“Με λογισμό και μ´ όνειρο” λέμε, όχι “με κυνισμό”!

Ένας προϊστάμενός μου στην εταιρία στην οποία εργάζομαι με είχε συμβουλέψει αρκετές φορές ότι στις περισσότερες πτυχές της ζωή μας το πώς σε αντιλαμβάνεται ο κόσμος είναι η πραγματικότητα ( “perception IS reality” ). Μπορεί εκείνος και εγώ ο ίδιος να πιστεύουμε ότι η πραγματικότητα είναι κάτι το διαφορετικό, όμως για τους επαγγελματικούς και επιχειρηματικούς μας στόχους σημασία έχει η αλήθεια των άλλων.
Αν αυτό ισχύει μία φορά στις επαγγελματικές σχέσεις, στην πολιτική ισχύει δέκα. Στην Ελληνική πολιτική μάλιστα αυτό ισχύει μάλλον εκατό, διότι πολιτικοί και ψηφοφόροι αρέσκονται στο να συνοψίζουν μια ολόκληρη πολιτική πρόταση σε μια εκφυλισμένη ταμπέλα. Να μερικές από τις πιο δημοφιλείς: “δεξιός”, “αριστερός”, “φασίστας”, “εθνικιστής”, “πατριωτικός”, “κομμουνιστής”, “σοσιαλιστής”, “φιλελεύθερος”, “νεοφιλελεύθερος”, “προοδευτικός”, “δημοκρατικός”, “συντηριτικός”, “λαϊκός”, “ακραίος”, “κεντρώος”, “μεσαίος”, “ριζοσπαστικός”, “ανανεωτικός”, “ρεφορμιστής”, “ευρωπαϊστής”, “τεχνοκράτης”, “πλουτοκράτης”, “αντι-ευρωπαϊστής”, “οικολόγος”, “εκσυγχρονιστής” και εσχάτως “μεταρρυθμιστής”. Με λιγότερες από τριάντα λέξεις κάποιος μπορεί να συμπεριλάβει χοντρικά ολόκληρο του ιδεολογικό πολιτικό φάσμα στην Ελλάδα, έτσι ακριβώς όπως το αντιλαμβάνονται οι πολιτικοί και οι ψηφοφόροι. Αυτή είναι η “πραγματικότητα” με την οποία κάποιος μάχεται στην Ελληνική πολιτική αρένα.

Η επιτυχία της Δημιουργίας, ξανά! πέρσι τον Μάιο ήταν ότι για πρώτη φορά στα χρονικά της Μεταπολίτευσης κατάφερε να εμφανιστεί ως ένα πολιτικό κίνημα εκτός από το ιδεολογικό πλαίσιο που προκαθορίζεται από τις ταμπέλες. Για όσους διάβασαν τις θέσεις της, ήταν απλά το κόμμα “της κοινής λογικής”, το κόμμα “που έκανε πολιτική δίχως πολιτικούς”. Αυτή ακριβώς η αντίληψη ήταν που αντάμειψε τη Δ,ξ! με το εκπληκτικό εκλογικό ποσοστό. Αυτή ήταν και η δική μου πραγματικότητα. Αυτή που με ώθησε να γίνω μέλος αυτού του κινήματος.

