GR
EN 
Η κυβέρνηση εμμένει στην άρνηση να φέρει προς συζήτηση τη συμφωνία του Eurogroup και κύρωση της από τη Βουλή. Όσες λογικοφανείς αιτιάσεις και εάν κάποιοι επικαλεστούν για να τη δικαιολογήσουν, αυτές δύσκολα θα μπορέσουν να διαφύγουν από τα όρια της «φθηνής» πολιτικής δικαιολογίας. Ουσιαστικά, επιχειρούν να θολώσουν ένα -κατά τα άλλα- πολύ διαυγές τοπίο.
Η τακτική της κυβέρνησης είναι μία καταφανής ωφελιμιστική απόπειρα προάσπισης του πολιτικού γοήτρου της, της αποφυγής άμεσης έκθεσης στο φως όλων των αντιφάσεών της καθώς και της διάσπασης των αντιπάλων δυνάμεων που τη συνθέτουν.
Επιχειρεί να διασώσει αυτό που πλέον δεν διασώζεται: την εικόνα ενός ενιαίου και αδιαίρετου πολιτικού σώματος, κάτι που ο καθένας (ανα)γνωρίζει πολύ καλά ότι ΔΕΝ είναι, είτε επιλέγει να το δηλώνει ευθαρσώς είτε προσποιείται ότι δεν το βλέπει.
Ο Αλέξης Τσίπρας και το επιτελείο του γνωρίζουν ότι την (περισσότερο εν σχέσει με πριν, ασφυκτική) συμφωνία, κατά πάσα πιθανότητα θα την υπερψήφιζαν τα τρία κύρια κόμματα της αντιπολίτευσης (ΝΔ, Ποτάμι, Πασοκ). Ένα τέτοιο γεγονός θα έφερνε το κυβερνόν κόμμα σε μία πολύ αμήχανη πολιτική θέση. Ο κύριος λόγος –μεταξύ αρκετών άλλων- θα ήταν ο εξής:
Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτο-προσδιορίζεται (και έχει φροντίσει να αυτο-προβληθεί έτσι) ως ο πολιτικός φορέας ανανέωσης και εξύψωσης των πολιτικών ηθών.
Κουβαλάει όμως ένα πολύ βαρύ αρνητικό φορτίο· το ότι, για όσο ήταν αντιπολίτευση, δεν στάθηκε ποτέ του αρωγός σε οποιαδήποτε προσπάθεια των προηγουμένων κυβερνήσεων. Δεν υπερψήφισε ποτέ του οτιδήποτε σχετιζόταν με τις μεταρρυθμιστικές ανάγκες του τόπου, περιοριζόμενος σε ένα μονοδιάστατο πολιτικό ρόλο, αυτόν της στείρας καταγγελίας και της εκ προοιμίου απόλυτης άρνησης κάθε κυβερνητικής πρωτοβουλίας.
Διαβλέπει λοιπόν ότι (πέραν του ανεπιθύμητου ξεγυμνώματος και της αποκάλυψης των εσωτερικών του αντιφάσεων και ανομοιογένειας πολιτικο-ιδεολογικών θέσεων), θα δεχθεί μία οδυνηρή πολιτική ήττα.
Θα γίνει αποδέκτης μίας (πρωτοφανούς!) πολυκομματικής κοινοβουλευτικής στήριξης για μία κεντρική κυβερνητική απόφαση ευρείας σοβαρότητας, κάτι που θα συνέβαινε για πρώτη φορά -σε τέτοια διάσταση- στα νεότερα ιστορικά χρόνια.
Με άλλα λόγια, θα έχανε το ‘ηθικό πλεονέκτημα’ του φορέα πολιτικού ήθους που διατράνωνε ότι μόνο εκείνος είχε (τουλάχιστον, στη θεωρία…), δίνοντας πλέον στους πολιτικούς του αντιπάλους την ευκαιρία να καταγράψουν εκείνοι, πρώτοι, στο ενεργητικό τους την καινοφάνεια της εθνικά υπεύθυνης αντιπολιτευτικής πολιτικής στάσης.
Ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ, είναι σήμερα πολιτικοί όμηροι της επιπόλαιης (και κατά συνέπεια, εθνικά ανεύθυνης) στρατηγικής που ακολούθησαν κατά τα προηγούμενα χρόνια και, κυρίως, κατά την μακρά άτυπη προεκλογική περίοδο ολόκληρης της χρονιάς που πέρασε.
Πάσχισαν για την ‘με κάθε μέσο’ κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας, χωρίς να νοιαστούν να εκπονήσουν ένα σχέδιο πολλαπλών εναλλακτικών επιλογών. Όπως μέχρι σήμερα έχει καταστεί εμφανές, ποντάρισαν όλα τα ρέστα τους (ρέστα ΜΑΣ) σε μόνο μία επιλογή που ήταν αρκετά ριψοκίνδυνη, παραγνωρίζοντας τις όποιες –αυξημένες- πιθανότητες η επιλογή τους αυτή να μην αποδώσει.
Μέθυσαν με τη προοπτική της υπέρμετρης δόξας που θα τους απέδιδε το ενδεχόμενο της επιτυχούς έκβασης, αλλά αγνόησαν τις δραματικές συνέπειες (για εκείνους και, εν τέλει, για όλους μας) που θα επέβαλε το ενδεχόμενο αποτυχούς έκβασης. Δεν ισχυρίζομαι ότι τα κίνητρα δεν εμπεριείχαν και αγνότητα προθέσεων, ήταν όμως νοθευμένα με άφθονη -μη επιτρεπόμενη- απρονοησία και επιπολαιότητα.
Εκείνοι, έχουν σήμερα γίνει όμηροι των πολιτικών τους επιλογών, ενώ, η τύχη της χώρα είναι πλέον όμηρος εκείνων.
Μία πατρίδα, όμηρος της ισχυρογνωμοσύνης τους, της εμμονής για προάσπιση του μακιγιαρισμένου (καθότι στιγματισμένου, πλέον) πολιτικού τους γοήτρου, της μικροψυχίας τους να κρύβουν τα στραβοπατήματά τους κάτω από το χαλί.
Μας εγκλωβίζουν (με προοδευτικά όλο και μικρότερες πιθανότητες διαφυγής) σε ένα εθνικό πολιτικο-οικονομικό «κούγκι», αντί να μιλήσουν στους πολίτες με ειλικρίνεια και να παραδεχθούν τη -μερική έστω- αστοχία τους.
Εξακολουθούν να κλωτσάνε τις ύστατες ευκαιρίες να επαληθεύσουν ότι μπορούν όντως να είναι εκφραστές ευγενών εθνικών σκοπών, καλλιεργώντας το απαιτούμενο πολιτικό ήθος που μας λείπει, καθώς και ένα υγιές (πότε επιτέλους;) εθνικό φρόνημα που να εδράζεται επάνω σε εδαφικές, ταπεινές και, κυρίως, υπαρκτές ηθικο-ιστορικές βάσεις.
Συνεχίζουν να κινούνται ελισσόμενοι κυρίως με εφήμερους αυτοσχεδιασμούς, πλέοντας ασυντόνιστοι σε αχαρτογράφητα νερά (εντός και εκτός), ποντάροντας -και πάλι!- στην ελπίδα ότι: «Δε μπορεί, όλο και κάπου μπορεί να βρούμε κάποια καλή άκρη για να σώσουμε τη παΡΤίδα της ‘πάρτης μας’ και να το «πουλήσουμε» ως διάσωση της Πατρίδας…»
Έτσι όμως, με τέτοιας μορφής καιροσκοπικής στόχευσης κομματικές-αυτιστικές νοοτροπίες, δεν οικοδομείται μακρόπνοο εθνικό μέλλον με στέρεα θεμέλια· δεν οικοδομείται καν κλίμα πολιτικής κοινωνικής εμπιστοσύνης και βιώσιμης εθνικής ομοψυχίας.
Φοβάμαι δε ότι, πλέον, καταναλώνονται μονάχα πολύτιμοι πόροι εθνικού χρόνου και κοινωνικής αντοχής και ελπίδας, εθνικοί πόροι που, ίσως και να βρίσκονται στα όρια της πλήρους εξάντλησης των αποθεμάτων τους.
Φωτογραφία: http://www.koolnews.gr/
