Μια υποκριτική κοινωνία. Ένα υποκριτικό πολιτικό σύστημα που διαδηλώνει υπέρ της ελευθερίας της έκφρασης στη Γαλλία, αλλά φιμώνει την έκφραση στην Ελλάδα. Μια απαρχαιωμένη νομοθεσία που έχει νόμο κατά της βλασφημίας.

Είμαστε υπέρ του να σατιρίζεται ο θεός των άλλων αλλά καταδικάζουμε τη σάτιρα της δικής μας θρησκοληψίας. Για να μπορείς να ζεις σε μια χώρα ελευθερίας θα πρέπει να ανέχεσαι να ακούς και απόψεις που αισθάνεσαι ότι σε προσβάλλουν. Αυτό είναι το τίμημα. Γιατί ενδεχομένως και οι δικές σου απόψεις προσβάλλουν άλλους. Ρώτησε ποτέ κανένας έναν άθρησκο πώς αισθάνεται με τον προορισμό του για το αιώνιο καζάνι της κόλασης; Με τις απεικονίσεις του στις “αγιογραφίες” με κέρατα, πόδια τράγου και νύχια αγριμιού;

Για να ζούμε σε μια χώρα ελευθερίας πρέπει να μάθουμε να ανεχόμαστε - όχι υποχρεωτικά να σεβόμαστε - τις απόψεις των άλλων, όποιες και αν είναι. Αρκεί να μένουν μόνο απόψεις. Διότι αν πιστεύουμε ότι ο Θεός κάθε θρησκείας χρειάζεται νόμους και καταδίκες γραφιστών και σκιτσογράφων για να προστατευθεί το κύρος του, θα υπάρξουν και κάποιοι που θα πιστέψουν ότι αυτή η προστασία πρέπει να γίνει με τα όπλα. Για να είσαι Σαρλί πρέπει πρώτα να είσαι Λοΐζος.