Είναι νόμος της ανθρώπινης φύσης κάθε ανατρεπτική δραστηριότητα στην πολιτική, στην κοινωνία, τον επιχειρηματικό ή και τον ακαδημαϊκό κόσμο να υπόκειται σε δυνάμεις που τίνουν να την επαναφέρουν στην επικρατούσα τάξη των πραγμάτων. Το ίδιο έγινε και με τη Δ,ξ! και η ευκαιρία δώθηκε στο πολιτικό μας σύστημα ως μάννα εξ ουρανού με την ανακοίνωση της προεκλογικής συνεργασίας με τη Δράση και την ΦΙΣ. Επιτέλους, βρέθηκαν και μερικές ταμπέλες: “νεοφιλελεύθεροι”, “πλουτοκράτες”, “φασίστες”, “δεξιοί”, “ακραίοι” ταίριαζαν μια χαρά. Μάλιστα οι ταμπέλες είχαν και την υποστήριξη αδιάψευστων δεδομένων: Η συνεργασία με την ΦΙΣ έφερε οριστικά και αμετάκλητα την ταμπέλα του “νεοφιλελεύθερου” και του “ακραίου”, βάσει του ονόματος και των επισήμων θέσεων της ΦΙΣ. Η Δράση έφερε τα “δεξιός”, “πλουτοκράτης”, κτλ. Όταν ρωτούσα κάποιον να μου αιτιολογήσει τις ταμπέλες που προσκόμισε η Δράση στη Δ,ξ! όλοι μου έδειξαν τα ποσοστά που πήραν τα κόμματα στις διάφορες περιοχές: Η Δ,ξ! είχε ομοιογενή αντιπροσώπευση στις περισσότερες περιοχές τις Ελλάδας, ανεξαρτήτως οικονομικού επιπέδου. Η Δράση ήταν ανύπακρτη στις “λαϊκές” συνοικίες, αλλά δεύτερο κόμμα πίσω από τη ΝΔ σε γνωστές “προνομιούχες” περιοχές.
Η επωφελής για τη Δ,ξ! αρχική ρομαντική “πραγματικότητα” αντικαταστάθηκε με μια άλλη, η οποία έλεγε ότι η Δ,ξ! δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα δεξιό περιπτεράκι της ΝΔ, αποτελούμενο από στελέχη αποτυχημένα πολιτικά. Πολύ λογικά οι ψηφοφόροι της την εγκατέληψαν, όπως ακριβώς εγκατέληψαν το ίδιο τους το κόμμα πολλά στελέχη της Δράσης για να πάνε στο σίγουρο άρμα της ΝΔ (όπως έκανε και η ολόκληρη η ΔηΣυ, ένα άλλο “συγγενές φιλελεύθερο κόμμα”). Θεωρήσαμε το πολωμένο κλίμα ως την αιτία της συρρίκνωσης του εκλογικού ποσοστού της Δ,ξ! την ώρα που πραγματοποιήσαμε στο μέγιστο βαθμό τις κρυφές επιθυμίες όσων επεδίωκαν το διπολισμό! Βάλαμε αυτογκόλ με ανάποδο ψαλίδι από το κέντρο του γηπέδου!

Γιατί όμως επιδιώξαμε τότε προεκλογική συνεργασία και γιατί συνεχίζουμε και σήμερα να συζητάμε πιθανή συνεργασία με κόμματα του “ευρύτερου μεταρρυθμιστικού χώρου”; Από τις επίσημες δηλώσεις των αντιπροσώπων της Δ,ξ! δύο είναι οι βασικοί λόγοι, όπως τουλάχιστον εγώ τους αντιλαμβάνομαι. Ο ένας είναι ότι “πρέπει επιτέλους σε αυτόν τον τόπο να μάθουμε να συνεργαζόμαστε”, ενώ ο δεύτερος είναι ότι πρέπει πάσει θυσία στις επόμενες εθνικές εκλογές να περάσουμε το κατώφλι του 3% προκειμένου να έχουμε φωνή στην επόμενη βουλή.

Ας τους πιάσω τον καθένα ξεχωριστά.

Κανείς δεν αρνείται ότι είναι χαρακτηριστικό της ελληνικής φυλής η έλλειψη πνεύματος συνεργασίας. Και ο λόγος είναι τρομακτικά απλός και πεζός: Ο καθένας θέλει να είναι ο ηγέτης που θα διατάζει και να απολαμβάνει τη δόξα της επιτυχίας στη μέγιστο βαθμό.
Τι σημαίνει όμως συνεργασία στην καθημερινή ζωή μας; Πολύ απλά δύο ή περισσότερα μέρη συνεισφέρουν τις ιδιαίτερες ικανότητες, γνώσεις και εμπειρίες προς ένα πολύ συγκεκριμένο σκοπό. Τις περισσότερες φορές τα διαφορετικά μέρη της συνεργασίας έχουν διαφορετική κατεύθυνση και στόχο στην ζωή τους (επιχειρηματική, επιστημονική, πολιτιστική) και με δραστηριότητες εκτός του πλαισίου της συνεργασίας. Αυτές οι εκτός πλαισίου δραστηριότητες από τα διαφορετικά μέρη της συνεργασίας είναι απόλυτα συμβατές μεταξύ τους, διότι πολύ απλά είναι εντελώς ανεξάρτητες. Πάρτε οποιοδήποτε παράδειγμα συνεργασίας σας έρχεται στο νου τόσο σε επαγγελματικό, όσο και σε προσωπικό επίπεδο. Εγώ ας πούμε ότι έχω μια εταιρία ανάπτυξης λογισμικού και μάλιστα έχω προσλάβει τους καλύτερους προγραμματιστές της αγοράς. Κατασκευάζω και πουλάω διαφορετικά προγράμματα, όπως για παράδειγμα παιχνίδια, και χρηματιστηριακές εφαρμογές. Θεωρώ μεγάλη επιχειρηματική ευκαιρία την αγορά της εκπαίδευσης και θέλω να αναπτύξω τα ανάλογα προγράμματα. Οι προγραμματιστές μου δεν είναι παιδαγωγοί όμως. Αναζητάω λοιπόν τη συνεργασία με κάποια ομάδα δασκάλων, των οποίων οι επαγγελματικές δραστηριότητες περιλαμβάνουν τη διδασκαλία σε σχολεία και τη συγγραφή βιβλίων. Οι εκτός συνεργασίας δραστηριότητές μας είναι απόλυτα ανεξάρτητες και ως εκ τούτου συμβατές. Αν μάλιστα κάποιο από τα δύο μέρη επεδίωκε την ανάπτυξη εκπαιδευτικού λογισμικού χωρίς τη συνεργασία, τότε το αποτέλεσμα θα ήταν εγγυημένα αποτυχημένο.
Θα βρεθούν σίγουρα κάποιοι που θα μου υποδείξουν παραδείγματα συνεργασιών από “frenemies” (φιλοεχθροί) από τον επιχειρηματικό κόσμο. Γνωρίζω κι εγώ αρκετά από αυτά και η κατάληξη είναι πάντα η ίδια: Από τη στιγμή που το ένα μέρος αισθάνεται να απειλείται από τις εκτός συνεργασίας δραστηριότητες του άλλου, τότε οι “φιλοεχθροί” γίνονται Εχθροί (με τεράστιο Έψιλον).

