εξετάζονται από αυτή την επιτροπή.

Τρίτο Βήμα:Καλείται ο εμπλεκόμενος για να δώσει τη δική του εκδοχή. Αν δεν παρουσιαστεί, προσβάλλει δια παραλείψεων το κύρος της ιδιότητας του πολιτικού, άρα διώκεται και τιμωρείται. Αν παρουσιαστεί, είναι υποχρεωμένος να απαντήσει στα ερωτήματα που θα του τεθούν. Το περιεχόμενο των πρακτικών δημοσιοποιείται και η επιτροπή βγάζει επίσημο πόρισμα, στο οποίο χαρακτηρίζονται οι πράξεις του συγκεκριμένου. Εάν δεν υπάρξει ποινική τιμωρία λόγω παραγραφής, ο ηθικά ένοχος παραδίδεται στη χλεύη και στην περιφρόνηση ενός ολόκληρου λαού. Κι αυτό τιμωρία είναι.