Ο Φωκίων, Αθηναίος στρατηγός και προσωπικός φίλος του Μεγάλου Αλέξανδρου, δέχθηκε πρεσβευτές από το βασιλιά και δώρο 100 τάλαντα, ένα τεράστιο ποσό την εποχή εκείνη. Ως αντίτιμο της προσφοράς του και της εκτίμησης που έτρεφε στο πρόσωπό του ο Αλέξανδρος. Οι πρεσβευτές συγκλονίστηκαν απ΄ τη λιτότητα της ζωής του Φωκίωνα που οι ίδιοι προσέλαβαν ως φτώχια. Περισσότερο όμως συγκλονίστηκαν όταν ο Φωκίων τους είπε ότι αν ο βασιλιάς τον εκτιμά και τον αγαπά, καλύτερα να τον αφήσει όπως είναι.

Ο Αριστείδης, διετέλεσε γενικός ταμίας του συμμαχικού ταμείου της Δήλου. Ενός απ΄ τους ισχυρότερους και ευρωστότερους πολιτικο- οικονομικούς θεσμούς της αρχαιότητας. Ο Αριστείδης πέθανε πάμφτωχος.

Ο Περικλής, κυριάρχη φιγούρα του αρχαίου κόσμου, ζήτησε, μπροστά στη Εκκλησία του Δήμου, γονατιστός και κλαίγοντας συγνώμη για μια κοινή παράβαση των νόμων στην οποία υπέπεσε ο γιός του.

Ο Μιλτιάδης, ο Αλέξανδρος, ο Λεωνίδας ξεχωρίζανε απ΄ τους συμμαχητές τους όχι γιατί είχαν περισσότερα στολίδια στις ασπίδες και τ' αλογά τους. Ξεχωρίζανε γιατί ήταν ένα βήμα μπροστά στην παράταξη μάχης.

Ο Πάκης τώρα, ο Άκης, ο Παπαγεωργόπουλος και ο Μαγγίνας δεν επιθυμεί να ξεχωρίσει. Επιθυμεί να ανακατευτεί πλήρως με το λαό. Με τις αδυναμίες και τις μικροαπατεωνιές του. Δηλώνει σαρξ εκ της σαρκός και είναι σχεδόν περήφανος. Δεν επιθυμεί τη λιτότητα του Φωκίωνα ή του Αριστείδη. Off shore και διορισμούς, και κλεψιές και βίλες σε δασική έκταση. Αυτό επιθυμεί σήμερα.

Δεν ήταν όμως πάντα έτσι. Θα πείτε ότι είναι άδικο να βάζουμε τον κύριο αυτό δίπλα σε μορφές σαν τις παραπάνω. Μορφές μιας εποχής που εγγράφηκε ως ίσως η κορυφαία που εβίωσε ποτέ ο άνθρωπος. Πιθανά ναι, είναι άδικο.

Τι θα λέγατε λοιπόν να τον βάζαμε δίπλα σε φιγούρες που αναδείχθηκαν μέσα στην παθογένεια της νεοελληνικής ιστορίας. Δίπλα στον Τρικούπη, τον Καφαντάρη, τον Κουμουνδούρο. Ακόμη και δίπλα στον Δεληγιάννη που ελέγχεται από την ιστορία για φαυλότητα και μικροπολιτική.

'Ολοι αυτοί πέθαναν στην ψάθα.

Από που έρχεται ο κύριος αυτός; Μέσα από ποιες διαδικασίες μεταλλάχθηκε τόσο απόλυτα το γονιδίωμά του; Και που υπάρχει, σήμερα, αν υπάρχει ο πολιτισμός της λιτότητας, του μέτρου και της ευθύνης, τα μεγάλα διαχρoνικά αυτά βάθρα του ελληνικού πολιτισμού;