Στην πολιτική όμως η προεκλογική συνεργασία μεταξύ διαφορετικών κομμάτων στερείται λογικής για τον πολύ απλό λόγο ότι είναι εξ ορισμού ανταγωνιστές! Δεν κάνουν διάφορες δραστηριότητες μεταξύ των οποίων είναι και η παραγωγή και η προώθηση κάποιας πολιτικής ιδεολογίας. Κάνουν ΜΟΝΟ αυτό!
Αν λοιπόν δύο κόμματα αισθάνονται ιδεολογικά πολύ κοντά το ένα στο άλλο, τότε το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να δημιουργήσουν ένα εννιαίο κόμμα. Σε αντίθετη περίπτωση καταλήγεις ως ένας άλλος ΣΥΡΙΖΑ με τις άπειρες συνιστώσες όπου τη μία μέρα άλλα λέει η μία και την επόμενη το ακριβώς το αντίθετο ισχυρίζεται η άλλη. Το μόνο θετικό στο συγκεκριμένο σενάριο είναι η πολύ καλή συμβατότητα με την αρρωστημένη αλλά ιδιαίτερα δημοφιλή στην Ελλάδα πρακτική των πολλών αφεντικών και τους ελάχιστους εργάτες.

Θα κάνω μια πολύ εύκολη πρόβλεψη: Αν τελικά προχωρήσει η δημιουργία μιας “κοινής πλατφόρμας του μεταρρυθμιστικού χώρου” η αντίληψη των ψηφοφόρων και κατά συνέπεια η “αλήθεια τους” θα είναι ότι πρόκειται για τον ΣΥΡΙΖΑ των μεταρρυθμιστών, όπου “μεταρρυθμιστής” βλέπε “νεοφιλελεύθερος rebranded”. Δε νομίζω ότι χρειάζομαι ιδιαίτερη επιχειρηματολογία για να αποδείξω ότι με αυτόν τον τρόπο ο “ΣΥΡΙΖΑ των νεοφιλελευθέρων” θα απευθύνεται σε λιγότερο από το 5% των Ελλήνων ψηφοφόρων, το οποίο σε κλίμα πόλωσης το εκλογικό αποτέλεσμα που θα καταφέρει θα είναι μικρότερο του 2%. Αυτό δε μου το λέει κάποιο μέντιουμ. Μου το έχουν ήδη σφυρίξει τα δεδομένα των τελευταίων εκλογών.

Καταλήγουμε λοιπόν στη λύση του εννιαίου κόμματος. Ποιο θα είναι αυτό; Μα φυσικά η Δημιουργία, ξανά! η οποία δεν έχει ούτε αποτυχημένους πολιτικούς τυχοδιώκτες να επιδείξει, ούτε θέσεις οι οποίες ενεργοποιούν πολλά αρνητικά αντανακλαστικά των Ελλήνων ψηφοφόρων. Η “συνεργασία” λοιπόν με τον ευρύτερο μεταρρυθμιστικό χώρο δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο από την εισέλθουν ως ισότιμα μέλη τα στελέχη των “συγγενών κομμάτων” με την ταυτόχρονη αναστολή λειτουργίας των κομμάτων αυτών, αποδεχόμενοι πλήρως το καταστατικό που θα εγκριθεί στο τρέχον συνέδριο της Δ,ξ!

