Κύριοι του Δήμου,

Παρακολουθούμε εδώ και κάτι μήνες, άφωνοι, άναυδοι, κεραυνοβολημένοι, την περιπέτεια με την  αποκομιδή των απορριμμάτων στο Δήμο Κέρκυρας.

Ναι, αυτόν το Δήμο που προέκυψε από τη φαεινή ιδέα κάποιου Υπουργού.

 Ο οποίος ζήλεψε, ως φαίνεται, τη δόξα του μυθικού Προκρούστη.

«Ένα νησί, ένας Δήμος». Δεν είχε σημασία γι’ αυτόν  η έκταση του νησιού. Ένα νησί ένας Δήμος, είπε και ελάλησε, σα να έλεγε «νούμερο 40 το παπούτσι, θα το φορέσετε όλοι υποχρεωτικά, σας κάνει δε σας κάνει».

Οποία ευαισθησία ! Οποία ευελιξία ! Οποία προνοητικότητα !

Κι όμως, μέχρι τώρα όλα πήγαιναν καλά. Σχετικά. Μπαίνοντας στο γρουσούζικο το 2013, αρχίσαμε να παρατηρούμε φαινόμενα μεγάλης δυσλειτουργίας.

Ο αρμόδιος για την καθαριότητα Αντιδήμαρχος, δεν μπορώ να πω, συμπαθέστατος, ευπαρουσίαστος, με συχνότατη παρουσία στα τοπικά κανάλια.

Τηλεοπτικότατος, φωτογενής και ειλικρινής μεν, αναποτελεσματικός δε. Τον παρακολουθούμε συχνά να ψελλίζει αστείες δικαιολογίες για τα προβλήματα στην αποκομιδή και μας θυμίζει την παροιμία που λέει ότι όποιος δε θέλει να ζυμώσει, πέντε μέρες κοσκινίζει.

Βρωμάει ο τόπος κύριοι, το καταλαβαίνετε ;

Το νησί με τους 100.000 κατοίκους και τους πολλαπλάσιους επισκέπτες και τουρίστες βρωμάει και ζέχνει.

Η τουριστική του εικόνα καταστρέφεται.

Η οικονομία του πλήττεται σχεδόν ανεπανόρθωτα.

 Οι λουόμενοι φεύγουν από τις παραλίες λόγω των άπλυτων κάδων και της δυσωδίας που αναδύεται από αυτούς.

Οι τουρίστες που περπατάνε στην Παλιά πόλη της Κέρκυρας (μνημείο Ουνέσκο),  αντικρίζουν γεμάτους κάδους έξω από τα μοναδικά μας μνημεία.

Οι επισκέπτες  περιηγούνται στα χωριά μας με το αυτοκίνητό τους και  όπου κι αν περάσουν, τους περιμένουν στη στροφή υπερχειλισμένοι  κάδοι και ρείθρα δρόμων διάσπαρτα με σκουπίδια.

Οι ένοικοι των ξενοδοχείων και των τουριστικών καταλυμάτων δεν αντέχουν την εικόνα και την οσμή και αηδιάζουν. Ήδη πολλοί αποφασίζουν ότι δεν θα ξαναέρθουν εδώ για διακοπές.

Και όλα αυτά στο διαμάντι του Ιονίου, στην ναυαρχίδα του ελληνικού τουρισμού, στην Κέρκυρα της ιστορίας, του πολιτισμού και της ευρωπαϊκής κουλτούρας.  

Τι φταίει η Κέρκυρα, κύριοι του Δήμου, αν, όπως ισχυρίζεστε, οι Υπηρεσίες σας είναι «υποστελεχωμένες»;

Τι φταίει ο δημότης σας, αν οι «κινητοποιήσεις» των εργαζομένων στο Δήμο προσθέτουν επιπλέον προβλήματα στην ατέλειωτη γραφειοκρατία της Διοίκησης, την οποία εσείς τόσα χρόνια συντηρείτε για ψηφοθηρικούς λόγους, χωρίς ποτέ να διαμαρτυρηθείτε, ούτε  να «κινητοποιηθείτε»  εναντίον της;

Τι φταίμε εμείς, οι κάτοικοι αυτού του νησιού, που δραστηριοποιούμαστε στον τουρισμό και περιμένουμε να δουλέψουμε ένα καλοκαίρι για να τα βγάλουμε πέρα όλο τον υπόλοιπο χρόνο;

Μας χρεώνετε επιπλέον, ότι δεν έχουμε «παιδεία» και πετάμε παντού τα σκουπίδια μας. Είμαστε, με άλλα λόγια, άξεστοι χωρικοί και ανάξιοι πολίτες του νησιού μας. Μήπως θυμάστε όμως ποτέ, να έγινε κάποια καμπάνια ενημέρωσης από την Υπηρεσία Καθαριότητας προς τους δημότες; Μήπως θυμάστε ποτέ, να δημοσιοποιήθηκε, να αναρτήθηκε σε κεντρικά σημεία της πόλης και της υπαίθρου  και κυρίως, να εφαρμόστηκε, ο κανονισμός καθαριότητας του Δήμου μας;

Βέβαια, εμείς μπορεί να μην έχουμε «παιδεία». Όμως μην ξεχνάτε, ότι γι αυτόν ακριβώς το λόγο εκλέξαμε εσάς, τους μορφωμένους, τους νομομαθείς, τους κοσμογυρισμένους, τους ικανούς, για να αναλάβετε την ευθύνη της οργάνωσης και της λειτουργίας αυτού του Δήμου, αυτού του τόπου. Τα δικά σας ονόματα σταυρώθηκαν, ένα προς ένα, πάνω στα ψηφοδέλτια. Όχι τα δικά μας.

Αντί λοιπόν να έρθετε αντιμέτωποι με τις δικές σας ευθύνες, με τις δικές σας πράξεις ή παραλείψεις, ρίχνετε την ευθύνη σε μας.

Με δυο λόγια.

Υποτιμάτε τη νοημοσύνη μας, εξευτελίζετε τη ζωή μας, υποβαθμίζετε την καθημερινότητά μας, χωρίς κανένα ίχνος ντροπής.

Γιατί αν είχατε το ελάχιστο ίχνος ντροπής, θα είχατε πολύ απλά παραιτηθεί. Προ πολλού.

                                                            Αγγελική Κροκίδη

                                                            Εκπαιδευτικός

                                                            Μέλος της Εθνικής Επιτροπής

                                                            «δημιουργία, ξανά!»