Ανάμεσα στα διάφορα αντικείμενα μελέτης που έχω καταπιαστεί κατά καιρούς, η "αεροπλοϊα" αποτελούσε πάντα το απόλυτο, το πιο ενδιαφέρον. Όνειρό μου, όπως ίσως κάθε παιδιού, ήταν να ασχοληθώ με τα αεροπλάνα, είτε ως πιλότος (τι πρωτότυπο!!), είτε ως μηχανικός. Βέβαια, την περίοδο της σύγχυσης του επαγγελματικού προσανατολισμού (άλλο φαινόμενο κι αυτό στην Ελλάδα), οι τότε τάσεις με ώθησαν να ξεχάσω το όνειρό μου και να ασχοληθώ με άλλα πράγματα. Παρ' όλα αυτά, ουδέποτε σταμάτησε να μ' ενδιαφέρει ως αντικείμενο, με αποτέλεσμα κατα καιρούς να περνώ ολόκληρους μήνες χαμένος ανάμεσα στις ατέλειωτες τεχνικές πληροφορίες γύρω απ' αυτό.

Προσφάτως διάβαζα για τον τρόπο που συμπεριφέρονται τα μεγάλα αεροσκάφη στα διάφορα καιρικά φαινόμενα και φτάνοντας στο κεφάλαιο "αστραπές", κατέληξα σε αυτό το άρθρο. Αναφέρεται στην ίδρυση ενός -απο τα ελάχιστα στον κόσμο- εργαστηρίου αναπαραγωγής αστραπών και δοκιμών αντίδρασης υλικών, το οποίο έγινε με συνεργασία της Airbus και του Πανεπιστημίου του Cardiff, τον Οκτώβριο του 2011.

Το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγω κάθε φορά που καταπιάνομαι με τεχνολογικά θέματα, είναι πως τίποτα "μεγάλο" δεν θα μπορούσε να είχε δημιουργηθεί στην ανθρώπινη ιστορία χωρίς επιστημονικό υπόβαθρο και τίποτα δεν θα μπορούσε να εξελιχθεί με την πάροδο του χρόνου, αν τα τμήματα Έρευνας & Ανάπτυξης (R&D) των εταιρειών δεν συνεργάζονταν με τα πανεπιστήμια, δημόσια ή ιδιωτικά, τα οποία με τη σειρά τους βγάζουν επιστήμονες που εξελίσσουν ολόκληρη την ανθρωπότητα.  

Αυτό το tablet, laptop, κινητό απο το οποίο μπορούμε σήμερα να διαβάζουμε αυτό το κείμενο, δεν θα μπορούσε να είχε δημιουργηθεί και εξελιχθεί χωρίς την βοήθεια της πανεπιστημιακής κοινότητας. 

Αυτό το φαινόμενο σ' αυτή τη χώρα, να πιστεύουμε πως η ιδιωτική πρωτοβουλία είναι δάκτυλος του σατανά, να φοβόμαστε μήπως έρθουν οι πολυεθνικές να μας πιουν το αίμα και πως όλα είναι μια μεγάλη συνομωσία σε βάρος μας, θα πρέπει κάποτε να τελειώσει. Όταν χτίστηκε ο Παρθενώνας, μπορεί να ήμασταν πρωτοπόροι. Σήμερα είμαστε ουραγοί σχεδόν στα πάντα. Δεν εξελίσσουμε και δεν παράγουμε απολύτως τίποτα. Δεν έχουμε καμία δύναμη στο παγκόσμιο σκηνικό. Όλο το παιχνίδι της εξέλιξης "παίζεται" στις χώρες που έχουν αποβάλλει αυτά τα ηλίθια και οπισθοδρομικά ταμπού και απο τις οποίες -βεβαιως βεβαίως- ξεκινούν και εξελίσσονται οι μεγαλύτερες πολυεθνικές (τυχαίο;)...

Συχνα ακούμε ότι στην Ελλάδα δεν γίνεται έρευνα ή ότι το κράτος δεν χρηματοδοτεί την έρευνα. Μα γιατί θα πρέπει και αυτό να γίνει με ανύπαρκτους δημόσιους οικονομικούς πόρους; Επίσης συχνά, αναφερόμαστε στους διάφορους Έλληνες επιστήμονες που έχουν διαπρέψει οπουδήποτε αλλού, εκτός απο την Ελλάδα. Μα οποιοσδήποτε έχει δυνατότητα να διαπρέψει εκτός Ελλάδας.

Με τα εγχώρια προβλήματα του προηγούμενου αιώνα, ήρθε και πέρασε η βιομηχανική επανάσταση και δεν καταφέραμε να αφήσουμε το αποτύπωμά μας. Σήμερα ζούμε στην εποχή της τεχνολογικής επανάστασης. Κάποια στιγμή θα πρέπει να καταλάβουμε πως ο μόνος τρόπος να ξεφύγουμε απο αυτό το χάλι, είναι να γίνουμε ένα σύγχρονο κράτος ακολουθώντας (για να μην πω ανακαλύπτοντας) λειτουργικές πρακτικές. Οι πανεπιστημιακές μας σχολές οφείλουν να γίνουν μέρος της εξέλιξης αναζητώντας συνεργασίες με τεχνολογικούς κολοσσούς. Εκτός απο τα μεσοπρόθεσμα οφέλη σε θέματα τεχνογνωσίας και δυνατότητας ανάπτυξης νέων τεχνολογιών εντός Ελλάδας, τα άμεσα οικονομικά οφέλη θα ειναι τεράστια για την πανεπιστημιακή κοινότητα και τον κόσμο που θα απασχοληθεί σ' αυτή... και κάπως έτσι, μέσα απο την τεχνολογική, θα έρθει και η οικονομική ανάπτυξη σ'αυτή τη χώρα!

*Ο Κώστας Καλαντζόπουλος είναι Σύμβουλος Επιχειρήσεων σε θέματα Επικοινωνίας και Τεχνολογίας και μέλος της Εθνικής Επιτροπής του κόμματος "Δημιουργία, ξανά!"