Και φτάνω στο “αγαπημένο” μου επιχείρημα ότι χρειαζόμαστε τη συνεργασία προκειμένου να ξεπεράσουμε το εκλογικό κατώφλι του 3%.

Διαβάζω το καταπληκτικό τρέχον πολιτικό σλόγκαν “Με λογισμό και μ’ όνειρο”.
Διαβάζω και στο άρθρο 2.1 του καταστατικού τον πολιτικό στόχο: “Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, ΞΑΝΑ! είναι πολιτικό κόμμα και σκοπεύει στην, δια των εκλογών, ανάδειξή της στην κυβέρνηση της χώρας”.

Πόσο πιο κυνικός μπορεί να γίνει κάποιος που επιδιώκει τη διακυβέρνηση της χώρας να ζητάει ως στόχο το 3%; Ούτε σε ολοκληρωτικά καθεστώτα δεν κυβέρνησε ποτέ κάποιος με τόσο μικρή αποδοχή.
Πόσο πιο κυνικός μπορεί να γίνει κάποιος όταν το όνειρό του είναι να καταφέρει απλά να γίνει το τελευταίο τούβλο που μπορεί να χρειαστεί μια κυβέρνηση προκειμένου να χτίσει κοινοβουλευτική υποστήριξη;
Πόσο πιο κυνικός μπορεί να είναι κάποιος που θέλει να μεταρρυθμίσει το κράτος απευθυνόμενος στο 3% των ψηφοφόρων;

Κανείς φυσικά δε θα πει ότι είναι κυνικός. Όλοι θα πουν είναι απλά πραγματιστές, ακολουθώντας δηλαδή το “λογισμό” του συνθήματός μας. Ένας πραγματιστής όμως δεν τροποποιεί τους στόχους του. Απλά αφιερώνει την όλη του την ενέργεια στο να καταφέρει το όνειρό του με βάσει όσα έχει στη διάθεσή του.
Θεωρώ ότι όλη η συζήτηση γύρω από το κατώφλι του 3% είναι ριζικά λάθος. Έχουμε βάλει λάθος στόχο. Διότι δεν απευθυνόμαστε ούτε στο 3 ή στο 5% των Ελλήνων πολιτών. Απευθυνόμαστε σε πολύ παραπάνω από το 50%. Απευθυνόμαστε στη “σιωπηλή πλειοψηφία” την οποία έχουμε επικαλεστεί.

Ο στόχος μας πρέπει να είναι λοιπόν να μας ακούσει, να μας διαβάσει, να μας δει και να μας γνωρίσει το 50%. Και τότε το πολύ παραπάνω από το 3% θα έρθει από μόνο του. Διότι οι ιδέες μας είναι όμορφες και ΟΛΑ τα στελέχη μας είναι χαρισματικά.

Εδώ η Χρυσή Αυγή κατάφερε από το τίποτα να φθάσει σε διπλάσιο ποσοστό αποδοχής απλά και μόνο επειδή άγγιξε τις ακραίες αντιδραστικές χορδές των αγανακτισμένων πολιτών. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο, ο ΣΥΡΙΖΑ που άλλες εποχές πάλευε να βγει στη βουλή, έφτασε να διακδικεί αυτοδυναμία σε εκλογές!
Και δε θα μπορεί η Δημιουργία, ξανά! να πρωταγωνιστήσει; Το μόνο κόμμα που γνωρίζει τι είναι το διαδίκτυο και ο ηλεκτρονικός υπολογιστής όταν για τα περισσότερα κόμματα αυτά είναι “πράγματα του διαβόλου”;

Θάνατος στον κυνισμό λοιπόν! Με λογισμό και μ’ όνειρο! Άντε και με λίγη τρέλα. Διότι δημιουργία δίχως τρέλα δε γίνεται. Διότι όπως έλεγε και μια παλιά διαφήμιση, αυτοί που είναι αρκετά τρελαμένοι ώστε να πιστεύουν ότι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, είναι αυτοί τελικά που το καταφέρνουν!

Γιάννη καλησπέρα. Είμαι ένας από τους λίγους "ήρωες" που διάβασα το κείμενο σου το οποίο θεωρώ πως θίγει καίρια ζητήματα.

