GR
EN Προέκυψε στον δημόσιο πολιτικό διάλογο εντελώς ξαφνικά. Τόσο ξαφνικά, όσο χρειάζεται για να αισθανθείς μια ευχάριστη έκπληξη. Ιδίως όταν ακούς ένα λόγο που, σε πρώτη αλλά και δεύτερη ακρόαση, δεν είναι ξύλινος. Πού οφείλεται; Μα, φυσικά, οφείλεται στο ότι αναπήδησε «από τα κάτω», οφείλεται στο ότι κουβαλάει όλα τα ιχνοστοιχεία και την βιοποικιλότητα του φυσικού πολιτικού τοπίου.
Ένα νέο πολιτικό κόμμα λοιπόν, ανάμεσα στα… διακόσια που θέλουν να διεκδικήσουν την ψήφο του Ελληνικού λαού στις ερχόμενες εκλογές! Λέγεται «Δημιουργία Ξανά». Ιδρυτής του ο άγνωστος από πολιτική άποψη Θάνος Τζήμερος. Άγνωστος; Ναι. Αυτό άλλωστε είναι το πλεονέκτημά του. Αυτή είναι η πρώτη διαφορά του νέου κόμματος σε σχέση με τα κόμματα που συνηθίσαμε.
Κίνδυνος πρώτος: Να εκληφθεί ως ατομική ενέργεια ενός τρελαμένου πολίτη που φαντασιώθηκε ότι αυτός θα σώσει την Ελλάδα. Όμως όχι. Τον συντροφεύουν ενεργά δέκα χιλιάδες (άγνωστοι επίσης, θα έλεγε κανείς «ανώνυμοι… με όνομα και επώνυμο») πολίτες απ’ όλη την Ελλάδα. Αυτός ο μικρός αλλά μέγας αριθμός δεν εξασφαλίζει το περιβόητο 3% που θα επέτρεπε είσοδο στη Βουλή (κάτι βέβαια που δεν αποκλείεται να συμβεί από τώρα μέχρι την ημέρα της κάλπης) δεν αρκεί, αλλά είναι ένας θερμός πυρήνας εξεγερμένων πολιτών, τον οποίο κανείς δεν μπορεί ν’ αγνοήσει πλέον, άρχισαν μάλιστα να ενδιαφέρονται για τις δράσεις της «Δημιουργίας» και επώνυμοι πολιτικοί παράγοντες εντός και εκτός Ελλάδας. Ανησυχούν; Πολύ πιθανό… Διότι όλοι γνωρίζουν ότι οι προσεχείς εκλογές θα είναι οι πρώτες της μεταπολίτευσης που θα γίνουν ΧΩΡΙΣ να ανταλλάσσεται η ψήφος με κάποιο ρουσφέτι. Αυτή τη φορά τα κόμματα εξουσίας δεν έχουν τίποτα να πουλήσουν… Το αναμφισβήτητο αυτό στοιχείο ανοίγει το δρόμο για ν’ απελευθερωθεί η ψηφοφορία και να θεραπευτεί από την χειρότερη αρρώστια της…
Η «Δημιουργία» είναι ένα κόμμα που δεν εμφανίστηκε ακόμα στις δημοσκοπήσεις, αν και όλα σχεδόν τα κεντρικά Μαζικά Μέσα Ενημέρωσης ασχολήθηκαν μαζί του και, απ’ ό,τι φαίνεται, θ’ ασχοληθούν περισσότερο στη συνέχεια. Ο Θάνος Τζήμερος επικοινώνησε αρχικά την κίνησή του ζωντανά μέσα από το Διαδίκτυο. Έτυχε να παρακολουθήσουμε την ιδρυτική εκείνη παρουσίαση του νέου πολιτικού ρεύματος. Στη συνέχεια παρακολουθήσαμε την ραγδαία εξέλιξή του μέχρι την πρόσφατη συνδιάσκεψη του Μαρτίου 2012, όπου παραβρέθηκαν 900 άνθρωποι απ’ όλη την Ελλάδα, εξελέγησαν τα πολιτικά όργανα του κόμματος και οριοθετήθηκαν τα επόμενα βήματα. Στην συνδιάσκεψη απηύθυνε μαγνητοσκοπημένο χαιρετισμό ο γνωστός σε όλους ευρωβουλευτής (με το κόμμα των Γερμανών Φιλελευθέρων) Γιώργος Χατζημαρκάκης.
