Πριν 4 χρόνια, επισκέφθηκα ένα τυροπιτάδικο στον Αγ. Δημήτριο. Πλήρωσα την τυρόπιτα, πήρα την απόδειξη και μπήκα σε ένα διπλανό μαγαζί για να συνεχίσω τις αγορές μου. Μπαίνοντας στο κατάστημα, με σταματούν στην είσοδο 3 τύποι επιδικνύωντας ένα χαρτί Α4 με κάτι σφραγίδες.
- Είμαστε από το ΣΔΟΕ. Μπορείτε να μας δώσετε την απόδειξη από το τυροπιτάδικο παρακαλώ;
- Για να δω αν την έχω πάνω μου.
Για καλή μου τύχη, την είχα φυλάξει στην τσέπη μου και τους τη δίνω. Τους ρωτάω:
- Αυτή η απόδειξη εκπίπτει ως έξοδο;
- Όχι κύριε, μου απαντούν.
- Τότε γιατί να την κουβαλάω πάνω μου;
- Γιατί αν δεν την είχατε πάνω σας σε έλεγχο του ΣΔΟΕ, θα είχατε πρόστιμο 40 ευρώ.
Ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ!!!!
Το θέμα λοιπόν είναι το εξής: σχετικά με τη συλλογή αποδείξεων στο 25% των ετήσιων δαπανών έτσι ώστε να "χτίσεις" αφορολόγητο, μπορεί κάποιος να απαντήσει σε τί αποσκοπεί μία τέτοια πρακτική; Γιατί 25% και όχι 35% ή 45%;
Η άποψή μου είναι ότι εφόσον ο κρατικός ελεγκτικός μηχανισμός δεν είναι αρκετός προκειμένου να πραγματοποιήσει ελέγχους στις επιχειρήσεις αλλά και να συλλέξει τον ΦΠΑ, οπότε ρίχνει την ευθύνη στον πολίτη, προτείνω το εξής:
Ανάλογα με το ύψος συλλογής αποδείξεων, ο φορολογούμενος θα κερδίζει έκπτωση φόρου η οποία θα υπολογίζεται επί ποσοστού του ΦΠΑ ο οποίος προκύπτει από το σύνολο των αποδείξεων.
Για παράδειγμα:
Καθαρό δηλωθέν ετήσιο εισόδημα: 20.000 ευρώ
Συλλογή αποδείξεων: 10.000 ευρώ (50% επί του ετήσιου καθαρού εισοδήματος)
Σύνολο ΦΠΑ 23%: 1870 ευρώ
Έκπτωση φόρου που προκύπτει από το 10% μπόνους του ΦΠΑ: 187 ευρώ επιστροφή φόρου
Το μπόνους ΦΠΑ 10% είναι ενδεικτικό και μπορεί να τροποποιηθεί ύστερα από οικονομοτεχνική μελέτη ειδικών. Είναι μία ιδέα που μου κατέβηκε στο κεφάλι και ήθελα να τη μοιραστώ μαζί σας.