Όσον αφορά το θέμα της συνεργασίας έχω να παρατηρήσω πως το 3% δεν θα ξεπεραστεί απαραιτήτως με την συνεργασία. Άλλωστε το παρελθόν μας έδειξε ότι στην πολιτική 1+1 δεν κάνει πάντα δύο. Μπορεί να κάνει τρία όμως σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να κανει και μισό. Για μένα η επιτυχία δεν βρίσκεται στην συνεργασία αλλά στον πολιτικό λόγο. Ο πολιτικός λόγος του κόμματος μας έφτασε στο 2,2% στις πρώτες εκλογές άλλωστε.

Όσον αφορά τον πολιτικό λόγο του κόμματος και το πώς πρέπει να αλλάξει το έχω αναφέρει στις επιδιώξεις μου σαν υποψήφιος. Συγκεκριμένα η φιλελεύθερη ρητορική του κόμματος σε περιβάλλον πόλωσης και εκφοβισμού από τα δύο μεγάλα κόμματα, σε συνθήκες στις οποίες ο ψηφοφόρος ψηφίζει με το πιστόλι στον κρόταφο πάγια θα σπάει τα μούτρα της. Η Ρητορική του κόμματος ήταν τόσο διχαστική για την Ελληνική κοινωνία όσο διχαστικός ήταν και ο Μάνος που μιλούσε για 400.000 απολύσεις βάζοντας όλους τους ΔΥ στο ίδιο τσουβάλι.

Οποιαδήποτε συνεργασία με κόμματα του μεταρρυθμιστικού χώρου πρέπει να γίνει πολύ προσεκτικά. Οι ακραίες ρητορικές που διχάζουν τον λαό μας τιμώρησαν και θα μας τιμωρούν. Εμείς δεν πρέπει να διχάσουμε τον λαό. Δεν θα στρέψουμε τον ιδιωτικό τομέα εναντίον του δημοσίου. Εμείς πρέπει να ενώσουμε τον λαό. Και πάνω σε αυτή τη βάση πρέπει να συζητηθεί η οποιαδήποτε συνεργασία. Εάν η συνεργασία θα φέρει διχασμό των ψηφοφόρων μας όπως έγινε στο παρελθόν καλλίτερα να μην γίνει.

Όσον αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ και τις συνιστώσες του το έχω πει και στο παρελθόν. Χρειαζόμαστε και εμείς τουλάχιστον μια δεύτερη συνιστώσα η οποία θα διαμορφώσει ΕΝΩΤΙΚΟ πολιτικό λόγο. Θα ενώσουμε τον λαό πρώτα από όλα! Με μία μονό φιλελεύθερη συνιστώσα να κυριαρχεί σαρωτικά ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΜΕΛΛΟΝ ΣΑΝ ΚΟΜΜΑ.