Οι θέσεις του Θάνου Τζήμερου δεν είναι λαϊκίστικες, ούτε υστερικές. Δεν δημαγωγεί, αλλά δεν χαϊδεύει κι αυτιά. Δεν εξαντλείται σε ένα «βροντερό όχι» που θα ορθώσει ο διαμαρτυρόμενος στη «μνημονιακή» εξουσία. Δηλώνει άλλωστε αντίθετος στον τρόπο με τον οποίο γίνονται οι διαδηλώσεις και προκαλούν ασφυξία στην Αθήνα, θεωρεί ανεπίτρεπτο το σπάσιμο των καταστημάτων ή την παρεμπόδιση πλοίων στα λιμάνια. Πρεσβεύει την απενοχοποίηση του επιχειρείν, θέλει την αναγωγή του επιχειρείν σε αρετή, έχει επεξεργασμένες και άκρως ενδιαφέρουσες θέσεις για τις σχέσεις του κράτους με την Εκκλησία.
Σε συνέντευξή του στον Νίκο Χατζηνικολάου (real fm) ο Θάνος Τζήμερος εξηγεί ότι στο «μνημόνιο» υπάρχουν πράγματα που «έχουν γραφεί στο πόδι» και δεν του αρέσουν καθόλου, υπάρχουν όμως και άλλα που είναι σωστά. Είναι χαρακτηριστικά προσηνής και με τον λιτό τρόπο έκφρασης που χρησιμοποιεί, προσθέτει ότι θα έπρεπε να έχουμε κάνει το δικό μας «μνημόνιο», εννοεί ότι δεν έπρεπε να επιτρέψουμε να μας το επιβάλλουν ταπεινωτικά οι ξένοι, τώρα εμείς πρέπει να δουλέψουμε πολύ και υπεύθυνα, δεν είναι το «μνημόνιο» που θα μας σώσει, αυτό μας έδωσε απλώς μια ανάσα για να σκεφτούμε πώς θα διορθώσουμε τα στραβά μας.
Στη «ζόρικη» ερώτηση τι θα έκανε αν ήταν στη Βουλή τότε που ψηφιζόταν το «μνημόνιο», απάντησε ευθέως, χωρίς περιστροφές (και είναι αξιοσημείωτο στις μέρες μας αυτό) ότι θα ψήφιζε «ναι». Διότι δεν μπορείς, λέει, «να έχεις το ένα χέρι απλωμένο για ζητιανιά και το άλλο υψωμένο σε γροθιά»… Ο άνθρωπος αυτός «δεν μασάει τα λόγια του», δε στρογγυλεύει τις σκέψεις του, δεν διστάζει να θυσιάσει μία δημοφιλή “θέση άρνησης” απέναντι στην κυβερνητική πολιτική, αρκεί να πει αυτό που πιστεύει ως σωστό, προτιμά να γίνει αντιπαθής στη μερίδα του κόσμου που διαφωνεί με τις θέσεις του, δεν τον φοβίζει αυτό, όσο και να κοστίζει σε τέτοιους καιρούς, φαίνεται καθαρά ότι το έχει ήδη κοστολογήσει ο ίδιος και αποφάσισε να πληρώσει το βαρύ τίμημα, επιλέγει να δώσει με σαφήνεια το στίγμα του. Τοποθετείται ως πολιτικός φορέας που δημιουργείται από Νεοδημοκράτες προοδευτικούς, Πασόκους εκσυγχρονιστές και Ευρωπαϊστές αριστερούς, από πολίτες που «ήταν κάποτε στα κόμματα κι έφυγαν τρέχοντας» ή δεν ασχολήθηκαν ποτέ με την πολιτική (όπως κι ο ίδιος) είχαν όμως άσβηστο κι ενεργό ενδιαφέρον για τα κοινά ως πολίτες, κι αυτή τη φορά, στις έκτακτες αυτές περιστάσεις, αποφασίζουν να βγουν στον πολιτικό στίβο ανατρέποντας τα στερεότυπα της εμπλοκής στα κοινά, αλλά και τ’ αδιέξοδα που δημιούργησαν στη χώρα οι επαγγελματίες της πολιτικής.
