GR
EN Το συνεχές λάθος των κυβερνήσεών μας, ως προς την ονομασία των Σκοπίων, είναι ότι ένα καθαρά ιστορικό ζήτημα, όπως η ελληνικότητα της Μακεδονίας, επέτρεψαν να το διαχειριστεί η Διπλωματία, ενώ κάλλιστα θα μπορούσαν να το είχαν παραπέμψει στη Διεθνή Επιστημονική Κοινότητα, η οποία, με αδιαμφισβήτητη εγκυρότητα, θα έδινε αποστομωτική απάντηση σε όσους επιχειρούν να διαστρεβλώσουν την ιστορία της περιοχής.
Εκεί θα αποδεικνυόταν πανηγυρικά ότι η Μακεδονία (φυλετικά και γλωσσικά) είναι ελληνική, και θα λυνόταν ο γρίφος ως προς την παρουσία Σλάβων στο έδαφός της, αφού, μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα, σε όλες τις οθωμανικές επαρχίες (μεταξύ των οποίων και η Μακεδονία) οι αναμεμειγμένοι λαοί καταγράφονταν βάσει των θρησκευμάτων τους κι όχι των εθνοτήτων τους. Έτσι, θα διευκρινιζόταν ότι οι Σλαβομακεδόνες προέκυψαν ως επινόηση των Σέρβων, οι οποίοι, θέλοντας να ανακόψουν τον επεκτατισμό των Βουλγάρων (Πανσλαβισμός, με ρωσική καθοδήγηση), που έφτασε σε επικίνδυνο σημείο με τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου (1878), “εμβολίασαν” τη Βουλγαρική γλώσσα των Σκοπιανών με σερβικά στοιχεία, και δημιούργησαν το υβρίδιο της «Σλαβομακεδονικής», θέτοντας τις βάσεις της εθνολογικής διαφοροποίησής τους.
Είναι γνωστό ότι η Διπλωματία αντιμετωπίζει τα ζητήματα, όχι επί της ουσίας αλλά επί της διαδικασίας, εξετάζοντας απλώς αν ακολουθούνται οι κανόνες διαπραγμάτευσης. Δεν ενδιαφέρεται για τον αν αυτό που λες είναι αλήθεια ή ψέμα, αλλά αν το διαχειρίζεσαι τυπικώς σωστά. Δεν επιδιώκει να απονείμει δικαιοσύνη, αλλά να λύσει διαφορές. Δεν τη νοιάζει αν αυτό που κατανέμεται είναι κλεμμένη κληρονομιά τού ενός εκ των δύο διαφωνούντων, αλλά αν η κατανομή γίνεται ισόμοιρα ή, έστω, αναλογικά.
Θέτοντας, λοιπόν, το «Σκοπιανό ζήτημα» σε πολιτική διαπραγμάτευση, η οποία επηρεάζεται από τις διεθνείς συγκυρίες, από τα συμφέροντα των εμπλεκομένων και από τις σκοπιμότητες των “μεσολαβητών”, φτάσαμε στο σημείο να συζητούμε αν θα πρέπει να αποδεχτούμε την παραχαραγμένη ιστορική πραγματικότητα! Οι κακοί χειρισμοί μας, με τη Συμφωνία των Πρεσπών, επέτρεψαν στους βόρειους γείτονές μας να κερδίσουν τις εντυπώσεις της παγκόσμιας κοινής γνώμης, με την προβολή της “μακεδονικής” εθνικότητας και γλώσσας τους, αφήνοντας σε μας την παρηγοριά, στα “ψιλά γράμματα” του Συντάγματός τους, ότι δεν έχουν την αποκλειστικότητα του όρου! Κι ας είναι αυτονόητο ότι η αναγνώριση των δύο λαών, με τη διάκριση «Μακεδόνες» και «Έλληνες», πιστώνει στους Σκοπιανούς de facto οποιοδήποτε παράγωγο της λέξης “Μακεδονία”!
Με τα μειωμένα αντανακλαστικά μας και την κακώς εννοούμενη μεγαλοθυμία μας, υποκύψαμε στις υποδείξεις των “πατρόνων” μας, και ανεχθήκαμε την αυθάδεια των Σκοπιανών, συμβάλλοντας δήθεν στην προσπάθεια να αναταχθεί η αποσταθεροποίηση της περιοχής, παρότι η Τουρκία έσπευσε να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία, με προφανή στόχο να διατηρήσει ανοιχτή την εθνική μας πληγή, και να ασκεί με περισσότερη άνεση τις προκλήσεις της στο Αιγαίο.
Δεν εκμεταλλευτήκαμε το αναβαθμισμένο κύρος της χώρας μας, ως μέλους των ισχυρών Οργανισμών Ε.Ε. και ΝΑΤΟ, και δεν κάναμε χρήση της “επετηρίδας”, ζητώντας να αναγνωριστούν τα “χρόνια υπηρεσίας” μας ως ενεργού και χρήσιμου συμμάχου, έναντι ενός νεότευκτου κρατικού μορφώματος, χωρίς παρελθόν και μέλλον. Απεναντίας, γίναμε έρμαιο των “προστάτιδων δυνάμεων” (ΗΠΑ και Ρωσία), που, λειτουργώντας ως δίπολον ισορροπίας στην Κεντρική Ευρώπη, παίζουν και με την ονομασία των Σκοπίων, σαν αμείλικτοι τζογαδόροι, για τον έλεγχο των Βαλκανίων.
Όμως, όσο κι αν φαίνεται περίεργο, τίποτα δεν έχει χαθεί ακόμη, λόγω ακριβώς των χαρακτηριστικών της Διπλωματίας. Αν φανούμε αποφασιστικοί στην άρνησή μας να αποδεχτούμε –ερήμην της λαϊκής βούλησης– “τετελεσμένα”, επιμένοντας αταλάντευτα στις εθνικές μας θέσεις, κι αν εκμεταλλευτούμε τις διεθνείς συγκυρίες, ενισχύοντας περαιτέρω τη θέση μας ως υπολογίσιμου συμμαχικού παράγοντα, το θέμα θα λυθεί με τον απλούστερο τρόπο –απαλλαγμένον (κατά τον συνήθη πολιτικό κυνισμό) από λογικά ερείσματα και ηθικές αναστολές. Αρκεί, με κάποιο μέσον, να πειστούν οι “διαιτητές” ότι ο αγώνας πρέπει να λήξει υπέρ ημών!
Πηγή: halkidikifocus.gr