Καλημέρα.Θεωρώ τον προβληματισμό του Γιάννη πολύ λογικό αλλά και πολύ επίκαιρο αφού βρισκόμαστε στη διαδικασία του συνεδρίου μας.Τι ακριβώς είμαστε και ποιος είναι ο εκλογικός σκοπός μας.
Διάβασα με πολύ προσοχή τις δύο κατευθύνσεις που έχουμε μπροστά μας,μία από τις οποίες θα πρέπει να διαλέξουμε και να προβάλλουμε.Είμαστε δηλαδή το κόμμα που κυνηγάει το 3 % ή την απόλυτη πλειοψηφία ώστε να κυβερνήσουμε?Αν κυνηγάμε το 3% πώς είναι δυνατόν,ακόμα και αν το καταφέρουμε, να πιστεύουμε ότι θα αλλάξουμε την Ελλάδα?Αν πάλι στοχεύουμε στην πλειοψηφία,πώς είναι δυνατόν να το προβάλλουμε στους ψηφοφόρους όταν ακόμα δεν έχουμε καταφέρει να μπούμε στη Βουλή? Είναι λογικό να μας χαρακτηρίσουν αιθεροβάμωνες και ουτοπικούς.Ειδικά αν σκεφτώ ότι ισχύει αυτό που ανέφερες στο ξεκίνημα του
κειμένου σου ότι δηλαδή "πραγματικότητα είναι αυτό που νομίζουν οι άλλοι για σένα" τότε έχουμε φάει γκολ από τα αποδυτήρια.
Κατά τη γνώμη μου η στρατηγική που θα πρέπει να ακολουθήσουμε εμπεριέχει και τις δύο κατευθύνσεις.Ναι ,φυσικά και θέλουμε να κυβερνήσουμε επειδή θεωρούμε τους εαυτούς μας πολύ πιο λογικούς,άξιους και τίμιους από όλους όσους βρίσκονται σήμερα στο κοινοβούλιο.Γνωρίζουμε όμως ταυτόχρονα ότι αυτό δεν επιτυγχάνεται από τη μία μέρα στην άλλη.Γι αυτό (και αυτό είναι που πρέπει να παρουσιάσουμε στον κόσμο) στοχεύουμε στην ύπαρξη μας στη Βουλή και τη συμμετοχή μας σε μία κυβέρνηση συνεργασίας, όχι απλά για να υπάρχουμε και να δίνουμε άλλοθι στις αποφάσεις των άλλων αλλά γιατί έχουμε σκοπό να υποχρεώσουμε την Κυβέρνηση να δεχθεί κάποιες θέσεις μας,απόλυτα συγκεκριμένες.
Οι θέσεις αυτές θα είναι ανάλογες με το ποσοστό που θα έχουμε πάρει στις εκλογές.Έτσι λοιπόν θα δείξουμε στους μελλοντικούς συνεργάτες μας στην Κυβέρνηση ότι δεν μπήκαμε στην Κυβέρνηση για να εκβιάσουμε νομίζοντας ότι εμείς θα κάνουμε ό,τι θέλουμε αλλά δεν είμαστε και διαθετειμένοι να είμαστε οι γλάστρες της συνκυβέρνησης.
Την ίδια στιγμή δίνουμε κίνητρο στους ψηφοφόρους για να μας ψηφίσουν.Τους λέμε δηλαδή ότι αν μας δώσετε ποσοστό 3% θα υποχρεώσουμε τους μεγαλύτερους "παίκτες" γι αυτά τα 2-3 πράγματα ώστε να συμμετέχουμε στην Κυβέρνηση συνεργασίας. .Αν μας δώσετε 4% για αυτά τα 4-5 πράγματα,αν 5% .........κλπ.
Με πολύ σκέψη και σύνεση,αν δημιουργήσουμε μία λίστα θεμάτων που για εμάς θα είναι πολύ βασικά ενώ ταυτόχρονα θα δίνουν το στίγμα μας,αλλά και για τον κόσμο πολύ αρεστά ώστε να τον κάνουμε να φωνάξει "επιτέλους",τότε θα έχουμε καταφέρει τα εξής:
1.Να δείξουμε ποιοι είμαστε.
2.Να έχουμε δώσει κίνητρο στον κόσμο να μας ψηφίσει
3.Να προσφέρουμε υπηρεσία στην πατρίδα μας έστω και με ένα μικρό ποσοστό που ίσως να έχουμε λάβει
4.Να δείξουμε σε όλους (ψηφοφόρους και αντιπάλους) ότι εμείς δεν περιμένουμε άλλο.......
5.Να υποχρεώσουμε τα αντίπαλα κόμματα να συνεργαστούν μαζί μας,ακόμα και στην περίπτωση που δε θα μας έχουν ανάγκη στον σχηματισμό κυβέρνησης.Γιατί?Μα επειδή αν δεν το κάνουν θα τεθεί ένα ερώτημα πρώτα από όλα από εμάς ως κόμμα αλλά και από την κοινωνία: Γιατί δεν τους δεχτήκατε στην Κυβέρνηση από τη στιγμή που έθεσαν σαν μοναδική προυπόθεση 2,3,4 πράγματα που είναι αυτονόητα?........ Θα τους εκθέσουμε ανεπανόρθωτα.
Αυτή είναι η δική μου εκτίμηση για το πώς πρέπει να κινηθούμε από την επομένη του συνεδρίου μας μέχρι και τις εκλογές.Τις ωφέλειες που θα έχουμε τις ανέφερα παραπάνω.θέλω μόνο να τονίσω ότι δε θα είναι οι μόνες.Αναφέρω για παράδειγμα ότι λέγοντας τα αυτονόητα που θα έχουν μεγάλη απήχηση στον κόσμο,οι δημοσιογράφοι όσο και αν δεν θέλουν,θα υποχρεωθούν εκ των πραγμάτων να μας "παίζουν".
(Να με συγχωρέσουν οι φίλοι αν το κείμενο ήταν μεγάλο.Το θέμα όμως είχε ιδαίτερο ενδιαφέρον.)

Νίκο και Χρήστο, ευχαριστώ για τις απαντήσεις.