Η δήλωση του Θάνου Τζήμερου ότι θα ψήφιζε «ναι» στο «μνημόνιο», μοιάζει με μια ιδιότυπη αντίσταση σε κάτι που πλανάται πάνω από τα κεφάλια μας απειλητικά, μπορείς να πεις ότι αντιπαρατίθεται στωικά στην “κυρίαρχη ιδεολογία του όχι”. Όμως αυτό το στοιχείο καταχωρεί την «Δημιουργία Ξανά» στις πολιτικές δυνάμεις που η ιστορική αναγκαιότητα επιβάλλει ν’ αναδειχτούν στις προσεχείς ή τις μεταπροσεχείς εκλογές, αναμένεται δε να προκύψουν από την σώφρονα λογική της «καθεστωτικής ψήφου», όπου μάλλον θα καταφύγει αυτές τις κρίσιμες ώρες ο μετριοπαθής πολίτης, αποφασισμένος όμως να δράσει με φρόνηση, φοβούμενος ή απορρίπτοντας τις κραυγές, τους ατέλειωτους οδυρμούς…
Η «Δημιουργία Ξανά» κινείται, ας πούμε, στον κλασσικό πολιτικό χώρο του Κέντρου, αντιμάχεται τα πολιτικά άκρα, είτε προς την κατεύθυνση της δεξιάς, είτε προς την κατεύθυνση της αριστεράς, είναι δηλαδή ένας φορέας που εκφράζεται και δρα με αναγνώσιμη σε όλους μετριοπάθεια, έχει ωστόσο επεξεργασμένες και καθαρές θέσεις, καινοτόμες, ρηξικέλευθες, τολμηρές, αν και μετράει μόνο λίγους μήνες ζωής. Δεν προβάλλει τις ετικέτες του Φιλελευθερισμού ως κυρίαρχη πολιτική στάση, επειδή ενδιαφέρεται για την υπέρβαση όλων των αναγνωριστικών στερεοτυπιών που έχουν επικρατήσει, νοιάζεται για την φυσικότητα του πολιτικού λόγου, αρνείται την επιτήδευση, θεωρεί ότι οι ετικέτες αποτελούν παραπλάνηση.
Αν θέλετε ν’ αποφύγετε μία καταναγκαστική ψήφο στα δύο κόμματα εξουσίας που μας οδήγησαν δια μακρών σ’ αυτή την εθνική ταπείνωση, σ’ αυτόν τον εφιάλτη, αλλά ταυτόχρονα δεν θέλετε να προσχωρήσετε αβασάνιστα και σ’ ένα τυφλό «όχι» απέναντι στα «μνημόνια» και τα λοιπά, η «Δημιουργία Ξανά» ίσως αποτελεί την ιδεώδη για σας λύση. Χρησιμοποιώντας ως αρχικό όχημα επικοινωνίας το Διαδίκτυο – ξεκίνησε από τα κάτω (αυτό είναι που μας συγκινεί απέραντα) ξεκίνησε όντως από την βουβή μέχρι τώρα λαϊκή βάση, ναι, στ’ αλήθεια μοιάζει ν’ αναπήδησε ένα κομμάτι του εκλογικού σώματος από τα σπλάχνα της σιωπηλής αλλά σκεπτόμενης πλειοψηφίας.
Οι αρχές αυτού του νεοσύστατου πολιτικού φορέα επιτρέπουν να σκεφτείτε θετικά για μια αυριανή πολιτική παρουσία (στην επόμενη ή τη μεθεπόμενη Βουλή) μια παρουσία, η οποία δεν θα θυσιάζει την αξιοπρέπεια ή την αξιοπιστία της στον βωμό των εφήμερων σκοπιμοτήτων και «δεν θα τραβάει την κάλτσα της», όπως έκανε τόσο εκνευριστικά (και άθλια) ο Καρατζαφέρης με την κυβέρνηση Παπαδήμου. Η κυβέρνηση συνεργασίας που – κατά πάσα πιθανότητα – θα χρειαστεί σε λίγες εβδομάδες, ώστε να μη μείνει ακυβέρνητη η Ελλάδα και περιπέσει στο χάος, απαιτεί μία θετική στάση του πολίτη (αλλά και του κόμματος που θα ψηφίσει) απέναντι στο κυβερνητικό απρόοπτο, ο τόπος δεν αντέχει άλλες αρνήσεις, δε μπορεί να πνίγεται αδιακόπως σε απανωτά κύματα στείρων καταγγελιών που μας βομβαρδίζουν από κάθε σημείο του ορίζοντα, χρειαζόμαστε καταφάσεις, προτάσεις, θετικές ιδέες. Και γνησιότητα. Ναι, λαϊκή γνησιότητα, διότι μπουχτίσαμε από τα γνωστά κι επώνυμα «βαριά πεπόνια»…
Σ’ αυτή την προσέγγιση δεν είναι καθοριστικές οι επιμέρους διαφωνίες που μπορεί να έχει ο καθένας κρίνοντας ή αξιολογώντας τις θέσεις του νεοσύστατου φορέα, δεν είναι δίκαιο να τα βάλεις όλα σε ζυγαριά ακριβείας, όπως κάνει ο φαρμακοποιός. Όλος ο χρόνος ανήκει στους ενεργούς πολίτες που αποφασίζουν να στοιχειοθετήσουν έναν πηγαίο (και αληθινά αδέσμευτο) πολιτικό λόγο, ακόμα και αν στην αρχή των πολιτικών διατυπώσεων μερικά πράγματα ονοματίζονται λάθος. Όλα είναι υπό διαμόρφωση. Τίποτα δεν ήταν έτοιμο. Αλίμονο αν ήταν…