Νίκο, συμφωνώ απόλυτα με την τελευταία σου δήλωση: "Με μία μονό φιλελεύθερη συνιστώσα να κυριαρχεί σαρωτικά ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΜΕΛΛΟΝ ΣΑΝ ΚΟΜΜΑ."
Και ο λόγος δεν είναι κανένας άλλος πέρα από τη χρησιμοποίηση μιας ταμπέλας. ("φιλελεύθερη" στην προκειμένη περίπτωση). Βάζοντας από μόνος σου ταμπέλες στο κόμμα που υποστηρίζεις, αυτομάτως περιορίζεις στον μέγιστο βαθμό το κοινό στο οποίο απευθύνεσαι.

Χρήστο, θα ήθελα να διευκρινίσω ότι όσο αντίθετος σε προεκλογικές συμμαχίες, με άλλα κόμματα, άλλο τόσο είμαι υπέρ των συνεργασιών μετεκλογικά. Είναι μεγάλη προσβολή στην κρίση και τη νοημοσύνη του κόσμου το να αποκλύεις μετεκλογική συνεργασία προς το σχηματισμό μιας κυβέρνησης. Μετά τις εκλογές υπάρχουν ξεκάθαρα δεδομένα σε σχέση με την αποδοχή των ιδεών σου από την κοινωνία. Και με βάση αυτό πρέπει να πορευτείς και να αναλάβεις τις ευθύνες που σου αναλογούν στη σύνθεση μιας συνισταμένης κυβερνητικής πολιτικής. Είναι τελείως διαφορετική κατάσταση από την προεκλογική περίοδο όπου απευθύνεσαι σε ολόκληρη την κοινωνία για να την πείσεις για την υπεροχή των προτάσεών σου σε σχέση με τα άλλα κόμματα.
Ίσως στο Συνέδριο θα πρέπει να γίνει αρκετά ξεκάθαρη η διαφορά αυτών των δύο περιπτώσεων και να θέσουμε τους βασικούς μας όρους στην περίπτωση μετεκλογικών συνεργασιών.

Συμφωνώ απόλυτα.Όσο πιο γρήγορα δώσουμε στον κόσμο τα δεδομένα της συνύπαρξης μας σε μια κυβέρνηση τόσο πιο γρήγορα θα εκτιμηθεί αυτό.Να μην ξεχνούμε ότι θα είναι μία διαφορετική στάση σε σχέση με τα άλλα κόμματα που πριν τις εκλογές δηλώνουν με περισσή παρρησία ότι δεν συνεργάζονται με κανέναν και μετά τις εκλογές γίνονται ρεζίλι με την αλλαγή των λόγων τους.Εμείς θα πρέπει να είμαστε διαφορετικοί αλλά και έντιμοι.Συνεργαζόμαστε αλλά απαιτούμε αυτό και αυτό....Έστω και αν ακούγεται κάπως εκβιαστικό.Καλύτερα δυναμικοί πάρα επαίτες.

Η Δημιουργία,ξανά είναι αυτονόητα κόμμα εξουσίας και έτσι κατά την γνώμη μου πρέπει να το σκεφτόμαστε.Δεν είναι υπερβολή ούτε όνειρο θερινής νυχτός, αντίθετα με τη δημιουργική σύνθεση ανθρώπων και θέσεων που έχουμε και μετά τις απαραίτητες διορθώσεις -προσθήκες που θα κάνουμε είναι βέβαιο ότι θα γίνει αισθητή και πάλι η παρουσία μας.
Αυτός είναι ο βασικός και μακροπρόθεσμος στόχος ,ο οποίος για να επιτευχθεί χρειάζεται σκληρή και επίμονη δουλειά καθώς και μικρότερους βραχυπρόθεσμους στόχους που θα αποτελέσουν τα βήματα προς τον τελικό σκοπό.
Διαθέτουμε αξιόλους και παραγωγικούς ανθρώπους που εργάζονται χωρίς να κοιτάνε το ρολόι ,και δεν διαμαρτύρονται (εκτός μεμονομένων εξαιρέσεων) χωρίς λόγο και αιτία γιατί τα ιδανικά που υπερασπίζουμε είναι πραγματικά χωρίς όρια.
Τον Μάιο του 2012 βγήκαμε όλοι στους δρόμους,μιλήσαμε με κόσμο, μοιράσαμε φυλλάδια, βγήκαμε στα τοπικά media και μόλις μιά εβδομάδα προ των εκλογώντα μεγάλα κανάλια του κέντρου επιρροής της κοινής γνώμης <<αποφασίσανε >> να μας δώσουν χρόνο να ακουστούμε Πανελλαδικά. Είναι σχεδόν σίγουρο ότι αν υπήρχε άλλη μια εβδομάδα μπροστά μας θα αρκούσε να γίνουμε η αυτονόητη επιλογή των περισσότερων και σήμερα θα είμασταν ήδη στο Κοινοβούλιο.Στις εκλογές του Ιουνίου τόσο η πόλωση όσο και η οπισθοχώρηση στο μαντρί πολλών συνδημιουργών (οι περισσότεροι υποψήφιοι βουλευτές μας που αποτέλεσαν των πρώτη γραμμή εξαφανίστηκαν τον Ιούνιο) έφερε και πάλι ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα με βάση τις επικρατούσες συνθήκες.Η απειλή επαναφοράς της δραχμής (με συνέπεια την υποτίμηση κατά 50% των καταθέσεων στις Ελληνικές τράπεζες ) και της στάσης πληρωμών του Δημοσίου οδήγησαν τους ψηφοφόρους να ψηφίσουν με κριτήριο το ατομικό τους συμφέρον και μόνο.
Σήμερα μετά από ένα χρόνο πολιτικής ζωής ιδρύουμε Περιφερειακές Οργανώσεις και μέρα με την ημέρα ερχόμαστε πιο κοντά στον απλό πολίτη που διαθέτει την απλή των πραγμάτων λογική.Με τις απαιτούμενες βελτιώσεις στις θέσεις μας για την Οικονομία που είναι το ψυχολογικό φράγμα της ανάπτυξης, με βελτιώσεις για την αγροτική ανάπτυξη, την υγεία την παιδεία και την δημόσια διοίκηση θα πρέπει να δημιουργηθούν και ομάδες με τις αντίστοιχες ειδικότητες που θα αποτελέσουν τους αντιπροσώπους του κινήματος και θα ενημερώνουν τον κόσμο τόσο στα τοπικά μέσα όσο και στα μεγάλα κέντρα επιρροής της κοινής γνώμης.Το μεγάλο στοίχημα είναι το συνέδριο ευθύνης που έχουμε μπροστά μας και το οποίο θα αποτελέσει το πολιτικό γεγονός της χρονιάς αν όλοι μαζί συνεργαστούμε για τον σκοπό αυτό,αφήνοντας στην άκρη τις μικρότητες που πιθανά να έχουν δημιουργηθεί.
Ο δημοκρατικός κώδικας δεοντολογίας εκτιμώ ότι πρέπει να έχει σαφή όρια για την προστασία και την διαφύλαξη του οικοδομήματος που χτίζεται με πολύ κόπο και εθελοντική εργασία.
Όλα αυτά μαζί θα δώσουν την δύναμη στα μέλη και τα νέα στελέχη να συνεχίσουν το μεγάλο αυτό έργο που όλοι μαζί ξεκινήσαμε.
Η συνεργασία με τους άλλους μεταρρυθμιστικούς χώρους είναι απαραίτητη στον βαθμό που θα γίνει με ξεκάθαρους όρους και διαδικασίες και θα διαμορφώσει ένα πλαίσιο ισχυρών θέσεων για την Οικονομία που δεν θα αφήσει περιθώρια για μουρμούρες και γκρίνιες στο εσωτερικό των κομμάτων που θα συνεργαστούν.Η Δημιουργία, Ξανά είναι η αυτονόητη σκέψη όλων των υπεύθυνων πολιτών και για τον λόγο αυτό καμιά ταμπέλα δεν μπορεί να περιορίσει την λογική της.
Δεξιοί, κεντροδεξιοί,φιλελεύθεροι,νεοφιλελεύθεροι,κεντρώοι, μεταρρυθμιστές της Ευρώπης, όλοι μαζί θέλουμε να καθαρίσει το πολιτικό σύστημα από τους ανεπάγγελτους πολιτικούς, όλοι μαζί θέλουμε να περικοπεί η γραφειοκρατία,όλοι μαζί θέλουμε να τιμωρηθούν οι επίορκοι πολιτικοί και δημόσιοι λειτουργοί, όλοι μαζί θέλουμα να μειωθεί η φορολογία των επιχειρήσεων. όλοι μαζί θέλουμε να πληρώσουν οι φοροφυγάδες τα χρέη τους.Το όραμα θέλει τόλμη και αυτοπεποίθηση και νομίζω ότι τα διαθέτουμε όλα.